Fálkinn - 11.06.1932, Blaðsíða 14

14
F Á L K 1 N N
hina niestn ánægju“, sagði Guy ákveðinn.
„Er það eitt af þessum skylduverkum að
láta kjósa sig til þings?“ spurði Tony.
Guy kinkaði kolli. „Jæja þá“, sagði Tony
„Þar sem hæði þú og Tlenrv viljið fá mig
lil að gera þetta, verð jeg vist að seg'ja já“.
Spalding kom inn.
„Vagninn er við dvrnar", sagði hann.
„Ætlar þú ekki að ljúka við máltíðina?"
sagði Guy þegar Tonv stóð upp.
„Nei, jeg borða aldrei mikið áður en jeg
fer að horfa á hnefaleik, annars kemst jeg
ekki i nógu mikla æsingu. Þar að auki er-
um við vanir, Bugg og jeg að fara til Shep-
lierd á eftir, tii að fagna sigrinum með öli
og ostrum".
Hann gekk niður i forsaiinn, og hjálpaði
Spelding honum í frakkann. Jannings sat
við stýrið en aftur í vagninum sátu þeir
Bugg Tígri, og þjálfari lians, Mc Farland
að nafni. Báðir heilsuðu er þeir sáu Tonv.
Bifreiðinni var ekið af stað. Tonv sneri sjer
að Bugg. „Eruð þjer vel fyrir kallaðu'r?“
spurði hann. „Ákaflega", svaraði ungi
hnefleikamaðurinn brosandi. Bilstjórinn
þevtti hornið ákaflega um leið og bifreiðin
beygði fvrir horn og staðnæmdist við dyr
klúbbsins. Heill hópur af slæpingjum hafði
safnast saman á gangstjettinni fvrir utan
dvrnar.
„Þarna kemur Tígri“, heyrðist kallað úr
hópnum, þegar bireiðin nam staðar.
Bugg og Mc Farland flýttu sjer inn, en
Tony dokaði við til að gefa Jennings fyrir-
skipanir. Síðan labbaði hann á eftir þeim
inn, og hópurinn fvrr utan óskaði honum
allra heilla.
Tony gekk þegar inn i hinn mikla leik-
fimissal klúbbsins, þar sem hnefaleikarnir
jafnan voru liáðir.
Undirbúningurinn var þegar hafinn.
Kringum upphækkaða pallinn þar sem
lmefleikurinn átti að fara fram, sátu ná-
lægt fimtán hundruð manna, næst um því
allir kjólklæddir, og voru þar á meðal fræg-
ustu íþróttamenn Lundúnaborgar.
Tonv ruddi sjer braut að sæti sínu, og
tieilsaði til beggja lianda. Flestir virtust
kannast við hann og hann hafði bros og
fyndni á reiðúm höndum, við hvern sem
var. Skamt frá sæti sínu fór hann framhjá
da Freitas. Þessi tigni stjórnmálamaður sat
makindalega i hægindastól og revkti risa-
vaxinn vindil. Við hlið hans í öðrum
stól Já maður nokkur ungur að aldri, rið-
vaxinn með fremur grófgerða andlitsdrætti.
Hann heilsaði Tony með iítillátlegri bend-
ingu. Þetta var hans hátign Pedro konung-
ur V. Hinn rjetti — en samt sem stóð land-
ræki — konungur Livadiu. „ Þá er Tony
sá þetta merki konunglegrar náðar gekk
hann til þeirra og heilsaði da Freitas og
drotnai’a lians, með handarbandi. Það var
undirskilið við svona löguð tækifæri að kon-
ung bæri að skoða, sem venjulegan klúbb-
fjelaga.
„Jeg vona að yðar maður sje í góðu á-
standi", sagði hann við Tony. Hann talaði
vel enslcu, en þó mátti heyra dálítinn út-
lendingshreim á málinu.
„Hann hefur aldrei verið betur fyrirkall-
aður“, sagði Tony. „Við höfum enga af-
sökun, ef við verðum undir“.
