Fálkinn - 06.06.1931, Síða 7

FÁLKINN
7
O •"'lilliii- o -'IIIIIIH" o -"Illlii'" O -"llllii'" O -"illlii'" O -"illlii'" -"illlii'" O -"IIIIH'" O -"llllli'- O -"Hllii'- O -"Illlii'" 0-"ill!ii'" O -"IIIIII- o
¥
o
ILMVATNIÐ.
•5
o
k
o
Harber stóð úti við dyrnar og
rendi augunum um stofuna um
leið og hann fór út. Alt var með
sömu ummerkjum eins og þegar
hann kom inn — að þvi fráskildu
að konulikami lá hreyfingarlus
á rúminu.
Hann hafði aldrei barið kven-
mann fyr og því síður stytt
manneskju aldur. En þarna hafði
hann ekki átt annars úrkostar.
Hún hafði komið honum að ó-
vörum, komið að honum alt í
einu, þegar hann vissi ekki annað
en að hún væri í samkvæmi og
þóttist viss um að hún yrði hurtu
að minsta kosti tvo tíma enn.
Þegar hún kveikti á lampanum
stóð hann fast íyrir framan hana,
hann sá að augu hennar urðu
æðisgengin af hræðslu — og svo
hafði hann barið.
Harber rendi augunum frá
konulíkinu til myndarinnar yfir
rúminu, sem hengd hafi verið
þar til þess að fela leynihólfið,
sem konan hafði geymt dýr-
gripi sina i. Með hanskann á
hendinni þuklaði hann á hrjóst-
vasa sinum. Svo slökti liann
ljósið og læddist hljóðlaust út
í náttmyrkrið.
Klukkan átta um morguninn
skundaði lögregluþjónn upp i
svefnherbergið ásamt vinnukon-
unni, sem rjett áður liafði komið
þangað og sjeð hvað á seiði var.
Lögreglumaðurinn gerði þegar i
stað boð eftir Dan Starr fulltrúa.
Þegar hann svo kom ásamt öðr-
um lögregluþjóni inn í íbúð frú
Gillespie — fyrrum greifafrúar
d’Espar og þar áður blátt áfram
Minnie Martin — tók hann fyrst
af öllu eftir því, að loftið var
mettað sterkri ilmvatnslykt.
En lögreglumennirnir festu
ekki hugann við þetta. Þeir fóru
undir eins að leita að áþreifan-
legri ummerkjum en lyktinni.
En þeir komust ekki hjá þvi að
taka eftir kristalsflösku, sem
liafði dottið niður af snyrtiborð-
inu en lekið hinu ilmsterka inni-
haldi sínu niður á gólfdúkinn.
Og þeir fóru ekki varhluta af af-
leiðingunum meðan þeir voru að
rannsaka stofuna. En engin
fingraför, engin spor eða vegs-
ummerki, sem gætu gefið vís-
bendingu fundu þeir. Dyravörð-
urinn sór og sárt við lagði að
enginn maður hefði komið inn í
liúsið. Það var augljóst að morð-
inginn hafði smogið inn um ein-
hverja leynismugu og komist
sörnu leið út aftur, eftir að liann
hafði hramsað alla liina verð-
mætu gripi frú Gillespie úr leyni-
hólfinu yfir rúmi hennar.
Þegar Dan Starr hjelt á burtu
aftur úr híbýlum hinnar myrtu
konu, um klukkan fjögur, var
lxann bæði þreyttur og í slæmu
skapi. Hann fór inn í lítið veit-
ingahús, sem hann kom oft á,
til þess að fá sjer smurt brauð.
Ljóshærð stúlka sat þar við
horð. .j
„Góðan daginn, Lou“, sagði
hann og gekk fram hjá.
„Góðan dag“, svaraði hún.
„Svei, það leggur af yður lykt-
ina, eins og þjer væruð að koma
úr meiri háttar frúarsamsæti
Eða þá að þjer hafið setið með
kvenmann á hnjánum í allan
dag!“
„Hvað meinið þjer eigin-
lega?“ spurði Dan og seig í
liann.
„Tja — eiginlega ekki neitt“,
svaraði Lou. „En þið karlmenn-
irnir eruð máske fyrir að nota
þetta dýra ilmvatn, skyldi mað-
ur ætla“.
Dan Stax-r hafði roðnað, en nú
roðnaði liann ennþá meira.
„Bara að jeg gæti botnað í
þessu, sem þjer eruð að segja —
þið karlmennirnir segið þjer“.
„Þjer eruð annar karlmaður-
inn sem kemur hingað inn, ang-
andi af þessari lykt. Víst er ilm-
vatnið fínt, en jeg hjelt ekld . .“
„Hvað sögðuð þjer?“ gi’eip
hann fram i. „Hvenær var það?“
Lou liorfði undrandi á hann.
„Hinn maðurinn, meinið þjer,
— hvenær liann kom og hver
lxann var?“ Dan kinkaði kolli ó-
þolinmóður. „Það mun liafa ver-
ið um klukkan koi’ter yfir eitt i
nótt — eða í morgun — jeg leit
hingað inn þá og fjekk mjer
kaffibolla — hafði verið á May’s
og dansað, skiljið þjer, og þá
kom þessi maður inn. Harry
segir að hann komi hingað oft
—- stundum á hverju kvöldi —
liann er skrambi laglegur og
klæddur eins og fyrsta flokks
kvennaljón. Jeg tók eftir lyktinni
þegar hann gekk fram hjá mjer
og datt sama í hug, að það mundi
kosta nokkrar krónur að sulla
þessu utan á sig. Jeg er viss um,
að þetta ilmvatn er selt í dropa-
tali“.
