Fálkinn


Fálkinn - 21.09.1929, Blaðsíða 14

Fálkinn - 21.09.1929, Blaðsíða 14
ii r . L á t j e 11. 1 stafur, 6 draummaður, 112 kven- KROSSGÁT A 3 3 mannsnaln, 14 hundsnatn, hlatur, 18 spíta, 20 fjárupphæð, 22 f!ripcleild- i 2 3 4 5 t»T>J 03 6 7 8 r 10 l«y«j («i'»i ir, 23 hrærð, 24 eyja, 25 dæmalaus, 27 ]>orp, 29 titil, 30 setja úr skorðum, 31 á bílum, 32 segja frá, 34 gjörn, 37 mælieining, 38 prjónvörur, 40 lijakka, 43 skammaryrði, 46 tegund, 48 vefj- 11 jsfci 12 13 §1 14 i 15 16 17 18 19 20 21 22 23 pl«l 24 ur, 49 liljóð, 50 suddi, 52 hreinskil- inn, 54 egg, 55 sögn, 57 vera til meins. 58 bani, 60 upplirópun, 61 flelckuð, 25 26 27 28 29 30 0000 ös 00 31 63 eyðsla, 65 eldhúsábald, 66 linettir, 67 slys. Maður i Breslau getur ekjci sjeð fyr- ir sjer sjálfur vegna veikinda. Kona 32 33 34 ,35 1 36 37 gg [»y« f«i» 38 39 40 41 42 43 44 1 1 45 lians liefir nú verið dæmd til ]>ess að sjá fyrir honuin — en ]>ó hafa ]>au verið skilin í mörg ár. 46 47 48 00 00 00 00 49 50 51 ll«|y| 52 1 53 x Þegar fjárhagsáætlun Grimstad-borg- ar um daginn var til umræðu á bæj- 54 55 56 57 58 59 60 61 62 ! arstjórnarfundi, bjelt einn bæjarfull- trúanna 68 ræður. hað getur maður kallað lcjaftæði! 63 64 fefl sa $5 65 I gg 98 66 98 67 i Lóðrjett. 2 tamningin, 3 spje, 4 bústaður, 5 tónn, 7 ilt að I>úa undir, 8 góð slægja. !) vegur, 10 teikfangið, 11 skygn, 13 afmarkað rúm, 15 flugmaður, 17 ligg- ur á hálsi, 18 ala upp, 19 vinna, 21 gagnsætt efni, 26 fyrirmæli, 28 bækl- aöar, 32 á kúm, 33 vera i vafa um, 35 vont, 36 neitun, 39 dýptareining, 41 gælunafn, 42 útkjálki, 43 gaura- gangur, 44 bæjarnafn, 45 hörð þjálí- un, 47 rásar, 49 núþáleg sögn. 51 láta illa, 53 skemtun, 56 hreyfing, 59 bibliunafn, 62 kvenmannsnafn, 64 ó- nefndur, 65 litur. I.cngsta símskeyti, sem sent hefir verið yfir Atlantshaf, var 28,977 orð að lengd. Og ]>að tók ekki nema (> klukkustundir að senda ]>að. í Ameríku nota menn nú vekjara- klukkur sem leika eitthvað skemtilegt lag í stað ]>ess að liingja i>jöllu, svo sem venjulegar vekjaraklultkur gera. Kaupum Iifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux. hefir getað verið ineira en sextán ára gömul, dró að sjer athygli Hughs, er hún hló að einhverju skrltnu sein skorpinn Kínverji var að segja henni. Hugh flýtti sjer út undir bert loft á eftir Skræk. Það kvað svo rammt að, að loftið í bak- götu í Poplar við miklu betra en í greninu, sem þeir voru nýkomnir út úr. Á meðan þeir gengu eftir þröngu götunum, til þess að ná í strætisvagn, var Hugh þögull. Hann var að hugsa um viðburði dagsins. Hann sneri sjer að Skræk og sagði: — Hverskonar staður er þetta eiginlega? Stendur hann í nokkru sam- bandi við Múrbrotaklúbbinn? — Sambandi og sambandi ekki — svaraði hinn. Hinn raunverulegi yfirinaður — For- setinn, er einn og hinn sami, en hann kem- ur hingað aldrei. Annars hefir Ránfuglinn ekkert yfir þessum stað að segja. — Hver er Forsetinn? Þú hefir aldrei minst á hann áður. — Enginn veit hver hann er —1 nema bara, að hann er Forsetinn, svaraði Skræk- ur. — Æ-æ-æ ........ Sjer til skelfingar sá Hugh fjelaga sinn detta, og gefa frá sjer nokkurnveginn sams- konar neyðaróp og Raymond Gaunt hafði gert. Þeim ópum var Hugh sannfærður um, að hann myndi seint gleyma. Hann lagðist á knje hjá manninum, sannfærður uin, að hann væri dauður. Það var hann lika. Mannfjöldi safnaðist kring um þá, og brátt kom Jögregluþjónn á vettvang. Þekkir nokk- ur þenna inann, spurði hann. — Það geri jeg, svaraði Hugh, — jeg var með honum þegar hann hnje niður. — Hvað heitið þjer og hvar eigið þjer heima? Lögreglumaðurinn var svo harkalegur, að Hugh skildi undir eins, að framkoma hans stafaði af hinu ó- gæta gerfi, er hann hafði tekið á sig er hann hafði tekið á sig áður en hann fór að heim- an. Hann slilti sig um að brosa, er hann gaf upplýsingarnar, sem heiintaðar voru. Læknir, sem sóttur hai'ði verið staðfesti, að Villi væri dauður. Lögreglumaðurinn skipaði Hugh að bíða hjá likinu meðan hann simaði eftir likvagni. Meðan Hugh beið, skeði það, að fclleitur maður með konganef, órakaður og illa til fara, ruddi konum og börnum í þrönginni til hliðar og hvíslaði að Hugh með hásri rödd: — Ef jeg væri i yðar sporum mundi jeg koma mjer burt hjeðan .... suss .... Þeg- ar Hugh ætlaði að svara, lyfti hinn olnliog- anum ógnandi og bætti við: - Að minsta kosti, ef þjer viljið ekki hverfa, skuluð þjer ekki segja neitt .... ekki hvar þið hafið verið, eða eitt annað. Annars fer stúlkan sömu leiðina og Villi Skrækur. Þarna koma þeir. Hugh leit upp og sá, að lögreglumaðurinn var kominn með vagninn og með honum annar, án einkennisbúnings. Meðan verið var að koma likinu upp í vagninn kom leynilög- reglumaðurinn til Hugh. Þjer heitið? — Hvað? Hugh Valentroyd? Og eigið heima —- Curzon Square 10. — Er það meiningin, að þjer vinnið hjer sem verkstjóri, eða hvað? spurði leynilögreglumaðurinn og leit tortryggnislega á Hugh. — Nei, svaraði Hugh. Það er satt, að jeg bý þar. Jeg fór bara í þessi föt, af því jeg fór með rnanni — sem jeg annars ekki þekti til þess að skoða lífið á ýmsum stöðum hjer — manninum, sem hjer Iiggur dauður. — Einmitt. Þjer hafið þá víst einhvern heiina hjá yður, sem getur vottað hver þjer eruð, hjelt hann áfram brosandi, en tor- tryggnislegur, og Hugh svaraði þegar í stað: — Auðvitað. Jeg er fús til að biða á Iög- reglustöðinni meðan þjónninn minn er sótt- ur. — Þeir gengu síðan til stöðvarinnar, og eftir hjer um bil hálftíma kom James, sem var utan við sig yfir því að vera kallaður á lög- reglustöð. Er hann hafði vottað hver Hugh væri, breyttist framkoina lögreglumannanna fullkomlega. Þeir afsökuðu sig hver í kapp við annan, mintust á „skyldu“ og þessháttar og fylgdu honum síðan að vagninum, sem James hafði koinið í. James, sein brann í skinninu af