Fálkinn - 15.08.1931, Blaðsíða 14

14
ctt gekk svo vasklega frani þá, afS skjól-
stæðingur hans slapj) við að borga cyri og
fjekk öll lxætlulegu brjefin sin aftur. Borg-
aði aðeins Collett ómakslaun. Og bver varð
svo afleiðingin af Jieirri frægð, sem Collett
lilant fyrir sigurinn? Vitanlega sú, að all-
ir, sem lentu í klónuin á Kupie sneru sjer
til Collett! Fyrsta lilfellið var blált áfrani
auglýsing, sem átti að sýna, liver meistari
Colle.lt væri, að ná fólki úr brammi Kupies.
Þessvegna fór liver einasti maður, sem
Kupie bafði komist í tæri við, beina leið
til Collett og borgaði að lokum. Senni-
legast er, að hann haf-i orðið ósáttur við
fjelaga sína, og liafi reynt að komast úr
landi. Kupie myrti Parker, al’ því að hann
liafði hótað að leysa frá skjóðunni, og hann
myrti Collett af sörnu ástæðu“.
Um kvöldið fór Jimmy á Portlanxl Place
llotel og frjetti ])ar, að Dóra hefði fengið
taugaveiklunarkast, og vildi ekki sjá nokk-
urn mann, ekki einu sinni föður sinn.
„Eruð þjer alveg viss um, að Collett hafi
ekki sagt yður neitt fleira um það, sem
fyrir liann bar á skipinu?11 spurði Jim Cole-
man - í þriðja skifti þennan sama dag.
„Já, alveg“, svaraði Coleman, sem hafði
orðið talsvert kollhúfulegri við viðburðina
síðuslu: „Við Dóra reyndum að láta Law-
ford segja okkur frá þessu æfintýri sínu,
en þjer þekkið sjálfur hvernig liann er. Hann
var ertinn og Ijet eins og stórbokki, og
þegar hann fór, vorum við engu nær en
þegar hann kom“.
„Atti hann nokkra óvini?“
Coleman liristi höfuðið. „Ekki veit jeg
tii þess. En jeg þekti hann lítið. Hann var
duglegur málaflutningsmaður og dugði vel
bæði mjer og öðrum. Þjer hafið víst ekki
getað rakið nein spor?“
„Jim hristi höfuðið og Coleman andvarp-
aði. „Veslings Dóra borðar hvorki nje
drekkur. Ilenni þótti svo vænt um Law-
ford“, sagði bann. „Jeg geri ráð fyrir, að
það geti enginn vafi leikið á því, að það
hafi verið Lawford sem dauður l'anst?“
„Þegar Jim fór af gistihúsinu tók liann
varla eftir leigubíl, sem stóð skamt frá dyr-
unum og hann gekk fram hjá lionum án
]>ess að gefa honum nokkrar gætur. En þá
kom hönd út úr bílnum og benti honum.
Hann sneri við. „Joan“! mælti hann for-
viða. „Hvað ert ]>ú að gera hjerna?“
„Jeg ætlaði að ná í þig. Jeg hefi beðið
eftir þjer í marga klukkutima", sagði hún.
Fyrst för jeg að Scotland Yard og hr. Dick-
er sagði mjer að þú hefðir farið hingað.
Iivernig líður aumingja Dóru?“
„Jim hristi höfuðið. „Hún er mjög veik,
og vifl ekki sjá nokkurn mann“, svaraði
ltann.
Það var eins og .Toan ljetti við þetta. „Það
var gott, því að jeg þarf að tala um svo
margt við þig. Komdu inn í bílinn. Heyrðu
Jimmy, annaðhvort ert þú mjög gjöfull
vinur, eða þá að jeg er að verða ringluð".
„Þá cr ])að víst gjafmildin mín, sem eitt-
livað er bogið við“, svaraði Jimmy, „þvi að
livað sem öðru líður ])á ert þú heilbrigðasta
manneskjan, sem jeg' þekki“.
„En jeg get ekki tekið við þessu, Jim. Jeg
verð að fá mjer einhverja atvinnu“.
„Tekið við hverju?“ spurði hann.
