Fálkinn - 11.10.1930, Blaðsíða 13

F A T. K T N N
13
Harðviðarhurðir
(origonpine) með birkiviðarspjöldum frá „Donarturen
Werk“ er nýjasta, fallegasta og besta liurðagerðin.
„Donarturen“-hurðir gisna ekki, og fleiri kostir
fram yfir aðrar hurðir, eru auðsæir, livort heldur á að
mála þær, bæsa eða „lakkera“. — Karmar, listar og
góðar skrár, ásamt öllu tillieyrandi, fæst með liurðun-
um eftir óskum.
DONAR-TUREN-WERK G. m. B. H.
Aðalumboðsmaður
Jón Loftsson,
Austurstræti 14. Sími 1291.
■ IIIIVIIIIimimiliailMBimilllllKBHIIIIIllllllllHIHIIHMBIMHMH
SELVA
er
þ t ottadnftið
sem allsíaðar ryflur sjer til
ráms.
Kangmenn og Kaupfélög
pantiJ þaS hjá
umhoJsmönnum verksmiljnnnar
Carl Sæmnndsson & Co.
Pósthússtræ i 13 — Stmi 379
■iiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiimiii
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
yfir hina dimmu tinda Orthobenes-fjallsins.
Loksins var hann orðinn einn! Nóttin
hvíldi yfir full af ljúfri þrá, og gaukurinn
var þegar farinn að syngja sorgarsöngva
sína í hinum einmana dal. Ó, álíka hryggt
var hjarta Anania, hann heyrði það stynja
og kvarta í óendanlegri einveru.
Hversvegna liafði hann logið? Og hvers-
vegna hafði þessi kjánalegi smali þagað
þegar hann sagði honum liið mikla leyndar-
mál? Skyldi hann þá ekki livað það var að
elska, hvað takmarkalaus og vonlaus ást var?
En hversvegna hafði liann sjálfur gert svo
lítið úr sjer að fara að ljúga? En sú skömm!
Honum fanst hann hafa baktalað Margher-
itu, svo vesall og litilfjörlegur fanst honum
liann vera sjálfur, og hann fann að sama
löngunin til að gera sig til og skrökva, sem
kveld eitt fyrir löngu siðan, hafði komið
honum til að segja Zuanne að hann hefði
rekist á ræningja í fjallinu, hafði nú aftur
rekið hann út í það að fara að tala um
hina vonlausu ást sína.
Hann grúfði heitar kinnarnar í köldum
höndunum, leit á hið hrygga andlit mánans
og skalf. Honum kom í lnig kalt og tungs-
sldnsbjart vetrarkveld, skömmin og með-
vitundin um það að hafa stolið hundrað lír-
um, andlit Marglieritu, sem lýsti í myrkr-
inu eins og tunglið um nótt. Ef til vill átti
ást hans rót sina að rekja til þess kvelds,
en fyrst nú að mörgum árum hðnum braust
hún fram eins og uppspretta, sem skyndi-
lega sprengir yfirborð jarðarinnar.
Þessar samlíkingar — við ljósið í myrkr-
inu og uppsprettuna, sem hrýst fram —
komu ösjálfrált í hug honum, og hann gladd-
ist yfir liinu skáldlega hugmyndaflugi sinu,
en gat ekki hrundið frá sjer skömminni og
samviskubitinu, sem kvaldi hann.
„Ó, hvað jeg er huglaus“ hugsaði hann
með sjer, „jeg er svo huglaus að jeg fer
að ljúga. Jeg get stundað nám og orðið
málafærslumaður, en í andlegum skilningi
verð jeg altaf sonur fallinnar konu..“
Hann stóð lengi við gluggann, sorgþrung-
inn söngur nálgaðist og færðist aftur fjær,
langt langt burtu, og hann vakti aftur i sálu
unglingsins minningarnar um hina viltu átt-
haga, um eldrauð sólsetur, og aðrar mynd-
ir frá bernskudögunum.
Draumar, reikandi og fölir eins og tungl-
skinið, stigu upp í sálu hans. Hann hugsaði
sjer að hann aftur væri kominn til Fonni,
liann hefði aldrei gengið í skóla, hann hefði
aldrei lært að skammast sín fyrir afstöðu
sina í þjóðfjelaginu, liann vann, hann smal-
aði, hann var barnalegur eins og Zuanne.
Og alt í einu fanst honum hann standa við
veginn um sumarkveld og sjá Margheritu
ganga fram hjá — liún var líka fátæk og
rekin í útlegð í þessari háfjalla fátækt —
hún var klædd aðskornum vaðmálskjól og
bar krukku á liöfði sjer á sama hátt og kon-
ur Austurlanda. Hann kallaði á hana með
nafni, hún sneri sjer við og leit til hans
með aftanskinið á kinnum sjer og brosti
lokkandi til hans.
