Fálkinn - 15.03.1930, Síða 7

F A L K I N N
7
Seldi jakkinn
Saga eftir J. S. Fletcher.
ÞaS var laugardagur og klukkuna
vantaði fimm mínútur í eitt. Ledbit-
ter fulltrúi byggingafirmans Watson
& Metcalf hugsaði aðeins um það
eút, að nú skyldi hann njóta hvíld-
arinnar yfir helgina.
f sama bili sem hann var að loka
skúffunum á skrifborðinu sínu kom
Sharman skrifstofustjjóri inn og vjek
sier að honum:
j.Þjer munuð liafa sjeð um, að til-
boðið til Steel & Cardyke væri sent
1 gær?“ spurði hann.
..Já, í gær“, svaraði Lesbitter. „Jeg
sendi það í gærkvöldi“.
>.í ábyrgðarbrjefi, vitanlega?“
niælti Sharman.
..Já, i ábyrgðarbrjefi", svaraði Led-
bitter.
Skrifstofustjórinn tók bók, sem lá
ó borðinu og fór að blaða í henni.
..Jeg finn ekki kvittun fyrir brjef-
inu sagði“, hann. „Hafið þjer ekki
fest kvittunina inn í bókina?“
„Hún er í vasanum á öðrum jakka
■ • • • heima", svaraði Ledbitter. „Jeg
skal hafa hana með mjer á mánu-
daginn“.
„Gleymið þjer þvi ekki“, sagði
skrifstofustjórinn. „Við verðum altaf
að hafa kvittanirnar á reiðum hönd-
uni. Þær eru það einasta sem við
getum sýnt stjórninni til sanninda-
merkis um, að við höfum sent til-
boð“.
Skrifstofustjórinn fór og Ledbitter
Gýtti sjer út. Hann varð feginn að
koniast burt og feginn því að skrif-
stofustjórinn hafði ekki sjeð framan
í hann. Því einmitt á sömu stund-
inni sem liann fullyrti að hann hafði
sent brjefið mintist hann þess, að
hann hafði ekki sent það. Hann hafði
gleymt því. Hann hafði stungið þvi
1 vasann þegar hann fór heim í gær
°g ætlaði sjer að skila því sjálfur á
Þósthúsið. En á heimleiðinni hafði
hann lent í öðru og í morgun hafði
hann farið í önnur föt, svo að nú lá
orjefið heima hjá honum í jakkavas-
anuni. Vitanlega var engin hætta á
að það gæti misfarist, en nú flýtti
hann sjer heim til þess að koma þvi
sjer. Brjefið varð undir öllum
^Gngumstæðum að vera komið til
hteel & Cardyke á mánudag fyrir
khikkan fjögur.
hedbitter bjó í litlu húsi í útjaðri
''alford-bæjar. Ilmandi steikarlykt
fagði á móti honum þegar hann kom
J"n i anddyrið. Konan hans kallaði
tn hans, að maturinn væri tilbúinn
°g að þau skyldu borða.
Ledbitter kallaði á móti, að hann
kauni undireins og flýtti sjer upp í
^efnherbergið. Hann fór að leita i
Wæðaskápnum. Eftir svipstund kall-
aoi hann ofan af loftinu:
„Panney, hvar er gamli jakkinn
minn? Sá brúni með röndunum?"
„Gamli jakkinn", kallaði hún á
rn°ti. „Þú sagðir um daginn, að hann
v®rj þröngur í handvegunum og
u° íeg slcyldi selja hann, því að þú
Þ'yndir aldrei brúka hann framar.
eg seldi hann í morgun með ýmsu
oðrn dóti, og ....“
. hedbitter hljóðaði upp svo að und-
u' tók í húsinu. Hann sentist niður
stigann i tveimur skrefum. Frúin
Var 1 þann veginn að hljóða af skelf-
lngu, en hætti við, þegar liún sá hve
folur hann var.
„Þú — þú seldir liann. Drotlinn
lnn! Hver keypti hann“.
„Auðvitað hann Milson“, svaraði
lrn Ledbitter. „En — en ....“
Ledbitter hafði þrifið hattinn sinn
nf • otlð °t áðáur en hún gat sagt
eira. Og liann var komin langt nið-
j. strætið þegar hún hrópaði á eftir
ntlIn: „Herbert, Herbertl"
En Ledbitter fulltrúi hugsaði að-
eins um eitt og sinti engu öðru og
þaut á spretti inn í bæinn. Hann
hjelt rakleiðis til skriflabúðar Mil-
sons og rakst á sjálfan kaupmann-
inn, lítinn mann og feitan með rost-
ungsskegg.