„Peningunum, sem þú sendir mjer!“
„Jeg liefi ekki sent þjer neina peninga.
1' A L K 1 N N
Svei mjer þá, jeg þorði það ekki“. Svo
varð þögn. „Ilvenær komu þeir?“
„í dag,“ svaraði hún. „Þeir komu í á-
byrgðarbrjefi tíu lumdraðpunda seðlar.
Ó“, kallaði bún alt í einu uþp yfir sig, „það
skyldi þó aldrei vera Rex!“
„Fylgdi ekki brjef eða kort með?“
Hún liristi höfuðið. „Sendandinn kallar
sig .1. Smith, en það er vitanlega gerfinafn.
Þessvegna hjelt jeg, að það væri frá ])jcr.
Hvar vilt þú stiga úr bílnum? Jeg er að
fara heim, út í Chelesa“, svaraði Jimmy,
„jeg er einmitt að fara þangað líka“.
Bíllinn ók heim að dyrum, og maður sem
verið hafði á slangri á götunni lauk upp
bílnum, og lijelt svo leiðar sinnar. „Skárri
er það nú kurteisin“, sagði Joan en bætti
svo við, óttaslegin: „Ilver var þetta, Jimmy?
Það mun þó ekki vera nýr snuðrari?"
„Jú, ætli ekki það. En ])essi varðmaður
er rjettu megin laganna, nefnilega lögreglu-
spæjari“, svaraði liann.
„Hefir þú setl vörð hjerna?“
Jimmy gaf sjer ekki tíma til að útskýra
þetta nánar, fyr en hann hefði rannsakað
seðlana, sem hún liafð'i fengið. Þetta voru
tíu nýir 100-punda seðlar, með áframbald-
andi töluröð. „Bíddu snöggvast við,“ sagði
bann og tók upp vasabók sína, en þar hafði
hann skrifað sjer ýmislegt til minnis um
seðlana, sem Rex hafði tekið út úr bank-
anum áður en hann hvarf, og hann sá und-
ir eins að þessi númer voru meðal þeirra,
er Rex hafði fengið. „Þessi gáta þín er
ráðin. Peningarnir eru frá Rex“, sagði liann
og sýndi henni tölurnar, er hann hafði
skrifað í vasabókina sína.
Hún horfði þögul á tölurnar. „Mjer þyk-
ir vænt um, að hann sendi mjer peningana
og hugulsemina, sem það lýsir“, sagði hún
að lokum. „Jimmy, er það satt, xið Collett
hafi verið myrtur? J«?g hefi aðeins sjeð
stutta klausu um það í kvöldblaðinu“.
„Já, það er satt“, sagði hann alvarlega.
„En hvað stjórnar þessu öllu?“ spurði
hún. „Er — er Rex eitthvað við þetta rið-
inn?“
„Já, Rex og miljónin hans eru það lík-
lega, en Collett var myrtur af manni, sem
hefir haldið, að hann sæti á svikráðum við
sig“.
Svo fór hún að spyrja hann nánar um
manninn, sem hjelt vörð við húsið.
„Hann heldur ekki beiníinis vörð“, svar-
aði Jinnny með gætni, en liann heldur sig
hjerna nálægt, ef ske kynni, að einhver
kynni að koma hjer, sem — ja, það er erfitt
að útskýra þetta, en þú manst eftir inönn-
uniun tveimur, sem voru að snuðra lijer í
kring, og hinum, sem hlustuðu á símtölin
þín þeir gerðu það aðeins til að hindra
að Rex gæti náð sambandi við þig. Jeg er
ekki í neinum vafa um, að ef Rex hefði
komið aftur svo sem tveimur tímum eftir
að hann hvarf, ])á befði hann verið drep-
inn á þröskuldinum. Þetta fullyrðir „Gull-
grafarinn“ líka, en það eru talsverðar líkur
til, að Kupie sje enn staðráðinn í, að hindra
að Rex geti komið aftur. Og ef svo er lætur
hann eflaust einskis ófreistað til þess, að
ná tilgangi sinum. Jeg býst við, að þú verð-
ir að sætta þig að liafa „skugga“ á eftir
Jjjer í eina eða tvær vikur.
