Spegillinn - 01.08.1951, Blaðsíða 6

116
SPEGILLINN
um öxl heim á æskustöðvarnar en að hjakka þar þúfnakoll-
ana með bitlausri spík eins og í gamla daga. Og vera svo í
sumarfríi á fullu kaupi! Það er nú ofboðlítið þægilegri fram-
sóknarmennska. Og ekki er þá verra að vera framsóknar-
maður en hvað annað, þegar maður getur flatmagað í túninu
og horft upp í himininn á milli þess sem maður tefur fólkið
við hirðinguna. 0g svo er nú gaman að bregða upp Ijósmynda-
vél á fullu kaupi og taka mynd af „vinnandi fólki“. Líka er
góð afþreying fyrir hina skriftlærðu í sumarfríi að hnoða
saman grein um „blessun sveitavinnunnar fyrir þjóðarheild-
ina“. Þegar komið er til Reykjavíkur er sjálfsagt hægt að fá
hana prentaða með nafninu sínu undir. Bara nafnið á prenti
hressir upp á heilsusamlegt sumarfrí. Já, mikið er blessað
landið fallegt í sumarfríi. Og ætli að væri ekki hægt að koma
að nokkrum ferðasögum í útvarpið að aðlíðandi hausti, sem
kennt geti bóndanum að meta sveitina sína? (Ætli það séu
ekki borgaðar einar 300 krónur fyrir ferðasöguna í útvarp-
inu ? Það er þá alltaf fyrir góðu kvöldi á Borginni eða í Sjálf-
gy0 ér gveitasælan allt í einu búin, æjá. Og
aftur fyllast kontórarnir, sem sjálfsagt eru fleiri en bæirnir
í sveitinni. Og þá byrjar baráttan aftur að finna eitthvað til
að fylla út daginn, svo að aðrir uppgötvi ekki að manni sé of-
aukið. Æjá, það er ekki alltaf létt að vera kannske bara vara-
hluti í yfirbyggingunni. Aftur á móti er auðveldara að vera
aðalhluti, því að þeir menn geta leyft sér að „vera ekki við“.
Gull í greipar Ægis.
Og þá er nú gaman að vera í sumarfríi og blessa þá, sem
„sækja gull í greipar Ægis“. Yonandi aflast vel og gjaldeyr-
irinn skapist, svo að allir kontórarnir geti starfað. Ef lítil
síldveiði er, þá tala allir um á kontórunum, að það hafi ver-
ið vitleysa af skipunum að veiða ekki heldur við Grænland.
Þeir vita það alltaf á kontórunum eftir á, hvar bezt hefði ver-
ið að afla „gjaldeyrisins“. Því að nú stendur allt og fellur
með „gjaldeyri". Og allir þekkja nú orðið gjaldeyri jafn vel
og kommúnisma og Kóreustríð. Já, blessaðir sjómennirnir
eru og verða alltaf „hetjur hafsins“, sem „sækja gull í greip-
ar Ægis“ og því sjálfsagt að skemmta sér á Sjómannadaginn
og kaupa merki og merki. Hins vegar liggur ekki svo mikið
á að koma upp dvalarheimili þeirra. Það þarf a. m. k. að
byggja nokkrar kirkjur fyrst og svo æskulýðshöll og skauta-
höll og jafnvel sönghöll. Það er líka sjálfsagt að lofa nokkr-
um skipum að fá eitt óskalag í útvarpi á Sjómannadaginn.
Eitt skipið valdi í vor:
„Til eru fræ, sem fengu þennan dóm
að falla í jörð og verða aldrei blóm.
Með beztu lcveðju til annars
aðalatvinnuvegs þjóðarinnar“.
Óvíst er þó, hvört sá „atvinnuvegur" hefur skilið kveðjuna.
Amerískt gull.
Og þá er nú ekki að forakta dollarann, hvernig sem hann
kemur. Sennilega fækkar síldarstúlkum í ár, enda sjálfsagt
nógur markaður annars staðar. Og það í dýrmætasta gjald-
eyri. Og sjálfsagt þarf hvorki að selja þar síld eða lýsi til
uppbótar. Merkilegt er, að ekki skuli allir vera ánægðir.
