Fálkinn - 05.01.1929, Blaðsíða 15

F Á L K I N N
15
o
O
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o Kosta aðeins 160 kr.
o
8 Siff. Kjartansson, g
g Laugaveg 20 B. g
o o
ooooooooooooooooooooooooo
Haid & Neu
saumavjelar
eru sjerlega góðar.
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
stignar. o
Maðurinn sem beið eftir
konunni sinni.
Jeg hitti liann á einu ABC-veitinga-
húsinu rjett við Marmarabogann. Þar
kúrði hann við borð, eins og allar
raunir vei-aldar steðjuðu að honum og
sfarði eymdarlega á klukkuna
Þegar jeg settist við borðið rjett á.
móti kom framreiðslustúlkan skeið-
andi, tók diskinn hans af borðinu og
spurði i einstaklega fyrirlitlegum
tón, livort hann vildi meira. Litli
maðurinn hrökk i kút, leit á klukkuna
og saup hveljur:
— Get jeg fengið eitt pönnuegg?
jórtraði hann.
— Eitt pönnuegg, endurtók stúlkan
háðslega og sneri sjer svo að mjer.
Hún fjekk að vita hvað jeg vildi og
svo hvarf hún. Litli maðurinn leit
flóttalega á mig og ræskti sig. Fyrir-
gcfið bjer, en er þessi klukka rjett?
spurði hann.
— Vantar 10 mínútur í sjö, svar-
aði jeg. Jú, liún er alveg rjett.
— Það var jeg hræddur um, sagði
litli maðurinn raunalega.
Hann leit á eggið, og augnaráð
hans var eins og það vseri blásteinn,
sem hann ætti að jeta. — Jeg get
ekki meira, sagði hann.
Jeg brosti en sagði ekki neitt.
— Þjer eruð svo vingjarnlegur,
mælti liann svo og mig langar að hitta
einhvern, sem jeg get talað við i trún-
aði. Sannast að segja sit jeg hjerna
og er að biða eftir konunni minni.
— Já, og svo kemur hún vitanlega
alt of seint svaraði jeg. En þjer skul-
uð ekki örvænta. Hún kcmur. Þjer vit-
ið hvernig kvenfólkið er.
— Ja, hver skyldi vita það betur en
jeg? En sjáið þjer til, nú hefi jeg bið-
ið i nærri þvi sjö tima. Hún sagði —
við komum okkur saman um að hitt-
ast hjerna klukkan rúmlega tólf. Og
jeg hefi setið hjer síðan.
Hann hefir víst tekið eftir smá-
brosi í öðru munnvikinu á mjer, því
hann flýtti sjer að bæta við:
— Ekki svo að skilja — jeg hefði
aldrci biðið eftir henni nema einn eða
tvo tima ef .... En lijer var öðru
máli að gégna. Þegar jeg hafði biðið
liálftíma fór frammistöðustúlkan að
liorfa svo einkennilega á mig og auk
þess var jeg soltinn, svo að jeg pant-
aði mat. Það var gerfiskjaldbaka og
sætsúpa. Mjög saðsamt eftir verðinu.
Jcg át þetta upp en liún kom ekki.
Svo beið jeg enn — til klukkan rúm-
lega hálf tvö — 0g datt svo i hug að
það væri best að fara heim. Jeg hefi
aldrei þurft að bíða lengur en klukku-
tíma eftir henni, skiljig Jjjer.
— Nú, já.
Til lesendanna!
Vikublaðið Fálkinn þakkar öllum lesendum sínum fyrir
liðna árið og þakkar þær ágætu viðtökur, sem blaðið hefir
fengið frá upphafi.
Aldvei hefir nokkvu íslensku blaði verið eins vel tekið,
eins og best má marka af því, að eftiv aðeins níu mánuði
er Fálkinn orðinn lang-útbreiddasta blaðið á landinu.
A árinu sem nú er byrjað mun Fálkinn flytja lesendum
sínum að minsta kosti fjórðungi meira lesmál að meðaltali en
á liðnu ári. Sumpart verður þetta gert með því, að hafa blaðið
stærra við og við en að undanförnu, en sumpart með því, að
draga úr auglýsingamagninu, svo að 16 siðu blað flytji miklu
meira lesmál en áður var.