„Þetta er óalgengt ilmvatn,
segið þjer — og það er dýrt?“
spurði Dan alvarlegur. Lou
kinkaði kolh.
„Hvar haldið þjer þá, að rikt
kvenfólk muni helst kaupa svona
ilmvatn ?“
„Það er ekki gott að segja“,
svaraði Lou og ypti öxlum. „En
það fæst margt hjá Ardnot og
Combray. Og svo búa fegrunar-
stofurnar til sjerstök ilmvötn
eftir beiðni. En hversvegna
spyx-jið þjer að þessu?“
„Það skal jeg segja yður
seinna. Jeg hefi svo margt að
hugsa sem stendur.“
Klukkutíma seinna var Dan,
sem nú var mjög smeykur við
lyktina sem fylgdi honum, kom-
inn til Combray með krystals-
flöskuna heiman frá frú Gillespie
og sýndi liana sjerfræðingum
firmans. Þeir þefuðu og þefuðu
— ilmvatnið var ágætt, en þeir
könnuðust ekki við það.
Hjá Ardnot gekk honum het-
ur, enda þótt sjerfræðingarnir
þar væru fremur önugir og afar-
þögulir fyrst i stað. En hvað sem
öðru leið þá gat hann þó veitt
upp úr þeim að lokum, að þetta
ilmvatn væri gert handa greifa-
frú d’Espar eingöngu og aldrei
selt öðrum.
Harber labbaði inn í litla veit-
ingahúsið rjett fyrir klulckan sjö,
slrokinn og fágaður í samkvæm-
isfötum. Þá var gi’ipið i öxlina á
honum aftan fi’á, — Það var
maður sem liafði staðið í krókn-
um við vindlasöluna og hafði
fengið merki frá býtiborðinu.
Undrun Harbers breyttist i æði
þegar Dan Starr og lögreglu-
þjónn gripu hann og settu á
hann handjárn.
Hálftíma siðar var farið með
stofustúlku frú Gillespie lieim til
Harbers og þekti hún þar aft-
ur dýrgripi húsmóður sinnar,
sem fundist liöfðu niðri á kof-
fortsbotni.
Harber hafði verið hljóður
fram að þessu, en nú sá hann
að taflið var tapað óg meðgekk
alt.
„En jeg get ekki skilið, hvérn-
ig þið gátuð fundið að það var
jeg. Að því er jeg best veit ljet
jeg ekki nokkur vegsummerki
eftir mig ....
„Jú, það er eithvað annað, eða
rjettara sagt, þjer höfðuð þau
burt með yður“, svaraði fulltrú-
inn og sýndi honum kristals-
flöskuna. „Ihxivatnið, sem aðeins
þessi eina kona notaði! Hjerna
—- finnið þjer lyktina! Þjer eruð
gagnsósaður af þessu ilmvatni,
maður!“
Harbers starði á litlu kristals-
flöskuna. Svo ljet hann höfuðið
siga, en bandaði svo vonleysis-
lega flöskunni frá sjer og sagði
dauflega:
„Það þýðir ekkert að rjetta
þetta að mjer. Jeg hefi verið
gjörsneyddur lyktnæmi i mörg
ar
Sjálfsmorðafárið í Þýskalandi líefir
aldrei verið meira en nú, og er .talið
að 44 manns ráði sjer þar bana á’-dag,
að meðaltali. Er það sania sem 39 af
100.000 á ári og er það langtum meira
en i öðrum löndum. í Énglandi lðoma
árlega 12 sjálfsmorð á 100.000 íbua og
í Frakklandi 16, en í Bandaríkjun-
um 32. ; í,;;á
^ 'rtfl
Lislfróður hefir hann verið mál-
verkaþjófurinn, sem nýlega braust
inn til málverkaeigandans Herbert
Haase í London. Haase átti um. 100
málverk, sem öll voru eftir frœga
málara og mikils virði, en þjófurinn
valið úr tíu þau dýrmætustu og íhaft
burt með sjer. Voru þessi málýerk
flest eftir Gainsborough, Raynolds og
van Dyck. Ennfremur stal hann
nokkrum persneskum og kínversk-
um listiðnaðargripum. Þýfið er níetið
-------------------------------(.-
:.................*-------------amn
: Afkost yðar geta aukíst 5
um 23 % m [
Enskir læknár ■
: sem hafa rannsakað þreytuíia, :
: staðhæfa að orkumagn mannsíns :
: aukist um 23% við notkún :
Sanatogens. 'íi-. :
Danskir læknar. :
: hafa staðfest með sjerstökpm ufti- :
: mælum, að likami og sál styrklst :
við notkun Sanatogens. :
Læknar um allan heim :
hafa með yfir 24.000 meðmælum
kveðið upp lofsamlegan dóm yfir
Þjer ættuð sjálfur að nota yður
þessa staðreynd og endurnýja
hina eyddu orku og taugakraft
meö Sanatogen! Þjer afkastið
meiru og gefið sál yðar nýjan mátt
Fæst í öllum lyfjabúðum.
Oslcist frekari upplýsingar þá fyll-
ið út miðann og sendið til A/S
Wiilfing Co., Sct. Jörgensalle 7,
Köbenhavn V.
Sendið rnjer ókeypis og burðar-
gjaldsfritt:
Sanatogen sýnishorn og bækling.
Nafn ..........•..............
Slaða...........................
Heimili.........'................