Fálkinn - 01.02.1930, Blaðsíða 7

P Á L K I N N
7
Afdrifarík
Bifreiðin hægði á sjer og stað-
næmdist, þegar hún var komin nokkra
nietra fram hjá uppljómuSum inn-
Sanginum á Monarch Hotel viS Pic-
cadilly. Bílstjórinn tók upp vindlinga-
oskju og var í þann veginn aS kveikja
sjer i vindlingi, þegar maSur einn
ókunnugur vjek sjer að honum og
ávarpaði hann.
— Jeg held áreiðanlega, að það
Sangi eitthvað að farþeganum yðar!
Bilstjórinn leit hvatlega við leit
fasl á manninn, sem stóð á gang-
stjettinni. Það var prúðbúinn maður
°g hinn höfðinglegasti.
Bílstjórinn hoppaði út úr bílnum
niður á stjettina og gekk að farþega-
dyrunum. Rúðan var opin og ljósið
frá gistihúsdyrunum fjell á andlit
farþegans. Hann var i samkvæmis-
klæðum. Andlitsfall hans var ein-
kennilegt — augun starandi og munn-
urinn hálf opinn, svo að bílstjórinn
varð felmtraður og fleygði frá sjer
vindlingnum og reif upp hurðina.
— Er nokkuð að yður, herra minn?
spurði hann og laut inn i vagninn.
En ekkert svar kom og bílstjórinn
tók i handlegginn á farþeganum. En
alt í einu greip liann kvíði og hann
sneri sjer að manninum, sem liafði
ávarpað hann.
— Hann virðist vera fárveikur,
mælti hann — Það er víst best að
Jeg aki honum á sjúkrahús. Hann
skimaði í kringum sig og benti síð-
an lögregluþjóni að koma til sín.
— Hjer er eittlivað alvarlegt að,
mælti ókunni maðurinn við lögreglu-
þjóninn. Bílstjórinn heldur að far-
þeginn sje veikur, en jeg lield að
kann sje dauður.
— Er hann dauður? át lögreglu-
þjónin eftir og kom á hann. Hann
keygði sig og snart við farþeganum.
Já, þjer hafið rjett að mæla, herra
minn, maðurinn er dauður. Það er
kest að við ökum til Charing Cross.
Mjer þykir leitt að þurfa að ónáða
yður.
— Eigið þjer við, að jeg komi með
yður? spurði ókunni maðurinn. —
Það get jeg ]}Ví miður ekki, jeg á
í>ð mæta manni hjer á tilteknum tíma
og —- —
L'ögregluþjónnm’ gaf einum stjett-
arbróður sínum merki og kom hann
að vörnní spori. Þeir stigu báðir inn
1 bifrteiðina og hún ók hratt burt.
El. 10 morguninn eftir gaf Philipps
mynilögreglumaður forstjóra sínum
skýrslu; — Sir Charles Redland hefir
fnndist myrtur í leigubifreið!
Með hvaða atvikum hefir það
orðið? spurði forstjórinn.
. ' Eitur, sprautað inn i handlegg-
lnn, svaraði Philipps.
~ Það er best að fá fullkomna
skýrslu hjá yður undir eins.
Já. Bílstjóri einn, Parson —
maðitr sem hefir besta orð á sjer —
lok Sir Charles í vagn sinn við heim-
ui hans í Knightsbridge. Bílstjórinn
vnr Beðin að aka til Hyde Park og
. a síðan hægt fram og aftur í garð-
muni, milli Piccadilly-hliðsins og
Marble Arch. Bilstjórinn ók þennan
sPól tvivegis fram og aftur, en var
sjðan beðinn að aka hægt til Monarch
Hotel og staðnæmast nokkra metra
ia dyrunum. Þar skyldi hann fá nýja
. iPun. Bílstjórinn gerði eins og fyr-
'l hann var lagt og einmitt þegar
ntnn staðnæmdist var það sem ó-
kunni maðurin benti honum á, að
eútlivað mundi vera að farþeganum.
~ Hinn dáni var þá aleinn í bif-
•'eiðinni?
— Já.
~~ Staðnæmdist bifreiðin nokkurs-
staðar á leiðinni?