Heyrzt hefur að gestir vorir af vellinum hafi mætt margs
konar óvild og jafnvel verið hlegið að þeim. Hvar er okkar
gamla og góða gestrisni? Bót er þó í máli, að ekki hefur enn
heyrzt, að stúlkurnar okkar hafi sýnt gestum sínum neina
ókurteisi. Vér ættum heldur að gömlum og góðum sið að
bjóða gestum okkar heim upp á kaffisopa og láta heimasæt-
una bera það á borð. Kveðja þá síðan innvirðulega og bjóða
þeim að „vera alltaf velkomna“. Það væri áreiðanlega miklu
meira í anda Sameinuðu þjóðanna. Það er áreiðanlegt, að
gestirnir mundu sýna kurteisi á móti og líta inn aftur við
fyrsta tækifæri eða kannske launa fyrir sig með því að bjóða
einhverjum úr fjölskyldunni á dansleik.
Íþróttasigrar.
Og þá má ekki gleyma íþróttasigrunum. Nú erum við loks-
ins að því komin að slá út allan heiminn, og það er nú sláttu-
mennska út af fyrir sig. Með því að slá þrjár þjóðir í einu
höggi, á einum degi meina ég, þá ætti það ekki að taka svo
langan tíma að slá afganginn af heiminum. Og þegar það er
búið, þá er ekkert eftir fyrir íþróttagarpa vora en að slá
hvorn annan út. Og þeir eru meira að segja svo langt komn-
ir, að þeir eru byrjaðir á því. Að því er Vísisfrétt segir ætla
þeir að byrja á Huseby. Frjálsíþróttamenn eru búnir með
svo marga sigra, að þeir ætla að banna Huseby að sigra meira
i sumar. Nú er Gunnar ekkert lamb að leika sér við, enda
mun hann líka hafa slegið flesta út í ferðinni í sumar og hót-
að svo að slíta skankana af þeim, sem eftir var. Það er ekki
við að búast að útlendingar, sem eru væskilslegir margir
hverjir, standist slíkum mönnum snúning. Iþróttamenn þurfa
ekki alltaf mikla málakunnáttu til að sigra. Og mun Gunnar
hafa gert sig alls staðar skiljanlegan með tveimur orðum:
Huseby — ísland. Og úr því að Gunnar gat orðið Evrópu-
meistari með tveimur orðum, þá ætti Eysteinn ekki að hafa
þurft miklu fleiri orð en „Eysteinn — Iceland“ til að krækja
í þetta 40 milljóna lán í Ameríku.
Víkverji kveður.
Og þá hefur nú Víkverji kvatt okkur með hjartnæmum
orðum, og verðum vér að segja eins og er, að miklu finnst oss
dauflegra yfir dálkunum hans síðan hann fór. Engar umbæt-
ur og engar stórar hugmyndir lengur. Hann þakkaði öllum,
sem höfðu stutt hann og sent dálkum hans línu. En það var
bara af lítillæti, því að alltaf skrifaði hann þá sjálfur. Nú
hefur Víkverji verið kvaddur til virðulegri starfa og óskum
vér Sameinuðu þjóðunum til hamingju. Nú ætti að vera nokk-
ur von um betri friðarárangur í heiminum. Því að vonandi
fær Víkverji þar líka sína eigin dálka, sem verða nú ekki í
útbreiddasta blaði landsins, heldur í útbreiddustu blöðum
heimsins. Þar sem vér höfum alltaf leitazt við að halda hróðri
Víkverja á lofti, viljum vér nú helga honum þennan kafla í
kveðjuskyni og þakka honum allan óbeinan stuðning við
dálka vora. Og vertu svo blessaður og sæll, Víkverji minn,
og megir þú verða dálkafyllir sem flestra blaða á sem flest-
um tungum, skiljanlegum sem óskiljanlegum.
Álfur úr Hól.
NÝR SENDIR
(því ekki sendill?) hefur verið tekinn í notkun í útvarpsstöð vorri
fyrir nokkru, og sendir stórum betur en sá gamli, að minnsta kosti eru
truflanir stórum greinilegri en áður. Er hér um meiri framför að ræða
en ,,100-kílóvöttin“, sem Ingiríður, þáverandi krónprinsessa, var látin
leggja nafn sitt við, hérna um árið.