Fálkinn - 01.11.1930, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
Umskiftingarnir.
Hans Brun gekk sjer til hress-
ingar nákvæmlega á sama tíma
dag eftir dag, var jafnan þokka-
lega til fara og altaf einn. Hann
heilsaði sporvagnstjóranum jafn-
an kurteislega, sömuleiðis lög-
regluþjóninunt á horninu og af-
greiðslufólkinu í búðunum. Og
væri gestgjafinn eða starfsfólkið
á gistihúsinu spurt hvað því
fyndist um hann þá var svárið
altaf þetta:
— Við kunnum vel við hann.
Hann kvartar aldrei yfir neinu!
Og það er ekki lítils virði, að
geta sagt það um mann, sem hef-
ir verið heilt ár á sama gistihús-
inu, þar sem oft er skift um
starfsfólk.
Hans Brun kvartaði aldrei,
hann var aldrei óánægður. Á
hverjum degi gekk hann upp í
brekkurnar fyrir ofan bæinn.
Hann elskaði þessa leið upp í
skóginn, bæði að vorinu til þegar
ungbjörkin var komin i ljós-
grænu fötin sín og eins á haust-
in þegar þornað laufið lá gull-
rautt á akrinum.
En svo var það að Elisa Hel-
mer kom á gistihúsið.
Hún fjekk lítið matborð fyrir
sig í liorninu á matsalnum og
þar borðaði liún nákvæmlega á
sama tíma dag eftir dag — alt-
af ein.
Vitanlega höfðu hinir gestirn-
ir ýmislegt út á hana að setja —
eins og alla aðra. Fólkið komst
að þeirri niðurstöðU að hún væri
tík — hún hafði leigt bæði svefn-
herbergi og setustofu fyrir sig og
hún keypti ávalt siðustu skáld-
sögurnar. Ennfremur hafði lxún
þrjá síðdegis- og fimm árdcgis-
kjóla og herbergisþerna liafði
trúað gamalli frú á þriðju hæð
fyrir því, að liún ætti átta pör
af skóm.
Hún kom aldrei inn 1 sam-
kvæmissalinn, hún var altaf ein
þegar hún var á gangi úti og fór
beint inn í herbergi sín þegar liún
kom lieim. Fólk komst að þeirri
niðurstöðu, að hún hefði orðið
fyrir ógæfu í ástamálum, og að
hún liefði verið mjög fríð þegar
hún var ung. Og svo ljet það hana
eiga sig.
Elísa Helmer hafði sest að á
gistiliúsinu í þeirri von að eignast
jiar heimili, því að hún var ein-
stæðingur i veröldinni alveg eins
og Hans Brun, og þráði að geta
skipað auðan sess í hjarta sínu.
Hún var 43 ára gömul — liárið
var farið að grána en hugur
hennar var fullur af draumum,
sem ekki voru orðnir að veruleika
enn. En liún hafði góðar tekjur,
tvö gistihúsherbergi með heitu
og köldu vatni, þrjá síðdegiskjóla,
fimm árdegiskjóla og átta pör
af skóm.
Frá því augnablilci að hún sá
Hans Brun á gistihússvölunum,
— hið fríða andlit hans og burða-
legan líkamann har við morgun-
himininn — var eins og liún hefði
fengið nýtt áhugamál og liin ein-
manalega tilvera liennar væri
orðin önnur.
En liún kom sjer ekki að því
að heilsa þessum manni, sem
þrisvar daginn áður hafði gengið
fram hjá borðinu hennar í mat-
salnum og sem livað eftir annað
hafði opnað hurðina að lyftunni
fyrir henni.
Stundum fanst henni að hann
væri að horfa á hana, en svo
hugsaði hún hitt veifið, að það
væri rauðhærða slúlkan rjett hjá,
sem hann horfði á. Og þegar hún
hjelt að liann væri í þann veginn
að ávarpa liana þá fór það jafnan
svo, að liann gekk þegjandi fram
hjá. Og þá sá Elísa Helmer að
lienni hefði skjátlast.
En Elisu Hehner skjátlaðist
ekki.
Hans Brun þráði innilega að
hann fengi dirfsku til að kynna
sig þessari stúlku, sem var jafn
einstæðingsleg og hann sjálfur.
Hann þráði að tala við liana,
ganga með lienni og lesa bæk-
urnar scm hún las.
En varfærni liennar smitaði
hann, hann hafði ekki þor til að
slíga fyrsta skrefið og svo liðu
margar vikur án þess að þau töl-
uðu orð saman.
Nú frjetti Hans Brun að það
hefði verið sent eftir lækni til
ungfrú Helmer og nú flýtti hann
sjer út í bæ og keyptistóran blóm-
vönd og liálfa tylft af vikuhlöð-
um með myndum. Þegar hann
kom aftur liitti liann læknirinn
fjTÍr utan gistihúsið. Hann spurði
hvernig sjúklingnum liði.
—O, það er ekki liættulcgt,
svaraði læknirinn. Ljett inflúensa
Hún kemst bráðlega á fætur
aftur.
