Fálkinn - 11.01.1930, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
Bílstjórinn.
Andlit stúlkunnar var óneit-
anlega mjög aölaðandi — eða
þá öklar hennar, -— ekki voru
þeir það siður.
Bílstjórinn, sem lijelt bílliurð-
inni opinni meðan hún var að
stíga upp í virðist ljá öklunum
óvenjumikla athygli.
State street 545, sagði þessi
fallegi farþegi um leið og hann
settist niður aftur í —- en akið
þjer fljótt.
. Bílstjórinn setti upp húfuna,
kvaddi og setti bílinn í gang.
Hann ók með miklum hraða og
við eitt húshornið lá við að
hann vœri búinn að keyra um.
„Það var nú ekki meining mín
að þjer settuð hraðamet í akstri“,
hrópaði stúlkan úr baksætinu, þó
að ródd hennar heyrðist varla
fyrir hávaðanum á götunni.
„Jæja, frú“, var svarað um
leið og bílstjórinn hægði svo á,
að bíllinn mjakaðist varla úr
sporum.
Stúlkan haðaði út höndunum
. . . .og liallaði sjer siðan áfram.
„Þetta getur engin þolað bóta-
laust! Getið þjer ekki ekið svo
Jitið liraðara?“
„Jú, jú, frú“.
Bíllinn þaut með ofsaliraða
íyrir hornið á 10. götunni, svo
að stúlkan lientist til í sætinu.
Að siðustu gat hún þrifið dug-
lega í öxl bílstjórans.
„Dragið þjer úr ferðinni!“
gargaði hún i eyrun á honum.
Hann hægði á sjer skyndilega
.... svo skyndilega að vangar
þeirra mættust í bili.
„Hvern sjálfan — eruð þjer að
gera maður!“ Hugur stúlkunnar
hrann af gremju þegar hún loks
fjelck að átta sig.
„Jeg lilýði því sem mjer er
sagt, frú“, svaraði hann í mjög
virðulegum róm.
„Hvar liafið þjer lært að aka
bil?“ hreytti liún úr sjer og
reyndi að lagfæra hattinn og
tína saman það, sem hún hafði
meðferðis í bílnum.
„í Frakklandi, frú!.
„Liklega gegnum brjefavið-
skift?“ Það var háðhreimur i
röddinni.
„Nei, frú, jeg fjekk ágæta
verklcga æfingu“. Tilraun hans
að halda fjörugu augunum sin-
um í skefjum og vera alvarleg-
ur, var svo misliepnuð að stúlk-
an fór að skellihlæja.
Hún stilti sig þó fljótt -----
laglegur var liann-----og auk
jiess hafði hún smekk fyrir
fyndni.
„Hvernig i ósköpunum farið
þjer að því að aka svona?“
spurði hún hlæjandi. Hann varð
alvarlegur á svip.
„Jeg hefi gaman af því að sjá
hvernig fer, þegar honum er
gert alt til geðs------frú“.
„Hættið þjer við þetta frúar-
stagl, í guðanna bænum“, sagði
stúlkan.
Bílstjórinn setti bílinn aftur af
stað og ók rólga upp eftir trjá-
göngunum, nr. 10. Farþegi hans
hallaði sjer aftur á bak í aftur-
sætinu og hugsaði — um dut-
lunga náttúrunnar, sem hafði
gefið þessum venjulega bílstjóra
vangasvip grísks Olumpíu guðs.
Þögnin er gull----------en til
lengdar getur liún orðið dálitið
leiðinleg og þreytandi. Unga
stúlkan laut áfram.
„Hvernig stendur á því að þjer
eruð bílstjóri ?“
„Mig langaði að reyna það, frú
—- — jeg ætlaði að segja ung-
frú“.
„Að reyna það, já, það hafið
þjer nú líka gert“.
„Já, sannarlega, frú, í ríkum
mæli“.
Stúlkan liorfði aftur utan á
vangann á honum.
„En hafið þjer aldrei liugsað
yður að komast hærra —- —“
„Þetta er ágætt starf, frú, — —
jeg ætlaði að segja ungfrú“,svar-
aði hann og tólc ofan bílstjóra-
húfuna.
