Spegillinn - 01.07.1958, Blaðsíða 8

15Z
SPEBILLINtt
p. t. (?) Moskvu, 4. júlí 1958.
Elsku Hermann minn!
Ég var víst búinn að dragast á
það við þig að senda þér nokkrar
línur þegar hingað væri komið og
ég búinn að skoða mig dálítið um,
en samt skaltu ekki setja þetta
bréf í leyndarskjalasafnið í Ráðinu,
heldur bíða þangað til þú færð
heildarskýrslu frá mér; þetta er
bara til bráðabirgða og eiginlega
alveg prívat, því að ég veit, að þig
er farið að langa að sjá línu frá
mér. Það verður eiginlega ekki
annað en snakk, og ekkert frétta-
bréf, enda engir vofeiflegir hlutir
farnir að gerast enn, hvað sem síð-
ar kann að verða.
Þegar ég skildi við þig um morg-
uninn, fór ég auðvitað beint út á
Völl, en mér ætlaði nú ekki að
ganga greitt að komast að flýgild-
inu, því að ég var strax umsetinn
af umboðsmönnum líftrygginga-
félaga; sérstaklega er mér minnis-
stæður einn, sem sagðist vera frá
Tortryggingum h.f., því að hann
gekk svo langt að vilja garentera
mér vísan dauða ef ég tryggði mig
nógu hátt hjá honum. Ég spurði
fírinn um verð á svona góðum
tryggingum og þá kom í ljós, að
það voru hálfgerðir dagprísar á
þeim, eða réttara sagt flokksprísar:
langdýrastir fyrir íhaldsmenn en
billegastir fyrir kommana, og svip-
að fyrir Framsóknarmenn, enda
má segja, að skylt sé skeggið hök-
unni (reyndar orðaði agentinn það
dálítið öðruvísi og sagði, að það
væri líkt um skít og kúk). Ég
spurði — auðvitað bara rétt til
•"Hffamans — um krataprísana, og
ÍÍJ 33 .lÍ’lvi.UfilJ. Í3V 1 * j.
, habn ^ sag-ai, . aðr bað mundi vera
-dsf cTiiiT iinofjli! iJToíJ gp
sama og fyMj^þ^l^ð. Þa greip eg
heima, en kratarnir sem þekktu
hann betur, gáfu auðvitað frat í
hann og fóru eftir sem áður.
bréfageriiiim
til þess herbragðs að segjast vera
í öllum flokkum og því ekki hafa
efni á að borga alla verðskrána,
sökum þess að ég færi sem boðs-
gestur og Eysteinn hefði notað sér
það til þess að láta mig engan aur
hafa með í ferðina. Þá var eins og
blessuð skepnan skildi og lúskaði
af. En vitanlega fell ég ógildur
fyrir bragðið, ef illa skyldi fara,
og ég vona, að þú sjáir það við
dánarbúið, þegar þar að kemur.
Það gekk nú furðu vel að tosa
okkur á loft og skýin voru eitthvað
svipuð og þeim er lýst í ferðasög-
um. Ég hafði bæði íhaldssætin til
umráða, og var svo heppinn, að
þau voru samliggjandi. Ég sat við
hliðina á honum Karli okkar K., og
við fórum auðvitað að búa til vís-
ur; þar á meðal kvað hann nokkr-
ar ósnotrar um Ihaldið, sem lét
Helga Sæm. kúska sig til að sitja
Við komum nú til Hafnar áður
en við gátum litið við og lentum í
Kastrúpp. Ég hafði verið að vona,
að þar væri fyrir sendinefnd frá
dönskum kommum, en hún lét bara
ekki sjá sig, og einhver sagði mér,
að það væri ekki von, því að sú
tegund væri útdauð þar í landi og
farin sömu leiðina og geirfuglinn
hjá okkur. Hvað um það, við geng-
um í land og fengum nógan bjór;
þetta var sem betur fór tveimur
dögum áður en það kom í blöð-
unum, að bjór væri hinn mesti
krabbavaldur, lítið betri en síga-
retturnar. Vonandi koma þeir ekki
með sömu fréttir af vodkanum,
fyrr en við erum komnir heim.
Hér í Moskvu var heldur en ekki
uppi fótur og fit, þegar við komum.
Borgin hafði öll verið sópuð og
prýdd, að minnsta kosti þær göt-
urnar, sem við áttum að fara um,
og á st»ætóunum blakti íslenzki
fáninn, svipað og útlendu flöggin
hjá okkur á viðeigandi Þjóðhátíð-
ardögum. Ég tel nú ekki smásjússa,
sem við vorum boðnir í á leiðinni,
en merkasta boðið var auðvitað
Þriggja mánaða kálfur synti yfir
Ðýrafjörð, fulla tveggja km. leið
J :u nu I if iiin lifróður a o/tir
linuuni. og naði Iraluiinn lionuni
i þann mund, er hann var að taka
land hinum megin við fjörðinn,