Fálkinn - 11.06.1932, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
iH'aur ilimma tekur á skipinu á kvöldin kveikja líinverjar á pappirs-
lömpnm sinum.
Er það allstórt skip, lágl að
framan en háreist að aftan; ern
bygðar þrjár hæðir hver npp af
annari á afturhlnta þilfarsins.
Er neðsla hæðin ætluð handa
farþegunum, á þeirri næstu eru
fiuttir allskonar gripir, beljur,
svín og hænsni en á efstu hæð
er skipstjóri, skipshöfn, eldhús
og svo farangur, seni ekki er
liægt að koma fyrir í lcstinni.
Þetta skip hefir enga aflvjel. 1
gamla daga var því róið áfram
með árum, en nú liefir verið
tekin upp sú aðferð að láta vjel-
hát draga skipin, því að liitt
þólti of seinlegt. En ekki eru
þessir dráttarbátar af nýjustu
gerð og ekki gengur ferðalagið
mcð geysiliraða, því að „tu-
sjonginn“ er þungur i vöfum og
svo lmýta „djunkukarlarnir“
skipum sínum aftan í hann.
Verður dráttarháturinn því oft
að draga lleilan skipaflota.
Þelta fer ekki hart yfir — ('n
það mjakast.
Þelta er hýsna gamaldags
l'lutningaaðferð, cn þegar kom-
ið er um horð verður þess þó
vart, að ýmislegt hefir slæðsl
þangað frá nýrri tíma. I far-
þegasalnum er l. d. útvarpstæki.
Og vistin þykir góð og um-
gengnin ágæt i þessum kin-
versku skipum. Evrópumenn
geta þó eklíi notað þessi skip.
Þar eru t. d. engir sjerklefar
handa farþegum og engin rúm,
en farþegarnir verða að sofa á
trjébekkjum eða gólfinu. En
Kínvcrjar kunna þessu vel og
eru rólegir þó að skipinu miði
hægt áfram. Þeir stytta sjer
slundir við peningaspil og við
á viðkomusföðunum. Þeir eru
ekki betra vanir.
Um borð i hverju skipi eru
vopnaðir lögreg-lumenn, sem
rannsaka livern farþega um leið
og hann kemur mn borð og taka
af lioniim vopn ef nokkur eru.
Reynslan hefir sýnt, að al-
staðar verður að vera á verði
gagnvart ræn i ngj aflokku n um,
jafnvel á fljótaskipunum. Það
har oft við áður og gerir það
jalnvel enn i dag, að farþegar,
sem enginn grunaði um græsku
fleygðu af sjer gærunni þegar
komið var út á fljót og drápu
skipshöfnina, rændu öllu fje-
mætu og lijeldu skipinu á afvik-
inn slað og höfðu farþegana þar
í haldi, þangað til lausnargjald
kom fyrir þá.
Allur aragrúinn af hinum
minni bátum á fljótinu sýnir
aðra hlið tilverunnar en „tu-
sjongarnir". Á mörgum jiessara
hála lifir fólk alla æfi sína, það
á þar lieima alla sína æfi, en fer
stað úr stað. Það er livergi
„skrilað“ svo að yfirvöldin hafa
ckki hugmynd um, hve margt
það er. A „djúnkunum" og
fiskibátunum eiga hinir „synd-
andi“ þcgnar ríkisins lieima
alla sína æfi og þeir eiga hvergi
heimili á þurru landi. Þeir láta
herjast fyrir straumi i orðsins
fylstu mérkingu og bera engar
áliyggjur fyrr morgundeginum.
þeir sjer aftan í einhvern „tu-
sjonginn", sem er á uppleið.
Véiðimennirnir stíga aldrei fæti
sínum á þurt land; það eru ó-
skrifuð lög þeirra, að yfirgefa
aldrei hátinn sinn.
að góna á þá sem koma og fara Þegar þeir þykjast vera komnir
Á nótlinni leita farþegarnir Iwílustadar hvar sem hœgt er ni) ilrepa
sjer ni&ur á gólfiiui og sofnast vel.
of langt niður eftir ánni, hnýta
Lögreglan um l>orð á kinversku skipi, til þess að iita eftir ræningjum.
