Fálkinn - 05.01.1929, Blaðsíða 14

14
FÁLKINM
ísafirði, Akureyri og Seyöisfiröi.
iiiiimMiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiitimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiimmiiiiMiiimiiiiiiiiii
Holmblaös spil
eru þau, sem allir vilja helst. Lang-
skemtilegustu spilin. Notuö mest —
endast best. — Höfum einnig
jólakerti, súkkulaði o. fl.
Litla Bílastööin
Lækjartorgi
Bestir bílar.
Besta afgreiðsia.
Best verð.
Sími 668 og 2368.
í Bingen við l\ín var þrítugur
læknir nýlega tekinn fastur, grunaður
um að hafa gefið unnustu sinni eitr-
| Durkopp 1
n
= saumavjelar, stignar og E
| handsnúnar, hafa ágæta |
| reynslu hjer á landi. |
| Verslunin Björn Kristjánsson. |
Ávalt mestar og
|H bestar birgðir fyr-
irliggjandi af allsk.

karlmanna- og
A unglingafatnaði.
|| VÖRUHÚSIÐ
E Reykjavík
Jón Björnsson & Co. |
éiiiiMiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiniiié
að súkkulaði. Höfðu þau verið trúlof-
uð uni nokkurt skeið, en koin frem-
ur illa saman. Læknirinn sendi unn-
ustunni súkkulaðipakka, og eftir að
hún hafði etið af honum lagðist hún
fárveik og andaðist skömmu síðar.
Voru leifarnar af súkkulaðinu rann-
sakaðar og kom þá í ljós, að eitur
var í þeim.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
hann var að fara út úr vagninum, og sett-
um einn af okkar mönnum í sætið hans og
skipuðum honum að aka stanslaust tii stöðv-
arinnar. Við höfum símað og skipað að láta
lögreglumenn umkringja vagninn undir eins
og hann kemur að stöðinni.
—• Hversvegna sagðirðu mjer ekki fyrr
hvað var á seiði? spurði Rocke, eins og eðli-
legt var.
—- Af því að þú hefðir eyðilagt alt með
því að vera stöðugt að gá að Londe, svaraði
Windergate. Auk þess er þetta lögreglunnar
verk en ekki þitt. Við þurftum að hafa þig
fyrir beitu, til þess að vinna þínu eigin máli
gagn. Það hlægilega í málihu — ef hlægilegt
skal kalla — var það, að tvífari þinn gaf
lyftustúlkunni loforð, sem þú ekki efndir,
þegar til kom. Þessvegna kom hún að finna
þig, og blaðraði svo frá öllu saman, af því
að hún var þjer gröm fyrir svikin.
-— Já, það hefir hún gert, stelpuskrattinn.
En Londe, — þið skuluð ekki halda annað
en að hann sleppi út úr. vagninum áður en
hann kemur til stöðvarinnar.
— Mig grunar, að það geti orðið erfitt,
svaraði Windergate. Jeg hafði tvo leynilög-
reglumenn á bifhjólum til að fylgjast með
hifreiðinni.
Hinn hló, dálitið kuldalega. — Þið farið
að eins og lögreglumenn, sagði hann háðs-
lega. Jeg vildi, að jeg hefði vitað, hvað þið
ætluðust fyrir, þá skyldi jeg hafa gefið ykk-
ur betri ráð.
- - Hvað meinarðu? spurði Windergate.
— Jeg meina, svaraði hinn með fyrirlitn-
ingu, að þið hafið ekki einn einasta mann
í öllum ykkar hóp, sein hefir hálft vit á við
Londe. Ef þið haldið, að hann geri sjer að
góðu að sitja rólegur í leiguvagni, þangað til
kornið er til Marylebone-stöðvarinnar, þá er-
uð þið stórgáfaðri en jeg hefi haldið hingað
til!!
— Hann hefir ekki nein ráð til að sleppa,
sagði Windergate.
Fjelagi hans leit út um vagngluggann.
Þeir voru komnir að staðnum sem hann
hafði valið sjer. — Það hefir þú heldur ekki,
sagði hann og rak hníf, sein hann hafði
snögglega dregið upp úr vasa sínum, inilli
herða leynilögreglumannsins.
Daníel Rocke varð fyrstur manna til að
heimsækja Windergate. Hann sat upp við
dogg, og leit vesaldarlega út, en var þó á
batavegi. Þeir heilsuðust með handabandi,
hálf-sneypulegir.
— Vitfirringurinn hefir gabbað okkur
enn, stundi Windergate. — Og gerði næstum
útaf við mig í tilbót. Það munaði ekki nema
fertugasta hluta úr þumlungi.
— Þig grunaði ekki neitt? spurði Rocke.
