Fálkinn - 22.03.1930, Qupperneq 14

14
FUKINN
Skák-dæmi nr. 30.
Krossgáta nr. 55.
Ráöning láðrjett.
1 hít. 2 ölur. 3 mágar. 5 re. G eim-
vagn. 7 ið. 8 firðtal. 9 að. 10 þvaga.
11 rell. 12 ári. 14 taka. 16 hvöt. 18
rindi. 19 sfutt. 23 sakamál. 25 gang-
rúm. 27 ataðist. 28 brimiil. 30 fanir.
32 sleði. 34 tog. 3G mön. 40 ermar.
41 amasemi 42 vasagat. 43 stapi. 47
rætur. 48 eður. 50 urða. 51 ringl. 52
líka. 55 kaga. 56 bak. 58 rak. 60 sr.
61 ás. 62. ró.
Ráöning lárjett.
1 höm. 4. þreifar. 10 þrá. 13 ílát.
15 liðið. 16 hver. 17 tugar. 19 svali.
20 raki. 21 voð. 22 tögl. 24 ranga. 26
tauta. 29 af. 31 dagsatt. 32 sr. 33 kart-
inn. 35 latmæli. 37 an. 38 em. 39 mis-
gera. 42 visnaði. 44 ár. 45 rúmfast.
46 il. 47 renima. 49 staur. 52 læða.
53 sia. 54 prik. 56 bítur. 57 iðnar. 59
akur. 60 smáar. 63 agga. 64 kar. 65
bristol. 66 lak.
Matar
Kaffi
Te i ii
Súkkulaði Ste 1
Ávaxta kJ lUll
Reyk
Þvotta
Úrvalið mcst. Vcrðið Iæ^st.
V e r s 1 u n
JónsÞórðarsonar.
Léreftstuskur kaupir Herbertsprent.
yrði fyrir Overtley, Betliume og alla þessa
náunga í Scotland Yard. Þeir mundu senda
á okkur hóp af spæjurum, eins og heilan
hóp af engisprettum. Það er því um að gera
að láta þá í Latiniu þegja í einn vikutíma,
meðan jeg lýk viðskiftum mínum viðBanda-
ríkin, og ef til vill læt Bolsana blæða eitt-
hvað líka og sel það loks hjer lieima. Skilj-
ið þjer?
Mjer finst þetta alt saman býsna flókið,
svaraði Hugh. — Eu hins vegar efast jeg ekki
um, að þjer hafið á rjettu að standa, og auð-
vitað fer jeg strax, ef þjer óskið þess.
— Þakka yður fyrir drengur minn. En þá
er hitt: Þjer voruð að tala um, að þjer vilduð
sjá Sylviu Peyton. Jeg sje ekkert á móti því.
Þjer getið fengið leyfi til að heimsækja liana
í Holloway-fangelsinu. Jeg hefi komið þang-
að nokkrum sinnum. Þjer verðið aðeins að
muna, að hún er fangi og hvert orð, sem
ykkur fer á milli, verður sennilega skrifað
niður af varðmönnum. Það verðið þjer að
muna. En jeg skil, að þjer munuð þrá að
sjá hana. Segjum að þjer skryppuð þangað
í fyrramálið og legðuðu svo strax af stað til
Latiniu ?
— Það er ágætt, svaraði Hugh, — en Eu-
nice tekur það skýrt fram i brjefi til mín, að
jeg megi ekki liitta hana. Hann rjetti For-
seta brjefið frá Eunice, og Forseti las það,
sýnilega órólegur.
— Mjer er ekki vel ijóst livað Eunice mein-
ar með þessu, sagði hann, brosandi. En ein-
hvernveginn grunar mig, að lienni myndi
vera eins mikil þægð í því, að þjer heimsækt-
uð hana sjálfa eins og vesalings Sylviu litlu.
Hún getur náttúrlega haft gilda ástæðu, en
atliugandi er, að ef einhver slík ástæða hefir
verið fyrir hendi var þáð skylda hennar að
tilkynna þjer liana, og það hefir hún ekki
gert. Mitt ráð er, að þjer farið heim til yðar
og talið við Eunice og krefjið hana sagna
um þessar ástæður hennar. Síðan getið þjer
sjálfur ákveðið, livort þjer heimsækið Sylviu
eða ekki. En klukkan tíu bíður yðar flug-
vjel, sem fer með yður til Latiniu. Seinna en
klukkan tólf skuluð þjer ekki fara af stað,
og svo sendi jeg yður fyrirskipanir á dul-
máli til flugstöðvarinnar i París. Á meðan
ætla jeg að nota tímann til að hugsa bestu
áðferð, sem hægt er að hafa við stjórnina í
í Latiniu.
