Fálkinn - 30.01.1932, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
Hirðingjar framan við tjald sitt, sem er gert ár nll.
ur margar. Tíu ólíkar tungur eru
aðar í Indlandi óg auk þess
skifta mállýskurnar hundruð-
um. Má telja að Indland byggi
um 50 ólíkar þjóðir. Og trúar-
brögðin eru ólík eins og eldur
og vatn, trúarofstæki mikið hjá
sumum, einkum Muhamedstrú-
armönnum og helgisiðir yfir-
leitt þannig, að þeir leiða af sjer
deilur og vandræði. íbúarnir
eru af arisku, mongólsku og
og dravidakyni; eru þeir síð-
astnefndu frumbyggjar Ind-
iands en hefir fækkað svo, að
nú eru ekki eftir nema um tíu
miljónir, er búa á fjalllendinu
í Dekan. Hindúar eru mann-
flestir og játa brahmatrú.
er hún útbreiddust og telur um
22 miljónir áhangenda, 60—70
miljónir eru Múhamedstrúar og
um 10 miljónir Búddatrúar. Um
miljónir hafa tekið kristna trú;
er það einkum fólk úr úrkasts-
stjettunum indversku.
Áður rjeði áin Indus landa-
mærum að vestan, en Bretar
iiafa lagt undir sig stóra spildu
fyrir vestan fljótið, svo að nú
liggja landamærin um fjalla-
tindana. Þessu geta fjallaþjóð-
irnar ekki gleymt og hata Breta,
ekki sísl fyrir það, að þeir
meina þeim að gera innrás suð-
ur á láglendið. Á síðustu árum
hafa kommúnistar liaft mikinri
undirróður í Afganistan og hef-
ir það ekki bætt hugarþelið til
Bretans. Englendingar hafa því
aukið vígbúnað sinn þarna við
landamærin á síðustu árum,
lagt járnbrautir, bygt ný virki
og komið sjer upp flugher.
Járnbrautin frá Peshavar upp
að landamærunum er örstutt,
en kostaði 2 miljónir punda,
sem -greiddir voru úr indverska
rikissjóðnum. Var mikið af
þessu fje greitt í lej'fisgjöld til
ýmsra kynstofna, sem áttu land
að járnhrautinni.
Landamæravörn Breta þarna
í fjöllunum kringum Khyber-
skarð hefir eigi aðeins kostað
i'je heldur og líka mikið blóð.
Það eru hundrað ár síðan Bret-
ar lögðu þetta fjalllendi undir
sig. í fyrstu landamærastyrjöld-
inni biðu Bretar ósigur, á ár-
unum 1841—42, en í næstu
styrjöld sem um munaði og
háð var á árunum 1878—80
tókst þeim að búa þar um sig
til frambúðar, enda þótt fjöldi
af hinum innfæddu hermönn-
um þeirra gerðust liðhlaupar og
griðrofar við Bretastjórn.
Sjaldan munu Evrópumenn
hafa háð styrjöld undir erfiðari
kringumstæðum. I fjöllunum er
fult af giljum og hellum, sem
eru ágæt fylgsni til fyrirsáta.
Þegar herdeild fer um þessar
slóðir verður hún að hafa
njósnara á undan sjer og til
heggja hliða, því að annars á
hún á hættu að ganga í greip-
Yarnarvirki í einu þorpinu. í veggjunum sjást rifurnar, sem skotið er
út um.
Varðmenn við landamœrin.
ar fyrirsátursmanna og vera
strádrepin á svipstundu. Ru-
yard Kipling hefir lýst þessu vel
í sumum hókum sinum.
Þegar járnbrautin var lögð
upp að Khyberskarði fengu
höfðingjarnir á þessum slóðum
aukin völd. Englendingar urðu
eins og áður var sagt, að borga
þeim stórfje til þess að liafa þá
góða, meðan þeir voru að leggja
brautina. Síðan lofuðu þeir
Bretum hlýðni og hollustu og
taka nú þátt í vörn járnbraut-
arinnar; sitja þeir i víggirtum
köstulum og liafa mikið lið um
sig, sem þeir nota þó stundum
til þess að berja liver á öðrum.