forvitni, og var spurull úr hófi fram fylgdi honum að vagninum. Hann ljet ekki á sjer standa að ávarpa húsbónda sinn: — Herra minn, sagði hann, — ef mjer leyfist að segja svo, þetta og annað verra hefir borið við síðan þjer tókuð þessa fugla- hræðu í húsið. Jeg er feginn, að það var þó ekki verra .... En Hugh nenti ekki að hlusta á gamla manninn. Hann barði í rúð- una, stöðvaði vagninn og sagði: — James, taktu þessa ábreiðu og vefðu henni utan um þig, svo þjer verði ekki kalt, og sittu á öku- sætinu. — Herra minn, svaraði James, vesældar- lega, en fór þó að hreyfa sig. — Já, fljótur nú, sagði Hugh livast, og gamli maðurinn sá, að honum var alvara. Eftir morgunverðinn næsta morgun, kom James inn með tvö nafnspjöld. Hann þorði ekkert að segja, en óánægja var rituð skýr- um stöfum á andlit hans. Hugh las: Overt- ley yfirumsjónarmaður, Scotland Yard, og Burnyeatte umsjónarmaður, Scotland Yard. — Láttu þá koma inn, sagði Hugh. — Við erum komnir, herra Valentroyd, byrjaði yfirumsjónarmaðurinn, til þess að fá nánari vitneskju um það er þjer komuð í Múrbrotaklúbbinn, hinn 20. síðasta mán- aðar, og eins um það, hvað þjer höfðust að i gær siðdegis. Við erum ekki hingað komn- ir með neina ákæru á yður — en samt verð- um við að minna yður á, að það, sem þjer segið getur orðið notað gegn yður. V. KAPlTULI. Hugh var alls ekki við þessu búinn. Það Hktist mest ógnun. Samt í'ann hann, að þetta var alt hlægilegt. Hvað kom honum við at- burðurinn í klúbbnum, þegar Reyinond Gaunt dó svo skyndilega og undarlega? Og hvaða ábyrgð var hægt að koma með ó hend- ur honum þótt Villi Skrækur hnigi niður dauður á götunni. Hann hikaði þó ekki nema eitt augnablik, en lögreglumeúnirnir liöfðu á honum valtandi auga á meðan. Síða i svar- aði hann: — Mjer er ofvaxið að skilja, hvað þjer meinið með þessum orðum, herra Overtley, eða hvernig það getur verið nauð- synlegt að aðvara mig á þann hátt, sem þjer gerðuð. Ef eitthvað er við mig að athuga frá lagánna sjónarmiði, held jeg mjer væri betra að hafa málfærslumann minn hjer ein- hversstaðar nærri, finnst yður það ekki? — Aðvörunin er ekki annað en forms- atriði, sem er skylt að muna eftir, svaraði hinn. — Jeg hef ekkert á móti því, að mál- færslumaður sje viðstaddur, ef þjer álítið þess þörf við hinar einföldu spurningar, sem jeg hefi lagt lyrir yður. Hugh þóttist lcenna háðs í rödd yfirum- sjónarmannsins, og þar eð honum gramdist það, svaraði hann með ákafa: — Sjáið þjer nú til, herra Overtley: Jeg er fyllilega reiðubúinn til að veita yður þá aðstoð, sem í mínu valdi stendur, en hins- vegar mun jeg ekki þola yður neina ósvífni. Jeg hef ýinisleg sambönd, sem ekki inyndu verða mjer einskis virði, ef mjer væri mis- boðið af lögreglunni. Mjer var ekki nein móðgun í huga, herra minn, svaraði umsjónarmaðurinn kurteisari. - Jeg er aðeins að spyrja um

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.