77 Já, hún varð að bíða örlítið hjá
otc'i Bitz, vegna umferðar.
' ^ir Charles hefir vitanlega bú-
hattaskifti.
ist við, að einhver mundi koma inn
í bifreiðina í Hyde Park, úr því hann
ljet aka hægt, og auðvitað liefði ó-
kunnugur maður getað stigið út úr
bifreiðinni eins og inn í hana, án
þess að vekja eftirtekt, mælti for-
stjórinn.
— Sir Charles var ekki kunnur að
því að vera i þingum við kvenfólk
— heldur þvert á móti. Hinsvegar
ljek orð á því, að kona hans, lady
Redmond hefði umgengni við ýmsa
karlmenn. Samkomulagið milli hjón-
enna hafði stundum verið slæmt og á-
stæðan til þess var einkum talin • sú,
að lady Redmond var mikið með
manni einum, sem heitir Holmwood.
— Er hægt að sanna sakleysi hans?
— Nokkurnveginn. Holmwood og
lady Redland viðurkenna, að þau
liafi verið saman i annari bifreið
einmitt á þeim tíma, sem þelta gerð-
ist. Þau voru á leið til Ritz og ætl-
uðu að snæða miðdegisverð þar. Jeg
hefi sannspurt að þau komu þangað
og virtist liggja vel á þeim. Siðan óku
þau saman til Knightsbridge. Jeg til-
kynti þeim sjálfur hvað skeð hefði.
— Og hvernig tóku þau þvi?
— Hann virtist verða steini lost-
inn og liún þaut upp eins og naðra
og sakaði hann um að hafa myrt
manninn sinn. Hún virtist vera geng-
in af göflunum og seinast rak liún
liann út.
—- Hvað haldið þjer um þetta?
—• Jeg er ekki viss um að æsing-
in, sem hún komst í hafi verið eðli-
teg að öllu leyti, mjer fanst hún liálf
uppgerð, svaraði Philipps hugsandi.
— Gaf Mellington ofursti nokkra
skýring á því, hversvégna hann var
á Piccadilly i gærkvöldi? Þekti hann
Sir Chartey?
— Nei, en hann þekkir hinsvegar
la^ly Redland og Holmwood. Hann
átti að snæða miðdegisverð með ein-
um kunningja sinum og var þegar
samkvæmisklæddur, en af því að þeir
áttu ekki að liittast fyr en eftir
klukkutíma þá fór hann að ganga um
í Piccadilly ti! þess að drepa tímann.
Jeg held —----- —
I þessum svifum var hringt í sím-
ann og Philipps tók heyrnartólið.
— I>að er frá sjúkrahúsinu, sagði
hann við húsbóndá sinn. Lady Red-
land hefir sent þjón sinn þangað til
þess að spyrja um, hvort hún geti
ekki fengið fötin af bónda sínum
lieim.
Forstjórinn einblíndi sem snöggv-
ast út í bláinn og mælti svo: — Nei
jeg held að við látum ekki fötin af
hendi. Segið fólkinu á sjúkrahúsinu,
að skila til sendilsins að fötin muni
verða send heim til frú Redland eftir
nokkra daga. Og biðjið um, að fötin
verði send hingað heim til mín undir
eins. Það er best að þjer haldið á-
fram atliugunum yðar og komið svo
til mín aftur í kvöld og segið mjer
hvers þjer hafið orðið vísari.
Það er langt liðið á dag, er Philipps
kom aftur. Var hann hinn daprasti
og sagði, að sjer hefði ekkert orðið
ágengt.
— Jeg á von á lieimsókn á hverri
stundu, mælti forstjórinn brosandi.
Mig fór að langa að taka í taumana
eftir að jeg hafði sjeð fötin hans Sir
Charles. Hann benti á fötin, sem lágu
í hrúgu á borðinu. Jeg á von á hon-
um Parson, bílstjóranum. Þarna kem-
ur hann.
— Tyllið þjer yður, Parson. Jeg
skal ekki tefja yður lengi.