Eigi að síður verður lausasöluverð blaðsins óbreytt áfram,
40 aurar eintakið, en áskriftarverð höfum vjer neyðst til að
hækka um 50 aura á ársfjórðungi, úr kr. 4,50 í kr._5,00 og
árganginn úr kr. 18,00 upp í kr. 20,00 — sumpart vegna
aukins kostnaðar sem breytingin hefir í för með sjer og sum-
part vegna hækkunar á prentkostnaði.
Duglegir og áreiðanlegir útsölumenn óskast, þar sem þeir
eru eigi fyrir.
Gleðilegt nýár.
-—- En þá komst jeg að rauu um,
að jcg gat ekki farið, mælti litli mað-
urinn raunalega, því konan min hafði
gleymt að fá mjer .... jeg meina —
jeg hafði gleymt að taka með mjer
pcninga. Svo jeg gat ekki borgað.
— Það var slæm uppákoma, sagði
;jeg. En ....
— Ja, þvilíkt! Jeg hefði vitanlega
getað skýrt stúlkunni frá þessu — en
mundi hún hafa trúað mjer? Jeg er
ekki rikmannlegur að sjá og jeg hafði
ekkert á mjer, sem jeg gæti sett sem
tryggingu. Svo mikið er víst að jeg
þorði þetta ekki. Og auk þcss bjóst
jeg við, að konan mín mundi koma
þá og þegar. Og þessvegna pantaði jeg
meiri mat. Þvi líkar ekki að maður
sitji hjer aðgerðalaus, skiljið þjer.
— Ó-nei, þetta er ekki opinber
skrifstofa, sagði jeg.
—- Pylsur og kartöflumauk, hjelt
litli maðurinn áfram. Og siðan hefi
jeg setið lijerna og verið að smá-jeta.
Jeg liefi reynt að hliðra mjer hjá því,
en í hvert skifti sem frammistöðu-
slúlkan hefir litið á mig hefi jeg ekki
þorað annað en biðja um meira, og
þcss meira sem jeg borða, þvi erfið-
ara er að borga reikninginn.
Og nú taldi hann upp alt, sem
hann hafði jetið og það var líkast þvl
og lesið væri upp efnisyfirlit mat-
reiðslubókar. Jeg fór að furða mig á,
að maður sem liafði liðið allar þessar
þjáningar skyldi vcra með öllum
mjalla.
— Og nú verður bráðum farið að
loka, sagði hann og andvai'paði, —
og hvað skyldi verða um mig þegar
það kemur á daginn, að jeg get ekki
borgað. Ef til vill verður mjer fleygt
út á götuna, og þá er jeg viss um, að
maginn i mjer springur. Eða lögregl-
an verður sótt og jeg látinn i tugt-
liúsið. Hvílik linej'sa! Drottino minn!
Það þyrmdi yfir hann og hann
faldi andlitið i höndum sjer.
— Þetta er i siðasta sinni sem jeg
skal hitta konuna mina á Lyons,
sagði hann hátíðlega.
— Lyons? sagði jeg undi'andi. Þetta
er ekki Lyons, það er ABC.
— Litli maðurinn þaut upp eins og
rekinn væri í hann hnífur.
— Ha? stundi liann. Er þetta ABC.
Þá liefi jeg biðið á vitlausum stað.
— Verið þjer nú hægur, sagði jeg,
þvi maðurinn virtist að þvi kominn
Vikublaðið Fálkinn.
að fá slag. — llressið þjer upp hug-
ann. Jeg skal í'eyna að liafa einhver
ráð ineð reikninginn.
— Andlit litla mannsins leiftraði.
Hann greip í handlegginn á mjer og
kreisti hann, af eintómu þakldæti.
— Þakka yður lijartanlega fyrir,
þakka yður hjartanlega fyrir! Vitan-
lega aðeins lil láns. Gefir þjer mjer
lieimilisfang yðar. Ungfrii, komið þjer
með reikninginn!
Frammistöðustúlkan fór að reikna
stórt samlagningardæmi, og rjetti hon-
um útkomuna.
— Tuttugu og þrír shillings og
ellefu pencc! hvislaði liann.
— Verra gat það verið, svaraði jeg.
Fimm mínútum siðar kvaddi hann
mig hinstu kveðju, með nafnspjaldið
mitt i vasanum, reikninginn greiddan
og gigtveikur af þakklæti.
