Fálkinn - 22.02.1930, Síða 7

P A L K I N N
7
Hefnd drotningarinnar.
ÞaÖ var áriö 1646. Kristína
Svíadrotning hafði afráðið að
halda veglegan Grímudansleik í
Stokkhólmi og sjálf ætlaði hún
að nota gerfi Elísabetar Eng-
landsdrotningar. Hún var þá á
tuttugasta árinu. Gestunum öll-
um var skipað að klæðast bún-
ingum þeim, sem voru í tísku
V1ð hirð Elísabetar, og allir, sem
lolla vildu í tískunni gerðu þetta
nieð mestu ánægju. Ýmsir hirð-
niann, sem mest voru innundir
hjá drotningunni, fengu skipun
uw að taka á sig gerfi ákveð-
mna enskra hirðmanna, og
Harecourt greifi liinn ungi,
franskur aðalsmaður sem fyrir
^niáyfirsjón liafði verið gerður
landrækur úr Frakklandi, átti
að hafa gerfi jarlsins af Essex.
Harecourt greifi var talinn
niesta eftirlætisgoð lukkunnar.
Han var fríður sínum og hinn
yaskasti maður og liafði drotn-
ingin þvi hlynt að honum á all-
an hátt og gert hann að liöfuðs-
manni í lífverði sínum. En þó
Kristína væri drotning Svíþjóð-
ar þá brast hana höfðingslund.
Hg greifinn svaraði elcki blíðu
hennar á þann hátt, sem henni
yar annast. Hann hafði orðið
ástfanginn af Elku Steinberg,
angri ekkju eftir sænskan
stjórnmálamann. Þessvegna tók
hann því fálega, að eiga að taka
að sjer hlutverk jarlsins af Essex,
sem var elskhugi Engladrotnig-
ar- Og eftir því, sem hann hugs-
aði málið betur, varð honum ó-
ijúfara að eiga að taka á sig
gtrfi jarlsins. Því fátækur æfin-
iýi'ainaður á erfitt með að stand-
ast dufl og dálæti drotningar, og
Harecourt hafði fulla ástæðu til
að halda, að það væri undir lion-
nm sjálfum komið hvort hann
’jeldi áfram að vera höfuðs-
maður í lifverðinum eða hækka
Sv° í tigninni að hann yrði bóndi
clro tningarinnar.
En þegar komið var inn í
janssalinn þóttist liann sann-
mrður um, að sjer yrði leikur
‘mm að standast freistingar
rotningarinnar. Elka Steinberg,
sem áafði gerfi hertogafrúarinn-
fr aí Sidney bar af öllum konum
• uanssalnum eins og gull af eiri
ug úrotningin sjálf, sem var all
eitlagin komst ekki þar með
aernar, Sem hin liafði liælana.
Hari
ecourt greifi var öllum stund-
11111 með greifafrúnni en sinti
1 rotningunni lítið. Og eftir borð-
•aldið drógu þau sig afsíðis út
a svalir, svo þykk dyratjöld urðu
milli þeirra og danssalsins.
Og hvernig list yður nú á
1 otninguna? spurði greifafrúin.
Harecourt brosti: — Kristína
urotning af Svíþjóð líkist Elísa-
mtu Engladrotningu nákvæm-
c8a jafnmikið og frú Lára líkist
rotningunni af Frakklandi.
Hn brosið dó á vörum hans,
þegar rödd, sem han kannaðist
ofur vel við, tók fram í og
spurði: — Hver er þessi frú
Lára?
Það var Kristína drotning.
Hún hafði staðið hinumegin við
tjaldið og Hlustað á samræðuna.
Harecourt greifi stóð upp.
— Yðar liátign, mælti hann,
— frú Lára er tigin kona i París,
sem er fræg fyrir það, að hún
líkist Frakklandsdrotningu jafnt
að því er snertir fegurð eins og
göfuglyndi og prúðmensku.
Drotningin leit tortryggnislega
á hann og fór svo beint til
franska sendiherrans, sem stadd-
ur var á dansleiknum.
— Jeg vil biðja yður um, yðar
hágöfgi, að gera mjer greiða.
— Jeg er reiðubúinn til þess,
yðar Hátign, svaraði sendiherr-
ann.
