Fálkinn - 24.11.1928, Síða 7

F A L K I N N
7
Ömurlej* ^runsemd.
Monica gekk niður garðslíg-
inn með fulla eplakörfu á hand-
leggnum. Að baki henni var
garðurinn, fullur af ávaxíatrjám
og herjarunnum.
Hún hafði verið gift í sex
mánuði, sex yndislega mánuði,
i'anst henni sjálfri. -— Er nokk-
ur manneskja á jarðríki ham-
ingjusamari en jeg?
Hún leit um öxl og hló af
-eintómri lífsgleði. Það var ekki
nema ár síðan hún hitti Donald
Henderson i fyrsta sinn. Hún
hafði sparað lengi til þess að
geta komist í sumarleyfi til
IDevonshire. Hafði reynt að
gleyma, að liún var uppalin á
yndislegu preslsetri og aðrir
höfðu borið hana á höndum sjer.
§vo dó faðir hennar, preslurjnn,
dg heimilið fjell í rústir. Móðir
hennar dó skömmu síðar og þá
stóð Monica ein uppi. Gamall og
ríkur frændi hennar hafði tekið
hana að sjer, látið kenna henni
vjelritun og hraðritun og að því
búnu sagt henni, að nú yrði hún
að sjá fyrir sjer sjálf..
Hún hafði fengið vinnu á
skrifstofu og þessa viku, sem
hún hafði leyfi þaðan, notaði
hún til að fara til Devon, og
rijóta náttúrunnar og sólskinis-
ins. Þar hafði hún af tilviljun
komið á bæ og beðið uin að gefa
sjer að drelcka. Óg þar tiitti hún
Henderson.. Harin var hár mað-
ur og fríður en orðinn hæruskot-
inn, þó ungur væri. Fegurri augu
hafði Moniea aldrei sjeð. — Þau
elskuðusl frá sama augnablik-
inu sem þau sáust lyrst og
reyndu ekki til að leyna því.
„Jeg er miklu eldri en þú og
hefi átt erfiða æfi“, mælti hann.
„Jeg skal segja þjer alt cins og
það ei', en síðan vil jeg aldrei
minnast þess liðna. Jeg komst
á ranga hillu í lífinu og það var
að kenna föður mínum, sem jeg
hafði andstygð á“.
„Fátæktin várð hlutskifti
mitt“, mælti hún.
„Og nöpur lífsreynsla mitt
hlutskifti“, svaraði hann.
Svo giftust þau einn fagran
vordag, þegar alt stóð í blóma.
Og svo liðu dagarnir eins og
perlur í festi. Hún koinst inn i
tieimilisstörfin á bænum, leit
eftir garðinum og hugsaði uin
kýrnar og fjenaðinn. En þrátt
fyrir vinnuna hafði hún næg-
an tíma til að hugsa. Hún var
altaf að brjóta heilann urn þetta,
sem Donald hafði minst á. Einu
sinni datt henni í hug að það
væri eitthvað í sambándi við
fangelsi. Hún hafði setið og les-
ið tiátt fyrir hann í tilaði
„Endurminningar fanga“ —
hræðilegar lýsingar. Donald hafði
staðið upp, tekið af henn blaðið,
fölnað og kallað upp: „Hættu —
jeg þoli ekki að hlusta á þetta“.
Hún halði ekki getað gleymt
þessu og furðaði sig oft á því.
Nú varð henni litið við og sá
flakkara koma inn um liliðið. í-
skyggilegan mann með stórt ör
á kinninni, og ógeðslegl glott í
munnvikinu. Hann dró sftir sjer
annan fótinn og kom haltrandi
upp að dyrunum.
„Viljið þjer gefa mjér iriátar-
hita, jeg hefi ekk-i hragðað vott
nje þurt siðan í gær“, mæiti
hann. Hún kinkaði kolli og setti
frá sjer eplakörfuna. Henni
stóð stuggur af manninum, en
hann var soltinn. „Komið þjer
inn fyrir“, mælti hún og ojmaði
eldhúsdyrnar. Þar var tiunangs-
ihnur inrii, því hún hafði rjett
áður verið að safna hunangi úr
híflugnabúunum. Hún skildi
hann einan eftir meðan hún
skrapp niður í kjallara eftir
mat. Innan stundar kom hún
aftur með bakka með mjólk,
lnauði, smjöri, fleski og osti.