— Jeg vona, að jeg verði ekki fyrir
óþægindum af þessu, mælti Parson
hikandi. Jeg á konu og börn og------
— Við höfum engan grun á yður,
svaraði forstjórinn . — Gerið svo vel
að skýra okkur frá öllu, sem við þar,
frá því að þjer tókuð á móti Sir
Charles í bifreiðina og þangað til
þjer sáuð að hann var dáinn.
Bítstjórinn sagði frá og forstjórinn
skaut við og við spurningum inn i.
Ekkert nýtt virtist koma fram og
Parson var leyft að fara.
Þegar Philipps kom aftur, sagði
forstjórinn honum brosandi, að nú
ætti liann von á Mellington ofursta.
Og skönimu siðar koni hann. Melling-
ton var i samkvæmisklæðum eins og
kvöldið áður og yfirfrakkinn var ó-
hneptur.
— Gerið þjer svo vel að fá yður
sæti, sagði forstjórinn alúðlega. Phil-
ipps — viljið þjer ekki taka við hatt-
inum ofurstans.
Ofurstinn hafði lotið fram til þess
að leggja liattinn á borðið, þar sem
föt myrta mannsins lágu, en Philipps
tók nú hattinn og hengdi hann upp
á snaga.
— Jæja, hvaða upplýsingar get jeg
gefið yður? spurði Mellington.
— Jeg hefi undirskrifaða skýrslu
yðar um það, sem gerðist í gær, mælti
forstjórinn. — Mjer datt í hug, að
þjer vilduð máske bæta einhverju
við? Þetta er alt svo dularfult, að
livaða smáræði sem er, gæti orðið
okkur að liði. Forstjórinn rýndi í
skýrsluna og spurði svo:
— Þjer sáuð Sir Cliarles greinlega
gegnum rúðuna?
— Já, mjög greinilega, svaraðl
Mellington.
— Var hann með hanska á hönd-
unum?
— Nei.
— En með hatt á höfðinu?
— Það held jeg.
— Þjer þekkið lady Redland, er
það ekki, herra Mellington?
— Jeg hefi hitt hana nokkrum
sinnum, svaraði ofurstinn.
— Án vituhdar mannsins hennar?
— Hvað eigið þjer við?
— O, jeg er aðeins að rannsaka,
skiljið þjer. Og þessvegna þarf jeg
að tala við fólk, sem þekkir lady
Redland vel. Og þjer þekkið hana
betur en þjer viljið vera láta.
— Hvað kemur það þessu máli
við? spurði Mellington. Mjer er ó-
liætt að segja, að jeg er ekki eini
maðurinn, sem þekkir hana vel.
— Nei, það er líka til maður, sem
heitir Holmwood — þjer þekkið hann
ef til vill líka?
— Ekki úeitt að ráði, svaraði Mel-
lington og ypti öxlum. — Mjer er lit-
ið um þann mann.
Forsetinn dró skjal upp úr skrif-
t:orðsskúffu sinni: Þétta brjef lá í
skjölúm Sir Charles á skrifstofunni
lians. Jeg skal lesa það fyrir yður:
„— Verið í bifreið í Hyde Park,
á svæðinu milli Piccadilly-hliðsins
óg Marble Arcli; þá skal jeg gefa
yður sönnun fyrir kunningsskap kon-
unnar yðar og Holmwoods. — Ráð-
hollur vinur“.
—- Hvað kemur þetta brjef mjer
við? spurði Mellington.
Leynilögreglumaðurinn svaraðiengu
en tók rólega upp pipuhattinn, sem
lá ofan á fötum Sir Charles, er lágu
samanbrotin á borðinu.
— Þjer voruð ekki alveg viss um,
hvort Sir Charles hefði verið með
hattt á höfðinu, sagði lögreglumað-
urinn hugsandi og góndi upp í loftið.
Síðan leit hann skyndilega á hatt-
inn í hendi sjer.—- Hann var ekki
með hattinn á liöfðinu, — þessi hatt-
ur lá niðri í bifreiðinni og það er
nafn innan i honum. Vitið þjer
hvaða nafn? Mellington!
— Það var eins og skelfing kæmi
fram í svip Mellinglons sem allra
snöggvast, en honum tókst vél að
leyna skapi sinu ef leynilögreglu-
maðurinn stóð upp og gekk að snag-
anum, þar sem hattur Mellingtons
lijekk og fór að skoða hattinn.
