Spegillinn - 15.12.1971, Blaðsíða 11

Batta, þegar Víet-Nam stríðinu lýkur
endanlega fyrir mitt tilstilli, eða þegar
ég fæ friðarverðlaunin. Auðvitað fæ
ég friðarverðlaunin alveg eins og Willy.
Sættir austurs og vesturs. Alveg eins
og ég. Og svo eru þeir eitthvað að
segja, að hann láti ekki fækka í her-
liðum. Hvað koma hermenn betri
heimi við. Ég pípi nú á svoleiðis
þvætting. Þegar ég verð svo búinn að
koma á varanlegum alheimsfriði, þá
kemur brottflutningur varnarliðsins af
sjálfu sér. Þetta er hin leiðin og opin
inn að lofa mér því, að ég skyldi ekki
þurfa að hafa neinar áhyggjur af þessu
helvítis varnarliði. Þessi smáborgara-
bragur og innanlandskritur fara mér
svo illa. Það sá ég bezt í stóru reisunni.
„Ríkisstjórnin telur, að vinna beri að
því að draga úr viðsjám í heiminum
og stuðla að sáttum og friði með aukn-
um kynnum milli þjóða og almennri
afvopnun." Þessi orð stjórnarsáttmál-
ans eru meira í mína ætt. Hver skyldi
annars hafa varað Allsherjarþingið við
því, að ég ætlaði að ávarpa heiminn.
í báða enda, eins og einhver vitur
maður sagði um lífsviðurværi sitt.
Hin leiðin er fundin, ég fyrir mína
parta hef staðið við málefnasamning-
inn, að vísu með gífurlega langsóttu
átaki, en án allra illinda og það er
mergurinn málsins. Snjallt þetta hjá
Magnúsi, að lengja kjörtímabilið um
eitt núll, til að við hefðum betri tíma
til að koma góðu áformunum okkar í
framkvæmd. Annars hef ég líka enn
aðra leið uppí erminni, ef í nauðirnar
rekur. „Varnarsamningurinn við
Bandaríkin skal tekinn til endurskoð-
unar eða uppsagnar í því skyni að
varnarliðið hverfi frá íslandi / áföng-
um“. Þetta síðasta, taki menn eftir því,
þessu tókst mér að læða inn í vélritun-
inni og hinir skrifuðu undir án þess
að uppgötva mitt lævísa bragð. í
áföngum segir þar. Einn maður á
ári, það gerir níuþúsund ára fram-
kvæmd á brottflutningnum. Þetta benti
Batti mér óbeint á með afborgunarskil-
málunum á stóra láninu, sem hann
fékk hjá mér um árið. Annars held ég
að líf mitt sé að verða eitt andskotans
varnarstríð. Mér veitti svo sannarlega
ekki af mínu eigin varnarliði. Undar-
legt að mér skuli alltaf att út í leiðin-
legu hliðarnar á utanríkismálahlið mál-
efnasamningsins. Magnús var þó bú-
Þeir voru eitthvað svo undarlega fáir
sem voru í salnum. Líklega hefur Kurt
Waldheim ekki þolað samkeppnina
og boðið þingheimi í gleðskap. Hefðu
þeir látið svo litið að kynnast mér, þá
er ekki víst nema aðalritari Sam-
einuðu þjóðanna héti Guðbjartur Páls-
son og þar með væri ég laus aftur.
Koma á friði í heiminum færi mér
ólíkt betur, þar er bókstaflega nauð-
synlegt að láta aldrei uppi skoðanir
sínar, nema loðnar, aldrei taka á-
kvarðanir, nema loðnar, aldrei vera
spurður óþægilegra spurninga af brjál-
uðum útgerðarmönnum og lögfræð-
ingum án þess að hafa fyrirfram leyfi
11