Þegar hún kom upp stóð hann
og var að skoða mynd of Don-
ald á veggnum.
„Eruð þjer frú Henderson?
Þarna er mynd af Donald
Henderson, hann þekki jeg mjög
vel“.
Hún fjekk kökk i hálsinn og
hjarta tiennar bærðist ákaft.
Skyldi hún nú fá lausnina á
leyndarmálinu?
„Þekkið þjer hann. Hvar helir
l'undum ykkar borið saman?
„í farigelsinu — auðvitað!“
Ljóta glottið varð enn ferlegra
en áður. „Þar er nú ekkert
sældarbrauð að vera. Jeg var
einu sinni náðaður og var slept
út fyrir tímann - það voru þrjú
ár, en síðar fjekk jeg finnn ár
og þá var jeg sendur í Prince-
town. Þeir sögðu mjer þar, að
Henderson væri i Reading.
Hún fölnaði. „Fyrir hvaða
glæp voruð þjer i fangelsi ?“
„Fyrir það sama og allir hin-
ir, náttúrlega. Innbrotsþjófnað og
olheldisverk. Það var bara hann
PÍyinm, sem hafði gert annað,
hann hafði skorið unnusturia
sina á háls og fyrir það var hann
hengdur. Henderson varð alveg
óður þegar það var gert.
Hún svaraði engu, cn bjó út
matarböggul handa mannræflin-
um og Ijct hann fara. Þegar
hann var horfinn fór liún upp
i svefnherbergið sitt, fleygði sjer
í rúmið og tók háðum höndum
fyrir andlitið. Donald hafði tvi-
vegis tekið út hegningu — fyrir
hvað ? Hún var gift afbrota-
manni, en ást hennar varð við-
bjóðinum yfirsterkari. Hann
háfði afplánað sekt sína. Hún
ætlaði sjer ekki að minnast
nokkurntíma á þctta, aldrci láta
hann gruna, að hiin vissi um
það.
Tveimur kvöldum síðar heyrði
hún að barið var á dyr. Donald
gekk fram og opnaði. Hún heyrði
mannamál og síðan var dyrun-
um lokað aftur. Hún gægðist út
um gluggann og sá tvo lögreglu-
menn í einkennisbúningi ganga
frá húsinu. Hún fjekk ákafan
hjartslátt.
En þegar Donald kom inn afl-
ur var hann i besta skapi og
ekkert á honum að sjá.
„Mjcr er sagt. að glæpamcnn
hafist við hjer í nágrenninu",
mælti hann. „Hefir þú sjeð
nokkra grunsamlega flækinga?
„Nei“, svaraði tiiin, en varir
henriar hvítnuðu.
„Þú hefir ekki sjeð flakkara
irieð stórt ör á kinninni?“
Henni lá við að segja honum
upp alla sögu, en þagði, því hún
vildi ekki særa hann. Þau sátu
lengi þegjandi og henni fanst
eins og skuggi hins liðna kæmi
eins og veggur á milli þeirra.
Og þá íaut tiún að honum:
„Hefirðu nokkurntíma hevrt
nafnið Plymm?“ spurði b'ún.
„Plymm?“ Hann fölnaoi. „Já,
hann var hengdur fyrir íriorð“.
Hann spratt upp og gekk hvat-
lega fram og aftur um gólfið.
Hún las óróleiltann út úi and-
litinu á honum og stóð upp og
vafði handleggjunum uin tiáls-
inn á honum.
„Elskan mín, jeg ætlaði ekki
að gera þjer ilt, adlaði ckki að
vekja upp óþægilegar endur-
ininningar. Fyrirgefðu mjer!“
„Það eru hræðliegar endur-
minningar“, sagði hann með
gráthreim í röddinni.
Þau stóðu þarna í l'aðmlög-
uni og fundu að ást þeirrá var ó-
breýtt. Sköinmu seinna fór hún
út, til þess að vita hvort hlað-
an væri læst. Tunglskinið varp-
aði hreiðum silfruðum Ijósöld-
um inn í hlöðudyrnar þegar hún
opnaði hurðina. Hún heyrði
þrusk þar inni og gægðist inn.
.,Er nokkur þar?“ spurði hún.
„Bara jeg“, var svarað með
rödd flakkarans ískyggilega.
„Lögreglan er á hælunum á
mjer svo að jeg verð að fela mig
hjerna“.
