Spegillinn - 01.08.1951, Blaðsíða 16

126
SPEGILLINN
Frásögn Mánudagsblaðs-
ins af .því, .að íslenzkt
diikakjöt hafi ver ð aug-
lýst og selt sem hundafæða
í Bandaríkjunum, er ger-
samlega tilhæfulaus
Skröksaga, að ís-
lenzka kjötið hafi
verið selt sem
hundafæða
Þá erum vér komnir að Borgartímabilinu, sem hófst með
Heilagri Jóhönnu, sem ýmist var hlekkjuð með fínustu silf-
urhlekkjum eða snéri sér á kollóttum stól (sætunum var
nefnilega svo vísindalega fyrir komið á sviðinu). Þegar Anna
var búin að sitja vikum samair í dýflissu „guðsbjálfanna“,
þá var hún álitum eins og bezta glansmynd af Hollíwood-
stjörnu. Bar það vott um, hvað menn voru miklu mannúð-
legri við fanga sína þá en nú, enda Buchenwald og hliðstæð-
ar stofnanir ekki upp fundnar. Enda þótt menn kæmust
mjög við af hinum grimmu örlögum heilagrar Jóhönnu, kom
Lárus mönnum alltaf í gott skap aftur. Hann er því alveg
ómissandi í sorgarleikjum til að spara vasaklúta. Það hlýtur
að vera ákaflega gaman fyrir Lárus að vera fæddur svona
hlægilegur.
í ímyndunarveikinni fór Anna virkilega að láta kveða að
sér, enda þurfti hún þá að fara að undirbúa skattaframtalið,
að því er Mánudagsblaðið segir. Þar stal hún öllu steini létt-
ara og byrjaði á Indriða og Sölumanninum. Síðan stal hún
öllum senunum. Ef einhver leikari ætlaði að hreyfa sig á
sviðinu, þá var Anna þar komin í alls konar dulargervi og
farin að leika fyrir hann. Náttúrlega stal hún leikstjóranum,
en það var nú varla tiltökumál. Biðlinum stal hún frá Elínu
Ingvarsdóttur. Margir voru hræddir um það á tímabili, að
hún mundi stela Lárusi sjálfum og fela hann einhvers staðar
niðri í kassa cða loka hann inni á náðhúsinu, en Lárus þurfti
sem kunnugt er oft að leita á náðir þess. Og að síðustu stakk
hún af með kassa Þjóðleikhússins og alla skattana. Geri aðrir
betur! Sýnir allt þetta, hversu afburða hæfileikakona hún er.
Svo sem leikhúsgestum er kunnugt situr Þjóðleikhússtjóri
venjulega í forsetastúkunni, þ. e. a. s. hann læðist þangað
venjulega inn, þegar búið er að slökkva, og passar sig að vera
farinn út áður en kveikt er. Anna þurfti því að gera allt í
einu: Stela senunum jafnóðum og einhver leikari kom inn á
sviðið, blikka Þjóðleikhússtjórann í forsetastúkunni með
hægra auga, en niðurjöfnunarnefnd í ráðherrastúkunni með
vinstra auga. Geta menn sér til, að hún hafi fengið fyrir þetta
svo sem hálfan Marshall þessa árs og finnst oss hún vel að
því komin fyrir dugnaðar sakir. Þetta með niðurjöfnunar-
nefndina höfum vér úr Mánudagsblaðinu, sem enginn vænir
um ósannsögli, hins vegar fórum vér heldur seint á leikinn
og sáum þá aðeins Ingimar úr nefndinni. Gæti skýringin
legið í því, að hann hefði setið hina alla af sér. En líklega
hefur þó Anna sigrað hann að lokum.
Síðast var sýndur Rígólettó og inn flutt einn leikstjóri,
Stefán íslandi og Else Múhl. Hitt var innlendur iðnaður.
Var Else Muhl hyllt mjög af áhorfendum, en ekki vitum vér,
hvort hún hefur unnið fyrir mat sínum, því að hún fór út á
land á eftir að vinna fyrir sér. — Stefán sá sem var, að til
lítils var að slægjast nema þá að taka Þjóðleikhúsið að veði,
en sleppti því aftur, hefur þótt óþægindi að því að burðast
með Þjóðleikhúsið í farþegaflutningi, en fragtin á því dýr.
Stefán söng því ókeypis og mátti merkja það á söng hans.