„Þjer keyptuð gömul föt af kon-
unni minni i morgun! Ledbitter, Ak-
asíuvegi ....“
„Já, það held jeg“, svaraði Milson
hægt. „Jeg gaf vel fyrir þau ....“
„Það kemur ekki málinu við“, tók
Ledbitter fram i. „Það var brúnn
jakki, með röndum. Jeg verð að fá
hann aftur. Hann átti alls ekki að
seljast".
„Það er því miður ekki hægt“, sagði
kaupmaðurinn og njeri á sjer hend-
urnar. „Það var skrítið að tarna, jeg
seldi liann fimm mínútum eftir að
jeg liafði keypt hann, hann var ekki
kominn lengra en á búðarborðið. Þá
kom maður inn, sem vildi kaupa
hann. liann vildi liafa þykk og hlý
föt, því að hann ætlaði til Canada,
sagði hann“.
„Til Canada?“ æpti Ledbitter. „Er
hann farinn?“
Milson bandaði með hendinni. „Jeg
held það næstum", svaraði hann.
„Eittlivað mintist hann minsta kosti
á, að hann ætlaði í dag. Hann sagðist
ætla í hjerað þar sem ís væri og
snjór, sagði’ hann. Þesvegna yrði
hann að hafa eitthvað til að verjast
kuldanum. Og hann keypti meðal
annars þennan jakka. Það var þykt
og gott efni i honum“.
Ledbitter stóð höggdofa og hreifð-
ist ekki fremur en hann væri dauður.
Nú skildist honum í fyrsta skifti á
æfinni hvað átt er við með „ró ör-
væntingarinnar".
„Þjer vitið náttúrlega ekki hvar
maðurinn á heima“, spurði hann.
„Jú, ekki ber á öðru, það veit jeg“,
svaraði Milson. „Jeg veit að minsta
kosti hvar hann átti heima, því hann
er eflaust farinn. Hann átti heima á
sjómannaheimili Barcoe’s hjerna í
götunni. Og hann var sjómaður og
hjet Terry.
Ledbitter þaut út án þess að kveðja.
Hann fann sjómannaheimilið og
ruddist þar gegnum heila þyrping af
sjómönnum, sem stóðu við inngang-
inn. í fordyrinu hitti hann háan
mann og þrekvaxinn.
„Hvað viljið þjer?“ spurði hann,
og röddin var alt annað en mjúk.
„Það mun ekki vera hjerna mað-
ur sem lieitir Terry?“ stundi Led-
bitter. „Jeg veit að hann hefir átt
heima hjerna. Kaupmaðurinn hjerna
skamt frá sagði mjer það. Jeg þurfti
að ná i hnn undir eins ....“
„Svo þjer þurftuð það, nú? var
svarað óþjállega og með semingi.
„En það getur nú ekki orðið af því,
— hann er farinn".
„Hvert?“
„Til Canada", svaraði sá þrek-
vaxni. „Það er spottakorn þangað“.
„Hvert — hvað — hvaða leið fór
hann?“ spurði Ledbitter. „Jeg meina
.... vitið þjer úr hvaða höfn hann
fer?“
Sá þrekvaxni krosslagði liendurn-
ar á bringuna og mældi Ledbitter frá
hvirfli til ilja.
„Hvað varðar yður um það?“ sagði
liann skætingslega. „Jeg er ekki van-
ur að kjafta frá einkamálum gesta
minna, sem öðrum koma ekki við.
Jeg sje vel, að þjer eruð ekki snati
frá lögreglunni, en þjer gætuð eftir
útlitinu að dæma verið málafærslu-
maður eða eitthvað í þá átt“.
Ledbitter tók hann á orðinu.
„Einmitt", greip liann fram í. „Við
verðum að ná í þennan Terry. Það
er vegna máls, sem er honum i hag.
Það eru peningar, dálítill arfur, skilj-
ið þjer. Bara að jeg nái í liann áður
en hann fer“.
