Fálkinn - 30.01.1932, Side 7

F Á L K I N N
7
•• O •,l|llllin* O •"|Hllii»" O ‘"'iHlii" O ,"|lllliii,‘ O •,l|Ullii",0 •"'lllliii" •"|llllll»', O •,,,illlii»'‘ O 111111»" O •,l|illlii»" O ‘"'illllii" O •,l|llllll", o
o
*
Ormsaugað.
o
i.
o
All var í uppnámi. Lögregl-
an sendi skeyti og hringdi.
Sökudólgurinn átti ekki að
sleppa í þetta skifti. Lávarður-
inn hafði verið stolinn þeim
dýrgrip, sem hann hafði mestar
mætur á, „ormsauganu“, er
hann nefndi svo. Menn þóttusl
hafa sjeð glampa á það í vösum
Kobba langskeggs. Kobbi var
vanur að meðhöndla dýrgripi
og þó einkum gimsteina. Og
það er bágt að vita, hverja við-
skiftavini hann hafði, því að
ait af hafði hann góða sölu á
munum sínum. Sjálfur sagðist
Kobbi safna þessum gripum
eingöngu að gamni sínu. En
hann sagðist verða leiður á að
handleika altaf sömu hlutina,
svo væri það ófyrirgefanleg
synd að gefa ekki fleirum kost
á því að sjá þá. Það var ekki að
undra, þótt hann gæfi ekki
þessa dýru muni, er hann
hafði aflað sjer með súrum
sveita. Svo þurfti hann að fá
borgaðan verslunarkostnaðinn
og eitthvað fyrir áhættu. Það
var engin smáverslun sem
Kobbi rak, auk þess átti hann
gullsmíðaverksstæði og upplýs-
ingaskrifstofu hafði hann einn-
ig komið á fót. Og sjaldan lagði
hann í nokkurt fyrirtæki án
þess að hafa kynt sjer rækilega
allar ástæður áður. Alla nútím-
ans tækni færði hann sjer fylli-
lega í nyt. Og ekki var hann
eftirbátur annara að þyrla ryki
í augu í lögreglúnni og þeim er
hann stal frá og keypti af. Þá
hló Kobbi, er á það var minsí,
og sagði, að fólk, sem gætti ekki
betur muna sinna og ekki hefði
vit á, að meta hvers virði þeir
væru, ætti alls ekki skilið að
vera eigendur þeirra. Um lög-
regluna sagði hann, að hún
væri ekki starfinu vaxin úr því
að hún ljeti flækja sig í lögun-
um í stað þess, að hún ætti að
flækja aðra í þeim. Hann eyddi
ekki peningum sínum í hús-
gögn eða bækur. Slíkt lá hon-
um í ljettu rúmi. Hann var sæl-
keri að eðlisfari, og hann varð
að liaga lífi sínu eftir þvi.
Hann hafði fram að þessu orð-
ið að hrekjast um víða veröld
og hann hafði gist flest rann-
sóknarfangahús heimsins. Jafn-
vel í blóma aldurs síns hafði
hann verið rændur hinu ómet-
anlega frelsi sínu í langan tima.
En nú hafði lögreglan ekki leng-
ur liendur í hári hans. Að vísu
höfðu verið teknar myndir af
fingraförum hans á öllum
lögreglustöðvum, en sekt hans
var aldrei hægt að sanna.
Hann liafði lieldur aldxæi neina
samlierja, sem gætu komið upp
um liann. Einu sinni báru lög-
o
regluþjónarnir upp á hann, að
liann hefði liaft hjálparmenn.
Þeir höfðu komið að upp-
sprengdum peningaskáp og fyr-
ir framan hann lágu nokkrir
naglar. Kobbi svaraði því, að
rökfærslan var býsna skrítin.
„Einn nagli — einn þjófur, tveir
naglar tveir þjófar o. s. frv.