Da Freitas bljes út úr sjer stórum revkj-
arstrók.
„Þið Englendingar eruð aðdáunarverðir
þegar þið bíðið lægri hluta. Ef til vill verð-
ur vkkur minna um það, en okkur vestur-
landabúum, með heita blóðið".
„Getur verið, en engum hjálpar að gráta
orðinn hlut“.
„í Livadiu", sagði da Freitas, „fellur okk-
ur illa að verða undir“.
Tony komst í sæti sitt við hliðina á Doggi
Donaldson. „Alt í lagi“? spurði hann.
„Já, hvað okkur snertir".
Nú fór að draga að orustunni, sem allir
biðu eftir með svo mikilli óþreyju. Hnefa-
leikamennirnir komu nú inn, og var klapp-
að mjög ákaft fvrir þeim báðum. Þeir
komu sinn frá hvorri hlið salsins og fylgdi
hvorum fyrir sig dálítill hópur aðstoðar-
manna. Nú stigu þeir inn í hringinn, nudd-
uðu skónum sínum i trjákvoðu sem var
dreyft yfir gólfið, og settust síðan liver á
sinn stól, og biðu þess að merki yrði gefið
um að byrja. Nú fór fram þessi óhjákvæmi-
legi forleikur, sem ætið er undanfari hnefa-
leika.
Aðstoðarmenn hvers hnefaléikaranna
skoðuðu nákvæmlega hanska hins, og að
því búnu var kápa lögð á herðar lniefa-
leikaranna. Doggv Donaldson, sem stóð
fvrir leiknum hjelt hina venjulegu ræðu:
„Herrar mínir! Hnefaleikur í tuttugu og
þriggja mínútna lotum milli Lopez Leift-
ur, frá Livadíu, hægra megin, og Bugg.
Tigra frá Hampstead, vinstra megin“.
Nú var slegið á bumbu, og var það merki
þess að allir nema hnefaleikararnir ættu
að fara út úr hringnum. Aðstoðarmennirn-
ir skriðu í mesta flýti undir böndin. Nokk-
ur augnablik sátu garparnir á stólum sín-
um, og mældu liver annan með augunum,
þvert yfir gólfið. Svo hljómaði bumban á
ný, og nú spruttu þeir báðir á fætur og
mættust á miðju gólfinu. Báðir voru þeir
klæddir stuttum buxum, en að öðru levti
naktir. Þeir voru líkastir tveimur panþer-
dýrum. Vöðvarnir á baki og lierðum sáust
skýrt í hinni sterku birtu í salnum, sem
var al'ar vel lýstur. Þeir vóru áþekkir mjög
að stærð og vexti, en Bugg var ljós á bör-
und, en hinn mjög dökkur . Lopez var
langt um ákafari.Hann var frægur fyrir
villidýrslegan ofsá, og liafði í síðasta bar-
daga, þar í klúbbnum, sigrað mótstöðu-
mann sinn þegar í annari lotu. En nú virt-
ist hann ekki alveg laus við óróa. Bugg sló
af sjer nokkur vinstri handarhögg, svo
ljeltilega að hann virtist næst um því gera
það með fyrirlitningu. Leit út fyrir að það
setli Loj>ez í slæmt skaji. Lojiez breytti
nú skvndilega um aðfcrð. Hann gekk eitt
skref afiur á bak og' stökk svo alt í einu
áfram eins og þegar rándýr stekkur á bráð.
Atti hann skallanum fram, og var þetta á-
hlaúp svo snöggt að það mundi hafa kom-
ið flestum lmefaleikamönnum á óvart; en
Bugg vjek sjer eins og elding til liliðar og
greiddi Lopez um leið svo mikið liögg und-
ir kjálkabarðið, með hægri hendi að hann
tókst á loft, spriklaði út öllum öngum og
fjell svo meðvitundarlaus á gólfið.
Allir sátu grafkyrrir og gálu engu orði
upp komið, en þegar tímavörðurinn fór að
telja sekúndurnar ráku áhorfendur upp ój>
mikil og óhljóð.
