Fálkinn - 15.03.1930, Blaðsíða 14

14
PÁLKINN
WESTINGHOUSE LJÓSASTÖÐIN
Fullkomin raf-
magnsstöð
með stórum
rafgeymum,til-
búin að set.jast
upp með litl-
um fyrirvara.
12 stærðir fyr-
irliggjandi.
Nægir í 3—10
samliggjandi
hús.
Hefjist handa
strax og hafið
rafmagnsljós
um jólin.
Símið, skrifið.
Svar um hæi
f; ■.. j '&ik
' i <■): L £
SiSL-/ i1 ■'"! . fii i .wiu ið
L - í@p"i

Pósthólf 565.
Sími 1690.
EIRÍKUR HJARTARSON Reykjavík.
KROSSGÁTA nr. 55
1 2 3 4 5 6 7 8 9 3§g 10 11 12
13 |U 1 §ff 15 m 16
17 18 M m m 19
50^, 20 21 m 22
23 m 24 25 m 26 27 3fg 28
29 30 <$> 31 m §§f 32
33 34 m 35 36
37 m m m m. §§f 38
39 40 41 HH 42 43
44 m 45 §§t 3§g 46
M 47 48 49 50 51 <o>
W O 52 fgg 53 1 1 m 04 1 55 0
56 Ifii m 0!!r<7 ! • 58
59 60 j 61 j 021« 63
64 §§f 65 M 66
Lóörjett skijring:
1 belgur. 2 kendur. 3 venslamenn.
5 á bílum. 6 farartæki. 7 hreyfing.
8 víðvarp. 9 nafnháttarmerki. 10
tuska. 11. jaml. 12. púki. 14. nám. 16
uppörfun. 18 grasgeiri. 19 skamt. 23
glæpamál. 25 pláss. 27 ljet illa. 28
selur. 30 á fjöður. 32 farartæki. 34
ull. 36 rák. 40 á kjólum (gamaldags).
41 meinbægni. 42 á fatnaði. 43 klett-
ur. 47 upptök. 48 ellegar. 50 grafa.
51 rugl. 52 einnig. 55 sjá. 56 aftur-
hluti. 58 leifar. 60 titill. 61 spil. 62
kyrð.
Lárjett skýring:
1 lend. 4 þitklar. 10 standa hugur
til. 13 ker. 15 heyrir fortíðinni til.
16 uppspretta. 17 einingahópar. 19
kul. 20 væta. 21 vaðmál. 22 bönd. 24
úthverfa. 26 maula. 29 forsetning. 31
áreiðanlegt. 32 titill. 33 röskur. 35
skrílmál. 37 verslunarmál. 38 er. 39
breyta illa. 42 þornaði upp. 44 fljót.
45 sem ekki hefir fótaferð. 46 á fæti.
47 beiskja. 49 viður. 52 kvendýr. 53
búsáhald. 54 stafur. 56 rándýr (isl.) -
57 ástundunarsamar. 59 ræktað land.
60 litlar. 63 sildartegund. 64 óhrein-
indi. 65 ensk borg. 66 rúmfat.
aði Hugh, að mig langaði til að komast sem
fyrst heim. Jeg þurfti að tala við ungfrú
Euniee de Laine og . ...
— IJa, ha, hló Forseti. Svo það er þá svona
komið. Já, hún er indæl stúlka. Þjer getið
komist heim annaðhvort í nótt eða eins
snemma i fyrramálið og þjer viljið. Er það
nóg ?
— Mið langaði til þess að spyrja yður um
Sylviu, sagði Hugh. um leið og þeir gengu
út, en Forseti var augsýnilega i glettnihamn-
um. - Ha, ha, sagði hann. —- Svo þjer eruð
orðinn Mormóni. Þegar hann sá, að Hugh
stygðist við þetta, bætti hann við, er þeir
gengu niður stigann: Verið rólegur. Jeg skal
segja yður frá öllu í kvöld, en á meðan látið
þjer yður nægja, að liún er örugg eins og
bankinn.
Flestir gestirnir voru nú komnir og For-
seti kynti Hugb mörgum þeirra. Þar voru
ýmsir klerkar, einn aðmíráll og margir menn
úr sendisveitum, indverskur fursti og marg-
ir aðrir menn af liæstu stigum. En sá sem
Hugli varð mest hisa á að sjá var Alfred
K. Stokes, sem hafði tapað 8000 pundum til
Forseta á „Valnum“. Hugh gekk beint til
Jians og er liinn varð þess var, varð andlit
hans eitt bros. — Þetta var svei mjer gaman,
sagði hann. — Jeg befi leitað að yður um
alla London. Það gleður mig að sjá yður
aftur. En nú verðum við að rabba saman
og þjer verðið að segja mjer allar frjettirnar.
Innileiki Ameríkumannsins var svo auð-
sær, að Hugb svaraði í sama, því i raun og
veru kunni hann ágætlga við manninn. Hann
lofaði að tala betur við liann seinna og síðan
var gengið til borðs. Hugh átti að sitja hjá
liátt settri hefðarfrú, sem hafði gaman af
dýraveiðum, svo að mestmegnis var samtalið
um það efni meðan á máltíðinni stóð.
