Fálkinn - 01.11.1930, Blaðsíða 13

P A L K I N N
13
■iiiiiifiiiiiiiiitiiiiiiuiiiiiiiiiiiiBiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiia
■m mrn
SELVA
er þvottadnltið
sem allslaðar ryður sjer tll rúms.
Kanpmenn og Kaupfjelög
pantið það hjá umboðsmönnum verk-
smiðjunnar
Garl Sæmnndsson & Co.,
Pósthnsstræji 13 — Síml 379
ftiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiimiiiimS
Nýtísku „NATI0NAL“ peningakassar, verð d. kr. 360.00.
Sjerhver verslun stór eða smá,
hefir not fyrir peningakassa, okk-
ar kassar eru svo ódýrir og með
svo góðum greiðsluskilmálum, að
allir kaupmenn geta eignast þá.
. „NATIONAL“ peningakassar. ..
Einkasali á íslandi, Færeyjum og
Danmörku.
EMILÍUS MÖLLER.
Umboðsmaður á íslandi:
GGORG CALLIN, Hafnarstræti 5, sími 1987.
Best að auglýsa í Fálkanum
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
„Fegursta vallarsóley óx á grænu gróandi
túninu. Öll blómin dáðust að fegurð hennar,
en einkum var það þó dálítill fífill, sem óx í
nánd við liana, mjósléginn og lítill fyrir mann
að sjá. Haun þjáðist af ást til sóleyjarinnar
fögru. Og sjá, yndisfagran sumardag nokkurn
gekk uug stúlka um túnið sleit upp sóleyna,
kysti hana og festi hana á barm sjer, en um
leið stje hún ofan á vesalings fifihnn án þess
hún tæki eftir þvi. .En fífillinn var ánægður
yfir þvi að mega deyja fyrst hann ekki gat
lengur fengið að vera í nánd við sóleyna, sem
hánn unni“.
Þegar skáldið var búið að lesa upp kvæði
sitt l'anst honum hann vera óvenju hryggur
og kvíðinn. í stað ungu stúlkunnar fanst lion-
um hann sjá riddaraliðsforingja með uppsnú-
ið efrivararskegg. Hann braut saman blaðið
en var lengi á háðum áttum um hvort hann
ætti að senda það eða ekki. Hvað skyldi
Margherita hugsa? Myndi hún fá kvæðið. Jú,
því þegar pósturinn sló hin venjulegu þrjú
högg á dyrnar, þung eins og högg örlaganna,
var Marglierita vön að lilaupa fram og taka
á móti brjefunum. En til þess þurfti liún auð-
vitað að vei'a lieima, þegar pósturinn gekk
um, en það var að jafnaði um hádegisbilið
og á kveldin. Um hádegisbilið var liún áreið-
anlega lieima, það var þess vegna nauðsyn-
legt að leggja brjefið strax í póslkassann.
Sóttkendur Iiiti greip Anania. Hann hugsaði
sig ekki lengur um en gekk hiklaust út og
reikaði eins og maður, sem gengur 1 svefni
um dimmar og þögular göturnar. Fyrir inn-
an hina lirörlegu múra kringum útihús bænd-
anna hjeldu hanarnir áfram að gala, það var
myglulykt í röku loftinu, vesalings hökunar-
kona, sem var á heimleið frá liinni erfiðu
vinnu sinni gekk þvert yfir bakgötu eina.
Fótatak tveggja riddaraliðsmanna glumdi á
ateinbrú Corsons, annars var ekki nokkur
vera sýnileg og alger kyrð ríkti.
Auania laumaðist meðfram múrunum.
Hnnn var hræddur um að einhver kynni að
sjá sig og þekkja sig þrátt fyrir myrkrið.
Strgx og hann liafði lagt hrjefið í póstinn fór
hann að hlaupa. En liann gat ekki farið heim,
honuin fanst hann mundi kafna, hann vildi
fá sjer friskt loft, vera út í frjálsu umhverfi.
Hann gekk fyrst niður eftir Oroseiveginum,
síðan upp eftir meðfram ökrunum, og fyrst
þegar liann var komin að rótum Orthobene
þandi hann út brjóst siti og andaði að sjer
næturloftinu með fláum nösum eins og fol-
ald sem búið er að slíta sig laust. Hann lang-
aði til að lirópa liátt af gleði og sársauka.
Það byrjaði að daga. Ljettar bláleitar þoku-
slæður lágu yfir hinum döggvotu dalverpum,
seinustu stjörnurnar hurfu fyrir morgun-
roðanum. Án þess að vita hversvegna end-
urtók Anania orðin:
Care stelle dell’ Orsa io non credea .... og
reyndi að gleyma því, sem hann hafði gert,
þó að hann væri svo glaður yfir því, að hon-
um nærri því liði illa.
