Fálkinn - 05.01.1929, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
SA NÆSTI
' SAGA EFTIR
JÚHANNES ÓR KÖTLUM
Hiin sat i'yrir framan spegil-
inn og horfði hugfangin á mynd
sína. Ánægjulegri sjón en sjálfa
sig hafði hún aldrei sjeð. Hún
gat setið tímunum saman og
fláðst að íegurð sinni, þessari ó-
metanlegu náðargjöf, sein enginn
gat virt til verðs. — Og hennar
yndislegasta atvinna var, að
fægja þetta mjúka hörund og
laga þessa stærilá'tu lokka, sem
ieiddu hina grandvörustu pipar-
sveina í freistni.
Þeir höfðu komið til hennar
í tugatali, ungir og gamlir, fall-
egir og ljótir, ríkir og fátækir.
En hingað til hafði hún vísað
þeim öllum á bug. Hún hafði
haft gaman af að brjóta i þeim
hrygginn, sjá þá skríða auð-
mjúka í duftinu og engjast af
ástarkvölum, hinum hræðileg-
ustu kvölum sem til eru.
Hún var sjerstaklega skraut-
klædd i dag, því í dag var af-
mælisdagurinn hennar. I dag var
hún þrjátiu ára gömul.
Hún hrökk alt í einu við og
hvarf frá speglinum. Þrjátíu ára
gömul. Það var sannarlega at-
hugavert málefni. Hún tók nú
fyrst eftir því, hvað aldur henn-
nr var orðinn iskyggilega hár.
hað gat verið varasamt að leika
sjer ol' lengi. Hún var nú að vísu
alveg eins falleg enn og þegar
hún var tvítug. Að minsta kosti
sagði spegillinn það, en eins og
kunnugt er, er vandaður spegill
allra hluta ólýgnastur.
Hún fleygði sjer upp í legu-
hekkinn og fór að hugsa málið
alvarlega. Það var þó óþolandi,
uÖ verða lítilsvirt piparkerling
•eftir alt saman. Til þess hafði
guð gefið henni alt of mikla
nröguleika, í hinni harðvítugu
samkepni ástalífsins. Eftir mikil
heilabrot og bollaleggingar komst
hún loks að ákveðinni niður-
stöðu. Hingað og ekki lengra,
sagði hún við sjálfa sig. Jeg tek
þann næsta. — Og hún lijet því
við höfuð sitt, fyrir framan
spegilinn, besta vininn sem hún
atti, að talca þann næsta, hver
sem hann yrði.
Það kom yfir hana sælukend
1 °, þegar hún var búin að taka
þessa hátíðlegu, þýðingarmiklu
ákvörðun. Hún kveikti sjer i
yindlingi, settist í djúpan hæg-
indastól og skemti sjer við að
horfa á reykinn lilykkjast út í
Joftið.
Innan lítillar stundar var
dyrabjöllunni hringt. Hún stóð
UPP .og opnaði þegar. Úti fyrir
stóð máður, sem hún bar engin
kensl á. Hann var hár vexti,
fríður mjög í sjón og tiginmann-
'ega til fara. Hann lyfti hattin-
11,11 kurteislega og spurði hvort
þetta væri ekld frú Ingimundar-
son. Nei, því miður var þetta
fröken Ásmundsson og hún vissi
ekki fil að nein frú Ingimundar-
son byggi i þessu húsi.
»*Ieg bið mikillega afsökun-
ar“> sagði maðurinn, hneigði sig
Ofí ætlaði að hverfa á brott aft-
ur.
■ >Híðið ögn við, herra minn“,
sagði fröken Ásmundsson í for-
kunnar ástúðlegum róm. „Má
®kki bjóða yður innfyrir. Ef til
vill gel jeg gefið yður nauðsyn-
legar upplýsingar“.
Maðurinn stóðst elcki þessa
raun og hneigði sig aftur, mjög
þakklátlega.
„Jeg heiti Áki Arnfells“, mælti
hann um leið og hann fór úr
frakkanum sínum og gekk inn
í stofuna.
„Það er fagurt nafn“, svaraði
ungfrúin og vísaði honum til
sætis.
„Fegurra er þó alt sem hjer
er inni, þó þjer sjálfar, ungfrú,
berið að vísu af því öllu saman“,
mælti lierra Arnfells og brosti
þýðlega.
