Fálkinn - 18.01.1930, Page 11

FÁLKINN
11
Yngstu lesendurnir
Trjeskórnir hans Marteins litla.
Einu sinni bar það við — þaS er
svo langt síðan, að allir hafa gleymt
hvenær það eiginlega var — í litlu
þorpi,, sem lijet svo skritnu nafni,
að enginn gat horið það fram eða
munað það, að þar átti lieima dreng-
ur, sem hjet Marteinn. Hann var sjö
ára gamall. Hann átti hvorki föður
eða móður en var á vegum frænku
sinnar. Hún var bæði ágjörn og harð-
lynd og fanst Marteinn vera sjer til
mikillar byrði. Hún andvarpaði
þungt í hvert sinn sem hún jós súpu
á disk handa honum.
En vesalings drengurinn litli var
svo góður, að honum þótti vænt um
gömlu konuna samt, enda þótt að
hann færi að skjálfa í hvert sinn
sem honum varð litið á stóru bú-
konuvörtuna með fjórum löngu hár-
unum, sem hún hafði á nefinu.
Allir þorpshúar vissu, að frænka
Marteins átti sjálf húsið, sem hún
var í og aulc þess ullarsokk, sem var
úttroðinn af gullpeningum. Þessvegna
var hún látin borga skólagjald fyrir
hann, en þó hafði hún prúttað gjald-
inu svo langt niður, að kennari
drengsins var argur út í hana fyrir,
og ljet það bitna á Marteini. Meira
að segja espaði kennarinn hina
drengina, sem voru synir rikra for-
eldra, upp á móti veslings föður-
leysingjanum svo að hann átti elcki
sjö dagana sæla í skólanum.
A aðfangadagskvöld fór kennarinn
með alla lærisveina sina í kirkju og
svo átti liann að fylgja hverjum og
einum heim til sín á eftir.
í þetta sinn var allmikill harðinda-
vetur og liafði snjóað marga daga
fyrir jólin og brunagaddur var á að-
fangadaginn. Skóladrengirnir komu
þvi allir kappklæddir, með loðhúfur
niður fyrir eyru, í tveimur eða þrem-
ur jökkum með tvenna belgvetlinga
og á þykkum stigvjelum. En Marteinn
vesalingurinn var í sömu fötunum,
sem hann gekk i sýnkt og heilagt;
liann skalf af kulda og til fótanna
var hann i götóttum sokkum og
með trjeskó.
Þegar vondu fjelagarnir sáu hvað
han var fátæklega til fara fóru þeir
að hlæja að honum og skopast að
honum á ýinsan hátt, en Marteinn
litli var svo önnum kafinn við að
blása í kaun og verkjaði svo mikið
í frostbólguhnútana á höndunum, að
hann gaf þvi engar gætur.
í kirkjunni var yndislegt. Hún var
öll uppljómuð með fallegum ljósum,
og drengirnir hrestust við liit-
ann í kirkjunni og fjörguðust við
hljóðfærasláttinn, svo að þeir fóru
að pískra saman. Sonur borgarstjór-
ans hafði fengið afar stóra og feita
gæs. Hjá hæjarstjórnarformanninum
var litið jólatrje á kassa og á grein-
um þess hjengu glóaldin og fleira
gott. Þetta og margt fleira voru
drengirnir að tala um.
Marteinn litli vissi af reynslu, að
gamla ágjarna frænka hans mundi
láta hann fara í rúmið í kvöld, án
þess að gefa honum nokkurn jóla-
mat, en í sakleysi sínu og sannfær-
ingunni um það að hann hefði verið
góður og duglegur drengur alt árið,
vonaði hann fastlega að jólasveinarn-
ir myndu ekki gleyma lionum. Hann
einsetti sjer að setja trjeskóna sina
fram í eldhús þegar hann færi að
hátta, svo að jólasveinarnir gætu
látið gjafirnar þar.
Guðsþjónustunni var lokið; söfn-
uðurinn, sem var farið að langa í
jólamatinn, flýtti sjer heim og allir
drengirnir gengu, tveir og tveir sam-
an á eflir kennaranum úl úr kirkj-
unni.
En frannni í skrúðhúsinu, á köld-
um steinbekknum, lá drengur í hvít-
um slopp og steinsvaf. Þrátt fyrir
kuldann var hann berfættur.
Þetta var enginn betlari, því kjóll-
inn hans var nýr og fallegur og á
gólfinu hjá honum lágu ýms smiða-
tól. Bjarminn frá stjörnunum fjell á
andlit hans og lokuð augun. Andlit-
ið lýsti óumræðilegri blíðu. Og löngu
ljósgulu lokkarnir voru eins og
geislabaugur kringum ennið. En fæt-
urnir voru bláir af kulda.