Svp sem Lenin, Trotski o. II. er
Hitler nafn, sem nasistaföýinginn
þýski hefur tekið sjer. Hann heitir
ekki þvi nafni, heldur Adolf Schikl-
griiber. Hefði hann haldið þvi nafni,
hefði hann aldrei orðið eins þektur
og hann er nú. Bara framburður
nafifsins er svo erfiður að fólk hefði
ekki niinst á liann, segir „Berliner
Tagehlalt".
Beiningamaður stóð um daginn
fyrir rjetti i Berlín, sakaður um að
hafa stolið loðkápu frá frú einni í
borginni. Hjónin mættu sem 'vitni
i málinu. Maðurinn hjelt því fram að
hann hefði engu stolið, og sagði nú
eftirfarandi sögu, sem auðvitað eng-
inn trúði i fyrslu. Hann kom upp
stigann í húsinu, skyndilega var
opnuð hurð og loðkápunni kastað i
hann. Himinlifandi glaðlir yfir þess-
ari vænu gjöf, fór hann undireins og
seldi kápuna fyrir sextíu mörk. Dóm
arinn hló og bað manninn gjöra svo
vel og haga sjer sæmílega i rjettin-
um, en ekki Ijúga að dómaranum.
Við rannsókn kom í ljós, að hjónin
höfðu orðið ósátt út af þvi, að kon-
an endilega vildi að hann gæfi sjer
nýja loðkápu. En maðurinn varð svo
reiður, að hann tók gömlu kápuna
hennar og kastaði út á gang. En
hún hafði þá lent á beiningamanu-
inum, sem hjelt að kápan væri gjöt'
til hans. Maðurinn slapp auðvitað
undireins.
----x-----
Blöðin í New York segja frá því,
að Ivar Kreuger hafi eytt óskaplega
í veisluhöld, er hann síðast var i
Ameríku. Síðasti veislufagnaðurinn
sem hann efndi til, kostaði hann
íslenskar. Gestirnir voru 15 talsins-
7500 dollara eða um 45.000 krónur
og hver þeirra fjekk að gjöf cigar-
eltuhylki úr gulli með gimsteinum,
á lokinu, Meðái gestanna voru fjór-
ar ungar, óvenju fagrar danskonur
— og er sagt að Ivreuger hafi verið
sjerstaklega örlátur við eina þeirra.
----x-----
Amerískur miljónamæringur beiddi
sjer um daginn stúlku, sem er þekt
kvikmyndakona i Hollywood. Til
jiess að vera viss um góðan árangur,
þóttist hann þurfa að hjóða henni
uppá eitthvað verulega gött og að-
laðandi. Jeg skal láta lífvátryggja
mig fyrir miljón dollara, sem þú
átt að eiga þegar jeg er dauður,
mælti liann við stúlkuna. Ertu á-
nægð með það? Ágætt, svaraði stúlk-
an, þú ert mesti höfðingi, en hvern-
ig fer ef að þú ekki deyrð?
----x-----
í Rússlandi er refaræktarstöð, sem
rikið rekur. hað þykir tíðindum
sæta, að þar hafa verið gerðar til-
raunir við að lita skinnið á tófum.
Er það gert með geislum og ein-
liverju öðru, sem er ekki látið uppi.
Því er haldið fram, að það innan
skanuns muni takasl, að fá þann lil
á hár loðdýranna, sem hest hentar
fyrir markaðinn i hvert sinn.
----x-----
Fyrir hvern mann, sem myrtur er
i London, eru myrtir 10 í New York
og 18 í Chicago.
BRJEFSEFNI
nafnspjöld, reikninga,
umslög og yfirleitt
hvaða prentun sem er
afgreiðir
HERBERTSPRENT
með stuttum fyrirvara.
Allskonar pappir, kort
og umslög fyrirliggj-
andi. — Leggirðu á-
herslu á vandaða
prentvinnu, kemurðu
beint í
BANKASTRÆTI 3
Sími 635.