Doggv Donaldson greij) í handlegg Tony
og æpti „Hvert í þó heitasta. Jeg held að
hann liafi hálsbrotnað. Á meðan hann var
að segja þetta tilkynti timavörðurinn að
iíu sekúndurnar væru liðnar. Ruddust nú
áhorfendur upp á pallinn, en Bugg lók hinn
meðvitundarlausá mótstöðumann sinn í
fang sjer og bar haiín vfir i sitt horn á
pallinum, Tony ruddi sjer braut gegn um
þvöguna, sem kejitist við að óska honum
til hamingju með sigurinn. Komst hann að
lokum að pallinum og sjnirði kviðandi um
Líðan Lopez.
„Donaldson var komin þar á undan
Tony, og kallaði til lians að engin liætta
væri á ferðum.
„Jeg hjelt fyrst að liann ætlaði að sálast,
en nú er hann að hressast“.
Alt í einu stóð Tonv augliti til auglits við
da Freitas og Petro. Da Freitas var með
hlítt bros á vörunum, eins og vandi lians
var, en lians iiátign var að sjá mjög móðg-
aður.
Tony kinkaði kolli til þeirra og hjelt á-
fram. Ymsir vinir hans lögðu að honum
að borða með sjer kvöldverð, en hann af-
þakkaði öll slík boð, þar sem það var
vani hans að fagna sigrinum með Bugg
einum. Ilin óbrotna sál Bugg Tigra var ekki
hjegómagjörn. En að fá að sýna sig með
húsbóndanum var honum, undir þessum
kringumstæðum svo mikil unun, að Tonv
hefðið ekki viljað hafa hana af honuin þó
hinn óhófsamasti kvöldverður væri í boði.
Bugg var nú komin í föt sín, og Tony
fann liann i stórum hóp af blaðamönnum
og hnefaleikurum. Tonv varpaði til þeirra
nokkrum gamanyrðum, og tók svo Bugg
með sjer. Til þess að þurfa ekki að fara
gegn um liúsið, fóru þeir út um bakdvr
nokkrar, og voru þegar komnir út í Long
Acre.
Kvöldið var kyrt og svalt. Tony kveikti í
vindlingi og liauð fjelaga sinuni annan.
„Þjer fóruð fram úr sjálfum yður í
kvöld“, sagði liann. „Verst er að jeg verð
að leita mjer að annari atvinnu, ef þessu
fer fram. Enginn þorir framar að veðja við
mig.
Alt i einu nam liann staðar og starði yfir
götima. Hann iiafði sjeð unga stúlku hinu-
megin á götunni, og sýndist honum, við
hirtuna af götuljósinu, að hún vera mjög lík
Molly Monk. Stúlkan var auðsjáanlega ný-
komin út úr húsinu sem hún stóð við; hún
lijelt á tösku í hendinni, og svipaðist um,
eins og henni væri ekki ljóst livert hún
væri lialda.
Tony kom nú í hug að þetta gæti ekki
verið Mollv, þar sem hún hlaut að vera í
leikhúsinu, ætlaði hann því að halda áfram
þegar nokkuð kom fyrir, er kom honum til
að bíða.
Tveir vel búnir menn í dökkum kápum,
og með barðastóra hatta komu skyndilega
fram úr skugga húss nokkurs, og flýttu sjer
tii stúlkunnar. Þau störðu livert á annað
eitt augnablik, svo steig annar maðurinn
eitt skref fram, tók ofan og ávarpaði stúllc-
una. Hún virtist hrædd, og leit tii beggja
hliða, um leið og hún hörfaði upp að hús-
inu, og var svo að sjá sem hún væri að
athuga í hverja áttina tiltækilegt væri að
flýja. Sá sem yrt hafði á liana gekk á eft-
ir henni með hattinn í hendinni og virtist
vera að hughreysta hana.
Tony sneri sjer að Bugg. „Við getum ekki