Skóladrengirnir, sem voru svo vel
ldæddir sjálfir, gengu fram hjá
drengnum án þess að skifta sjer af
honum. Þeir litu bara á hann með
fyrirlitningu, eins og þetta væri
flökkubarn. En Marteinn einn stað-
næmdist og fór að horfa á þetta'ynd-
islega barn, sem svaf þarna á bekkn-
um.
— Æ, sagði foreldralausi dreng-
urinn við sjálfan sig, — þetta er
hræðilegt. Aumingja drengurinn hef-
ir ekkert á fótunum í þessum ógnar
kulda. Og það' sem vcrra er: hann
liefir hvorki sokka nje trjeskó, til
þess að setja fram í eldhús í kvöld,
svo að jólasveinarnir færa honum
víst ekkert meðan hann sefur.
Og Marteinn tók skóinn af hægri
íætinum á sjer og setti liann hjá
drengnum sem svaf og hjell síðan
heim til gömlu konunnar, hoppandi
á öðrum fæti.
— Nú, þarna kemúr þú þá leting-
inn þinn, sagði gamla. konan fok-
Nond, þegar Marteinn kom inn á
öðrum trjeskónum. Hvað hefirðu gert
við hinn skóinn slæpingurinn þinn?
Marteinn sagði aldrei ósatt og fór
því að segja gömlu konunni frá þvi,
sem slceð hafði. En gamla konan rak
upp tröllslegan og illyrmislegan hlát-
ur.
— Nú, svo þú fleygir trjeskónuxn
þínum í flökkubörn. Nú er mjer nóg
boðið... Þú skalt hengja þig upp á
að jólasveinninn leggur ekkert í skó-
inn þinn, nema ef vera skyldi sófl
til að hýða þig með — og á morg-
un skaltu ekki fá annað en vatn og
brauð.
Um leið og hún sagði þessi orð
Hvltlclæddu börnin á kalda steinb ckknum.
Óvæntur glaðningar
Pdsthússt. 2 :
■
■
Reykjavik f
■
t
Simar 542, 254 ;
og :
309(framkv.stj.) S
m
■
■
■
■
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.;
Hvergi betri nje áreiðanlegri viöskifti. ■
Leitið uyplýsinga hjá nœsta umboðsmanni. S
Tækifærisgjaflr
Fagurt úrval.
Nýjar vörur. — Vandaðar
vörur. — Láfít verð.
Verslun
Jóns Þórðarsonar.
rak hún drengnum rokna löðrung
og ljet hann inn í skonsuna, sem
hann svaf i. Hann háttaði sig há-
grátandi og loks sofnaði hann á
svæflinum sínum, sem var gegnvot-
ur af tárum.
En morguninn eftir, þegar gamla
konan vakanaði við eitt hóstakast-
ið og fór ofan — mikil undur: Hún
sá að eldhúsið var fuít af allskonar
gjöfum, leikföngum, brjefpokum xneð
sætindum í, spánýjum fötum — og
ofan á þessu öllu stóð hægrifótar-
trjeskórinn, sem Marteinn litli hafði
gefið litla drengnum sem svaf.
Martein litli kom hlaupandi þeg-
ar hann heyrði gömlu konuna kalla
og hann ætlaði varla að trúa sínum
eigin augum, þegar hann sá allar
giafirnar jólasveinsins.
Alt í einu sáu þau prestinn koma
lilaupandi. Hann hafði lika orðið var
við barnið sem svaf á bekknum.
Og nú sagði Marteinn honum alla
söguna. Og þeim kom saman um,
að barnið sem þeir höfðu sjeð,
mundi hafa verið Jesúbarnið, sem
öllum gerir gott og alla huggar.
Ameríkumenn þykja ekki altaf
vera rjett vel heima i sögu Evrópu.
Til dæmis um þetta má nefna, að
nýlega kom í Ameríkupóstinum brjef
með þessari áritun: „Mr. William
Shakespeare, Stratford on Avon,
Englaml, Europe". í hornið á umslag-
inu var ritað: „Einkamál", svo að ó-
kunnugir skyldu ekki hnýsast í það.
Brjefið var endursent til Ameríku
ineð árituninni: „Viðkomandi and-
aðist 23. apríl 1616“.
Það kostar nú ekki minna en 25
dollara, að kyssast á almannafæri í
Hankow í Kína. Kinverjar hafa sem
sje sagt kossaflensinu strið á hend-
ur og samið lög, sem mæla svo fyrir,
að liver sá sem kyssist „utan dyra“
skuli greiða 25 dollara sekt tafar-
laust. — Þau fyrstu, stem syndguðu
gegn kossalögunum voru nýgift lijón,
herra Clien-Chang-hang og frú. Þau
urðu að borga sína 25 dollara hvort
og lofa því hátíðlega, að „gera þenn-
an skratta aldrei oftar“,
j