Máltíðin var af allra besta tagi og að lienni
lokinni gengu kojiur út úr borðsalnum, en
karlmennirnir tóku að drekka ágætt port-
vín frá 1834. Þar á eftir gengu þeir til kvenn-
anna í salnum. Þar á eftir tóku sumir að
dansa en aðrir að spila o. s. frv. Hugh fjekk
eklci tækifæri til að tala frekar við Ameríku-
manninn, sem virtist mjög umsetinn, og loks
kl. um hálftólf gekk hann til herbergis síns
og um miðnætti fór hann til forseta til þess
að halda áfram samtali þeirra. Þar beið hann
einn saman við arininn, og var að blaða i
tölublaði af Tatler, sem hann liafði fundið
þar á borðinu.Klukkan var nærii eitt þegar
Forseti kom inn og afsakaði sig fyrir að hafa
komið of seint.
— Jæja drengur minn, sagði hann, — ljúk-
um þá við frásögnina. Han kveikti sjer í
vindli og liallaði sjer makindalega i liæginda-
stólnum, meðan Hugh sagði honum niður-
lagið á æfintýri sínu. Þegar þvi var lokið
mælti Forseti:
— Jæja drengur minn, þetta er með því
besta sem jeg hefi enn heyrt. Jeg þarf ekki
að taka það fram að jeg hefi búið þannig í
haginn að við sköðumst ekki á þessu. Þess-
ar bundrað þúsundir, eða hvað það nú var,
sem var í bifreiðunum, er eki nema dropi
i sjóinn. Jeg keypti nokkur olíuhlutabrjef
og vátryggði hátt — mjög hátt, ef slys kynnu
að koma fyrir, fyrir milligöngu umboðs-
manna í fjórum löndum. Auðvitað gef jeg
Ibn gamla og Abdullah sinn skerf. En nú
verð jeg að þægja yður eitthvað.
- Jeg þaka yður mjög vel fyrir það, For-
seti, svaraði Hugh, — en jeg þarfnast einskis
—- jeg liefi meira en nóg til minna þarfa.
Það er ekki nein viðkvæmni, sem ræður þess-
ari ákvörðun bætti liann við er hann sá, að
Forseti hleypti dálítið brúnum. — Jeg gekk
í lið með Ibn-el-Said af þvi að mjer líkar vel
við kallinn, og mjer þykir vænt um að hafa
getað hjálpað honum til að ná sjer niðri á
þessum gríslca þorpara.
— Já, en jeg vil ekki, að menn vinni fyrir
ekki neitt, svaraði Forseti, og sló öskuna af
vindli sínum. En auðvilað hafið þjer það, sem
þjer viljið sjálfur. — Hvað er þetla, bætti
liann við, því síminn liafði liringt og liann
tók heyrnartólið samstundis. Sýnilega var
þetta eittbvað alvarlegt efni, því Hugh lók
eftir að andlit Forseta varð alvarlegt.
-— Jeg skal afgreiða það rjett strax, var
alt og sumt, sem hann sagði í símann.
Síðan sneri hann sjer að Hugh: — Valen-
troyd, mælti bann, — Jeg skammast mín
fyrir að þurfa að ónáða yður frekar en orð-
ið er, en það liefir komið fyrir leiðinlegt at-
vik, sem ekki er liægt að kippa i lag, nema
við legjumst báðir á eitt. Þjer hefðuð hvort
sem var verið beðinn um að fara til Latiniu
eftir einn eða tvo daga, en nú munar það
því, að þjer verðið að fara á stúfana strax.
Nú eru að verða straumbvörf i Múrbrota-
klúbbnum. Eftir nokkra daga verður aðstaða
vor sterkari en nokkru sinni fyr og við verð-
um ómótstæðilegir — eða þá líka liðnir undir
lok. Við verðum að bjarga Sylviu Peyton»
þó að ekki sje annað. Sem stendur steðjar
að okkur heill hópur óvina frá öllum liliðum
í einu og vinna allir saman, með aðstoð allra
þjóna laga og rjettar. Þó er einn vegur enn,
að jeg lield. Viljið þjer fara til Latiniu tafar-
laust, ef svo er, skal jeg hugsa um alt liitt-
Nú erum við tveir Valentroyd — jeg og þjer
— viljið þjer fara?
XXII. KAPITULI.
Aldrei hafði Hugli sjeð Forseta svona
hræðilega alvarlegan. Andlitið varsemhöggv-
ið í stein, varirnar samanklemdar, augun
samankipruð og hvöss -— að öllu samanlögðu
var hann gjörólíkur hinum hlæjandi. káta
manni frá því fyrr um kvöldið. Hugh velti
því fyrir sjer hversvegna áskoruninni um að
fara til Latiniu væri beint til lians eins og
beiðni, eða jafnvel greiðabón. Að vísu var
gefið í skyn ef frelsa ætti Sylviu Payton, yrði
Forseti að gera það, og það eitt nægði til-
að koma Hugb af stað. En auk þess var eft-
ir máttur drápstólsins, sem fyr er um getið.
Hversvegna bað Forseti en skipaði ekld?
Alt þetta þaut gegnum huga Hughs, því
ekki leið nema svipstund frá því að Forseti
talaði þangað til Hugh svaraði, og á meðan
hann var að því sló lausninni á málinu nið-
ur í buga hans. Ilann var beðinn af því að
Forseti hafði meiri trú á honum en nokkrum