Spegillinn - 15.12.1971, Blaðsíða 26

Úr gömlum Spegli:
Tvennir
tímar
Nú eru vígin hans Tryggva míns töpuð,
í tanngörðum Hriflunga voðaleg skörð.
Jónasar stjarna af himninum hröpuð,
Hrifla ‘ekkert skárri en hver önnur jörð.
Engan Vermouth og Doggbranda dreymir,
menn drekka ‘ekki lengur að templara sið.
Kraumgóður landinn um kverkarnar streymir
og kallana hressir, þó Blöndal sé við.
Á meðan að dagur að dökkvanum rennur
og Daníel ríður af lífi og sál,
verða þcer heimsfrcegar Saurbœjar sennur
og sopin að eilífu Höskuldar skál.
Nú fcer víst enginn hjá Útvarpi' að skrifa
allskonar ferðalög konfekt og dót.
Jónas minn Þorbergsson, þungt er að lifa;
um þesskonar Dalamenn vissu‘ ekki hót.
Þrátt fyrir góðœri, og guðsorðalestra
grammófónmúsík og rafurmagnsljós,
eru þó rotturnar ráðandi í Vestra,
en Rúnki í Mýrinni hœttur til sjós.
Já - rotturnar vita, hvað hámenning heitir,
nú hafa þœr Vestra til snattferðalags.
Rotturnar landföstu lœðast um sveitir,
lceðast og smala til kosningadags.
Þó jeg hjer mörgu og misjöfnu sleppi,
minnist jeg hnugginn á atvikið það,
þegar þeir hvíuðu Helga á Kleppi
og hnuðluðu doktor í Lárusar stað.
Þarna var járnkalt að Jónasi vegið
og Jónas er lamaður -því er nú ver.
Heyrst hefur ekki' að hann hafi þó legið,
og helvítis furða hvað maðurinn er.
Bolsar og Nasistar storma nú strœti
og stassanisera hvert einasta torg.
Jeg kýs mjer Friðsemd og forðast öll lœti,
og flý eins og Möller til kappans á Borg.
Áður, þá Fjallkonan fór hjer með völdin,
fullvel á stundum í kolunum brann.
Nú er það White Star, sem vefur á kvöldin
voðfelldu skinni um konu og mann.
Þeir hœstu sjer margskonar meiningar temja
um menningarskortinn og framfarastand.
Við Norðmenn og allskonar illþýði semja
til ágcetis fyrir vort þrautpínda land.
Ólar og Jónar nú ágœtið frömdu,
eiga því sjálfsagt í hyggindum met.
Áður fyrr kvinnur í síldinni sömdu
við sjóara norska um gcerur og ket.
Fyrri á tíð þóttu Frónbúar skástir
og föðmuðu kvenfólkið drjúgum að sjer,
nú bíða konur með óhemju ástir
ítalskra flugmanna ‘á ströndinni hjer.
Allt er hjer nýtt og með nýtízku bragði,
nýmóðins kreppa til sjávar og lands.
Jeg held jeg kysi' eins og Sigríður sagði:
,,Símon minn gamla og aðferðir hans“.
(Júlí 1933)
26