Hann liafði fallegt hár — liár
svipað því, sem stúlkurnar hafa
yndi af að fitla við með fingr-
mu sínum. Það steig ofurljett
andvarp frá hrjósti stúlkunnar.
Var það ekki einkennilegt að
þessi hílstjóri skyldi vera gædd-
ur öllum þeim ytri eiginleikum,
sem liana hafði dreymt að henn-
ar tilvonandi eiginmaður ætti
að vera?
Stúlkan leit upp og hrosti lilý-
lega.
„En ef þjer fengjuð einlivern
til ])ess að hjálpa yður, vilduð
þjer þá verða eitthvað annað?“
„Já, vissulega, frú — fyrirgef-
ið þjer, jeg ætlaði að segja ung-
frú“.
„Til þess að byrja með gætuð
þjer gjarnan lagt niður að segja
„frú“. Það er ekki siður að nota
það — —Það er svo leiðinlegt
fyrir ungar stúlkur að heyra
það“.
Bílstjórinn kinkaði kolli. „Já,
ungfrú, jeg skal reyna!
Stúlkan stappaði fæti óþolin-
móð. „Þjer skuluð elcki kalla
mig ungfrú, samt sem áður —
-— vissulega er jeg ungfrú flýtti
hún sjer að segja, en þrátt fyrir
það skuluð þjer ekki segja: já,
ungfrú! allan tímann. Það er svo
þrytandi“.
„En jeg veit ekki hvað þjer
heitið, fi’ii-----ungfrú---------
jeg veit eigilega ekki livað jeg
meina-----------— —“
„Jeg gæti------gæti hjálpað
yður í ensku“, sagði hiin, „svo að
þjer ef til vill seinna kæmust að
einhverju hetra en-----------“
„Það gæti jeg áreiðanlega“.
Stúlkunni brá í brún, hún
liafði ekki búist við að bílstjór-
inn tæki lilboði hennar án frek-
ari umtals. IJún liallaði sjer aft-
ur á bak og setti upp þóttasvip.
Þvi næst farðaði hún sig kring
um nefið, lagaði á sjer liárið og
gægðist út gegn um gluggann.
Hún ætlaði að sýna lionum, þess-
um unga manni, að það var ekki
hún sem var ----------
Bíllinn hægði á sjer. — „545,
ekki satt?“ spurði bilstjórinn.
Ilún steig skjmdilega út áður
en hann fengi ráðrúm til að
hjálpa henni og spurði harla
kiddalega. — „IJvað mikið á jeg
að borga?“ „Það gerum við út
um í tímunum, frú, jeg ætlaði
að segja ungfrú“, og bilstjórinn
hrosti svo innilega. „Má jeg
koma i kvöld klukkan átta?“
Áður en stúlkan hafði fengið
ráðrúm til þess að koma fram
með einhverjar mótbárur, var
hann allur á hak og burt.
IJann kom um kvöldið — og
síðan vikulega altaf á sama tíma.
Hann liafði mjög mikinn áhuga
fyrir náminu — og það kom
brátt í ijós, að það var nauðsyn-
legt að hæta við tímum.
Aldrei hafði Lorna Stcwart
þekt nokkurn mann, sem var
eins duglegur að læra og þessi
ungi maður. En auk þess liafði
hún aldrei þekt mann, sem var
líur Tom Farnum. Loi’na var
hókavörður og sá því daglega
fjölda manna. Nú var hún viss
um að það stafaði af fátækt að
Tom liafði oi’ðið bílstjóri. Fram-
koma hans, útlit hans —- — alt
har það vott um að hann væri af
góðu fólki. Lorna andvarpaði
])ungt. Það var að minsta kosti
hræðilega ranglátt að ungur
maðui’ eins og liann skyldi eklci
fá tækifæri til þess að komast
áfram í lífinu. Tom liafði sagt
henni að hann væri einkasonur
foreldra sinna, en hann hafði
aldri sagt henni neitt meira um
fjölskyldu sína nje ástæður
hennar.