Eftir að hafa talað saman stundarkorn enn,
skildu þeir. Hugh sá, að klukkan var orðin
margt, næstum þrjú, og vissi, að ökumanni
hans hafði verið sjeð fyrir gistingu, ákvað
því að fara ekki af stað þá um nóttina, en
gaf fyrirskipanir um að vagn hans skyldi
vera tilbúinn klukkan sjö um morguninn,
og hann sjálfur vakinn hálftíma fyrr. Síðan
gekk hann til hvíiu.
Hann var vakinn á tilsettum tíma og gekk
það hálfilla, en er hann mundi livaða verk
hann átti fyrir liöndum, reif hann sig á fæt-
ur og drakk teið, sem herbergisþjóninn færði
lionum, síðan klæddi hann sig í snatri. Eftir
að hafa jetið morgunverðinn, sem beið lians,
stökk hann upp í bifreið og klukkan níu min.
yfir sjö var hann á leið til London.. Er hann
kom heim til sín spurði hann James hvort
nokkuð hefði til tíðinda horið og livort
nokkur hefði spurt eftir hrjefum sínum.
— Ekki annað en þetta vanalega, sagði
þjónninn.
— Hvað meinið þjer með því, spurði
Hugh.
— Ekki annað en lögreglan og unga stúlk-
an, svaraði James, og beið eftir að sjá reiði-
svipinn á andliti húsbónda sins, við svarið.
En honum til mikilla vonhrigða gerði Hugh
ekki annað en að skellihlægja.
— Gott og vel, James, svaraði liann, — og
livað sögðu þau öll i frjettum?
— Overtley yfirumsjónarmaður sagðist
mundu koma liingað aftur klukkan tvö í
dag, og sagðist vona, að yður mætti þóknast
að vera heima á þeim tíma.
•— Það get jeg bara ekki, svaraði Hugh.
— Haltu áfram. Hvaða fleiri skilaboð lief-
irðu til mín?
— Gerið svo vel, svaraði þjóninn og rjetti
brjef að Hugh, sem hann greip og opnaði.
I5að var frá Eunice de Laine, sem skýrði fra
því, að luin liefði verið send burt úr borg'
inni, og sagðist þess vegna því miður ekk* 1
geta liitt hann þá um morguninn, en endur'
tók áminningu sína um að reyna elcki til a®
ná fundi Sylviu.
Hjer var úr vöndu að ráða. Hugh langa®1
til að sjá Sylviu, og liafði meira að segja
leyfi Forseta til þess, en svo kom þessi á'
minning frá Eunice, sem liann treystieinsog
þruma úr heimskiru lofti. Samt sem áður
ásetti liann sjer að fara til Holloway-fang'
elsisins og reyna að ná tali af Sylviu. Hal)l1
vildi ekki aka þangað í sinni bifreið, því þa®
liefði gefið bifreiðarstjóra lians og James of
lostætan bita til að tyggja á næstu daga’
heldur lióaði liann í leiguvagn á götunni °&
sagði vagnstjóra að aka til Holloway-fang'
elsisins. Þegar þangað lcom, gelck hann 11111
um slcuggalegu dyrnar, og bað um að mega
tala við Sylviu Peyton. Fyrst var liann
inn fylla út eyðublað eitt og er því var loki®
var lionum vísað inn í Iivitkallcaða biðstof11’
þar sem liann varð að bíða ásamt öðrunb
sem voru i líkum erindum.
— Sá, sem vill liitta Sj’lviu Payton, var
brátt lcallað inn um gættina, og Hugli stó®
upp og fylgdi eftir varðkonunni, sem kalln^
liafði. Hann geklc inn í klefa, sem var litl11
stærri en venjulegur talsímaklefi og inn ®f
honum voru aðrir, en engar hurðir i mili1’
og varðkonan var á stöðugu flalcki fram
aftur fyrir framan dyrnar. Fyrir franiaIj
Iiann var ferhyrnt gat með þjettu vírneh
fyrir, og liinumegin við það net var enn an11'
að, scx þumlungum innar. Birtan var lítil og
ill, en smátt og smátt vöndust þó augun
við hana, svo að liann sá, hinumegin við vU-'
netin, fölt andlit, og enda þótt hann lief®1
búist við hinu versta, hnykti honum þó ena
meir við sjónina en hann hafði gert sjer 1
hugarlund.
— Sylvia, sagði hann í hálfum hljóðuU1'
— Þú ert þá komin að lieimsækja núð’
svaraði hún, og reyndi að brosa, og augu
hennar IjómUðu gégn um tárin.