Hann byrjaði að klifa upp Orthobene, hann
sleit upp lauf og grastægjur, liann kaslaði
steinum og hló, Jiað var eins og hann væri
viti sinu fjær. Jurtir og grös ilmuðu, himin-
inn bak við hin’a umfangsihiklu heiðbláu
brún Monte Albos fjallsins var á Mtinn eins
og alpaf jóla. Ananía nam staðar á liellu einni
og horfði á hinn víðáttu milka fjallahring,
sem farin var að roðna af dagsbirtunni og
varð hugsi.
Verið ])ið sæl! Á morgun var hann kom-
inn á bak við fjöllinn, og Margherita myndi
árangurslaust hugsa um hinn ójiekta fífil,
sem elskaði hana og sem var — hann sjálfur.
Nú heyrði hann dálítinn fugl tísta í hreiðri
sínu, inni í steineik í fjaílinu og í tónum þess
titraði blærinn, sem hvíldi yfir þessum ein-
manalega stað. Anania kom í hug haustmorg-
un einn, fuglasöngur fyrir langa löngu síðan
í votu laufi kastaníutrjánna, uppi í háu fjalU
úti við sjóndeildarhringinn, og liann sá enn-
J)á fjTÍr sjer i liuganum lítinn dreng, sem
stökk glaður fram af fjallshrúninni, án þess
að vita um hin sorglegu örlög, sem biðu lians.
„ Núna er jeg líka ánægður yfir því að
mega fara burtu“ hugsaði liann með sjer,
og ennþá er jeg í sömu óvissu um það hvað
mín bíður“.
Hann kom lieim aftur fölur og niður-
dreginn.
— En livar hefirðu verið, galanu meu
(drengurinn minn) spurði zia Tatana. Hvers-
vegna fórstu út fyrir dögun?
— Gefðu mjer kaffi! sagði hann önugur.
— Hjerna er kaffið, en hvað gengur að
þjer, elsku litla hjartað mitt? Þú ert náfölur;,
reyndu að vera rólegur, svo þú verðir ekki
svona aumingjalegur þegar þú ferð að hitta
guðföður J)inn. Hvað er þetta? Þú hristir höf-
uðið? Ætlarðu þá ekki að fara til guðföður
Jnns fyrir hádegið? Hvað ertu að horfa á?-
Hefir komist maur í kaffið þitt?
Hann starði viðstöðulaust á litla rauða boll-
ann með gullröndinni, sem enginn notaði
annar en liann. Vertu sæll litli bolli! Bara
einn dag ennþá, og svo er jeg farinn. Tárin.
komu í augun á honum. ;
— Jeg ætla að fara seinna til verndara
mins, nú ætla jeg að enda við að búa mig úþ
hann sagði það svo lágt, eins og hann væri
að tala við bollann.
Og ef við nú ekki sjáumst aftur? sagði
hann við zia Tatana. Ef jeg nú dæi áður en
jég kæmist aftur? Það væri ef til vill betra .»
Hversvegna á maður að lifa svo lengi? Fyrst
að maður á annað borð verður að deyja, er
alveg eins gott að deyja strax.
Zia Tatana leit á liann brá fyrir sig kross-
marki í loftinu og sagði:
— Hefir J)ig dreymt illa í nótt? Hversvegna
talarðu svona htla klippta lamb? Er þjer ilt
í liöfðinu ?
— Þú skilur ekki neitt! hrópaði hann og
stökk á fætur.
Hann fór inn i herbergi sitt og tók að koma
fyrir bókum sinum og kærustu gripum í dá-
litla tösku. Ósjálfrátt drógust augu lians að
opnum glugganum, út um hann sást hausb
himiriinn eins og marglitur dúkur, ljós sljetta
og hlátt vatn.
Hverning skyldi útsýnið verða úr herberg-
inu sem hann fengi í Cagliari? Hafið? Hafið
sjálft, óendanleg blá sljetta og óendanlegur
hlár liiminn.
Alt hið bláa, sem liann sá og sem liann
hugsaði urn gerði honum rórra innanbrjósts
hann iðraðist þess, að hafa stygt zia Tatana,
en hvernig átti liann að fara að gera að því?
Já, liann vissi að liann var vanþakklátur. En
skap er skap og lætur ekki skipa sjer fyrir.
En liann vildi þó ekki vera vanþakklátur inst
inni, nei aldrei! Hann henti frá sjer töskum,
bókum og öskum og hljóp út í eldhúsið, þar
sem hin góða zia Tatana var að sópa, hrygg á
svipinn, ef til vill hugsaði hún um liin styggi,-
legu orð „klipta lambsins“. Hann hljóp til