Fálkinn - 15.03.1930, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
»MÁLARINN<<
Iteykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir.
Carl Ólafsson.
Durkopp’s
Saumavjelar
handsnúnar ofí stígnar.
Versl. Björn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitiö uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
3E1
Aðeins ekta
Steinway-
Piano og Flygel
bera þetta merki.
Einkaumboðsenn:
Sturlaugur Jónsson & Co.
Túlípanar fást í
Hanskabúðinni.
Hreinar ljereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Gálltínn er viðlesnasta blaðið.
JfUinlÍlll er besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklúbbarinn.
Eftir WILLIAM LE QUEUX.
Frh. .
Itöfði í afarmikilli brjefahrúgu, sem safnast
öafði saman í fjarveru lians, — síðan lagði
hann af stað.
Legar iieim kom opnaði hann hurðina
sJálfur, til þess að sleppa við samtal við
James fyrr en liann væri altilbúinn að fara.
aftur út. En það átti ekki þannig að fara.
Gamli ráðsmaðurinn sat fyrir honum á leið-
uini gegn um forsalinn. — Góðan daginn
^aines, sagði Hugh. — Jeg sá þig ekki. Jeg
^tla upp og hafa fataskifti og jeg tala við
Þig þegar jeg kem niður aftur.
'— Afsakið lierra minn, byrjaði gamli ráðs-
hiaðurinn. — Jeg þarf endilega að tala við
yður nokknr augnablik, áður en þjer hverfið
aftur. Hugli ætlaði að verða reiður, en al-
vara gamla mannsins var svo skringileg i
aðra röndina, að liann hætti við það, og
auk þess hafði sitt hvað, er skeð liafði síðustu
Vlkur, verið vægast sagt dularfult, svo liann
Svaraði:
— Gott og vel James, en í herrans nafni,
Vertu stuttorður. Jeg þarf afarmikið að flýta
lnjer, skilurðu?
- Það veit jeg lierra minn. Þjer liafið
verið á afarhraðri ferð, síðustu vikurnar og
það er ekki ætlun mín að móðga yður þó að
jeg spyrji hvað af okkur eigi að verða, ef
lJesu heldur áfram.
Haltu uú áfram, James, svaraði Hugli
öþolinmóður. Jeg hefi engan tima til að
klusta á fyrirlestra núna. Hvað viltu eigin-
lega?
Eins og þjer viljið, svaraði gamli mað-
hrinn dapur. Það er alls ekki ætlun mín að
eyða yðar dýrmæta tíma. Væri jeg ekki eins
vel siðaður og jeg er, og það á jeg að þakka
löður yðar sællar minningar, myndi jeg
ydna í spakmælið, sem segir: „Svínið leilar
1 forarpoll sinn og lieimskinginn í heimsk-
llna“, en, eins og jeg sagði.
Svona, svona, tók Hugh fram í, óþolin-
oioðnr, — ejns Qg þý segir, þú ert of vel
S1ðaður. En viltu nú gera svo vel og láta
mig vita livað þú vilt og það strax.
Jæja, herra, síðan þjer fóruð að heim-
an hefir ýmislegt skeð. Lögreglan hefir kom-
ið hingað aftur og unga stúlkan hefir komið
aftur. Hún skildi eftir orðsendingu og sagð-
ist mundi koma aftur í kvöld, . . en látið
mig ekki tefja vður, bætti gamli maðurinn
við er hann hafði vakið forvitni Hugs, og
ætlaði út.
Bíddu við, James, og láttu ekki svona,
svaraði Hugh. — Hvað vildi lögreglan? og
hver er þetta sem þú kallar „ungu stúlkuna“?
og hver var þessi orðsending?
Fyrirgefið, herra, injer skildist þjer
vera að flýta yður, svaraði gamli maðurinn
illgirnislega. — Lögreglan hefir komið aftur
og aftur og spurt hvert jeg sendi brjef yð-
ar. Seinast í morgun klukkan tíu. Unga stúlk-
an er sú sama, sem kom lijer kvöld eitt fyr-
ir nokkrum vikum, þegar jeg sagði yður,
að af því .jeg væri svo gamaldags hefði jeg
aldrei vitað unga stúlku koma einsamla..