Hann hafði áhyggjur út af .Toan, því að
hann hafði óljóst luigboð um, að hún væri
í hættu. En livernig og úr hvaða átt sú hætta
stafaði, gat hann ekki gert grein fyrir; nerna
að því leyti að hann vissi, að öllum gerðum
Kupies fylgdi grimd, mannvonska og ör-
vænting. Kupie hafði tekið á sig nýja mynd
og hafði breytt um starfsbáttu. Áður bafði
bann verið hreinn og beinn ljárþvingari,
en nú var liann orðinn miklu dýrslegri.
Jimmy lalaði af sannfæringu er bann sagði:
„.Teg held að Kupie sje alveg hættur að
skrifa brjef, og það er þó betra en ekkert".
„Því þá það?“ spurði hún forviða.
„Vegna þess að hann hefir náð tilgangi
sinum. Það var áform lians að ná ])essari
miljón hans bróður þins, og hana hefir
hann náð í“.
Hún gapti af undrun. „Er þjer alvara að
lialda þetta?“ spurði bún hvíslandi, þegar
hin fulla þýðing þessara orða rann upp fyr-
ir henni.
„Já, jeg held það. Það er engin önnur
skýring til á ]>ví, að Rcx felur sig“.
Hann hefði langað til að spyrja hana
livort skotvopn væru til í húsinu, en var
liræddur um að henni niundi verða órórra
við það. í slað þess bað liann um að mega
tala við brytann, miðaldra mann og þrek-
legan, og meðan Joan fór út til þess að ná
i umslagið, sem peningarnir höfðu komið
í, gafst honuin færi á að tala við hann.
„Þakka yður fyrir xið þjer aðvarið mig“,
sagði brytinn rólega. „Mig furðar ekki neitt
á því vegna ])ess að þegar lir. Rex hvarf,
skyldi jeg að það mundi draga ýmislegt á
eftir sjer. Jeg hefi hermannaskammbyssu á
mjer, og á öllum dyrum eru bjöllur, sem
hringja ef brotist er inn. Á l)vaða tima
lialdið þjer lielst að þeir komi cf þeir
koma á annað borð?“
Milli kl. 11 og 3,“ sagði hann. „Eftir þann
tíma er orðið of bjart og fyrir þann tíma
er fólk á fótum“.
„Já, herra fulltrúi", sagði maðurinn á-
kveðinn, „])á fer jeg að liátta kl. 3 í fyrra-
niálið, en jeg neyðist til að gefa ungfrú
Walton einhverja skýring á því“.
Þjer getið sagl lienni, að jeg hafi beðið
yður um að vera á fótum til kl. 3, vegna
skilaboða, sem ef til vill komi frá Scotland
Yard“.
Eftir að Jimmy var háttaður um kvöldið
fór hann á fætur aftur til þess að síma á
lögreglustöðina og gefa skipun um, að bæta
einum manni við vörðinn á Cadogan Place.
Viðburðirnir sem síðar gerðust sýndu, að
þessi varúðarráðstöfun var ekki að ófyrir-
synju, en þeir sýndu líka, að luin var gerð
1‘ull seint.
XXI. KAPlTULI.
Philip bryti varð ]>ess var að hann var
farinn að dotta yfi.r bókinni, sem hann var
að lesa; hann stóð upj) af stólnum, teygði
sig og geisj)aði. Svo leit hann á klukuna
hún var liálf tvö. Hann kveikti á gasinu og
setti ketil ylir, læddist siðan l'ram í búrið,
sem var við hliðina á eldhúsinu og lagði
upp í nýja hringférð um húsið og rannsak-
aði gaumgæfilega allar luirðir og gluggana
í göngunum. Hann varð ekki var við neitt
grunsamlegt, en þcgar hann kom aftur nið-
ur stigann, sá liann bregða fyrir ljósi á mis-
litu rúðunni í gangglugganum á annari hæð.
Hann leit fljótt ])angað, en ljósið var horf-
ið, og hjéll hann þvi, að þetta liefði verið