Fálkinn - 03.05.1930, Qupperneq 7

PXLKINN
7
Freistingin.
Marcus Gille vissi, að hús-
U()ndi hans hafði gengið út. Og
hann ætlaði að leggja af stað
hl Bandaríkjanna daginn eftir.
Þetta var nú aðalorsökin til
Pess að Marcus Gille gekk fram
°S aftur um gólfið, þó að ldukk-
an væri ekki einu sinni fjögur
!vað þá hálffimm.
En það var jafnvel önnur or-
sók; til þess arna. 'Og sú orsök
Var an efa litla, fallega stúlkan,
sein í hans augum var fallegasta
stúlkan á jörðunni. Hún hafði
uarri augu, rauðari munn oggló-
Úartara hár en allar aðrar.
^iarcus Gille hafði numið stað-
a5 við gluggann og stóð þar í
soinu sporum og horfði niður á
u’higiðuna á götunni.
En lmgsanir hans flugu víða,
!'u‘r voru ekki lengur bundnar
Hð Sturetorgið lieldur Place de
a Concorde og L’Etoile í Paris.
Hún með bláu augun, rauða
PiUnninn og ljósa liárið hafði
Sagt:
Heyrðu Carc, Lísa og Jan Peis-
er fóru til Parísar í gær — Marc
7" getum við ekki farið Marc —
l°g fæ frí þann tíunda og þú
'Orð áreiðanlega viku frí —
Hg Marcus Gille hafði sagt:
Jú, það er sjálfsagl að við för-
llln líka, Elly. Yið förum þann
Glefta, á laugardaginn, og verð-
11111 viku í túrnum.
. Eöstudagur, sá tíundi var kom-
11111 • Alt undirhúið. Elly hafði
verið að vinna að undirbúningi i
!eila viku, og í gær hafði liún
verið hjá lionum og raðað fai’-
angrinum niður. %
I dag ætluðu þau að eta
linðdag Vaxholm. — Og á
’Uorgun ætluðu þau að fara mcð
lneginlandslestinni.

Bara —
-Bara að liann
ai‘cus Gille væri dálítið hyrgari
!neð peninga. Það var ekkert í
llað varið að ferðast, neina að
ei‘ðast eins og almennilegt íolk.
ann var skramhi „blankur“.
ðokkur lumdruð.
, Marcus Gille kveikti sjer í
, Vlndlingi og var áhyggjufullur
? svip. Hann rakti alla hugsan-
ega möguleika til að auka ferða-
Peninga sína. En það varð ár-
angurslaust sem áður. Annars-
°gar var það að þeir, sem hann
j e <ti hest voru i fríi og svo varð
lann að jála fyrir sjálfum sjer
j .. hann hafði notfært sjer alla
I^hguleilcana síðustu dagana. —
að var hringt og Gille þreif
neyrnartólið.
s /a’ það er jcg. Talck, og þú
lan .... Vertu róleg. Jeg hefi
antað bil og ek niðureftir. —
Ll 1 llllkil 1 ferðahugur í þjer? Tel-
klukkutímana þangað til
11111 fer? Sem sagl alt er í lagi
guðs friði.
liv a.lcus Gille reyndi að fela á-
ggjurnar, en mishepnaðist það
lierfilega. Hann varð aðaflameiri
peninga. — Marcus Gille byrj-
aði að raða skjölum á borðinu
og lievrði klukkuna inn í stofu
konsúlsins slá hálf fimm. IJann
átti að taka brjefin í póst!
Marcus Gille gekk inn í einka-
stofu konsúlsins til þess að sækja
brjefin.
Marcus Gille tólc brjefin og leit
í kringum sig i herberginu. IJann
tók eftir því að það lágu einhver
skjöl á reykborðinu. —
Það voru hlutabrjef — Marc-
us Gille tók þau upp. —- Það var
steinhljóð. Hann heyrði lijarta
silt slá. Niðri á götunni fór vöru-
bíll framlijá og ljet hátt í hon-
um. Svo varð aftur hljótt. Klukk-
an ein suðaði sitt tikk, tikk. Á
reykborðinu fyrir framan legu-
bekkinn stóð blómhikar og í hon-
um voru blóm, sem mintu á
blómin lieima í hlíðinni, þar sem
hann hafði alist upp.
•----Má jeg nú fara? Það var
sendillinn, sem talaði. —
Já, þú mátt fara — Jeg er á
förum og verð í burtu vikutíma
—segðu Ossberg gamla það —
jeg — gleymdi að segja honum
frá því.
