Fálkinn - 01.02.1930, Side 14

14
F Á L K I N N
KROSSGÁTA nr. 50
<$> 1 2 3 4 5 H 6 7 8 9 10 <$>
11 12 I M 13 BKIU \ ■ 1 í$>|15
16 17 W“ « i 20 <$> 21
22 23 i w 24 m\ 26 •
27 M 28 29 30
31 m 32 33 Igfig 34
35 36 «É>.Í37 eúV'BI 38 m
39 1 M
40 |§f 41 <0i 42 l>ml
44 45 m 46 47 48 íh 49 50
51 52 m 53 m 54
55 I50 IH 57 #r í
59 m 60 I01 62 i <$> 63 j
|0£j64 m <$>. 65 66 Hl..
<$> 67 m 68 <$>
Skýring lúrjett.
1 titillinn þinn. G kauptún. 12 listi.
14 fröm. 16. þukla. 18 orustuhljóð.
21 titill. 22 áin. 24 er ekki (fornt).
25 byrgjá upp. 27 i'leyta. 28 óhrein.
30 Iroð. 31 forskeyti. 32 glolt. 34
nudd. 35 brekka. 37 heiður. 39 tima-
mót. 41 eldfjall. 42 okkarn. 44. espað
saman. 46 sjóþorp. 49 megurð. 51
mölva. 53 ferðir. 54 málmur. 55
hvalir. 57 hlýtur. 58 sagla. 59 sólguð'.
60 hit vissra dýra. 63 nafnháttar-
merki. 64 hæna. 65 tröllkona. 67
þjálfun. 68 hljópst á brott.
Skýríng lóðrjett.
2. þegar (fornl). 3 glundur. 4 bibl-
íunafn. 5 ganga. 7 húsgagn. 8 glæsi-
ieg. 9 skip. 10 fór. 11 tröllkona. 13
atvinnugrein. 15 iiressa. 17 fugl. 19
vandræði. 20 sláni. 21 kró. 23 Óðinn.
26 blóm. 28 yfirgangssamt. 29 upp-
spretla. 32 fara aftur. 33 sjóvolk. 36
vera til me'ns. 38 fita. 40 steinteg-
und. 43 velgdi. 45 vera sannfærður
úm. 47 dregið af kvenm.n. 48 gabb.
50 öskra. 52 segir. 54 töngla. 56 gler-
plata. 58 fvrirságnir. 61 duft. 62 tíð-
um. 64 fyrir de. 66 tvihljóði.
lokuð inni í einhverju fangelsi í Ameríku.
En ef hann liefði aldrei hitt hana, liefði hann
lieldur aklrei fundið til þeirrar gleði, er ást
þeirra livort til annars veitti honum. Að öllu
samanlögðu fanst honum það tilvinnandi,
enda þótt það hefði í för með sjer fjelags-
skapinn við þetta fólk, sem hafði með hönd-
um allskonar fyrirtæki, sem honum voru
þvert um geð. Þótt hann yrði að leggja mikið
í sölurnar, var hins vegar mikið í aðra liönd.
Hugh var ákveðinn á svipinn er liann gekk
upp stigann til þess að sofa í nokkra klukku-
tíma, áður en hann byrjaði dagsverk það er
fyrir honum lá.
Iílukkan kortjer yfir níu var hann kominn
i klúbbinn. Þar hitti hann Ránfuglinn, sem
rjetti honum langan böggul, innsiglaðan.
Hann talaði stundarkorn við Hugh, eins al-
úðlega og mest mátti verða, um veðhlaup
og hnefleika, og síðan lagði Hugh af stað
til sendisveitar Latiniu, og kom þangað
laust fyrir kl. 10, en þótt liann væri þetta
snemma á ferðinni, var hann ekki látinn
bíða, en farið með hann beint inn i salinn,
sem hann hafði áður komið í, og var þar
fyrir Radicati greifi prúðbúinn að vanda.
Greifinn tók við bögglinum, bað Hugh af-
saka sig augnablik, og fór út, en Hugh varð
eftir einn. Loks kom greifinn aftur og með
honum hár maður og magur, með stórt ör
vinstra megin á andlitinu.
— Þetta er Zanetti ofursti, liermálaráðu-
nautur okkar hjerna, sagði greifinn um leið
og hann kynti þá Hugh. Aðkomumaður
hneigði sig og beið. Greifinn hjelt áfram: —
Jeg verð að játa, signor Valentroyd, að inni-
liald þessa hrjefs kemur mjerundarlegafyrir
sjónir. Þjer hljótið að vita að þaðervenjahjá
stjórninni, eins og hjá öðrum ríkisstjórnum,
hversu örlátar sem þær kunna að vera, er
þær greiða einhvern verðmætan hlut, að
lieimta, að hluturinn komist í hendur þeirra,
áður en greiðsla fer fram. í þessu tilfellihefir
herra yðar, Halmene lávarður, sýnt með lít-
illi tilraun, verðmæti uppfundningarinnar og
skýrt í stórum dráttum hvernig hún verki.
Hann sagði, að útgjöld sín væru það mikil,
að 50000 pund yrðu að greiðast fyrirfram,
sem trygging. Uppfundning hans er verð-
mæt satt er það. Og jafn satt er, að stjórn
mín þarfnast hennar. Þessvegna gerðum við
undantekningu og fengum greifanum þessi
50000 pund, sem hann bað um, en á móti
lofaði hann að útvega okkur tilraunaáhöld,
innan ákveðins tíma. Þetta brást og jeg kom
til London. Og hvað finn jeg? Lávarðurinn
neitar að veita mjer viðtal, og' sendir yður
til að afhenda það, sem liann kallar vöruna.