Fröken Ásmundsson hristi
loltkana hæversklega frá enninu
og ljettur roði, sem fór henni
einstaklega vel, flaug um vanga
hennar.
„Jeg er svo glöð á þessari
stundu, því einmitt í dag er af-
mælið mitt. Jeg veit það er
bjánalegt að segja yður frá
þessu, alókunnugum manni, en
þegar maður er glaður fer oft
svo, að maður segir jafnvel
steinunum heldur en engum“.
„Það gleður mig, ef jeg í þetta
sinn hefi getað komið i steinsins
stað“, mælti geslurinn brosandi,
um leið og liann kveikti í vind-
lingi, sem ungfrúin hafði fært
honum.
Fröken Ásmundsson kinkaði
kolli og brosti bliðlega á móti.
„Jæja. Svo það er einhver frú
Ingimundarson sem þjer ætlið að
finna. Nú lengi hefir engin kona
með því nafni búið í þessu húsi.
En fyrir fimm áruin síðan flutti
hjeðan ekkja, sem hjet frú
Ingimundarson. Mig minnir að
hún færi til Ameríku".
„En, með leyfi, ungfni. Þektuð
þjer nokkuð þá Iconu?“
„Mjög lítið, því miður. Jeg
vissi bara það, að maðurinn
hennar sálugi liafði verið slátr-
ari“.
„Það er líka nóg. Það hefir
einmitt verið konan, sem jeg er
að leita að. í trúnaði get jeg
sagt yður frá því, að þessi frú
Ingimundarson var eitt sinn
unnusta mín. Það er löng og
sorgleg saga að segja frá því.
Jeg var fátækur en slátrarinn
ríkur. Og svo var hún auðvitað
neydd til að eiga slátrarann. Jeg
hvarf út í veröldina, til að
reyna að gleyina sorg minni.
En áður en við skildum hjetum
við hvort öðru æfinlegri trygð.
Fyrir sex árum síðan var jeg
staddur í fjarlægu landi, og hitti
þar þá af tilviljun mann einn
hjeðan úr borginni, sem sagði
mjer að þessi gamla vinkona
mín væri nú orðin ekkja og
byggi hjer í þessu húsi. Atvik
hal'a valdið því að jeg hefi ekki
getað leitað hennar fyrri — og
nú er jeg orðinn fimm árum of
seinn. Á morgun legg jeg af
stað til Ameríku“.
„Almáttugur! Það er þó ó-
mögulegt!" andvarpaði fröken
Ásmundsson og bljes reyknum
út um nefið. „Ameríka er stór,
herra minn, — alt of stór fyrir
einn mann að leita þar að einni
konu. Þar að auki eru fleiri kon-
ur til en frú Ingimundarson,
sem var að vísu orðin gömul fyr-
ir tímann, þegar jeg sá hana
siðast fyrir fimm árum“.
Herra Arnfells tottaði vind-
linginn sinn og horfði hugsandi
á rauða rós í glugganum.
„Má ckki bjóða yður eitt glas
af víni“, sagði ungfrúin og stóð
upp.
„Þakka yður fyrir“, svaraði
gesturinn. „En jeg skammast
mín fyrir að níðast þannig sifelt
á gestrisni yðar, fröken Ás-
mundsson“.
„Ó, minnist þjer ekki á slíkt,
kæri herra. Mjer er miklu meiri
ánægja en svo að návist yðar“.
Þau settust að drykkju við lít-
ið borð, eins og þau væru gainl-
ir kunningjar, sem hefðu þekst
alla sína æfi. Vínið var ljúffengt
og herra Arnfells gerðist býsna
skrafhreifur, þegar það tók að
svífa á hann.
„Jeg óska yður til hamingju
ineð afmælisdaginn“, sagði hann.
„Skál, yndislega ungfrú!“
„Skál! Og þakka yður fyrir!“
Svo fór hann að segja henni
ýmsar sögur af ferðum sínum
úti í löndum, en smám saman
fengu þó samræðurnar ástúðlegri
blæ. Og þar kom, að hún fór að
sýna honum skartgripi sina og
ýms önnur verðmæti. Hann dáð-
ist mjög að því öllu saman og
sagði að hún væri ekki að eins
fögur, heldur lika bæði góð og
rík. Loks trúði hann lienni fyrir
því, að hann væri að hugsa um
að hætta við Ameríkuferðina, þó
með því skilyrði að hún yrði þá
konan sín í staðinn fyrir frú
Ingimundarson. Þetla var nú
einmitt það sem ungfrúin var
að bíða eftir. Hún fleygði sjer
í útbreiddan faðm hans og and-
varpaði af gleði.