Marcus Gille tróð hrjefunum
í vasa sinn og hlutabrjefunum
i handtöskuna.
— Jeg fer iil Hintzeman og fæ
fjögur hundruð krónur hjá hon-
um í fyrramálið.
— Karlinn kemur eklci fyr en
í september. Hann leit í kring-
um sig. Það hrikti dálítið í lmrð-
inni um leið og híllinn fór fram
hjá á götunni. Það var nýr Mar-
quette-bíll, sem beið hans við
hliðið og þegar liann hrunaði
mjúklega niður Birgir Jarlsgöt-
una þá hugsaði Marcus Gill með
sjer: svona bíl þarf jeg að eiga
Skyldi nú Hintzeman vei’a í borg-
inni? Jú, hann hafði sjeð liann
á Anglais við miðdegisverðinn í
gær. Og Hintzeman hafði sagt að
hann hefði svo mikið að gcra að
hann mætti eklci vera að því að
taka sjer sumarfrí. — Stúlkan
með hláu augun, rauða munninn
og glóbjarta hárið stóð í hátnum
og heilsaði hertogafrúnni af Bra-
bant.
-— Jeg var farin að lialda að þú
ætlaðir ekki að koma Marc. —
komdu Marc. —
Þau settust niður og liorfðu á
Norðmann einn, sem hjelt á
spriklandi laxi í höndunum.
Við setjumst sólarmegin —
Vatnið glitraði, ferjan bljes og
stórhýsi horgarinnar blöstu við
heint framundan. Marc, er París
svona falleg? spurði fallegasta
stúlkan í heiminum.
— París —! Marcus Giile þagn-
aði augnablik, því ferjustjórinn
hringdi bjöllunni og ferjan brun-
aði af stað. En þv.ínæst byrjaði
hann að tala utn París. Hann
talaði um Madelaine, des Capri-
cines, og L’ Etoile. Um Bois du
Bologne, Luxenbourg. Louvre,
Notre Dame og hvað það nú lijet
alt saman. Og meðan hann var
að tala um París og lífið þar, leið
hvíta ferjan yfir bjarta og blik-
andi voga, fram lijá ströndum
og bryggjum fullum af fólki,
skemtisetrum, þar sem hláguli
fáninn var dreginn að hún, og
reykurinn liðaðist mjúklega upp
úr reykháfunum, en yfir hvelfd-
ist himininn, mildur og móðu-
hlár.
Og fallegasta stúlkan í veröld-
inni liallaði liöfðinu að brjósti
Marcusar Gillc og hlustaði á all-
ar fallegu sögurnar, sem áttu
innanskamms að verða að veru-
leik. En svo hafði hann ekkert
meira að segja. — Þau sátu þegj-
andi dálitla stund. —- Marc, jeg
held að jeg trúi því ekki að það
sje satt þegar jeg loksins kem
þangað. — Þú verður að lofa
mjer því Marc að lmippa duglega
í mig um leið og við sjáum þetta,
sagði stúlkan með bláu augun,
rauðu varirnar og glóbjarta
hárið.
Brytinn á ferjunni vísaði þeim
á góðann stað og þau fengu sjer
ljúffengan miðdegisverð og þeg-
ar hann bauð þeim ís á eftir,
sagði lnin, sem var ekki einung-
is fallegasta stúlkan, heldur líka
skynsamasta stúlkan í veröld-
inni. . .
•— Jæja, Marc — jeg leyfi mjer
að bjóða liann — þvi það var
jeg, sem átti uppástunguna að
ferðinni. — En við verðum að
vera sparsöm i liaust, lieyrirðu
jiað. —
Brytinn brosti þægilega. Það
var spilaður gamall Vinarvals.
Og á borðinu fyrir framan þau
voru yndislegir túlipanar.
Marc — mig langar lil þess að
(iansa. —En hversvegna ertu að
draga þcssa stóru handtösku
á eftir þjer. Hvað hefirðu í henni
fyrst þú gætir hennar svona vel?
Márcus Gille svaraði ekki. Eft-
irlitsmaðurinn á bátnum gekk
fram: — Það er einhver heldri
maður, jeg man ckki nafnið —
scm vill fá að tala við yður, herra
minn. — t
Marcus Gille fanst lijartað
hætta að slá. Hann sá alt i þoku
— Hann heyrði rödd sína eins og
úr fjarska..