„Nú, þá er það annað mál“, svar-
aði sá herðabreiði. „Þá get jeg sagt
yður að hann fór til Liverpool í
morgun. Hann og fjelagi hans, sem
heitir Scaby. Skipið á að fara i kvöld
eða i fyrramálið, — þeir vissu ekki
fyrir víst hvort heldur. Þessvegna
fóru þeir tímanlega hjeðan. Jeg
heyrði að þeir voru að tala um, að
skipið hjeti „Starnatic“ — annað
farrými vitanlega. Þjer hafið máslce
aldrei sjeð Terry? Stór sláni, rauð-
hærður Með söðulbakað nef“.
Ledbitter var horfinn. Hann þaut
beint á járnbrautarstöðina. Og á
lilaupunum voru þrjú orð á sveimi í
höfðinu á honum: Terry — Liver-
pool — Starnatic .... Terry — Li-
verpool — Starnatic. Annað fyrir-
fanst ekki i hans heilabúi. Konan og
barnið voru gleymd. Alt var gleymt
þangað til hann hafði brjefið handa
á milli aftur.
„Hvenær fer næsta lest til Liver-
pool?“ spurði liann með öndina i
hálsinum og rjetti peninga inn uin
farseðilslúkuna.
Afgreiðslumaðurinn leit á' klukk-
una. „Ef þjer flýtið yður getið þjer
náð í lest sem er á förum núna“, svar-
aði hann og ýtti farseðlinum til hans
ásamt peningunum sem umfram voru.
Ledbitter hljóp. Nei flaug. Honum
fanst ósjálfrátt að liann rækist á
eitthvað á leiðinni. Lestarþjónn greip
hann í fluginu og kom honum inn í
vagnklefa í söniu andránni og lestin
hjelt af stað.
Þegar Ledbitter var kominn til
sjálfs sín aftur fór hann að hugsa ráð
sitt. Hann var í lestinni til Liverpool.
Þangað var þriggja tíma ferð. Hann
mundi komast til Liverpool um klukk-
an fimm. Þar átti hann að finna
skip sem lijeti „Starnatic“. Ef til vill
væru fjögur til fimm hundruð manns
á farþegalistanuin. í þeim hópi átti
liann að finna mann, sem hjeti Terry
og væri á öðru farrými. Iiannske
væri heill hópur af Terryum með
skipinu. Og kannske yrði „Starnic“
farin þegar liann kæmi. Ef svo færi
gæti hann eins vel drekt sjer. Hann
mundi misa stöðuna, vera dæmdur
til glötunar. Þetta brjef var ekki al-
ment brjef, það var skjal. Það varðaði
viðskifti — hálfa miljón sterlings-
punda að uppliæð. Honum mundi
verða sagt upp umsvifalaust ef brjef-
ið kæmist ekki til skila á rjettum
tíma.
Svo fór Ledbitter að hugsa mn kon-
una sina. Nú, hún myndi lifa í von-
inni um að liann skilaði sjer hráð-
um. En hann yrði að senda henni
símskeyti. Ef liann næði í brjefið i
kvöld eða í fyrramálið, ætlaði hann
að fara sjálfur með það beina leið til
London og skila þvi sjálfur til við-
takanda til þes að vera viss um, að
það kæmist alla leið. Þangað til
mætti Watson & Metcalf ekki vita
neitt um, að brjefið hefði ekki verið
sent. Hann þorði ekki að eiga á hættu,
að stjórnin fengi að vita hvernig í
öllu lá. Og þesssvegna varð liann að
síma og segja konunni sinni fyrir
um alt.
Lestin kom á rjettum tima til .Liv-
erpool og Ledbitter flýtti sjer á sim-
stöðina. Þar sendi hann lengsta sím-
skeytið, sem hann hafði sent á æfi
sinni.
„Er að leita að jakanum. Ef ókom-
inn mánudagsmorgun síma á skrif-
stofnuna og seg mig fjarverandi, í
einkamálum. Gef engar upplýsingar.
Kveðjur. Herbert“.
Ledbitter liafði aldrei komið til
Liverpool. Hann varð liræddur er
liann sá live bærinn var stór, en
reyndi að harka af sjer og láta ekki
á því bera. Hann stöðvaði á götunni
mann, sem eftir útlitinu að dæma
gat verið sjómaður, og spurði hann
hvernig hann ætti að fara að þvi að
finna skip, sem heitir „Starnatic“.
„Starnatic?“ sagði maðurin, „Það
er víst frá Norður-Canadafjelaginu.
gangið þjer niður Water Street, þar
er skrifstofan. Þjer getið ekki vilst,
það er stórt hús“.