Nei, ekki beint það, heldur til að krefja mig
um önnur 50000 pund. Þetta er ósvífni,
signore.
— Jeg skil það þá þannig að þessu samtali
sje lokið svaraði Hugh.
— Lokið?? Madonna Santa! það er varla
byrjað. Greifinn öskraði af æsingu. Hermála-
ráðherran leit illilega á Hugh en sagði ekkert.
Hugh beið rólegur og greifinn byrjaði aft-
ur: — Jæja, signore, hverju svarið þjer?
— Mjer finst yðar hágöfgi liafa skýrt svo
nákvæmlega frá málinu, að mjer dytti ekki í
hug að fara að útskýra orð yðar frekar. Jeg
vil aðeins benda á það, að mjer skilst brjef-
ið, sem jeg liefi afhent innihalda loforð um
afhendingu innan skamms tíma. Mjer er
einnig falið að segja, að útborgun á þessum
50000 pundum, er ekki aðeins sanngjörn
heldur blátt áfram óumflýjanleg. Eins og
gefur að skilja, er kostnaðurinn við upp-
fundningu þessa, geysimikill.
Mennirnir þrír höfðu allir slaðið upp og
liorfðu liver á annan. Greifinn varð aftur
til þes að rjúfa þögnina: -— Signor Valen-
troyd — jeg vil tala við yður blátt áfram,
eins og mjer er sagt, að þið Englendingar
óskið helst að gert sje — svo þjer verðið
vonandi ekki móðgaður. Við liöfum athugað
— ef jeg svo má segja — ættartölu y'ðar, og
hún er góð. Jeg hefi ekki sagt yður það áð-
ur, en jeg og faðir yðar vorum starfsbræð-
ur við sendisveitir í Constantinópel, endur
fyrir löngu. Þjer eru'ð einnig efnaður maður,
signore, og þurfið ekki að beila svona að-
ferðum til þess að geta komist af, efnalega.
Hversvegna eruð þjer í þessu makki? — Jeg
sagði, að jeg ætlaði að tala hreinskilnislega.
Hugh var snöggvast sleginn út af laginu
við þessa breyttu bardagaa'ðferð hins kæna
greifa. Samt sem áður fór því f jarri, að hann
Ijeti á því bera. Hversu óheiðarlegur sem
liann kunni að virðast, var hann engu að
síður bundinn við eið sinn. — Jeg tek þátt
í þcssu sem vinur Halmene lávarðar, svar-
aði hann ákveðinn.
— Og þjer ábyrgist þá hei'ðarleik lávarð-
arins. Augu greifans hvíldu þungt á Hugh.
— Ilvað það snertir, yðar hágöfgi, þá voru
samningar um þetta mál byrjaðir á'ður en
jeg kom til sögunnar, eins og þjer sjálfsagt
muni'ð. Og hvað snertir heiðarleik Halmene
lávarðar, finnst mjer eigi að dæma liann
eingöngu eftir því hvernig uppfundningin
reynist, og ekki eftir neinu öðru.
— Þjer meinið, a'ð hann sje yfir pretti liaf-
inn? Greifinn horaði Hugh í gegn með aug-
unum.
— - Yðar hágöfgi, svaraði Hugli brosandi,
— Iiefir auðsjáanlega kosið að leggja tals-
máta stjórnmálamanna á hilluna. Prettir??
Ef rilað væri á legstein dáins stjórnmála-
manns þesi orð: „Hann var útfarin í prett-
um“ •— þá væru það góð eftirmæli handa
eftirkomendum að lesa.
Hermálaráðunauturinn brosli rjetl sem
snöggvast, en kom andliti sínu í samt lag á
svipstundu.
— Svo lierra Valentroyd þóknast að gera
að ganmi sínu, svaraði greifinn, — en jeg
endurtek, að jcg sag'ðist ætla að tala blátt
áfram en ekki eins og' sljórnmálamaður. Og
jeg skal verða ennþá ómyrkari í máli: —
Signor Valentroyd, er vinur yðar lávarður-
inn ráðvandur maður?
Álit mitl á heiðarleilc vinar míns ætti
jeg ekki að þurfa að taka fram, svaraði Hugli.
— Það er ekki ætlun mín að fara að lialda
lofræður um hann hjer. Ilinsvegar er það
heldur ekki ætlun mín að hlusta á neinar
grimuklæddar móðganir við hann. Jeg ætla
þá að fara.
— Nei, nei, — þúsund sinnum nei, æpti
greifinn æstur. Þjer misslciljið mig algjör-
lega. Jcg geri ekki annað en spyrja. Mjer
líkar vel við yður, og vil ábyrgjast yður -—-
og jafnvel alræðismaðurinn er hrifinn af
yður — af afspurn.... En hlustið þjer á,
signor Valentroyd. Áður en jeg fjeldc veit-
ingu fyrir þessum 50000 pundum úr ríkis-
sjóði, varð jeg beinlínis að ábyrgjast fyrir-
tækið sjálfur. Ekki beinlínis sjálft fjeð, en
mistök hefðu steypt mjer í glötun. Á sama
hátt yrði jeg að ábyrgjast í þetta sinn. Skiljið