Fálkinn - 11.06.1932, Blaðsíða 6

0
F Á L K I N N
Sunnudags hugleiðing.
Það hafa margar gjafir verið
gefnar í veröldinni og alt til
þessa dags og af ýmsum ástæð-
mn sem riærri má geta. Vafa-
laust fjölmargar af kærleika til
göðs málefnis og áhuga fyrir
þvf, margar af brjóstgæðum við
snauða, eða í einhverskonar
vandræðum stadda menn, en
því miður vísast líka margar af
fordild og til þess að sýnast fyr-
ir mönnum. Miljónamennirnir
hafa sumir hverjir reist sjer
minnsvarða með stórgjöfum til
vísindastofnana, og njóta að
maklegleikum þakklætis og
virðingar alinna og óborinna.
En væri þess nú spurt, hverri
gjöfinni væri best borgið frá
gleymsku, þá mundi margan
furða að heyra nefnda minstu
gjöfina af öllum, er sögur fara
af. Og líldega er það tveggja
smápeninga gjöfin fátæku ekkj-
nnnar, sem getið er um í niður-
lagi 12. kapítula Markúsar guð-
spjalls. Ekki var þessi gjöf þó
gefin til þess að bæta úr neinni
sárri neyð, enda hefði lítið mun-
að um hana til þess; ekki var
hún heldur gefin til þess að sýn-
ast fvrir mönnum, öllu líklegra
að ekkjan hafi hálft i hvoru
hlygðast sin fyrir þennan litla
skerf. En gjöfin var gefin í fjár-
hirslu musterins, hún var gefin
í þarfir guðsdýrkunar ekkj-
unnar sjálfrar. Og einmitt þess-
vegna þess snerti þessi lilla gjöf
viðkvæman streng i brjósti
Jesú, þetta var einskonar yfir-
lýsing, og í hans augum, sem
rannsakar hjörtun, bein sönn-
un þess, að bjer fór fram guðs-
dýrkun í verki og sannleika, og
þessvegna varð lika litla gjöfin
svo Stór.
En litla gjöfin varð ekki ein-
ungis stór fyrir fátæku e(kkj-
una sjálfa, hún varð ennþá
stærri fyrir þau ummæli, sem
hún hlaut hjá Jesú. Það er eins
og hann haldi henni ennþá
uppi fyrir augum kristirina
manna, þeim til hvatningar til
að leggja alt fram, vegna mál-
efna guðsríkis. I hans augum
geta litlu gjafirnar ennþá orð-
ið stórar, sjeu þær gefnar með
hugarfari fátæku ekkjunnar.
Hvílík huggun má þetta vera
hinum snauðu, sem hafa mik-
inn vilja, en lítinn mált til þess
að leggja guðsríki til afl þeirra
hluta, sem gera skal. — En hví-
líka aðvörun er hjer líka að
finna, lil þeirra, sem með
tregðu og tómlæti inna af hendi
þau skil, sem „fjárhirsla must-
erisins“ á heimting á að mann-
legum lögum. Beri þeir hugax--
far sitt saman við hjartalag fá-
tæku ekkjunnar, að ekki fari
svo, að þeir geri sjer í rauninni
ónýtt það, sem þeir kunna að
leggja fram til þarfa hins al-
menna kristnihalds. Látum all-
ir dæmi fátæku ekkjunnar
minna oss á, að guðsdýrkun i
A fljótunum í Kína.
,,Tusjong“, að leggja frá landi. Framnndan er drátlarbáturinn, en nokkrar „djunkur" hanga aftan i.
Margskonar farþegar: Fólk, farangur og skepnur, alt í einni bendu.
Áður en góðir akvegir, brýr
og járnbrautir komu til sögunn-
ar voru lygnu fljótin helstu
samgönguæðar landanna. Undir
eins og þjóðirnar hófust til
menningar leituðu þær til fljól-
anna. Og það var ekki aðeins
af því, að frjósemi jarðarinnar
var meiri þar en annarsstaðar,
heldur eigi síður af hinu, að
fljótin gáfu færi á betri sam-
göngum en hægt var að hafa
þar, sem maðurinn sjálfur, hest-
urinn eða úlfaldinn var eina sam
göngutækið. Fljótin voru lífæð
þeirrar menningar, sem ekki
þekti vjelarnar er skiluðu orku
fvrir eldsneyti. Dæmin sanna
þetta. Stóð ekki vagga elstu
menningar, sem vjer þekkjum
við Níl, Efrat, Tigris, Indus og
Ganges, Hoangho og Jangtseki-
ang? Og efldist ekki verslun og
framkvæmd helstu þjóða Ev-
rópu við ósa Tiber, Signu, Elhu^
Vislu og Thames?
Svo mikill er máttur fljóta-
anda og sannleika er oss öllum
lífsskilyrði, og þólt það sje fá-
tæklegt, sem vjer einnig i þessu
tilliti höfum fram að bjóða, þó
muni það þó geta fundið náð
fvrir guði.
leiðanna, að enn þann dag i dag
eru þær eins og slagæðar allra
samgangna, þrátl fyrir járn-
hrautirnar, hifreiðarnar og
flugvjelarnar. Og svo verður
jafnan, svp lengi sem ódýrara
verður að flytja vöru á legi en
láði. Hvað mundi þó meðal
þeirra þjóða, sem skemra eru á
veg komnar í vjelamenningunni
en þær vestrænu.
Að þessu athuguðu hlýtur
það að skiljast öllum, hvílika
feikna þýðingu ltínversku árnar
hal'i fyrir þjóð þá, sem byggir
fjölmennasta ríkið í veröldinni.
Að vísu erix um 11.000 km. af
járnbrautum í Kína, en að til-
tölu við fólksfjölda svarar það
til þess að rúmir 3 km. af járn-
brautum væru hjer á landi, svo
að auðsætt er, að þær geta ekki
fullnægt flutningaþörfinni. Stór
árnar tvær, Hoangho og Jang-
tsekiang eru þvi aðalflutninga-
brautir stórþjóðarinnar, með ó-
tal hliðarám, sem kvíslast um
vatnasvæði þessara fljóta. Skip-
in á þessum kínversku fljótum
eru ekki eftir nýjustu tísku. Þau
eru vltanlega grunnskreið og
flesl xneð líku fyrirkomulagi og
var fyrir hundruðum ára, því
að Kínverjar eru íhaldssamir og
breyta helst ekki til nema þeir
neyðist til þess. Fæst þeirra eru
eimknúin en ganga fyrir segl-
um, eða er sljakað áfram eða
xlregin frá landi.
Jangtshekiang er miklu
merkari samgönguæð en Ho-
angho, um 5000 km. löng og
regnsvæði hennar um 2 miljón
ferkílómetrar, en Iloangho er
að minsta kosti 1000 km. stytlri
og regnsvæðið helmingi minna.
Um 1700 km. af Jangtsekiang
eru færir stórum skipum og tug-
ir þúsunda af smærri skipum
hafast að staðaldri við á ánni.
Algengasta farið ó Jangtse-
kiang er svokallaður „tusjong“.
Ef fátœkur sjómaður getur ekki fengið skip til þess að draga lcugginn
sinn ókeypis, er það ærið erfiði að stjaka honum áfram.