—- Og í hattinum, sem þjer voruð
að taka ofan rjett áðan stendur nafn
Sir Charles, hjelt lögreglumaðurinn
V erðlaunasamkepni.
Samkvæmt auglýsingu Efna-
gerðarinnar hafa þessi verðlaun
verið dregin út, fyrir meðmæli
með Lillu-ger- og eggjadufti:
Guðrún Danielsdóttir Laugaveg
76 (I. verðlaun, 75 kr.), Guðm.
Ó. Sigurðsson Ytri Njarðvík (II.
verðl. 50 kr.), Maria Jónsdótir
Hafnarfirði (III. verðl. 25 kr.).
Ennfremur fyrir bestu meðmæl-
in: Kristín Eiriksdóttir, Bræðra-
borgarstíg 25 (75 kr.).
áfram og byrsti róminn. Hvernig
getið þjer útskýrt þetta? Er skýr-
ingin sú, að þjer sjeuð „ráðholli
vinurinn“, sem st.eig inn i vagn Sir
Charles í Hyde Park og tók skakkan
hatt er hann fór út aftur, — að það
voruð þjer, sem lögðuð svo fyrir að
aka að Monarch Ilotel og skutust
út úr bifreiðinni á leiðinni og gerð-
ust siðan svo fífldjarfur, að beina
athygti bílstjórans að því, hvernig
ástatt væri um Sir Charles?
Mellington sat með hendurnar í
vösunum ineðan lögreglumaðurinn
talaði. Alt i einu sneri lögreglumað-
urinn sjer livatlega að Philipps.
— Fljótt! Sækið læknir undir eins.
Han hefir tekið eitur!
Hann liljóp til og greip í Melling-
ton í sama bili og hann var að hniga
niður af stólnum. í annari hendi
hafði Mellington snrautu og btásýru-
eimur breiddist um stofuna.
---------- Lögreglumaðurinn sagði
svo síð'>r frá, að beiðni frú Redland
um, að fá fötin hefði fyrst vakið
grun sinn, og að hann hefði komist
að hattaskiftunum er hann fór að
' skoða fötin. — Með lagi gat jeg svo
komist að þvi hjá þjóni Mellingtons,
að hann væri elskhugi lady Red-
land. Holmwood var aðeiris verk-
færi i hendi þeirra. Hver veit nema
hann geti lært af þvi síðar?
Hvalveiðafloti Norðmanna hefir
meira en tvöfaldast á síðustu tveim-
ur árum. Síðan 1929 hefir hvallýsis-
framteiðslan auk'ist úr 164.000 tunn-
um upp í 800.000 tunnur 1928, og
siðasta ár var gert ráð fyrir að hún
hefði orðið um 1.900.000 tunnur.
Andvirði þessa lýsis er um 140 mil-
jónir króna, en um 10.000 manns
taka þátt í veiðinni. Nú eru hvalveið-
arnár nær eingöngu stundaðar i
suðurhöfum og eru liðin 25 ár sið-
an Norðmenn fóru að stunda veiði
þar.
----x----
Hinn 21. desember voru liðin 50
ár síðan „Et Dukkehjem“ eftir Ibsen
var leikið í fyrsta sinni.Var það í
kgl. leikhúsinu í Kaupmannahöfn.
Þá ljek frú Betty Hennings aðalhlut-
verkið, Noru. Frú Hennings lifir enn
og kernur fram á leiksviðið við og
við. Á 50 ára afmæli Noru var frú
Hennings sæmd riddarakrossi Ólafs-
orðunnar norsku.
----x----
Presturinn Wm. M. Jones í New
York er nýlega dauður. Sjómenn
víðsvegar að könnuðust við sira
Jones ög kötluðu hann „himnalóðs-
inn“. Hann var altaf á vakki milli
skipanna í höfninni, með gamla og
slitna tösku og í henni var „Nýja
Testamentið á 66 tungumálum. Hann
varð 79 ára og af þeim árum var
liann sjómannatrúboði i New York
i 55. Heimsótti harin að meðaltali 4000
skip á ári og sjómennirnir hjeldu
mikið upp á hann.