— Það er ekki nema smáræði,
svaraði hún. — Mig langar að-
eins til að vita deili á einhverri
frú Láru, tiginborini konu, sem
Sendiherrann kvaðst ekki
þekkja þá konu. — En jeg skal
virðist vera alþekt i París.
komast eftir þessu, svaraði hann.
Og hann gerði út sendimann
til þess að reka erindið og ljet
háhn fara af stað til París sömu
nóttina. Tólf dögum síðar kom
sendimaðurinn aftur með orð-
sendingu, sem hljóðaði svo:
„Frú Lára er hirðmey, sem
hefir orðið hrjáluð. Brjálsemi
hennar lýsir sjer í því, að hún
beldur að hún sje drotning
Frakklands. Hún er öllum stund-
um að reyna að líkjast drotning-
unni í klæðaburði, málfæri og
framlcomu. Hún er jafn mein-
laus og hún er lilægileg og allir
Parísarbúar hafa hana að skopi
og kalla hana skrípamyndina af
drotningunni."
Kristína drotning steinþagði er
liún hafði lesið þetta og grimd
kom fram í augnaráði hennar.
Eins og margt annað fólk, sem
góðum gáfum er búið, gerði liún
sig ekki ánægða með andlega at-
gjörfi sína, en vildi jafnframt
geta sjer orðstír fyrir fegurð.
Samlíking Harecourts greifa var
því tvöföld móðgun við liana.
Hún, hetja Norðurlanda, hafði
verið gerð hlægileg af þeim
manni, sem hún liafði valið til
að leika lilutverk jarlsins af Es-
sex á móti henni sjálfri, sem
Elísabetu drotningu.
— Mannhundur! tautaði hún.
— Þú ert vitfirringur en ekki jeg.
Svo var henni litið á þessa eft-
irskrift: „Þó frúin sje alvegmein-
laus i brjálæði sínu, þá álítur
fólk þó, að hún mundi verða
hræðileg drotning, því liarðlyndi
konunnar og drotnunargirni er
alveg takmarkalaus, og með-
aumkun á liún enga til“.
— Gott og vel, hrópaði Krist-
ina drotning, um leið og hún
fleygði frá sjer brjefinu. — Ef
jeg líkist þessari vitfirtu konu í
einu, þá skal hann verða var við
að jeg líkist henni í fleiru. Á jeg
að hafa meðaumkun með þeim
manni, sem reynir að gera mig
hlægilega?
Harecourt greifi bjóst við
harðri hegningu eða að minsta
kosti stöðumissi. En tíminn leið
og það var ekki hróflað við
honum. Og bráðum hækkaði
hann í tigninni og var gerður að
ofursta í lífverðinum, svo að
liann fór að halda, að annaðhvort
hefði drotningin ekki komist að
hinu sanna, eða hún væri svo
Ijettlynd að hún hefði fyrirgefið
honum. Hin mikla vinsemd
drotningarinnar gerði hann
sneyptan og iðrandi. Hann fjar-
lægðist Elku Steinberg meir og
meir, en varð að sama skapi holl-
ari drotningunni. Og er drotn-
ingin skömmu seinna veitti hon-
um ligna nafnbót og gerði liann
að yfirkammerherra og síðan að
stallara, þá fanst honurn að hann
gæti fórnað öllu fyrir liana. Hann
var sannfærður um, að liann
þyrfti eklci að segja nema eitt
orð til að öðlast hina mestu tign,
sem drotningin var fær um að
veita.
Einn daginn fjekk hann boð
um, að drotningin vildi tala við
liann einslega um einkamál. Elka
var þá uppi í sveit. Hann hjelt
að nú væri stundin mikla komin
og skundaði á fund drotningar.
Hún sat í ríkisráði með ráð-
gjöfum sínum er liann kom. En
undir eins og hann kom inn ljet
hún alla ráðgjafana fara út.
Ráðgjafarnir lineigðu sig og
fóru, en Harecourt fjell á knje
og kysti hönd drotningar. Þau
þögðu bæði um stund. Þá dró
Kristína upp vasabók, henti á
skjaldarmerki krúnunnar, sem
var greypt á spjaldið og spurði:
— Viljið þjer eignast þetta?
Og brosið, sem fylgdi orðunum
skýrði nægilega hvað hún meinti.