— Fyrirgefið þið mjer eitt
augnahlik — jeg kem strax. —
Hvað er þctta Marc ? Ertu veik-
ur? Þú ert fölur. — llvað er
þctta Marc? Það er visl konsúll
Wire, sem vill tala við þig, Hann
situr þarna og er svo glaður i
hragði —, sagði fallegasta og
skynsamasta stúlkan í heiminum.
Konsúll Wire benti á auðan stól,
scm stóð hjá honum. —- Fyrir-
gefið þjer mjer Gille, að jeg tek
yður frá yðar indælu unnustu.
En jeg þarf að tala um dálítið
við yður. — Þjer verðið að af-
saka mig Gille, en jeg heyrði af
tilviljun hvað þjer voruð að segja
unnustu yðar. Jeg sat i borðstof-
unni við opinn glugga, svo að jeg
gat ekki að því gert. En lilustið
þjer á mig Gille, þegar jeg fór
í dag gleymdi jeg nokkrum
lilutabrjefum. — Ef þjer viljið
eiga þau þá fáið þjer dálitinn
slyrk til ferðarinnar. Ef þjer selj-
ið þau á morgun, þá fáið þjer
þó altaf nokkur liundruð fyrir
þau. — Og þjer eigið ekki að vera
að þakka þctta lítilræði, en berið
unnustu yðar kveðju mína og
hlýleg unnnæli, Gille. Konsúll-
inn þagnaði og virtist hugsi. Eig-
inlega langar mig helst að setj-
ast hjá ykkur og tala við ykkur
dáliOa stund. — En jeg er hætt-
ur að vera ungur og hjarta mitt
ar farið að kólna. Sælir! og til
hamingju — og gleymið þjer
ekki að þjer getið farið þegar
yður sýnist. Berið Ossberg kveðju
mína . Og farið þjer nú svo
að jeg fái að skála við yður —.
Marcus Gillc hneigði sig og gekk
aftur lil sætis síiis eins og í
draumi.
Wire konsúll vill skála við þig
— skálaðu við okkur, Elly, —
Þau lyftu glösunum. Menuett eft-
ir Boccherini heyrðist spilað. —
Marc. Hann er indæll hann hús-
bóndi þinn. Svipur lians ber vott
um að hann hefir gert eittlivað,
sem hann er ánægður með. —
Marcus Gille kinkaði kolli og
var hugsi.
t— Þetta er svo yndisfallegt
lag, eigum við ekki að dansa
Marc, sagði fallegasta. og. skyn-
samasta stúlkan i lieiminum.
Allur er varinn góður, má segja um
nýjustu tryggingategundina í Ame-
ríku. Kvikmyndadísin Ruth Nawers
skildi nýlcga við þriðja manninn sinn'
og giftist skömmu seinna þeim fjórða,
sem heitir Charles Pembower, og er
sonur rikasta landeigandans í Cali-
forníu. Áður en brúðkaupið fór fram
keypti tengdafaðirinn trygging lianda
tengdasyninum, sem gefur honum
rjett lil miljón dollara skaðabóta, ef
hann neyðist til að skilja við kon-
una vegna þess að hún sje honum
ótrú.
----x----
Stytsta hjónavígsla sem sögur fara
af fór nýlega fram í Denver i Colo-
rado. Brúðhjónin gengu fram fyrir
prestinn og hann mælti aðeins eitt
orð: „Vígð“ og ljet brúðhjónin svo
fara. Presturimi'segir, að i Colorado
sjeu engar reglur til um hye mikið
þurfi að segja, til þess að gifta hjón
lagalega, og tveir lögfræðingar styðja'
málstað lians.
----x----
Einn af dómstólunum í New York
komst nýlega yfir mann, sem hafði
gert það að alvinnu sinni að brenna
fólk inni. Hafði hann tekið 3000 doll-
ara fyrir liverja ikveikju og brunarn-
ir kostað vátryggingarfjelögin hálfa
miljón dollara. En ekki er þess getið,
live mörgum hann hefir orðið að
bana.
----x----
Elsti læknir í heimi, W. A. Allen
varð nýlega 100 ára. Hann kveðst
muni gela haldið áfram lælcnisslörf-
um nokkur ár enn, og á hverjum
morgni ekur hann sjálfur til sjúklinga
sinna i bifreið. Skörttmu áður en hann'
varð 100 ára keypti hann sjer nýja
bifreið, af gerð þessa árs. Maðurinn
á vjtanlega heima i Ameríku.
——x-------