Fálkinn - 15.08.1931, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Krossgáta nr. 77.
Lúrjétt. Skýring.
1 fyrv. ráðherrabúst. !) málar. 13
slumpur. 14 mannsnafn. 15 vilpa.
l(i einuir. 17 verzlun. 1!) er ekki
(fornt). 20 spil. 21 tæla. 23 fóöra.
24 ílát. 20 drykkur. 27 maurapúki.
28 sess. 31 grasblettur. 33 fæðir. 35
eins og mjöll. 38 bæjarnafn. 41 spor.
42 kendur. 43 lóga. 47 stjórnmála-
flokkur. 48 Guðbrandur.
Lófírjett. Skijring.
1 stjórnmálamaður. 2 hlýja. 3
reika. 4 flýta sjer. 5 lýður. 0 agnir.
7 ónefndur. 8 skunda. 9 gangur. 10
spil. 11 þakin. 12 beint. 18 mas. 20
dregið af nafni. 21 uppistaða. 22
strandaði á Gunnari. 24 rimna ])er-
sóna. 25 vegna. 2!) liffæri sauð-
kindar. 30 ljúfur. 32 gerði. 34 gefa
frá sjer hljóð. 36 hlutafjelag. 37
í|)róllafjelag. 39 viljugur. 40 ílát
(1>. f.). 42 36 lóðrjett. 44 íaus við
45 silfur. 4(i neitun.
Lausn á krossgátu 76.
Lúrjett. Húfíning.
1 borleifur. 9 Atlas. 13 Elías. 14
náma. 15 iðn. 10 ligg. 17 tafsa. 1!)
A! A! A! 20 ha. 21 óstin. 23 ór.
24 Árnes. 20 kg. 27 mólmaus. 28
asna. 31 ká. 33 gall. 35 traðgefa. 38
heimsk. 41 ána. 42 sút. 43 ykkar.
47 áminning. 48 ágrip.
Lófírjett. Rúfíning.
1 þelaði. 2 olia. 3 Ríga. 4 I. s. g.
5 innanhúss. (i fá. 7 um. 8 raus. 9
ntti. 10 lif. 11 aðsókn. 12 snargata.
18 anga. 20 hró. 21 ósatl. 22 Tosk-
aria. 24 ámæli. 25 en. 2!) spehar.
30 Nahúm. 32 áð. 34 leti. 30 gá. 37
fa. 3!) mön. 40 kyn. 42 sá. 44 kg.
45 rá. 40 op.
Kona Kiirtens, hins illræmda
]>ýska Dusseldorf-morðingja, sem
liflátinn var um daginn, fjekk 4000
mörk í verðlaun fyrir að liafa komið
upp um glæpi mannsins síns.
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
ábúðarmikill. „Jeg hefði einskis óskað frek-
ar, því þá hefði jeg drepið hanii. Við flytj-
um á Portland Place Hotel í kvöld. Jeg er
alvarlega að hugsa um að selja þetta hús.
Pað liggja miklar kvaðir á mjer næstu tvo
mánuðina. Þegar jeg hugsa til tekjuskatts-
ins og aukaútsvarsins þá — —“
„Pabbi“, tók unga stúlkan l)liðlega fram
í, „hr. Sepping hefir víst ekkert gaman af
að hlusta á búsáhyggjur okkar“.
Nú heyrði Jim að aftur var gengið um
forstofuhurðina og spurði sjálfan sig hver
nú mundi vera á ferð.
„Ef að Walton hefðj aðeins — —“ hóf
Coleman máls, en þá var hurðinni brundið
upp og inn kom maður — Coleman þagn-
aði og leit upp og varð eins og honum
hefði verið gefið utan undir.
Það var Lawford Collett!
„Ilvaðah her yður að?“ spurði Jim, sem
varð fyrstur til að jafna sig eftir þessa
óvæntu heimsókn.
„Bara að jeg vissi það, en alt og sumt
sem jeg veit er það, að það er þriggja tima
leið þangað, og að það er einskonar skip.
Jeg var numinn á brott, frómt frá sagt
stolið á einni af götum borgarinnar og —
þrátl fyrir árvekni okkar ágætu lögreglu
fluttur eitthvað út að sjó og um borð í skip
og hafður þar í haldi þangað til í dag. Skip-
ið hal’ði loftskeytatæki og sem betur fór
kunni jeg að nota þau. Til allrar ógæfu, eða
máski gæfu, komst orðsendingin frá mjer
sámt ekki alla leið.“
„En hver hefir haft yður í haldi?“ spurði
Jimmy. „Eirihver hefir þó verið bæstráð-
andi á þessari duggu.“
„Ójú, ekki vantaði stjórnandann, svaraði
Collet dimmradda, en bver hann var það
licfi jeg ekki hugmynd um.“
Jimmy veitti honum nánar gáetur. Hann
var viss mn, að maðurinn fór með lygi. „Gæt
uð þjer ekki reynt að lnigsa yður vel um, og
segja mjer hver það var?“
„Kanriske get jeg gerl það seinna," svaraði
Collet rólega og kveikti sjer í vindlingi.
„En í augnablikinu fjnn jeg enga þrá til
þess að fara að halda hrókaræður. Enginn
veit, að jeg er kominn aftur, og jeg gel ekki
sagt að mig langi til að lenda í klónum á
bölvuðum frjettasnötunum.“
„Ilvað sem bölvuðum frjettasnötunum
líður,“ svaraði Jimmy, „leyfi jeg mjer að
gefa í skyn, að lögreglan eigi hjá yður skýr-
ingu á öllu því ónæði, sem hún hefir haft
yðar vegna.“
„Jeg skal gefa fulla skýringu á rjettum
tíma og rjettum stað,“ svaraði Collet stutt.
