Fálkinn - 12.07.1930, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
Þessi RAKBLÖÐ bíta best — eru
endingargóð og ódýr. — Fást í
mörgum sölubúðum og í
Heildverslun
Garðars Gislasonar.
Versl. Goðafoss
■
Laugav. 5. Sími 436.
Elsta verslun í borginni í
hreinlætisvörum.
Hefir ávalt fyrirliggjandi:
ILMVÖTN
Houbigant ) Crem
Mouson og
Coty ] Púður
Burstasett
Naglaáhöld
Ilmsprautur
Hálsfestar
Eyrnarhringi
og allskonar lireinlætisvörur.
■IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIB
fást alsíaðar þar sem verslað
er möð töbaksvörur.
Munið nafnið:
ARISTON.
Ariston
cigarettur
20 st.vkkin á 1 krónu.
Ljettar,
þjettar,
Ijúffengar.
Safnið ísl. ljósmyndunum sem
fylgja ltverjum pakka.
Hafið þið reynt þær?
■ iiiiiiiii miiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiB
Miljónamærinourinn
á Hornströndum.
Eftir Guy Boothby.
verið þjer, þjer verðið ekki lengi að venj-
ast því“.
Hálftíma seinna stefndi Gabríel til lands,
Var nú hagnr hans mjög ólikur því og þegar
hann rjeri frá eynni. Hann hafði þá verið
tötralegur mannræfill, sem ekki átti grænan
eyri i vasanúm, nú var liann orðinn ríkasti
hiaður veraldar að kalla mátti.
Þegar liann var að lenda, sá hann að skip-
ið var að draga upp akkeri og hann vissi að
það liafði haft sig burt sem skjótast vegna
liættunnar af hinni voðaJegu pest. Nú vissi
hann, að svo framarlega sem liann ekki segði
vinum sínum í landi livað skeð hefði myndi
þeim aldrei detta sjálfum í liug að sagan,
sent hann svo oftlega hafði sagt þeim og sem
þeir höfðu hlegið að sem heilaspuna hans,
væri í raun og veru sönn. Hann ákvað með-
an liann var að ganga upp frá ströndinni, að
hann skyldi ekki láta þá vita um neitt. Það
vaeri nógur tími að segja þeim það að mán-
uði liðnum þeg'ar skipið kæmi aftur að sækja
hann, eins og umtalað var. Þá skyldi hann
Hú aðeins lirósa sigri yfir þeim. Þangað til
öetlaði liann að halda áfram með verk sitl
eins og ekkert hefði í skorist, styrktur við
tilhugsunin um að liann ætti nægilegan auð
til þess að kaupa út hvern einasta mann,
konu konu og harn á eynni þó hann vildi
sex sinnum. Það var viss ánægja við þessa
lnigsun, sem hlýtur að hafa gert vart við
sig á andliti hans þegar liann kom aftur inn
í kofann þar sem læknirinn sat við sjúkra-
heð Casey dómara, mannsins, sem hafði
gert hann svo hlægilegann nokkrum mánuð-
um áður.
„Jæja, livað er að frjetta?“ spurði lækn-
irinn. „Jeg sje það er að húa sig aftur til
farar“.
„Þeir koma aftur eftir mánaðar tíma til
þess að vita hvernig okkur líður; enhannvar
ófáanlegur til að standa við núna, ekki þó
lionum væri borgað fyrir það of fjár“.
Gebríel gat varla varist því að brosa með
sjálfum sjer þegar honum datt i hug að nú
væri hann fær um að kaupa manninn til
þess, sem liann hafði svo þverlega neitað.
Seint um kveldið, þenna sama dag, þegar
allir voru háttaðir, sat hann einn hjá hin-
um gamla óvini sínum. Maðurinn var enn
þá illa haldinn, og meira háður hjúkrunar-
manninum en hann vildi sjálfur viðurkenna.
„Hamingjan má vita hvernig þetta fer fyr-
ir mjer“ mælti hann að nokkru leyti við
sjálfan sig og hálfu leyti við Gabríel. „Mjer
er sagt að þið læknirinn sjeu búniraðbrenna
bæinn til kaldra kola upp á eigin spýtur
og án þess að spyrja nokkra lifandi sál um
leyfi til þess“.
„Það varð að gera það dómari“, mælti
Gahríel liátíðlega. það var ólijákvæmilegt.
Það voru pestarsýklar í öllum húsunum, ef
við liefðum látið þau eiga sig, svo fólkið
hefði getað flutt í þau aftur þegar veikinni
slotaði, mundi pestin liafa þotið upp aftur
áður en við liefðum vitað af“.
„Gott og vel, það er ekki svo að skilja
að jeg sje neitt að liarma kofagrjeluna
mína“, mælti dómarinn. „Strax og jeg kemst
aftur á lappir, ætla jeg að stinga af hjeðan
og reyna gæfuna annarsstaðar. Hornstrand-
ir eru ekki heilnænnir staðnr fvrir mig hýst
jeg við, jeg iiefi að minsta kosti aldrei
gert ærlegt handtak siðan jeg kom liingað“.
Hann stundi þungan og þagnaði. Fremur
til að segja eitthvað, en svo sem til að við-
lialda samræðunni, spurði Gabríel hvert hann
væri þá að lmgsa um að fara.
„Hvernig ætti jeg að vita það?“, svaraði
dómarinn. Jeg vildi helst gcta komist til
Ríkjanna, en það er ómögulegt. Jeg' á konu
og þrjá krakka í Maine, sem jeg hefi ekki
sjeð í nærri því tíu ár“.
„Hvernig stendur á því ?“ spurði Gabríel.
„Af því jeg má ekki koma þáiigað aft-
ur“, mælti dómarinn i trúnaði, sem var hon-
um óvenjulegur. „Það er visst verslunarfvr-
irtæki, sem hefir fimm þúsund dollara kröfu
á mig, og á meðan jeg er ekki bjúinn að
losa mig við það, þori jeg ekki að iáta sjá
mig fyrir handan. En það hefir komið ansi
illa við mig alt saman, því mjer þótti skolli
vænt um þessa króa, og kerlingin hún mundi
setja upp ketilinn strax og hún sæi mig
koma, það er jeg viss um. Það er ekki öll-
um hent að komasl í klærnar á mjer ef mjer
þykir eittlivað, en það get jeg sagt ,og það