Fálkinn - 17.05.1930, Qupperneq 5

PAtKINN
5
Snnnadagshngleiðing.
Textinn: Matt, 1G—-20.
Sjá jeg er með ySur alla daga
aJt til enda veraldar“. Þetta voru
sjðustu orS Krists til lærisveina
Jnna, áSur en liann fór heim til
föSursins. Þau gáfu ekki aScins
heit þáverandi lærisveinum hans
áeldur líka öllum lærisveinum
kans á öllum tímum. Hann er
avalt meS þeim, bæSi í sorg og
SleSi, nieS þeim í orSi gleSihoS-
skaparins, sem hann hoSaSi sjálf-
ar hjer á jörSu. Hann er nærri
Peim i hciiagri kvöldmáltíS, þar
hann gaf mönnunum hlut-
deild í holdi sínu og blóSi. Og í
tvert sinn sem maSur ákallar
'ann í bæninni, liittir liann Jesú,
alveg eins og lærisveinarnir forS-
llm, á leiSinni til Emaus. Hann
ev nieS oss alla daga, heima og
a® heiman og hvort heldur dag-
örnir eru skammir eSa langir.
»Sjá, jeg er meS ySur alla
daga!“ Hvílíkt huggunarorS er
t'etta ekki þeim, sem einmana
eru? Þegar einveran þjáir þig og
hjer finst kulda stafa frá þeim,
i’e'n þjer eru næstir þá minstu
þess, aS Jesús er meS þjer. Og
er þaS ekki meira virSi en alt
«nnaS? Hann sjer þig, skilur þig
°8 hjarta lians finnur til meS
Þjer.
»Sjá, jeg er meS ySur alla
daga!“ Hvílíkt liuggunarorS hin-
am syrgjandi, og þeir eru margir
1 eymdadalnum. Hvílík huggun
ef aöeins hinir syrgjandi vildu
^nua sjer til hans, sem kom í
teiminn til þess aS hera synd
'()ra og sorg. Engin sorg er svo
t)llng, að hann sem meS okkur
er alla daga, geti ekki mildaS
,lana, og engum er þyngri byrSi
? herSar lögS en hann getur hor-
’ ef hann vill flýja á náSir Jesú
n§ leita styrks hjá honum í ein-
lae§ri bæn.
”sjá, jeg er meS ySur alla
. aga!“ Hvílíkt orS á tíma freist-
n'ganna. Tilhugsunin um, aS
esús sje alstaSar nálægur og á-
, ,,t meS útrjetta hjálparhönd,
Jalpar oss gegn syndinni og
ehm^eitir oss fra hlu. Mundir þú
vKi yfirvega betur sum orS þín
gjörSir, ef þú hefSir þaS í
'Sa, aS Jesús er ávalt nálægur
g hlýSir á þig. Mundir þú ekki
Ur gera þig sekan í ljótum
erknaSi ef þú mintist þessa:
'esi,s sjer þaS!
da” ,> ieg er me® y®ur aha
ga!“ Hvílíkur styrkur er þetta
|1;5' þreyttum og veikum. Gefur
j{J, ekki örþreyttri önd nýjan
(jj. J ■ Er þaS ekki eins og svala-
>y, 'kur, þeim sem er aS ör-
ngnast.
j ," sjert þú ekki lærisveinn
ll.Va® þá? Einnig þá er hann
IE, ^er og seSir: Fytg þú mjer.
1 yiH beina þjer á leiS aftur-
þá j 1?'ns- Seg ekki nei, en gakk
v e'°> er hann vísar þjer. Þá
Ij-. ] Ur návist hans þjer til sálu-
a par og jni mun| sajluvist á
^i>di rjettlátra.
Einkennilegar fornmenjar.
Myncl af bjór, neöst á „TQtem“-staur l Kitwanga. Þessi „Totem“-mynd á að sýna fjallaljón.
unum væri eins konar skurS-
goðamyndir, en nú eru allir
horfnir frá því. Hafa rannsókn-
ir canadiskra vísindamanna leitt
þetta í ljós — en stjórnin í
Canada liefir á síSustu árum
stutt þær rannsóknir af alefli og
veitt ríflegan fjestyrk til þess aS
varSveita þessar menjar. ÁriS
1925 var skipuS sjerstök „Totem-
staura“-nefnd og liefir hún síSan
stárfaS aS því, aS forSa „Totem“-
staurunum í KJtwanga í British
Columbia frá glötun, en þar er
mesti fjöldi af þeim.
Staurarnir voru flestir úr rauS-
um sedrusviSi og skornar á þá
„Tatem“-mynd af manninum, sem
Iwilir í gröfinni, sem staurinn
stendur á, reist af bróðursyni
hgns, sem hefir heitið i höfuðið á
þsim látna.
í gömlum IndíánabygSum í
Canada liafa menn fyrir löngu
veitt athygli einkennilegum út-
skornum trjestaurum, sem kall-
aSir eru „totems“ á máli Indíána.
Vísindamenn hafa lengi veriS aS
glíma viS aS finna ráSningu á,
hvaS þessar útskornu trjemynd-
ir ættu aS tákna og hver tilgang-
urinn hafi veriS meS þcim hjá
villiþjóSinni. Eru þeir eigi fylli-
lega sammála um þetta, en þó
liallast menn aS þeirri skoSun,
aS „totem“-strauranir sjeu eins-
konar minnismerki, sem sett hafi
veriS á grafirframliSinnamanna.
Þá þykjast menn liafa gengiS úr
skugga um, aS þaS hafi aSeins
veriS siSur hjá einum þjóSflokki
Indíánanna aS nota þessa staura,
og þaS þykjast menn geta sjeS
af þeim, aS þessi kjmkvísl hafi
„Totem“-staur af venjulegiistu gcrð
i Kitwanga í Canada. Efsta myndin
er af birni, og segja myndirnar sögu
af telpu, sem viltist út í skóg og var
fóstruð af bjarndýrum.
Mannsmynd af Indíánahöfðingja ein-
um, sem var mikill hermaður, reist
á gröf hans.
haft dýr sem verndargoS, og
hafi hver ættgrein haft sitt dýr.
Hjá Irakeseindíánunum hafa
menn til dæmis fundiS átta mis-
munandi ættgreinar og hafSi ein
þeirra úlfinn fyrir verndargoS,
önnur hjörninn, þriSja skjald-
bökuna, fjórSa bjórinn, fimta rá-
dýriS, sjölta hrossagaukinn, sjö-
unda hegrann og áttunda liauk-
inn.
Fyrst hjeldu menn, aS hin út-
skormi andlit á „Totem“-staur-