Það er altítt um þessa kyn-
stofna, að þeir liggja í ófriði
innbyrðis áratugum samau og
óviuáttan gengur í arl' mann
fram af manni, svo að segja má,
að þeir heyi látlaust stríð. Þvi
aðeins, að þjóðflokkur sem hef-
ir önnur trúarhrögð, komi til
sögunnar, sættast fjendurnir í
bili og ganga sameiginlega gegn
„hinum vantrúuðu11.
Uppreisnirnar sem gerðar eru
með vopnum gegn Bretum í
Indlandi, eru að jafnaði á þess-
um slóðum. Og ef Indverjar
gætu sameinast um, að reka
„hvítu villutrúarmennina“ af
höndum sjer, mundi enska setu-
iiðið ekki geta hoðið þeim byrg-
inn, því að í því liði eru Hestir
undirgefnir liðsmenn innfædd-
ir Indverjar. En nú er þess að
gæta, að flestir hinna innfæddu
og ríku fursta, sem sumir ráða
yfir eigi minni mannfjölda, en
meðalríki i Evrópu lelur, eru
vinveittir Bretum. Þeir telja
stjórn þeirra nauðsynlega og
þykir ótrygt, að Bretar hverfi
burt úr landinu.
Hjer er vandinn, sem Bretai'
eiga við að striða i Indlands-
málunum og á þessu hafa Ind-
landsfundirnir í London strand-
að, bæði í fyrra og i vetur og
eins fyr. Indversku fulltrúarn-
ir eru ekki sammála. Furstarn-
ir eru í andstöðu við sjálfstæð-
ismennina, Múhamedstrúar-
menn standa andvígir gegn
Bramatrúarmönnum. Ekkert
er líklegra, en að Indland stæði
alt í báli ef Indverjar væru látn-
ir sigla sinn sjó. Þjóðin stendur
vfirleitt á mjög lágu þroska-
stigi, hæði andlega og í verk-
legum efnum. í Evrópu hefir
sú trú komist inn í almenning,
að Indverjar sjeu einhver mesta
gáfna- og hæfileikaþjóð heims-
ins og verður þetta rakið lil
dulspekinga Indverja og spá-
sagnarmanna. En þeir eru að-
eins dropi í hafinu þar eystra
og áhrifa þeirra gætir víst miklu
minna í Indlandi en í vjela-
menningarlöndunum heggja
megiu Atlandshafs. Mikill
t'jöldi Indverja lifir í trú á liind-
urvitni allskonar, sem alls ekki
geta samrýmst vísindastefnum
nútímans, fólkið er háð tíðar-
farinu frekar en í flestum eða
öllum löndum og óþrifnaður er
þar á svo líáu sligi, að drep-
sóttunum verðui' ljett leið um
landið. Og ýmsum af ósiðum
Indverja er erfitt að útrýma,
því að hvggjast á trú, en ekki
aðeins á vana. Það er trúarat-
riði, að aðhafast ýmislegt það,
sem alla hvíta menn mundi
lirylla við. Og svo ríkt er þetta
í Indverjum, að jafnvel ind-
verskir menn, sem liafa numið
vísindi sín við mentastofnanir
vesturlanda lenda í sama fen-
inu og áður þegar þeir koma
heim. Jafnvel læknar, útlærðir
i Evrój)ii gera sig seka um
versta sóðaskap og gleyma því
sem þeir hafa lært, þegar þeir
koma heim aftur.
Indlandsmálið er eitt af erl-
iðustu viðfangsefnum Breta
þessi árin og varla er að efa
það, að Indland slítur öliu sam-
bandi við Breta þegar tímar
liða fram. Það er jafnvel ýmis-
legt sem bendir á, að þess muni
ekki verða lángt að híða. Og þá
sjest hvorir hafa haft rjettara
fyrir sjer í hinni langvinnu
cíeilu.
í New-Vork lók lir. David Novvell
upp á þvi, að tala við hundinn sinn
í útvarpi. En hundiirinn var i Del
Ealvados í Brasilíu. Ueftai' hann
heyrði rödd húsbónda síns varð
hann mjög eyðilagður yfir því að
geta ekki fundið hann strax og lók
að gella ákaft. En þá huggaði lir.
Nevvell hundinn og bað hann að
bíða rólega. Og það hreif.