Fálkinn - 01.02.1930, Qupperneq 5

FÁLEINN
5
Sunnudags hugleiðing.
■■■■■ ■■■■■
Vertu trúr yfir litlu.
Matth. 25, 14—30.
Mennirnir hafa frá upphafi
verið misjafnlega læfileikum
húnir, misjafnlega vei gefnir.
En árangurinn af lífsstarfi
niannanna er ekki ávalt í rjettu
lilutfalli við undirbúninginn eða
aðstöðuna til lífsstarfsins. Sum-
h' eru búinir góðum gáfum og
hafa átt kost á að afla sjer
mentunar og þroska, aðrir ganga
að lifsstarfinu miður búnir að
andlegu atgerfi og liafa ef til vill
ekki átt'færi á, að njóta góðs
hppeldis og þroska liæfileika
shia. En eigi að síður fer oft
svo, að þegar jarðvistarferlinum
hkur á grafarbakkanum liggur
°ft meira eftir þá síðarnefndu.
Af þeim, sem mikið er gefið,
'erður meira lieimtað. Hverjum
nianni er skylt, að nota vel það,
sem honum er gefið, hvort það
er mikið eða lítið. Húsbóndinn,
sem að heiman fór, fjekk þjón-
um sínum misjafnlega mikið til
umráða, og þeir notuðu það mis-
jafnlega vel. Þeir, sem ávxtuðu
pund sitt vel fengu fyrirheit um,
að þeir mundu verða settir yfir
mikið og þeim var boðið að
ganga inn til fagnaðar herra síns,
en sá, sem gróf pund sitt í jörðu
var út rekinn í myrkrin.
Guð liefir meðal annars gefið
mönnununi hæfileika til að
þekkja hann og komast í samf je-
lag við hann. Pascal segir um
þetta: Ef maðurinn er ekki skap-
aður til samfjelags við Guð,
hvernig stendur þá á því, að
hann er aldrei sæll án Guðs. Og
Ágústínus segir: Þú hefir skapað
oss fyrir þig, og lijarta vort er
órótt, uns það hvílist hjá þjer.
Mennirnir virðast vera mis-
jafnlega móttækilegir fyrir sam-
fjelagið við Guð. Sumir eru
þannig, að það er þeirra mesta
>udi, að ligna hann og tilbiðja,
hafa orð hans um hönd og senda
hænir sínar upp til hans. En aðr-
sitja hjá.
Og þó hafa allir þrána eftir
Guði í brjóstinu. Heiðingjarnir,
sem ekki þekkja Guð, imynda
sjer guði til að tilbiðja. Öllum
er það meðfætt að trúa á æðri
forsjón. En þeir eru svo margir,
seni reyna að kefja þessa þrá,
Srafa þetta dýrmætasta pund,
seni Guð hefir gefið þeim, í
jörðu.
Minnumst þess, að við eigum
siðar að standa skil á, hvernig
Vlð höfum varið því pundi, sem
okkur liefir verið trúað fyrir.
. a er ekki spurt um mannvirð-
jngar heldur liitt, hvernig við
uifum ávaxtað fjársjóðinn dýr-
asta, svo að vjer fáum samastað
rúu þjónanna og göngum til
ugnaðar í Guðs ríki.
aðahðgrein margra iðnaðarþjóða
og í Bandaríkjunum er hún
stærsta iðngrein þjóðarinnar.
Hjer á landi hafa bifreiðarnar
valdið algerðri breytingu í sam-
göngum, svo langt sem vegir ná.
Og það er ekki síst þeim að
þakka, að nú er lagt liið mesta
kapp á að lengja vegina og að
þjóðin ver meira en tíunda hluta
allra rikistekna til vega- og brúa-
gerða. Og svo er líka um önnur
lönd, sem fram að þessu liafa
átt við bágar samgöngur að búa.