Hans Brun ljetti við þetta.
Hann fór upp á aðra hæð og hitti
herbergisþernu ungfrú Helmer.
— Viljið þjer gera svo vel og
færa ungfrú Helmer þessi blóm
með óslc um bráðan bata, sagði
hann og roðnaði eins og barn og
rjetti fram blómin og blöðin. Svo
hvarf liann niður stigann.
En nú vildi svo til, að þernan
var mikil tilfinningamanneskja
og liún hafði veitt þessum tveim-
ur einstæðingum eftirtekt. Og
þegar hún skilaði kveðju Bruns
liafði hún breyst talsvert í með-
förunum.
Herra Brun sendir úngfrúnni
þessi blóm og óskar að mega sjá
yðar fagra andlit sem fyrst aftur,
sagði hún.
Og með þessum broslega og
angurblíða hætti urðu þau vinir.
Sjúkdómurinn, blómin og um-
fram alt þernan höfðu brotið ís-
inn milli þeirra.
Hans Brun sendi blóm á hverj-
um degi og á liverjum degi bælti
þernan um kveðjuna lians.
Elísa Helmer hafði aldrei verið
jafn sæl og nú. Hún skrifaði stutt
brjef og þakkaði fjn-ir blómin.
Brjefið var ákaflega formlegt en
endaði þó með orðunum: Yðar
einlæg.
Það tók Hans Brun þrjá tíma
að svara þessu brjefi og þegar
liann loks var búinn þorði hann
ekki að lesa það yfir, af hræðslu
við það, sem liann liafði liaft
djörfung til að skrifa. Þetta varð
upphafið að daglegum brjefa-
skriftum þeirra á milli. Brjefin
urðu æ heilari og lieitari og loks
kom að því að Hans skrifaði:
„Jeg elska þig“ og Elísa Helmer
svaraði: „Jeg elska þig“.
En þegar læknirinn hætti að
koma og fólk heyrði að ungfrú
Helmer væri orðin albata, fór
það að furða sig á, að hún skyldi
ekki koma niður i matsalinn en
ljeti færa sjer matinn upp. Hans
Brun furðaði sig á þessu líka.
Það var þernan ein sem vissi
um ástæðuna og hún hafði lofað
að þegja. En þetta kostaði liana
mikla áreynslu því að hana lang-
aði til að segja hinum þernunum
hvað væri eiginlega að gerast hjá
henni ungfrú Helmer.
Jæja, var það svo undarlegb
Yar það nema mannlegt, að liana
ungfrú Helmer langaði til að vera
ungleg í útliti? Hún var elskuð
og þeSsvegna varð hún að gcra
það sem hún gat til þess að vera
fögur í augum elskhuga sins.
Hverjar skyldu þær vera þessar
tvær konur, sem heimsóttu Iiana
á liverjum degi? önnur var dug-
legasta saumakonan í bænum og
liin var liársnyrtingarkona. Sú
fyrri var að breyta kjólunum
licnnar svo að liún yrði unglegri
en liin var að eiga við liárið á
henni, sem eftir nokkra daga var
orðið ljósgult á litinn. Svo kom
ein enn og nuddaði á lienni and-
litið og innan skamms var nátt-
borðið fullskipað allskonar feg-
urðarelíxíruin.
En hvernig fór Hans Brun að
drepa tímann meðan á þessu
stóð? Fyrstu dagana beið hann
og beið og var liinn þolinmóðasti;
Hann sendi blómvönd upp á
hverjum degi og brjef með og á
kvöldin stóð hann í glugganum á
herberginu sínu og þakkaði for-
sjóninni fyrir þá undursamlegu
breytingu, sem orðið liafði á lifí
hans.
Á þriðja degi varð honum litið
í spegilinn. En hvað hárið á hon-
um var orðið grátt. Ætti liann
ekki að láta gera eitthvað við
það? Þáð var altaf verið að aug-
lýsa hársnyrtingu í blöðunum.
Hversvegna átti maður að vera
ellilegur þegar maður var ungur
innvortis?
Daginn eftir fór hann til rak-
ara síns. Um kvöldið kom hann
of seint til miðdegisverðar á gisti-
húsinu. Og til þess að komast hjá
eftirtekt lyftudrengsins þá gekk
hann upp stigann. Þernurnar
sátu í göngunum og voru að lesa
og þegar þær sáu liann kiptust
þær við — það mundi ekki líða
á löngu þangað til hvert manns-
barn á gistihúsinu vissi, að hann
hefði látið lita á sjer hárið.
Hann hælti að borða á gistihús-
inu. Það var gaman að breyta til.
Og svo kom loksins að því
kvöldi að hann gat sagt: Nú kem-
ur hún á morgun!
Hún hafði skrifað honum ang-
urblítt brjef og beðið liann um að
hitta sig á svölunum klukkan 11
daginn eftir. Honum þótti vænt
um, að hún hafði valið ]>ennan
i Niðurl. á bls. 10.