—- Ekki vitund. Jeg var jafn viss um, að
það værir þú, sem kom labbandi og fór svo
með mjer burt úr hópnum, og, að það sjert
þú, sem jeg er að tala við núna. Þú veist
hvernig alt gekk til? Það er einfalt, en að-
dáanlega fífldjarft. Einmitt eins og vitfirr-
ingur mundi leggja á ráðin .... Gefðu mjer
eina matskeið af viskýinu þarna og dálítið
sódavatn, Rocke. Jeg má fá það þrisvar á
dag.
Daníel mældi viskýið rausnarlega, hland-
aði það södavatni og rjetti sjúklingnum, en
hann rendi út úr glasinu í einum teig.
Náunginn var húinn að vera á hælun-
um á þjer í hálfan mánuð, hjelt Winder-
gate áfram, — og hann hlýtur að hafa vit-
að, að þú ætlaðir að borða hjá prófessor
Mayer og hvenær þú myndir fara þaðan,
hjer um bil. Enginn vafi er á því, að þetta
tiltæki hans við stúlkuna var alvara, og þeg-
ar hann fann, að það ætlaði að mishepnast,
fór hann áleiðis til vagns síns. Þar sá hann,
að annar bifreiðarstjóri var kominn í sætið,
og skildi auðvitað hvernig í öllu lá. Hann
skipaði honum svo að aka heim að húsi
pröfessorsins og liíða þar í nokkrar minútur.
Við höfðum sagt ökumanninum að fara hvert
sem honum væri skipað, fyrst, en koma að
lokum að stöðinni. Tveir menn á bifhjólum
áttu að ná í bifreiðina á horninu á götunni,
sem þeir og gerðu. Londe gekk upp eftir
hellulagða stígnum, sem liggur upp að húsi
prófessorsins, og faldi sig þar bak við runn.
Eftir fimm mínútur komst þú út, hjelst, að
prófessorinn hefði útvegað þennan vagn
handa þjer og settist upp í hann undir eins.
Maðurinn ók þig til lögreglustöðvarinnar,
eins og fyrir hann hafði verið lagt. Londe
kemur út úr garðinum og sjer hópinn, sem
safnast hafði saman kringum stúlkuna.
Hann sjer mig líka vera að lóna þar með
minn vagn. Hann skellir aftur hliðinu hjá
prófessornum og gengur til okkar, rjett eins
og það sje af tilviljun. Það er mesta fifl-
dirfska, sem jeg hefi nokkurnlíma heyrt um
getið. Hann vildi eiga það á hættu hvernig
jeg brygðist við, og auðvitað tókst honum
það, eins og til var ætlast. Við töluðum sam-
an á leiðinni til stöðvarinnar, og þú getur
trúað því, að mig grunaði ekki neitt, eitt
einasta augnahlik. Hann var lítið eitt loð-
mæltur, en jeg vissi hinsvegar, að þú varst
kvefaður. Svo alt í einu .... ja, þú veist
það, sem eftir er.
— Fyrri bifreiðarstjórinn gerði okkur
mikil vonbrigði, sagði Daníel. Saga hans
reyndist vera dagsönn. Londe náði í hann i
Strand — hefir eflaust neytt þess, að hann
er mannþekkjari — og bauð honum tiu pund
til að gera það, sem fyrir hann yrði lagt,
það sem eftir var kvöldsins. Maðurinn hafði
aldrei sjeð Londe áður, og varð því ókkur
að engu gagni.
Windergate lá örlitla stund með hálflok-
uð augu. Það hefir náttúrlega enginn sjeð
Londe koma út úr vagninum? spurði hann
alt i einu.
— Engin lifandi sála, svaraði Daníel. Öku-
manninn grunaði alls ekki, að neitt væri að,
fyrr en hann kom til stöðvarinnar. Londe
hvarf eins og dropi i hafið.
Hjúkrunarkonan rak höfuðið inn um gætt-
ina. Daníel stóð upp. —- Fallegar fjólur, sem
þú hefir þarna, Windergate, sagði hann, og
leit á skálina, sem stóð hjá rúminu.
Windergate brosti hálf-kindarlega. — Það
er fallega gert af ungfrú Lancaster að senda
mjer þær, tautaði hann. — Hún ætlar að
heimsækja mig eftir einn eða tvo daga.
Daníel kinkaði kolli og fór, dálítið snögg-
lega. — Jæja, vertu sæll, kall minn, sagði
hann um leið.
— Augnablik enn, það Windergate, og
reisti sig upp til hálfs. — Aðeins eitt orð,
systir .... — Við náuni í hann, Rocke, það
skal verða .... mundu eftir því.
Daníel ætlaði eitthvað að segja. Hjúkrun-
arkonan skarst í leikinn, og var ósveigjan-
leg. Hún hafði sjeð roðann í kinnum sjúkl-
ings síns, og grimdarglainpann í augum
hans. — Ekki fleiri orð núna, skipaði hún
.... og henni var hlýtt.