Ledbitter fann húsið fyrirhafnar-
lítið. Það var lieil höll. Hann hafði
altaf lialdið að afgreiðslur eimskipa-
fjelaga væru í smáskúrum niður við
höfnina.
Skrifstofuþjónn kom fra mað disk
inum. Ledbitter hugsaði sig um sem
snöggvast en skýrði svo frá hvernig
í málinu lá. Hann sagði frá jakkan-
um, brjefinu og manninum, sem hann
yrði að finna. Skrifstofuþjónninn
brosti vingjarnlega.
„Það verður erfitt verk mælti hann
með samúð. „Það eru 5—6 liundruð
útflytjendur með skipinu í þetta
sinn. Það verður litið betra en finna
saumnál i samfellu".
„Já, en jeg veit hvað maðurinn
heitir“, tók Ledbitter fram i,
„Hm! Nöfnin eru ekki mikilsvirði“,
sagði skrifstofuþjónninn.
,„Sumir lieita Smith þegar þeir fara
hjeðan en Brown þegar þeir koma
á næsta áfangastað. Ef þjer farið um
borð i „Starnatic" og spyrjið eftir
manni, sem heitir Terry, gæti farið
svo að þótt tíu Terry-ar væru um
borð þá vildi enginn gefa sig fram.
Þeir mundu lialda, að lögreglan væri
á hnotskóg eftir þeim“.
„Hvað á jeg að gera?“ andvarpaði
Ledbitter í öngum sínum.
„Starnatic" liggur fyrir festum nið-
ur á ánni. Skipið er með stórum reyk-
háfum með grænum hring. Það fer
ekki fyr en kl. eitt á morgun eða
kannske kl. hálfeitt. Þjer getið farið
um borð í kvöld ef þjer viljið, en
jeg liefi ekki trú á að það stoði neitt“.
Hvernig stendur á því“, spurði
Ledbitter. „Maðurinn ætlar með þvi“.
Skrifstofuþjónninn ypti öxlum.
,Margir koma ekki um borð fyr
en á síðustu stundu“, mælti liann.
Útflytjendurnir mega sofa um
borð í nótt ef þeir vilja. En flestir
þeirra kjósa fremur að vera í landi
og skemta sjer, síðustu nóttina sem
þeir eru í Englandi. Aðeins þeir, sem
enga peninga hafa til þess að skemta
sjer fyrir, koma mn borð í kveld.
Hinir ekki fyr en á siðustu stundu
á morgun. Og sumir koma alls ekki.
Svo þjer skiljið að ..“
Ledbitter skildi og varp þunglega
öndinni. Þessu liafði hann ekki gert
ráð fyrir.
„Hvað á jeg að gera?“ spurði hann.
„Jeg lijelt að vandinn væri ekki ann-
ar en sá að fara um borð og spyrja
eftir manninum og ..“
„Já, það halda líka flestir," sagði
skrifstofuþjónninn með spekingssvip.
En nú skal jeg segja yður hvernig
þjer skuluð fara að. Jeg skal skrifa
nokkur orð til brytans. Þjer farið
um borð einhverntima í kvöld ■—
ekki of snennna — og segið brytanijm
frá hvernig í öllu liggur. Ef maður-
inn er um borð, mun brytinn hafa
uppi á honum. Ef ekki, þá farið þjer
aftur um borð í fyrra málið. Jeg býst
varla við að liann komi fyr. en á
síðustu stundu“.
Ledbiter þakkað fyrir ómakið fjekk
brjefið til brytans og fór. Klukkan
var tæplega sex. Fyrsta kastið hafði
hann ekkert að gera. Datt honum
þá í hug að langt væri síðan liann
hefði bragðað mat og fór inn á ó-
brotið veitingahús og keypti sjer ó-
dýra máltið. Siðan reikaði liann nið-
ur að ánni og kom auga á „Starna-
tic“ — skipið með svarta reykháfn-
um og græna hringnum. Hann gekk
fram og aftur á bryggjunni lengi vel,
og glápti á hvern mann, sem fram
gekk í von um að finna rauðhærða
Terry. Klukkan tiu leigði liann bát
og Ijet róa sjer út i skipið. Það var
farið að rigna og það var kalt. Hon-
um leið afar illa.
Niðurl.