Fálkinn - 11.10.1930, Blaðsíða 14

14
fAlkinn

mm
Blýantar,
ÓSinn og Rollo,
skrúfaðir,
frá 0.75.
Teiknigerðir 1.50—60.00. Teiknibretti. Teikniblek.
Höfuðliníalar, horn, celluloid og tré. Hringlar.
Gráðubogar. Teiknipappír og blokkir. Rissfjaðrir.
Pennar,
Pennasköft,
Pennastokkar
og Veski.
Skrifbækur með allsk. strik-
un og óstrikaðar. Reikniliefti
0.15, 0.25. Forskriftabækur
M. Hansens og H. Hjörvars.
CONKLINS
lindarpennar og blýantar,
All American 8.00, sjerstakl.
lientugir fyrir skólafólk.
im
Skólatöskur, hand- og bak.
Skjalatöskur úr leðri 8.50.
Bakpokar 3.00.
V. B. K.
Verslunarskóla bækur cg á-
höld, t. d. Reglustikur með
máli. Rissfjaðrir. Rautt blek.

' 4
kom innan dalinn með andtak hins vilta
sardinska vors, biflugurnar suðuðu i mollu-
legu loftinu, og altaf heyrðust annað slagið
kveinin í Rebecku.
Anania kom í kynnisför í öll húsin í ná-
grenninu, einkum tafði liann á sunnudögum
hjá liinum og þessum og varpaði ljóma um
sig í liinum vesælu hreysum með bláu fallegu
fötunum sínum, rauða hálsklútnum og háa
kraganum, en undir honum bar hann keðj-
una frá Oh og verndargripinn.
Daginn eftir tunglskinsdrauminn fór An-
ania með Zuanne út í bæ strax og hann kom
frá yfirheyrslunum, með þeim ásetningi að
bjóða honum upp á glas af anisett.
— Hver veit hvenær við hitumst aftur!
sagði hirðirinn. Hvenær kemur þú að heim-
sækja okkur? Komdu á píslarvottshátiðina!
— Það get jeg ekki. Jeg hefi svo mikið að
lesa; í vor á jeg að taka fullnaðarpróf.
— Og hvert ferðu þá? Yfir á meginlandið?
— Já, svaraði Anania ákafur. Jeg fer til
Rómaborgar.
— Það eru víst mörg klaustur í Róm og
yfir hundrað kirkjur, ekki satt?
— Ó, jú, jú, miklu fleiri en hundrað.
— 1 gærkveldi sagði pabbi þinn, að þegar
hann hefði verið hermaður ....
— Þarft þú nú ekki að fara að fara í her-
þjónustu? greip Anania fram í, hann hafði
ekki tekið eftir svip Zuannes.
— Það verður bróðir minn að gera. Jeg ..
Hann þagnaði. Þeir gengu inn í drykkju-
skálann. Við drykkjarborðið sat falleg hý-
dökk stúhca. Hún var skítug og ógreidd og
stór flugnahópur sveimaði um höfuð henni.
— Góðan daginn Agata, hvernig hefurðu
sofið í nótt?
Hún steig á fætur og snjeri sjer að Anania
kunnugleg í bragði.
— Hvað þóknast þjer, herra monthrókur?
— Hvað vilt þú? sagði Anania við Zuanne.
— Sama og þú, sagði smalinn vandræða-
lega.
Stúlkan hermdi eftir Zuanne rödd hans og
látbragði. — „sama og þú“ .. Og hvað vilt
þú þá lambið mitt?
Hún horfði ófeimin á Anania, og hann
horfði á hana aftur. Þegar alt kom til alls
var hann ekki neitt heilagur; en hann tók
eftir því að Zuanne roðnaði og leit niður, og
þegar þeir gengu út spurði liann hálf hikandi:
— Er hún líka kærastan þín?
— Því þá það? spurði Anania hálf byrstur
og hálft í gamni. Af því að liún leit á mig?
Segðu mjer eiginlega til hvers hefir maður
augu? Þú ætlar þjer ef til vill að verða
munkur?
— Já, svaraði hinn blátt áfram.
— Jæja, góði vertu það þá, sagði Anania
hlægjandi. Nú skulum við fara og skoða
kirkjugarðinn, þá komumst við í gott skap.
— Þangað liggur leið okkar allra, mælti
Zuanne alvarlega.
Á heimleiðinni mættu þeir skólabróður
Anania, hávöxnum unglingi, sem farinn var
að fá skegg af því að nudda andlitið og