En nú hafði Kobba orðið al-
varlega á í messunni. Hann
liafði nefnilega skilið eftir lít-
inn bor á staðnum, þar sem
haiin stal. Þetta var ófyrirgef-
anleg yfirsjón. Hann sat hálf-
an dag til að reyna að finna
ráð, sem honum gæti að haldi
komið. Hann hafði skamma
stund notið þessa augnagam-
ans, að liann mátti ekki hugsa
til þess að láta það af hendi, en
frelsi sitt vildi hann heldur
ekki missa og jafnvel ekki fyr-
ir „ormsaugað“. Hohum varð
iiugsað til Cleopötru og hinnar
dýrlegu máltíðar, er hún bjó
Antoniusi, og um leið ljet hann
gimsteininn falla niður i vín-
glasið, sem stóð á borðinu fyr-
ii framan liann. Hann sat lengi
og starði á þennan fagurrauða
drvkk. Iiann stóðst þá freistingu
að gleypa steininn, eins og hver
Kimberleynegri liefði gert. Hann
sá, að lögreglan mundi upp-
götva svona grunnhyggið bragð,
já þetta lilaut að koma lionum
á kaldan klaka.
Hann sat niðursokkinn í þess-
ar liugsanir, þegar alt i einu
var komið við öxl hans. —
Þeir voru þá svona á hælunum
á.honum, — Nei, þetta var góð-
lyndur gestur, sem stóð rjett
fyrir aftan liann. Iíann var mjög
hrifinn af víninu, sem Kobbi
hafði fyrir framan sig og hahn
átti bágt með að skilja, að nokk
ur niaður gæti verið stúrinn,
sem ætti svona gott í .glasinu.
Kobbi og gesturinn urðu brátl
bestu vinir. Þeir töluðu um
alt milli himins og jarðar alt
frá hinni klassisku fornöld að
þessum nýafstaðna stuldi á
„ormsauganu“. Gestinum þótti
það vera frámunalega klaufa-
legl af þjófnum að skilja eftir
eitt af þektustu verkfærum sín-
um. Kobbi fjelst á, að það væri
ótrúleg óaðgætni. En hann hætti
því við, að svik kæmust altaf
upp um siðir.
Það gekk alt fjTrir sig eins
og Kobbi liafði vænzt. Tveir
menn komu lil hans, og liann
sá fljótt hvers kyns var. Hann
gaf þessum nýja vini það í
skyn, að hann ætti mjög áríð-
andi erindi við þessa komu-
menn og bað hann því fyrir-
gefningar á því, að hann gæti
ekki sint honum meira nú.
„Nú höfum við altjent feng-
ið liendur í hári yðar“, sagði
annar, auðsjáanlega sá, sem orð
átti að liafa fyrir þeim. „Við
höfum borinn í höndunum og
við sáum, þegar þjer ljetuð
gimsteininn í glasið. Nú þýðir
ekkert annað en játa strax sekt-
ina“.
„Hvaða s.ekt?“, sagði Ivobbi
forviða. „Er það sekt, þó að jeg
hafi látið gera eftirlíkingu af
hinu fræga ormsauga, þegar jeg
hafði ekki ráð á að kaupa stein-
inn sjálfan? Þjer skuluð bara
spyrja lávarðinn hvort hann
þekki steininn.
Það, sem Kobbi sagði, reynd-
ist alveg satt. Þetta var ekki
ormsaugað, heldur prjTðilega
gerð stæling. Lávarðurinn liafði
nú heitið þeim þúsund punda.
er gæti komið með steininn.
Samt var Kobba ekki varpað
í steininn. Svo lítilfjörlegt sönn-
unargagn eins og borinn, þótti
alls ekki nægja til að rökstyðja
svo mikilvægan dóm. Hann gat
líka gefið nákvæma skýrslu um
það, liar liann hafði lialdið sig
innbrotskvöldið. Það var því
ekkert, sem sannaði sekt lians
og hann var óðara látinn laus.
Hann vissi að nú gæti liann
ekki gengið þvers fótar án þess,
án þess að lögreglan kæmi í
liumátt á eftir honum. En hann
drakk og skemmti sjer engu
minna en áður. Nú kom honum
til hugar að hverfa af landi
brott. Einkanlega langaði liann
til Riviera. Himininn og hafið
er svo guðdómlegl þar, sagði
hann við skugga sinn.
