Spegillinn - 01.07.1960, Blaðsíða 15

S PEQ I LLI N N
159
is efni, jafnvel þó það geri ekki
nema spara slitið á einni tólfta-
septemberplötu. Ekki er statusinn
svo góður, hvort sem er, að þeirra
eigin sögn.
— Alltaf eru þeir nú samt að
lengja prógrammið.
— Já, með skemmdum plötum,
og veiztu til hvers það er gert?
— Ætli það sé ekki til þess að
fóðra verðhækkanirnar ?
— Nei, kunnugur maður þessum
málum hefur sagt mér, að það sé
vegna þess að enginn komist að með
aðfinnslur, ef aldrei er gert hlé.
— Jæja, það er nú alltaf verið
að skamma útvarpsgreyið, en mér
finnst nú líka mega nefna það, sem
vel er gert. Einstöku sinnum birt-
ir það nú góðar dánarfregnir.
— Já, satt er það, en meðan það
ekki birtir þá beztu, er ég ekki
ánægður. En ástæðan mun vera sú,
að hana yrði það að birta fyrir
ekki neitt. En finnst þér ekki Flug-
félagið ætla að fara að slá sér upp?
— Nú, það væri náttúrlega tími
til kominn. En hvað áttu við.
— Það sér á, að þú lest ekki
blöðin. Ég var að Iesa í mínu blaði,
að það ætli að fara að flytja
prinsessur.
— Það hefur nú áður flutt feg-
urðardrottningar, svo að mér finnst
þetta heldur afturför en hitt.
—Þú misskilur þetta alltsam-
an, maður. Þetta eru vaskegta al-
vöruprinsessur, sem búið er að
panta far fyrir núna í þessum
mánuði. Og það alla leið frá Kaup-
mannahöfn til Glasgow.
— Kannske Siggi hafi þá náð í
þær frá Glasgow aftur?
— Nei, það var nú ekki svo vel;
hann missti víst alveg af þeim.
Hann kom hérna inn um daginn
og var eitthvað sorrý og ég spurði
hann, hverju það sætti; hann sem
alltaf er svo kátur, og þá sagðist
hann vera búinn að missa prinsess-
urnar út úr höndunum á sér, en
væri nú að fara í Naustið með
heilan hóp af gestum, á kostnað
Loftleiða. Hann var eitthvað að
tala um, að hann hefði brætt úr
sér . . . ég skildi það annars ekki
almennilega, því að honum var svo
mikið niðri fyrir.
— Hver veit nema þetta lagist
allt fyrir honum, ef flugmennirnir
gera alvöru úr strækunni?
— Já, strækunni! Mér finnst það
nú annars helvíti hart, ef þeir
hæstlaunuðu ríða á vaðið með
kauphækkanirnar. En þeir bera sig
afskaplega aumlega, og segja, að
allir hafi betra kaup en þeir, úti
í löndum og smúlið sé hreinasta
örreiti, og yfirleitt allt í grænum
sjó hjá þeim, vesalingunum.
— Þetta segja listamennirnir
líka. Það er nú meira havaríið út
af þessum listamannalaunum.
— Þú segir nokkuð. Mér finnst
það nú bæði ótrúlegt og leiðinlegt,
að þau skyldu þurfa að valda svona
uppistandi. Það var þó óvenju vel
til nefndarinnar vandað — að
þessu sinni — svo að ég bregði nú
einusinni fyrir mig útvarpsís-
lenzku.
— Hvernig þá það?
Jú, sérðu til. Hingað til hefur
oftast verið einhver í nefndinni,
sem einhverja nasasjón hefur haft
af listum, í þess orðs teygjanlegustu
merkingu, og svo hefur auðvitað
allt farið í háaloft á fundunum.
Vitanlega mátti þetta ekki svo til
ganga, svo að í þetta skipti voru
„nefndarmenn valdir með það fyrir
augum, að þeir væru nógu hlut-
lausir um listir“, en það þýðir á
venjulegri íslenzku, að þeir hafa
ekki vit á neinu slíku fremur en
kötturinn á sjöstjörnunni eða Hall-
grímur Pétursson á Atlas flug-
skeyti. Næst á að koma með ennþá
meiri idíóta, svo að listamennirnir
trénist alveg upp á að gera sér
nokkrar vonir, og þeir heppnu af-
þakki algjörlega sæmdina. Og þá
á að nota aurinn í viðreisnina . . .
Rakarinn minn komst ekki
lengra, því að í þessu vetfangi rak
Helgi Sæm. inn höfuðið úr gætt-
inni.
— Gerðu svo vel, þú ert næstur
í stólinn. Ja, það má segja, að oft
kemur góður þá getið er. Ég var
einmitt að reyna að bera blak af
úthlutunamefndinni ykkar . . . .
Tuttugu og fjórar, takk.
HA pwf íj-j kgma i ntt/,
austu^tr/VT/