— Og hver var svo orðsendingin frá lienni?
Hún er í þessu umslagi, svaraði James
og rjetti Hugh hrjef.
— Því í djöflinum fjekstu mjer það ekki
strax og sparaðir alt þetta mas? spurði Hugh
önugur.
Af því þjer sögðuð mjer ekki að gera
það, svaraði James háðslega um leið og Hugli
gekk upp stigann. Er Hugh kom í lierbergi
sitt, opnaði hann hrjefið og las eftirfarandi
línur, sem vorii skrifaðar með sterkri og
greinilegri rithönd:
Kæri Hugh!
Þegar jeg kom frá Marseile heyrði jeg, að
þú hefðir farið i einhverja sendiferð til aust-
urlanda og sje búist við þjer á hverri stundu.
Jeg kem til þín seinna í kvöld, en í milli-
tíðinni bið jeg þig hafa mín ráð og reyna
ekki til að ná tali af stúlkunni, sem við töl-
uðum um á skipinu. Mundu það. Þín einlæg
Eunice.
Þetta gat auðvitað ekki þýtt annað en það
að einhver hætta væri því samfara að reyna
ná tah af Sylvíu, en hætta fyrir hvern? Sylvíu
eða liann sjálfan? Sannleikurinn var sá, að
liann hafði alls ekki ætlað sjer að reyna að
ná tali af henni. Fyrsta skylda hans var að
fara til Halmene Towers. Skilyrðislaus hlýðni
var fyrsta boðorð hans og auk þess var á-
reiðanlega betra að hitta Forseta á undan
Sylvíu. Hann liafði því fataskifti í snatri.
Síðan skrifaði hann stutta orðsendingu til
Eunice og bað James fyrir hana. Hann sagði,
að hann liefði farið í kvöldboð, samkvæmt
skipun, en hún sjálf eða orðsending frá
henni væri altaf velkomin eftir að hann
kæmi aftur. Sagðist halda, að hann yrði
heima snemma morguninn eftir. Á leiðinni
leit liann gegn um brjefin, sem höfðu safn-
ast f yrir meðan hann var í burtu og leit á ein
tvö hlöð af Times, sem lágu á borðinu. Hann
las þar frásögn um rjettarhaldið yfir Sylvíu
og tók eftir þvi, sjer til gleði, að hinn ágæti
málfærslumaður Sir Joseph Symes hafði
mætt, henni til aðstoðar. Sýnilega hafði For-
seti lagt sig í líma til að ná í jafn ágætan
maun, því það bar sjaldan við, að Sir Joseph
kæmi fram í sakamálum.
Við þetta leið tíminn fljótt og Hugli fanst
ekki langt þangað til bifreiðarstjórinn bljes
í liorn sitt til þess að hliðið á Halmene Towers
yrði opnað. Iiugh gekk inn í stóra forsalinn
og sýnilega var búist við lionum, því strax
kom ráðsmðurinn á móti honum og tók við
yfirhöfn lians. Siðan vísaði hann Hugh til
herbergis Forseta, sem þar var fyrir og heils-
aði Hugh hjartanlega.
— Þá eruð þjer kominn aftur góði minn.
Það var ágælt. Hann tók i hönd Hugli og
klappaði honum öllum að utan. — Farið þjer,
Rogers, jeg þarf að tala í einrúmi við lir.
Valentroyd. Síðustu orðin voru sögð við her-
bergisþjóninn, sem flýtti sjer að ljúka við
verk sitt. Síðan gaf Hugli Forseta nákvæma
skýrslu um sprcngingu olíulindanna og árás-
ina á peningapóstinn. Halmene lávarður hló
aftur og aftur eftir því sem Hugli hjelt á-
fram með söguna. En áður en hún var á
enda heyrðist liringt.
Homingjan góða, sagði Forseti, —- þetta er
í annað sinn, jeg verð að hugsa eitthvað
um gesti mína. Við verðum að halda þessu
skemtilega samtali áfram seinna. Þjer verð-
ið hjer auðvitað í kvöld, Valentroyd, og svo
skjótumst við upp á loft, þegar allir eru farn-
ir, það verður um miðnætti, — og endum
þetta samtal.
— Sannleikurinn er sá, herra Forseti, svar-