Svo leið og beið, og aldrei
fanst ormsaugað. Lávarðurinn
hækkaði boðið.upp i 2 þúsund
punda og liann hjet því, að
handhafi steinsins skyldi engin
óþægindi af hljóta, ef hann
skilaði lionum.
Ivobbi hafði auðgast að nokkr-
um smámunum og liann ljek á
lögregluna betur en nokkru
sinni áður.
Dag einn fjekk lávarðurinn
brjef. Honum var þar ráðlagt
að bjóða brjefritara til matar
einn vissan dag. Honum var
jafnframt ráðlagt að hafa 2 þús-
und pund í smáseðlum hjá sjeí'.
Kobbi hafði ekki staðist mát-
ið Hann gat ekki með nokkru
móti látið annan eins dýrgrip
og ormsaugað liggja falið fyrir
öllum mönnum.
Meðal boðsgestanna var ungur
maður.. Hann gaf sig á tal við
lávarðinn og brátt hurfú þeir
inn i bókaherbergið. Ungi mað-
urinn gekk rakleiðis að einni
bókahyllunni og dró fram hók.
Hún var um samband Antoni-
usar og Cleopötru. Síðan seild-
ist hann með hendinni inn i
hylluna og tók fram glóandi
gimstein.
„Jeg liefi aldrei tekið stein-
inn herra lávarður, jeg hefi að-
eins flutt hann úr stað“, sagði
Ivobbi langleggur.
„En þjer liafið tekið hann
úr uppsprengdum skáp“, heyrð-
ist sagt frammi í dyrunum. Þar
stóð lítill, ljóshærður maður og
brosti sigurþrosi. Það var sami
maðurinn, sem klappaði á öxl-
ina á honum þegar hann faldi
gimsteininn. „Hnuplið er hættu-
legt starf. Hnuplarinn á erfið-
ara með að gleyma en aðrir
menn. Því hefir verið haldið
fram, að sekur maður komi alt-
af aftur á þann stað, þar sem
hánn framdi ódáðaverk sitt.
Verið getur, að það sje ekki al-
gildur sannleikur, en hnuplar-
inn girnist altaf að sjá það aft-
ur, sem einu sin'ni hefir freist-
að iians, jafnvel þótt liann hafi
góða stjórn á sjer. Bragðið að
fela steininn i vininu var ckki
svo vitlaust út af fyrir sig, en
dálítið klaufalegt af manni eins
og yður““
„Jeg er eins og krukka, sem
borin er lil brunnsins. Einn
góðan veðurdag kemur liún
heim liankalaus“, sagði Ivobbi
viturlega. Hann sá, að nú liafði
hann orðið undir í baráttunni.
„Kvarnir drottins og rjettvís-
innar, mala stundum seint, en
altaf rjett“, sagði glaðværi mað-
urinn.
Kobbi langleggur beygði i
þetta skifti knje sín fyrir rjett-
vísinni. Þeir fylgdust að út,
Kolibi og þessi glaðværi maður.
Kobbi til að útgrunda hinar tor-
skyldu leiðir rjettvísinnar, en
hinn til að finna ný jar leiðir
rjetlvísinni til framgangs.
Fyrir nokkru fór Croy greifi í
Budapest á veiSar, á landareign
sinni, rjett hjá borginni. Meðan
veiðmennirnir voru á veiðuin, rjeð-
ust flökkumenn á höllina greifans,
rændu öllu sem var í gestah.erbergj-
uinun og tóku með sjer alt fjemætt,
sem þeir máttu með komast. Einn af
veiðimönnunum var Hermann von
Felberg majór frá Köln. Hann misti
511 ferðakoffort sin og öll fötin síu
fallegu. Hann flýtti sjer sem rnest
hann mátti til Budapest og fór inn
á hótel Ritz, án þess að hafa eitt-
einasta koffort. Hjer sagði greifinn
frá frjettunum og varð svo æstur að
.alt.'i einu fjekk hann hjartastag, og
dátt niður dauður.