Alstaðar ryðja bifreiðarnar sjer
rúms —- í Rússlandi, Kína, Af-
ríku. Efirspurnin er ótæmandi
og verksmiðjurnar spúa úr sjer
hundruðum og þúsundum nýrra
bifreiða á hverjum degí.
----Þvi það er langt frá þvi,
að gömlu samgöngutækin sjeu
liorfin úr sögunni enn. Á götum
stórborganna má enn sjá hest-
vagna og asnakerrur og fjöldi
þjóða er ennþá að kalla ósnort-
inn af vjelamenningunni en not-
Fyrir rúmri liálfri öld kom
gufuvjelin lil sögunnar og olli
byltingu atvinnulífi menningar-
þjóðanna. Menn komust upp á
að nota kolin sem aflgjafa, en
áður höfðu þeir ekki þekt annað
en eigin orku sína og húsdýra
sinna, nema hvað vatn liafði ver-
ið notað á stöku stað til þess að
snúa kvörn. Verksmiðjur risu
upp og ný samgöngutæki komu
til sögunnar á landi: járnbraut-
irnar og á sjónum var farið að
knýja skipin áfram með gufu.
Til þess að járnbrautirnar
gætu borgað sig, þurfti mikið
flutningamagn að vqra fyrir
liendi, því stofnkostliaður þeirra
og reksturskostnaður var mikill.
Fom flutningatæki.
Kínverskur „kuli“ með hjólbörurnar slnar.
Hinn afgamlli burðarstóll, á stræti í Peking.
ar sömu samgöngutækin og fyr-
ir þúsund árum, eins og íslend-
ingar klárinn sinn. Bifreiðaverk-
smiðjurnar eiga því ennþá mörg
lönd ónumin. Vjelamenningin er
hvergi nærri komin á vegarenda
að þvi er snertir bifreiðarnar.
Þær hafa ekki ennþá lagt undir
sig þjóðvegi margra landa, livað
þá hliðarvegina. En þær hætta
ekki fyr en þær komast inn á
hvert einasta heimih. Jafnvel í
Evrópu eiga þær eftir að fjölga
og færa út kvíarnar, hvað þá í
hinum heimsálfunum.
Gömlu samgöngutækin eru
ekki úr sögunni enn. Eftir 100
ár verða þau kanske forngripur,
að minsta kosti hjá menningar-
þjóðunum, en þau eru það ekki
nú.
I öllum löndum er hesturinn
ennþá til, sem dráttardýr og
burðardýr. I borgunum í Belgíu
nota menn hunda til þess að
beita fyrir vagna; Belgar not-
uðu meira að segja liunda til
þess að draga vjelbyssur í
heimsstyrjöldinni. Ennþá eru
lijólbörurnar til á flestum heim-
ilum. Og vilji menn lita til ann-
ara lieimsálfa sjá þeir, að sam-
göngutækin þar eru enn forn-
legri.
/ Belgíu hefir vörubíllinn ekki ennþá útrþmt hundakerrunnl.
Það urðu því einkum þjettbýlu
löndin, sem gagn Iiöfðu af
þeim. En um síðustu aldamót
kom bifreiðin til sögunnar. Hún
gat notað sömu vegi eins og
menn höfðu áður notað handa
hestvögnunum. Og síðan hafa
bifreiðarnar útbreiðst og full-
lcomnast meira en nokkurn
mann grunaði. Fyrir svo sem tíu
Úrvun komst engin bifreið þá
vegi — eða rjettara sagt þær
vegleysur — sem nýjustu teg-
undir leika sjer að að fara.
Tuttugasta öldin er öld margra
nýjunga, svo sem loftskeyta,firð-
sjár, flugs — en þó umfram alt
öld bifreiðanna. Framleiðsla
þeirra liefir aukist svo gifurlega
á síðustu árum, að engan hefði
dreymt um slíkt fyrir tíu árum.
Bifreiðaframleiðsla er orðip ein