Fálkinn - 12.07.1930, Blaðsíða 14

14
F A L K 1 N N
VINDLAR:
Danska vindilinn PHÖXIX
þekkja allir reykinfíamenn.
Gleymið ekki Cervanles, Amistad,
Perfeccion o. fl. vinillategundum.
Hefir í heildsölu
Sigurgeir Einarsson
Reykjavík — Sími 205.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■!
Brasso
ber sem gull
af eiri af
öðrum
fægilegi.
Fæst alstaðar.
■■■■■■■■■■■■■■■■
íiXlfvirkt
Sir Bezti eiginleiki^
* FLIK=FLAKS
• er, að það bleikir þvottinn
við suðuna, án þess að
skemma hann á nokk- ÍÆ
urn hátt gfl
K Ábyrgzt* áð laustlfl
sé við klór.
I. BRYNJÓLFSSON & KVARAN
er satt — mjer hefir aldrei sinnast við hana.
Þú getur borið mig fyrir þvi Gabríel, en
ef þú heldur að þú getir ekki látið þjer semja
við konuna, þá skaltu ekki giftast henni.
Lífið er ekki nógu langt fyrir þesskonar
helvíti".
Gahríel, sem var sakleysis sjálft, lofaði að
hann skyldi aldrei láta sjer verða slikt á,
og eftir það þögðu báðir. Þannig leið upp
undir hálftími. Gabriel var að sinna ýms-
um húsverkum. Hann brosti með sjálfum
sjer eða hleypti brúnum eins og hann vfleri
að rökræða í huganum eitthvað mikilsvarð-
andi mál. Loksins sneri hann sjer aftur að
rúminu.
„Setjum svo, að einhverjum skyldi detta í
hug að gefa þjer tiu þúsund dollara, dóm-
ari“, mælti hann; lieldurðu að þú mundir
þá geta horgað upp skuldir þínar og kom-
ist aftur til konu þinnar í Maine“.
„Reyndu bara“, sagði dómarinn. „Reyndu
mig, það er það eina sem jeg bið um. Nei,
en slíkt kemur ekki fyrir. Hver ætti svo
sem að fara að gefa mjer tiu þúsund doll-
ara, jeg hefði gaman af að vita það?“
Gabríel lækkaði dálitið róminn áður en
hann svaraði.
„Ef enginn annar vill það, þá getur vel ver-
ið að jeg geri það. Hefi jeg ekki sagt þjer
það áður að jeg á von á peningum? Þegar
jeg fæ þá skal jeg borga ferð þína heim og
koma þjer aftur á rjettan kjöl“.
„Segðu þetta ekki, Gabríel, kallaði hann
með bjóðandi rödd. „Reyndu ekki að leika
mig þannig. Jeg vil ekki hafa það. Þú hef-
ir ekki reynst mjer illa síðan jeg lagðist, og
jeg vildi ekki þurfa að segja neitt ljótt um
þig en ef þú ætlar að fara að reyna að telja
mjer trú um þennn vitlausa heilaspuna þinn
ennþá einu sinni, og reyna að halda þvi
fram að þú eigir eftir að verða miljóna-
mæringur, þá get jeg ekki komist lijá að
verða reiður og illorður við þig. Ef þú ert
ekki alveg tilfinningalaus þá ættirðu nú að
játa að þetta er ekki annað en lygi alt sam-
saman“.
Gabríel stakk hendinni í vasann þar sem
hann geymdi ávísanaheftin og skjölin sem
hann um daginn hafði fengið og sem sönn-
uðu til fulls staðliæfingu lians.
„Svo þú lialdur ennþá' að það sje lýgi,
dómari? mælti hann blíðlega.
„Lýgi?, náttúrlega er það lýgi“, svaraði
liinn, „og enginn veit það betur en þú sjálf-
ur“.
„Jæja, gott og vel, jeg segi ekkert um
það“, mælti Gabríel með sjerstakri áherslu“.
Mundu það dómari, þegar þú hugsar til
þessarar viðræðu. Mundu það, að jeg segi
ekki neitt“.