— Hvert ferð þú fagra stúlka? spurði hann.
— Jeg geng út að brunninum.
— Má jeg fara með þjer?
— Komdu bara, Anania.
Hann geklc með henni. Þau gengu saman
niður að brunninum, eftir veginum, sem lá
hált uppi yfir hinum hreiða dal, á bolni
hans var nóttin farin að breiða sig yfir,
meðan purpurarauður liimininn fölnaði og
skuggarnir f jellu eins og blæja yfir alla hluti.
Margherita setti krukkuna undir silfurlit-
aða hunu hinnar freyðandi uppsprettu, og
niðurinn í vatninu skifti um liljcm, vár ekki
lengur einmanalegur, en glaður eins og það
að falla niður i krúsina væri tilhreyting á
hinum eilífa einræningshætti. Pilturinn og
stúlkan settust á stein við uppsprettuna og
töluðu um ástir. Krúsin varð full, vatnið
rann út af og þagði nokkur augnablik, eins-
og það væri að hlusta á elskendurna tvo.
og sjá nú fölnaði himininn, og blæja skugg-
anna breiddi sig einnig yfir fjallstindana,
einmitt þegar Anania óskaði þess svo inni-
lega. Hann vafði hana örmum. Margherita
hvíldi liöfuð sitt við öxl honum, liann kysti
liana......
Um þetta bil, þcgar Anania var varla
méira en seytján ára, átti hann enga vini,
og með skólabræðrum sínum álti hann litla
samleið, því hann var tortrygginn og upp-
stökkur. Hann var altaf að húast við að ein-
hver mundi nú núa lionum um nasir móð-
erni hans, og dag nokkurn þegar hann af
tilviljun lieyrði á tal tveggja nemendanna:
„Myndir þú gera það?“ „Ef jeg væriThans
sporum myndi jeg ekki vilja vera hjá föð-
urnum — hjelt liann að verið væri að tala
um sig. Hann hætti að lieilsa hinum ríku
fjelögum sínum, sem höfðu farið með þessi
orð, en inst i hjarta sjer var hann á sama
máli og þeir.
„Já“, hugsaði liann, „hversvegna held jeg
áfram að vera hjá þessum lítilf jörlega manni,
sem hefir vjelað móður mina og leitt hana
inn á veg hins illa? Jeg hvorki elska hann
cða hata, en jeg fyrirlít hann heldur ekki
eins mikið og jeg ætti að gera. Hann er
ekki vondur og ekki eins frámunalega lítil-
mótlegur og nágrannar okkar annars eru,
vegna hinna harnslegu drauma sinna um
fjársjóði og undursamlega hluti, vegna virð-
ingar sinnar og nærgætni, sem liann sýnir
gömlu konunni sinni, vegna hinnar óbifan-
legu trygðar, sem hann her til fjölskyldu
padrónsins liefi jeg samúð með honum oft
og tíðum, og jeg er leiður yfir því, vegna
þess að jeg vildi og ætti að fyrirlita liann.
Hvers virði er liann mjer? Hefi jeg beðið
um að fæðast? Jeg ætti að fara frá honum,
nú þegar jeg er orðinn svo viti borinn._"
En mikil velvild og trúnaður batt liann
við zia Tatana. Henni liepnaðist ekki að gera
hann að því, scm hún hafði vonast eftir, fróm
um og hlýðnum dreng, en þó að hann væri
eins og liann var, guðlaus, liatursmaður
presta og konungsvalds, sjervitur og ráðrík-
ur, þótti hcnni samt vænt um hann, því hún
var viss um það að þrátt fyrir galla þá sem
á lionum voru myndi hann verða mikill mað-
ur. Hann hló.og gerði gaman að henni, fjekk
liana lil að dansa og sagði henni alt sem skeði
i hænum. Á hverjum morgni færði hún hon-
um kaffi í rúmið og sagði honum hvernig
veðrið var, á hverjum sunnudegi lofaði hún
að gefa honum peninga ef hann færi til
kirkju.
— Nei, jeg er syfjaður var hann vanur að
segja, jeg las svo lengi í gærkveldi.
— Þá fcrðu seinna. Hann lofaði engu, en
zia Tatana gaf lionum að minsta kosti pen-
ingana.
Allaf gcrðist upp aftur og aftur það sama
í kringum hann; runnarnir scndu út ilm sinn
og blöðin fuku inn í lierhergi hans, vindur