Það liafði gengið .ágætlega
með lexíurnar og orðið þeim
háðum til ánægju og sóma, þeg-
ar Jack Langon kom einn dag í
heimsókn til Stewart fjölskyld-
unnar. Jack hafði þekt Stewart
fjölskylduna meðan efni hennar
voru í blóma, þegar hún bjó á
stóru skemtisetri í Pensylvaníu-
götunni. — Þá átti nú fjölskyld-
an skemtilega daga, og frú Ste-
wart, sem nú var ekkja, gat
ekki tára bundist þegar liún
mintist þess, en Lorna ljet þær
minningar sem mest eiga sig.
„Segið þið mjer, sagði Jack,
var það ekki Tom Farnum, sem
jeg mætti í stiganum?“
Lorna leit upp undrandi. —
„Þekkir þú hann?“
„Þekki jeg hann?“ sagði Jack
— „hver skyldi sá vera, sem
þekti ekki besta knattspyrnu-
manninn í Yale!“
„1 Yale?“ Lorna þreif í stól
sem stóð hjá lienni til þess að
detta ekld.
iiimiiiiiiiiiiiwiiiiiiiiiiiiiiiiii
g Ef þjer þjáist af blóðleysi, 5
M Wi
S taugaveiklun og ofþreytu, S
er járnmeðahð
f IDOZAN I
S besta meðahð. Er mjög 5
styrkjandi.
Fæst í lyfjabúðunum. 4 “
rimiiiiiiiiiiiiwiiiiiiiiimimii
„Hann var þaulvanur þegar
jeg byrjaði“.
„Ertu Viss um að það sje
hann hvíslaði Lorna.
„Alveg viss“, svaraði Jack.
Hann er einkasonur Tómasar
Farnum — — þú veist — -—-
bankastjórans-----systur hans
eru mest eftirsóttu stúlkurnar í
borginni. En það er Tom likt
að tala elcki mikið uxn sig nje
sína. Hann var einn af allra al-
þýðlegustu stúdentunum sem jeg
hefi þekt“.
Lorna var föl og áhyggjufull
þegar hún opnaði dyrnar fyrir
Tom kvöldið eftir.
„Hvernig gátuð þjer“ sagði
hún, „gert svona mikið gabb að
mjer?“------—
Tom hretti hrýrnar. „Mjer
sýndist það vera Jack Langon,
sem jeg geklc fram hjá í stigan-
um. Jeg tók fyrst eftir því þegar
jeg var farinn fram hjá. En þjer
hafið ])ó aldi’ei kveðið upp dóm
jTir mjer. Lorna, einungis af því
að þjer vitið“-------
„Nei, en jeg liefi fengið minn
dóm“, sagði Lorna hálf kjökr-
andi. „Hvernig gátuð þjer —“
Tom tók í hendina á lienni. —
„Heyrið þjer nú mál mitt. Aldrei
nokkurn tíma hefir stúlka elskað
mig aðeins vegna mins sjálfs.
Þegar jeg fyrst hafði kynst yður,
fjekk jeg ákafa löngun til að
vita hvort nokkurri stúlkumundi
þykja vænt um bílstjórann Tom
Farnum“.
„En lexíurnar“. Lorna þagn-
aði í bili. „Og jeg sem hjelt að
jeg væi’i að kenna yður------“
Tom tók hana í fang sjer. —
Þú kendir rnjer það besta, --
það besta sem unt er að læra í
lífinu-----en það er að elska.
Napóleon var sagnaskáld.
í Paris þykjast menn hafa fundið
áreiðanlegar sönnur fyrir þvi að
Napóleon hafi skrifað sögubók, sem
hann kallaði: „Chisson et Eugénie".
Hermir hún frá einu timabili i æfi
keisarans,
í ágústmánuði árið 1795 komst
hann í kynni við fjölskyldu eina í
Marseille að nafni Clary. Napóleon
varð ástfanginn í dóttir hjónanna,
sem hjet Eugénie- Désiráe, varð liún
seinna drotning i Svíþjóð og kallað-
ist þá Desidedia. En í miðju kafi
var hann kallaður til Parisar, og átti
þar við ýmsa örðugleika að striða.
Á þessu timabili er ætlað að hann
hafi skrifað söguna.