Fálkinn - 06.06.1931, Page 13

F Á L K I N N
13
fægi og hreinsunarduftið.
Hafið það ávalt við hend-
ina. Tin verður eins og
silfur og kopar eins og
gull. Það rispar ekki við-
kvæmustu málma.
Notið VI M
á öll búsáhöld. Það er selt
í dósum og pökkum og
fæst alstaðar.
M V 122-10
IEVER BROTHERS LIMITED. P0R7 SUNLIGHT. ENGLANO.
Hið aukna verðmæti
RALEICH
THE ALL-STEEL BICYCLE
er að þakka samfeldum próf-
unum á stálinu, grindinni,
'ramgaflinum, gaffalkrónunni,
isamt aksturprófunum o. s. frv.
Allra hlunnindanna af þessum
prófunum njótið þjer, er þjer
hafið kosið ySur Raleigh-reiS-
hjólið.
Veljið þá tegund, sem þjer óskið, hjá
ÁSGEIR SIGURÐSSON,
Hafnarstræti 10—12.
Aðalumboð fyrir ísland.
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
hneptur upp í háls, því að kalt var í veðri
og mjúkur flókahatturiun dreginn niður á
augu. Sólin var komin upp og einstaka mað-
ur, verkamenn og handverksmenn komnir
á stjá. 1 raun og veru var ekkert sjerkenni-
legt við þennan mann í frakkanum nema
göngulagið: hann þrammaði svo makinda-
lega og silalega áfram. Jimmy fanst liann
endilega kannast við þetta göngulag, en lion-
um var ómögulegt að koma manninum fyrir
sig. Kikir hjekk á snaga bak við liurðina
og Jimmy tók liann og kíkti út um glugg-
ann í sama bili og maðurinn var beint fram
undan. 1 sama bili og Jimmy bar kikirinn
upp að augunum leit maðurinn upp. „Herra
minn trúr“, sagði spæjarinn og greip öndina
á lofti. !
„Það var Rex Walton, sem reikar þarna
á götunni“.
XII. KAPÍTULI
Jimmy lagðist út í gluggann og kallaði á
hann, en annaðhvort heyrði hann ekki eða
vildi ekki lieyra. Jim greip þá í flýti yfir-
frakka sinn og þaut í hendingskasti niður
stigann. Þegar haiin kom út á götuna var
maðurinn horfinn. Jimmy sá lögregluþjón
koma og gaf lionum bcndingu, og maður-
inn greikkaði sporið, því hann lijelt að um
innbrot eða eitthvað slíkt væri að ræða, er
hann sá Jim hálfklæddan á götunni. Jimmy
sagði í flýti hver hann þæri og spurði lög-
reglumanninn spjörunum úr. „Maður í ljós-
um yfirfrakka? Já, jeg sá einn, liann gelck á
gangstjettinni hinu megin og steig inn í
vagn, rjett áður en þjer komuð út. Já, þarna
er vagninn“ — hann benti á bíl, sem ók
burt á liraðri ferð. „Hafið þjer mist nokk-
uð?“
„Nei, víst hefi jeg ekki mist neitt“, svar-
aði Bill óþolinmóður. „Tókuð þjer eftir biln-
um og hvernig hann leit út — hvaða númer
var á honum?“
En lögregluþjónninn hafði ekki htið á
númerið. Alt sem hann vissi var það, að
þetta var lítill Ford, með þakið uppi og
veggblæjurnar fyrir, og að hann hafði stað-
ið á næsta götuhorni i tvær mínútur.
Jim hafði nú gleymt allri tilhugsun um
svefn og þegar liann kom upp stigann aftur
tók hann sjer laug, rakaði sig og hafði fata-
skifti og þegar hann kom til Joan Walton
var tæplega liægt að heyra á mæli hans, að
hann hefði ekki sofið í sólarhring. „Hefir
Rex komið hingað?“ spurði hann samstund-
is.
„Nei“, svaraði hún áköf. „Er hann fund-
inn?
„Jeg hefi sjeð hann. Jeg þori að sverja, að
það var hann — það gat ekki annar verið.
Hefði jeg verið klæddur, mundi jeg liafa
náð í hann“. Og svo sagði hann henni frá,
hvernig hann hefði sjeð liann, þá um morg-
uninn.
„Guði sje lof að hann er lifandi!“ sagði
hún. Mig gildir einu með skýringuna, bara
að jeg veit að hann lifir!“
Jimmy Iiorfði hugfanginn á hana. Glettna
skólastelpan, sem Jim hafði ávalt sjeð i Joan
var horfin en hin nýja Joan var opinberun,
sem hann dáðist að. „Veslings barn, þetta
hafa verið þrautatímar fyrir þig“, sagði
liann og lagði höndina á öxl hennar. Þetta
var gamall vani frá barnsárunum, þegar
hann þóttist vera einskonar stóri bróðir
hennar; en nú fann liann strax, að þetta
átti ekki við og dró að sjer höndina. Hún
leit fast á liann. „Jimmy, ertu hræddur við
mig?“ sagði hún álasandi.
„Já, jeg er það“, svaraði hann.
„Það máttu ekki vera; og ef þú ferð að
umgangast mig eins og fullorðna mann-
eskju, þá fer jeg að gráta! Rex er á lífi!“
Hún dró andann djúpt og brosti. Hann
hafði ekki sjeð liana brosa síðan brúðkaups-
daginn eftirminnilega. Venjulega var Jim
ekki vanur að ræða embættismál sín við
neinn, en í dag var hann ræðinn og sagði
henni söguna af Parker og kaffinu.
„Jeg liefi ekki myndað mjer neina skoðun á
Parker. Hann var eins og liúsgagn þama á
heimilinu. Varð Coleman ekki viti sínu
fjær,?“
Jim hló glaðlega. „Hann varð æfareiður“,
svaraði hann. „En þetta færir okkur nær
markinu, Joan. Og þegar jeg nú hefi sjeð, að
Rex er lifandi, hefir stór steinn fallið frá
hjarta mjer. Það hefir víst ekki verið neitt
að símanum síðan?“
„Nei“, svaraði liún, „ekki eiginlega“.
„Hvað áttu við með því?“ spurði hann ört.
„Ekki annað en það, að mjer fanst á mjer
í gær, að einhver væri að hlusta í hvert
skifti sem jeg hringdi þig upp. Það var ekki
samsláttur, sem þeir kalla, heldur var altaf
einhver inn á sjálfri línunni. Og einu sinni,
þegar jeg var að reyna að ná í þig, heyrði
jeg sagt: „Haltu kjafti, liún er að tala“. Það
var mjög veikt, nærri því eins og það væri
hvíslað, en maður heyrir óvenjulega vel í
þessu áhaldi. Skilurðu hvað jeg á við?“
Jimmy blístraði. „Já, en þetta skulum við
komast fyrir. Mjer þykir vænt að þú sagðir
mjer það“.
„Það getur verið einföld skýi'ing á þvi“,
sagði stúlkan, „og máslce leiði jeg þig á villi-
götur. Þetta og svo maðurinn hjerna úti,
sem sennilega er líka ímyndun mín, gerði
mjer svo gramt í geði, að jeg hringdi til þín
í gærkvöldi, en eftir á þótti mjer vænt um,
að þú skyldir ekki vera heima“.
„Jimmy starði á liana. „Stúlka“, sagði liann