Nú vildi svo til, að viku síðar kom
jeg inn á einn Lyonsveitingastaðinn
við Marmarabogann. Það leið ckki á
löngu þangað til jeg hcyrði rödd sem
mjer fanst jeg kannast við, segja:
— Þjer eruð svo vingjarnlegur, —
mig langar svo mikið að hitta ein-
hvern, sem jeg get talað við í trún-
aði. Sannast að segja sit jeg hjerna
og er að lxiða cftir konunni minni.
Jeg spratt upp og þreif i öxlina á
honum — manninum sem hann var
að tala við, til mikillar undrunar.
— Þjer munið ef til vill, sagði jeg,
að þjer skuldið mjer 23 shillings og
11 pence .....
En áður en jeg vissi af, var litli
maðurinn kominn eins og örskot út
á götu.
C*3
Frægur miðill látinn.
Einn af frægustu miðlum Ev-
rópu er látinn fyrir skömrnu.
Hann hjet Jan Gusik og var Pól-
verji. Hann var skósmiður í
æsku ög vakti fljótt athygli
samverkamanna sinna. Það
þurfti ekki annað en Gusik rjetti
út hendina, — þá fóru hlutir að
hreyfast á vinnustofunni. En af-
Elsta, besta
og þektasta
ryk sugan
er
Nilfisk.
Aðalumboð
hjá
Raflæk]aYerslun
Jón Siprösson.
Austurstr. 7.
leiðingin var sú, að samverka-
menn hans hjeldu að hann væri
haldinn af djöflinum, og neituðu
að vinna með honum.
Sálarrannsóknarmenn tóku að
veita manninuin athygli og hann
var rannsakaður af vísinda-
mönnum í Varsjá, þar sem hann
átti heima. Og franski vísinda-
maðurinn Richet komst að raún
um gáfu hans og fór að gefa
honum gætur. Og skömnni síðar
var hann orðinn frægur miðill.
En landar hans kunnu ekki að
meta þessa gáfu hans. Skilningur
alþýðu á sálfræðilegum fyrir-
bæruin var ekki meiri en svo, að
fólk hræddist Gusik. Allir þektu
„galdramanninn" og honum var
jafnvel óhætt að hætta sjer að
næturlagi út í glæpamannahverf-
ið í Varsjá, án nokkurrar vernd-
ar, því allir flýðu hann.
Tilraunastarfsemin tók mjög á
hann og honum þraut þol fyrir
aldur frain, eins og mörgum
öðrum góðum miðlum. En jarð-
arför hans var einhver hin
mannflesta, sem Varsjárbúar
kunna frá að segja.
SIÐFERÐIÐ I BÚKAREST.
Danska skáldkonan frú Karin Mich-
aelis segir eftirfarandi sögu frá Rii-
meniu:
Það eru skiltar skoðanir um sið-
fei-ðið i Rúmeníu. Iíona ameriska
sendiherrans liefir trúað mjer fyrir
því sem hjer fer á eftir. Fyrstu mán-
uðina sem sendiherrann og frú hans
dvöldu í Búkarest, voru allir mjög
vingjarnlegir við frúna. En að hálfu
ári liðnu varð hún fyrir kuldalegu
viðmóti livar sem liún kom. Hún skildi
ekkert í því. Nú liðu aftur nokkrir
mánuðir og sú breyting var skyndi-
Iega á, að allir mættu henni með
hlýju. Og svo spurði lxún eina hefð-
arfrú að þvi í trúnaði, hvernig á þessu
stæði. Greifafi'úin tjáði henni, að það
hefði frjest, að hún bæri óeðlilega til-
hneigingu til kvenfólks.
Sendiherrafrúin krafðist þess að fá
að vita hvaða ástæðu fólk liefði til
þessa gruna hana um sllkt. Jú, var
svarað, það kom líka á daginn að það
var ekki satt, en það var lienni sjálfri
að kenna, sagði greifafniin. Hafið þjer
ekki verið lijer i borginni í fulla 6
mánuði án þess að eignast nokkurn
elskhuga?
LlFlÐ í DAG.
Áður fyr geymdi móðirin brúðar-
kjólinn sinn handa dóttur sinni ....
Nú geymir hún hanu vandlega
þangað til hún sjálf giftist i annað
sinn.