„í augnahlikinu óska jeg hvorki nje ætla
mjer að segja meira en jeg hefi sagt.“
Hversu heitt sem Collet hefir þráð að
sleppa við blaðamennina, þá var hitt víst,
að hann varð að lilíta settum reglum um
að tilkynna heimkomuna, og klukkan 11
um kvöldið hafði hvert einasta blað í Lond-
on frjett að Collet væri annaðhvort flúinn
frá eða gefinn laus af þeim, sem höfðu rænt
honúm og haldið honum í gæslu. Af þessu
leiddi, að þegar Colett kom heim til sín um
miðnætti sátu milli 10 og 20 blaðamenn í
stiganum bjá honum. Ilann bauð þeim inn
i dagstofuna og hjelt svolátandi ræðu: „Jeg
get aðeins sagt vkkur, herrar mínir, að ein-
liver ókunnur ofbeldisruddi nam mig á burt,
hafði mig um borð á skip og bjelt mjer þar
i fangelsi í dimmum klefa. Jeg get ennfrem-
ur gefið ykkur þær upplýsingar, að jeg var í
hlekkjum um tíma. Að öðru leyti var farið
vel með mig ,og mjer var slept í dag. Meira
gct jeg ekki sagt í bili og vil heldur ekki, og
nú vil jeg biðja ykkur um að fara, því að
mig sárlangar til að fara að bátta“.
Hann lokaði eftir þeim og fór aftur inn i
dagstofuna í þungum hugsunum. Hafi hann
verið svefnþurfi var atferli hans einkenni-
legt. Næstu tvo limana var hann nefnilega i
óða önn ’að rífa allskonar plögg upp úr skrif
borði sínu og lesa þau og fleygja sumu í eld-
inn. Og klukkan sjö um morguninn fór
bann á skrifstofu sina í Henrietta Street. Þar
skoðaði hann einnig gaumgæfilega öll sin
skjöl brendi sum en sumura stakk hann á
sig, í vasann innan á jakkanum. Klukkan hálf
tíu voru bankarnir opnaðir og stundvíslega
þá dikaði bann gegnum vindudyrnar á
London & Birmingham Bank, kinkaði kolli
til gjaldkerans, sem glápti á hann eins og
naut á nývirki, og bað um viðtal við banka-
stjórann.
Viðtalið var stutt. Þegar því lauk kom Col-
let fram með ávísun á 71100 pund og fjekk
mestan bluta upphæðarinnai* greiddan í há-
um seðlum, sem hann geymdi í ýmsum
vösum. Svo fór hann heim og bað um
morgunverð en kæl'ði i fæðingunni allar
hamingjuóskirnar, sem þjónnin hans hafði
búið sig uridir að bera fram. „Látið mig
liafa morgunverð. Jeg fer til útlanda með
lestinni kl. 11. Sendið brjef mín á Ilotel
Maurice, París. Jeg verð þar hálfan mánuð“.
Eftir morgunverð fór hann á ferðastofu
Cooks og inn í biðröð fjöldans, sem þar var
saman kominn. Þegar að honum kom sagði
hann: „Seljið mjer I. flokks farmiða til
Osló um Hull, annan 1. flokks farmiða til
Miinchen um Harwich, Hamborg og Berlíri,
og einn I. flokks farmiða til Parisar um
Calais“.
Þegar farmiðarnir voru afgreiddir borg-
aði hann og sleig út í bílinn, sem beið úti
fyrir. Hann setti tvö stór ferðakoffort inn
á afgreiðsluna á Victoria-stöðinni, fór svo
með handtösku sína út að hringbrautinni og
ók út i Southend, þar fór hann inn lil rak-
ara, ljel snóðklippa sig og raka af sjer yfir-
skeggið. Við jietta, ásamt horngleraugum
og ljósum jakkafötum, gerbrevtist útlit hans
svo, að mjög fáir befðu getað þekt hann
aftur.
Klukan tvö um nóttina, þegar Jiirimv
kom lieim, þreyttur og í öngum sínum, hitti
hánn Albert við simann. „Það er samtal við
yður frá skrifstofunni“.
Jimmv greip heyrnartölið. „Er það herra
Sepping?" spurði vökumaðurinn. „Við vor-
um að fá símskeyti frá Essex í þessu. IJr.
Lawford Colletl hefir fundist dáuður i járn-
braularvagni. Mefir, að ])vi er skýrslan seg-
ir, verið skotinn á mjög stuttu l'æri. Hann
þektist á nafninu í hattinum hans; vasarnir
voru tómir“.
Morguninn eftir tilkynti Jim yfirmanni
sínum morðið og lauk máli sínu með þess-
um orðum: Jeg bygg að sami maðurinn hal'i
drepið bæði Parker og Collett“.
„Og af hvaða hvötum?"
„Mig grunar, að Collett hafi ætlað að
kjafta frá“.
Bill Dicker blísraði. „Þú beldur þá, að
Collett bafi tekið þátt í Kupie-glæpnum?“
„Alveg vafalaust. Collett breytti umstarl's-
hætti um sama leyti og fór að bera á Kupie.
Taktu eftir ])ví, að altaf þegar förnardýr
Kupie urðu að bla*ða, fóru samningar fram
á skrifstofu Lawford Colletts.
„En einu sinni fjekk Kupie ekki neitt“,
sagði Bill Dicker og hristi höfuðið. „Hvern-
ig viltu útskýrá það?“
„Það var fyrsta fjárþvingunartilraun
Kupies“, svaraði Jimmy, „og Lawford Coll-