„Þjer getið ekki verið hjer“.
„Jú, þjer megið ekki vera tiörð
við veslinga eins og inig, — þetta
er eina leiðin til þess að komast
uíidan. En fyrir alla lifandi
muni þá segir hoiium ekki, að
jeg sje hjerna“.
Nú kom gamla hræðslan upp
aftur í henni og hún greip í stoð-
ina lil þess að detta ekki.
„Þjer verðið að fara. Jeg skal
gefa yður inat og peninga, cn
tijerna megið þjer ekki hafast
við“.
Hún fór inn aftur og tók fram
ofurlitinn sparibauk, en i hann
hafði hún safnað í afmælisgjöf
handa Donald. El' flakkarinn
yrði handsamaður mundi grun-
urinn heinast að Donald lika.
Enginn hafði samúð með synd-
ara, ])ó hann hefði hætt ráð sitt
og Iifði vel. Hann varð altaf að
líða. Hún tók nokkra seðla úr
bauknum og stakk þeim í vas-
ann og tók körfu og fylti hana af
mat.
Þegar hún var að ljúka við
]ielta heyrði hún sagt: „Monica,
tivað ert þii að gera?“
„Ekkert“, stamaði hún. Henni
fjellust hendur.
„Víst ertu að gera eitthvað.
Ertu að búa þig undir ferðalag?"
Hún greip hálmstráið. „Já, jeg
ætla að hal'a þctta handa sjálfri
mjer“.
„Það er naumast þú ætlar að
nesta þig vel“, sagði hann hlæj-
andi. Hann kom til hennar og
faðinaði hana. „Elskan min. Þú
ert eitthvað svo undarleg i kvöld.
Hvað gengur að þjer?“
Hún ætlaði að reyna að halda
áfram að leyna hann öllu, en
hún gat það ekki, svona augliti
til auglitis við hann. Hún hjúfr-
aði sig að honum og sagði: „Það
er maður þarna úti, sem á að
fá það“.
„Datt mjer ekki í hug“, svar-
aði Donáld.
„En, heyrðu, Donáíd. Það er
vinur þinn, sein þekkir þig. Æ,
jeg get ekki sagt það“.
„Þú verður ....“.
„Það er halti maðurinn með
örið á kinninni, -—■ hann þekti
þig þegar þið voruð í fangelsinu.
Ó, elskan mín, taktu það ekki
nærri þjer, jeg treysti þjer og
elska þig eins og áður. Jeg ætl-
aði að koma honum burt áður
en lögreglan kemur og nær i
hann“.
„Elskan min“. Hann þrýsti
kossi á titrandi varir hennar.
„Gat þér dottið þetta i hug“,
Hann tók hana á hnje sjer. —
„Jeg hefi aldri verið fangi, jeg
var fangavörður, og það er
versta starfið sem til er í heiin-
inum. Þá var það sem Plytiun
var hengdur, og það gerði út af
við taugarnar í mjer. Jeg þekti
hann og vissi að liann var ekki
spiltur maður, en hefir unnið ó-
dæðið í brjálsemiskasti. Þá
sagði jeg upp starfanum, en það
versta er, að lögreglan kemur
altaf til mín að leita aðstoðar, ef
fangi sleppur úr varðhaldinu. Því
jeg vil helst fá að vera i friði
og gleyma".
„Við skulum hjálpast að því
að gleyma hinu liðna“.
„Monica!“ Og þú trúðir þessu
og samt sncrirðu ekki við mjer
bakinu. Hvernig gast þú ....?“
„Mjer þótti eitt verst ....“,
svaraði hún og roðnaði. „Jeg
vissi að í vor fáum við gest á
heimilið, og mjer fanst sárt að
hugsa til þess, að hann ætti af-
brotamann fyrir föður“.
Þau kystust innilega. En úti i
tunglsl jósinu læddist fanginn
hurt og hvarf í skugganum.
Sv. Jónsson & Co.
Kirkjustræti 8b. Sími 420
hafa fyrirliggjandi miklar
birgðir af fallegu og end-
ingargóðu veggfóðri.papp-
ír, og pappa á þil, loft
og gólf, gipsuðum Ioftlist-
um og loftrósum.
o
o
I Verslið
o
o
o
o
O '
0 I
I Edinborg.
KomiS 03 lítið á nýtísku
hanskana í Hanskabúðinni.
3