„Guð hefir sent mjer þig i al'-
mælisgjöf, elsku Áki“, hvíslaði
hún alveg frá sjer numin.
„Ertu þá mín?“ hvíslaði hann
á móti.
„Sál mín, hjarta mitt, alt sem
jeg á, er þitt“. Og innan stund-
ar var hún sofnuð við brjóst
hans. — Þegar hún vaknaði aft-
ur lá hún í legubekknum, en
hinn góði gestur var .horfinn
Brjefmiði datt á gólfið um leið
og hún slóð upp. Á honum stóð
skrifað með fallegri karlmanns-
hendi:
„Jeg þarf að bregða mjer
í ferðalag, elskan mín, sem
getur orðið nokkuð langt.
Jeg tek með mjer það sem
er ómerkilegast af því sem
þú gafst mjer: gullúrið,
gimsteinana og fleira smá-
vegis. Það sem dýrmætast er
neyðist jeg til að skilja eft-
ir, þar á meðal sál þína og
hjarta þitt.
Þinn Áki.“
Fröken Ásmundsson gekk að
speglinum sínum og grjet fyrir
framan hann. í dag var hún
þrjátiu ára gömul.
Kvikmyndakonan fljúgandi.
Amerikumenn kunna manna best að
nota mátt auglýsinganna. Þegar ein-
hver hefir orðið frægur fyrir iprótta-
afrek, er lionum óðar hoðin staða við
einhvcr |iau störf, sem gagn liafa af
nafninu fyrir ]>að eitt, að ]jað cr
frægt i augnablikinu. Og ]>að eru
ekki sist kvikmyndafjelögin, sem geta
Líkast smjöri!
mm
SmÍ0RLÍKÍ
aooaoaoooooooooaoaoooeHðoo
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
Verslið 1
o
Edinborg. |
o
ooooooooooooooooooooooooo
**-------------------------
Sv. Jónsson & Co.
Kirkjustræti 8b. Sími 420
hafa fyrirliggjandi miklar
birgðir af fallegu og end-
ingargóðu veggfóðri.papp-
ír, og pappa á þil, loft
o.g gólf, gipsuðum loftlist-
um og loftrósum.
dregið að sjer athygli með slikum
nöfnum.
Hnefleikasigurvegararnir Dempsey
og Tunney, sundkonan Gerlrude Ed-
erle og Babe Rulli og margt fleira
fólk fjekk liálaunaðar stöður lijá
kvikmyndaf. jelögunum eftir að það
liafði unnið íþróttaafrek sin. Stund-
uin hefir þetta ekki komið að tilætl-
uðum nolum, t. d. varð mikið tap á
Ederle-myndinni, af því að stúlkan
„tók sig illa út“ á kvikmynd. En
Dempsey, Tunney og Babe Ruth komu
vel fyrir sjónir á hvíta dúknum.
Flugkonan Ruth Elder, sem í vor
reyndi að fljúga yfir Atlantshaf en
að vísu komst ekki alla leið, var þeg-
ar ráðin í þjónustu kvikmyndanna.
Paramountfjelagið náði í hana og um
þessar mundir er hún að leika aðal-
hlutverkið í kvikmynd móti Ricliard
Dix. Myndin hcitir „Moran of the
Marines" og gerist mikið af hcnni 'á
flugi, svo áhorfendur fá tækifæri til
að sjá flugkonuna i liennar rjetta
umhverfi.
ÁLLIR VERÐA AÐ STAFA.
Mustafa Kemal vill gera liöfuðborg
sina, Angora, að fyrirmyndarbæ
Tyrkjaveldis. Hefir hann þvi fyrir-
skipað, að enginn megi vera ólæs í
bænum og allir eru því látnir læra
að lesa. Embættismenn stjórnarinnar
hafa verið settir til að kenna fólkinu
að stafa. Ef einliver þrjóskast við að
hlýða fyrirskipuninni er liann tafar-
laust látinn i svartliolið. Þannig var
kapteinninn Zulirussa nýlega dæmdur
i árs fangelsi, af því að liann neitaði
að læra að stafa. Þegar allir eru orðn-
ir læsir i Angora, verður tekið til i
öðrum borgum á sama hátt.