Seinna þegar sjúklingur hans var sofn-
aður, náði Gabriel sjer í skriffæri og sett-
ist niður við að sjóða saman merkilegt skjal,
sem hann kallaði erfðaskrá sína. Um morg-
uninn, undirritaði hann það með miklum
hátíðasvip í viðurvist tveggja sjúklinga, sem
komnir voru í afturbata, og næstu dagana
gekk hann flautandi og brosandi út undir
eyru, hann bygði með sjálfum sjer himin-
gnæfandi loftkastala fyrir hina nýju framtíð
sina. En kastalarnir áttu eftir að hrynja og
framtíðin átti að verða nokkuð á annan veg
en hann liafði hugsað sjer. Snemma morg-
uns næsta laugardagskveld var lækninum
stefnt til kofans, þar sem maður sá, sem ver-
ið hafði hægri hönd hans á liinum hræðilegu
veikindatímum hafðist við. Þegar hann kom,
sá hann strax, að það, sem hann hafði óltast
mest var þegar komið fram, þvi Gabríel var
nú lagstur í sömu veiki og hann liafði forðað
svo mörgum úr klónum á. Læknirinn, sem
ekki var eins mikill liarðjaxl eins og Iiann
leit út fyrir, settist niður og hágrjet. Þeir
liöfðu nú unnið saman hvor við annars hlið
í svo margar vikur, og voru orðnir hinir
mestu mátar, svo það að sjá Gabriel vera
gripin af hinum hræðilega óvin, sem hann
liafði haldið að þeir væru búnir að yfirbuga,
var honum ofraun.
Tveim dögum seinna liafði Gabríel fengið
óráð og var mjög þungt haldinn. Hvernig
svo sem tilfinningar nýlendubúa kunna að
hafa verið áður en pestin braust út, þá er
víst um það, að fréttirnar um veikindi hans
voru þeim hið mesta lirygðarefni, því jafn-
vel hinn kaldlyndasti vissi að hann var í meiri
þakklætisskuld við hann, en hann fengi
nokkru sinni fullgoldið. í hinu mikla dauða-
stríði, sem nú hófst, varð þakklæti þeirra
ekki mikils virði. Seint um kvöldið á þriðja
degi vissi læknirinn, sem varla liafði yfir-
gefið sjúklinginn andartak frá því liann lagð-
ist, að ekki lá annað fyrir en dauðinn. Að
nokkru leyti var það að kenna því hve Gabri-
el var veikbygður að eðlisfari, en aðallega af
því, að hann hafði lagt alt of mikið að sjer
við hjúkrunina. Honum hrakaði óðum. Þegar
komið var fram undir dögun rjenaði honum
nokkuð og kallaði þá á læknirinn.
„Læknir“, sagði liann. „Jeg býst við að jeg
eigi ekki langt eftir. Og að sumu leyti finst
mjer ckki heldur jeg kæramig svo mikið um
að lifa lengur, og þó, eftir hálfan mánuð
ætlaði jeg að fara heim — heim til Ríkjanna
aftur, það liafði ekki verið Gabríel Dollman,
Ilornstrandafíflið, en Dollman, miljónamær-
ingur i Chicago borg.“
„Þey, þey!‘“ mælti læknirinn lágt, hann
hjelt að aftur væri fallið óráð á Gabríel.
„Ligðu kyr og reyndu að sofna svolítið!“
„Því þá það?“ spurði Gabríel. „Jeg fæ nóg
að sofa hjer eftir býst jeg við. Nei, jeg þarf
að tala við yður á meðan jeg get. Styngið
hendinni undir koddann minn og þjer munið
finna blaðapakka. Jeg ætla að biðja yður að
taka hann til handargagns. Eitt af því er
erfðaskrá mín. Þjer sjáið að jeg hefi gert
yður að skiftaráðanda, og jeg þykist þekkja
yður svo vel nú orðið a ðmjer sje óhætt að
treysta því að alt verði framkvæmt svo sem
jeg óska þess.“
Læknirinn gjörði svo sem fyrir hann var