Hann fjell að fótum liennar
og stamaði: — Já, jeg elska yður
jafn mikið og jeg dáist að yður
og virði yður. Þjer eruð drotning
lifs míns.
— Þjer eruð að hlaupa á yður,
mælti drotningin og breytti skjót-
lega svip.
Hann reyndi að standa upp en
fjell máttvana á gólfið aftur er
hann sá svip liennar.
— Loksins! mælti hún kaldr-
analega, — loksins er tími hefnd-
arinnar kominn. Jeg hefí. beðið
hans lengi — lengi!
Nú skildist honum hvað í húfi
var. Hann stóð upp og slangraði
að stól til að styðja sig við. En
hún hjelt áfram:
— Jeg vissi, að þjer elskuðuð
mig. En jeg vildi heyra það af
vörum yðar sjálfs. Nú hefi jeg
heyrt það og nú er jeg ánægð.
Jeg fyrir mitt leyti fyrirlít yður.
Eftir dálitla þögn hjelt hún á-
fram: — Já, mjer býður við yð-
ur. Og þessvegna hefi jeg ausið
á yður vegtyllum. Munið dans-
leikinn í fyrra. Munið jarlinn af
Essex og Elísabetu, sem var svo
lik frú Láru. Við skulum leika
lilutverk okkar á enda. Enska
drotningin hlóð nafnbótum á
eftirlætisgoð sitt. Jeg, skrípa-
mynd drotningarinnar hefi farið
cins að. Og þjer munið örlög
jarlsins af Essex?
— Hann ljet lifið, svaraði
Harecourt, sem nú þorði að líta
framan í drotninguna aftur.
— Já, Robert Deveriaux, jarl
af Essex, dó fjTÍr böðuls hendi.
Jeg gæti lika sent yður á högg-
stokkinn, því þjer eruð orðinn
sænskur þegn. En þjer skuluð
lifa. Frú Lára er grimmlyndari
en Elísabet. Fyrsti þáttur liarm-
leiksins er á enda. En annan
þátt eigið þjer að leika einn.
Og um leið og liún opnaði
liurðina, mælti hún við þjóninn,
sem stóð fyrir utan:
— Þessi maður er brjálaður
og í æði sínu hefir hann vogað
að hiðja mín. Farið með hann á
vitfirringahælið og hafið stranga
gæslu á honum.
Tveir varðmenn fóru með
greifann úr höllinni og stundu
seinna var hann lokaður inni í
vitfirringahælinu.
Tveimur mánuðum síðar var
Elka Steinberg á hraðri ferð til
Stokkhólms. Hún hafði heyrt
hvað gerst liafði óg leitaði þegar
á fund drotningarinnar.
— Hvers óskið þjer, greifafrú
Steinberg? spurði drotningin
brosandi.
Greifafrúin hneigði sig. —- Yð-
ar Hátign, mælti hún, — jeg bið
yður að gefa Harecourt greifa
frelsi sitt aftur. Jeg ætla að fara
með hann heim til mín, upp í
sveit. Við skulum aldrei koma
til Stokkhólms framar.
— Þjer virðist halda, svaraði
drotningin spekingslega, — að
veslings gi-eifinn sje með full-
um sönsum. En því miður er
liann brjálaður. Þjer getið fengið
að koma á vitfirringahælið til
þess að sannfærast' um það af
eigin sjón. Ef þjer haldið fast
við ósk yðar eftir að þjer hafið
sjeð liann, þá skal jeg veita yður
liana. Og hún hló grimdarlega
um leið og hún mælti síðustu
orðin.
Greifafrúin hneigði sig og fór.
Stundu seinna kom liún aftur,
náföl og með ógreitt hárið. Það
var eins og hún hefði elst um
tuttugu ár.
— Yðar Hátign, mælti hún
með titrandi rödd. Jeg endurtek
hón mina.
Kristína horfði á hana forviða.
Ef til vill skammaðist hún sin.
Hún reisti hina biðjandi konu á
fætur og er hún sá, að augu henn-
ar voru full af tárum, kysti liún
hana á ennið. Síðan skrifaði hún
fyrirskipun um að láta Harecourt
lausan.
Sama kvöldið ók lokaður vagn
út úr borginni og í lionum voru
hin göfuga kona og elskliugi
hennár, sem nú var orðinn brjál-
aður,