raka sig.
— Atonzu, jeg er einmitt á leiðinni til þín.
Skólastjórinn er að spyrja eftir þjer, sagði
fjelaginn og tók fast í Anania.
— Jeg? Egypsk kona ef til vill? Það gjöri
jeg ekki, sagði Anania með miklum yfirlæt-
issvip.
— Hvernig eigum við þá að fara að? Þú
ert sá eini, sem passar í þetta hlutverk. Er
það ekki satt að hann lítur alveg út eins og
stúlka? Líttu á hann, kallaði langi strákur-
inn til Zuanne.
— Þú ert fallegur, sagði smalinn hálf-
stamandi.
Anania hneigði sig og tók ofan hattinn.
— Þakka þjer fyrir, í sama máta!
— O, jæja þú skalt nú ekki gera þig svo
mikið til af því, hvað fallegur þú ert, sagði
langi strákurinn. Komdu nú með mjer til
skólastjórans.
— Seinna, en kvenhlutverk leik jeg ekki,
það segi jeg þjer satt!
— Hversvegna átlú að leika stúlku? spurði
Zuanne undrandi.
— Það er í gamanleik, skilurðu, sem á að
leika í góðgerðarskyni — til að hjálpa fátæk-
um námsmönnum.
— Jeg er fátækur, þið ættuð að leika til
ágóða fyrir mig finst mjer, sagði Anania.
— Þú fátækur! Heyra til þín! Farðu til
fj... þú ert ríkastur okkar allra!
— Hvað meinarðu með því? spurði Anania
ógnandi, liann hafði grun um að félagi lians
ætti við námsstyrk signor Carboni.
— Þú ert fallegur, þú ert dúx, þú verður
rannsóknardómari og allar stúlkur keppast
um þig eins og þú værir konfektinoli.
Þessi setning, sem Nanna altaf var að
tönglast á, kom Anania til að hlægja og hann
varð rólegri, en hann sat við sinn keip og
tók ekld þátt í leiksýningunni. Og hann iðr-
aði þess ekki, því sem áhorfandi gat hann
setið á öðrum bekk beint fyrir aftan guð-
föður sinn, sem nú var orðinn sindaco
(borgarstjóri) í Nuoro. Við hlið föður síns
sat Margherita, rauðklædd með hvitan liatt,
og þar skein af lienni eins og eldi.
Riddaraliðsforinginn, elsti maður ráðsins
og skólastjórinn við latínuskólann sátu á
fremsta bekk ásamt borgarstjóranum og
dóttur hans. Margherita virtist þó ekki vera
ánægð með þenna fjelagsskap, sem hún var
í, þvi hún var altaf að líta við og lita með
yfirlætissvip til skólapiltanna.
Leikurinn var frá krossferðartímunum og
gerðist í hrörlegri höll með mörgum siná-
turnum. I sölunum sáust aðeins eitt lítið
kringlótt borð og nokkrir stólar.
Hin trúa Emmenegilda, lítill skólapiltur,
sem búið var að lita í framan með rauðuni
silkipappir, var kominn í hvítan morgunkjól
af signora Carboni. Hann sat í miðjum sal
með krosslagða fætur og saumaði út mittis-
band handa Goffredo, riddara í fjarlægu
landi, sem var sem var álíka trygðartröll og
hún.
— Nú stingur hún sig í fingurinn, hvíslaði
Anania og laut fram svo Margherita skyldi
heyra það.
Hún laut einnig fram og bar vasaklútinn
að munni sjer til að bæla niður í sjer ýskrið.
Riddaraliðsforinginn, sem sat við hlið
henni, snjeri höfðinu hægt við og gaf skóla-
piltinum illgirnislegt hornauga. En Anania
fann til svo mikillar gleði, liann hafði svo
mikla löngun til að hlægja og segja Marghe-
ritu frá allri þeirri ánægju, sem nærvera
hennar veitti honum.
I öðrum þætti vildi Manfredo greifi, faðir
Ermengildu þvínga dótlur sína til að gleyma
Goffredo og ganga að eiga Castelfiorito barón
„Faðir minn“, mælti jómfrúin og stóð á
fætur svo gleitt að htt var siðlegt fyrir slíka