Fálkinn - 06.08.1932, Side 4

1’ A I. K I N N
Senor Bruno.
Saga eftir MARTIN CUMBERLAND.
Ef jni crl karlniaður og hefir
dvalið uni tínia í Buenos Aires,
má ga'nga að þvi vísu, að þú haf-
ir koinið á gildaskálann Hermi-
lage í Calle Maipu.
í götunn: Calle Maipu er aðal-
Ijækislöð nælurlífsins i Buenos
Aires, og Ilermitage er brenni-
depill þessa uppljómaða borg-
arhluta, sem vaknar til lífsins
um miðnættið og lognast ekki
úl af fyr en. á mörgnana, um það
levti að verkamaðurinn fer til
vinnu sinnar.
Ljós og kliður streymir út frá
jiessum risavaxna gildaskála,
sejn liefir veitingastofurnar á
stofuhæðinni, jafnhátt götunni.
En á annari hæð er jiað, sein
iiinn eiginlegi næturlifnaður í
Hermtage þrífst best. Á annari
hæð er lítill salur, skreyttur
gulli og purpuralit og með fjölda
spegla á veggjum; þar getur eng-
inn verið án viðhafnarfata og
kamþavíns og þar er peningum
kastað á glæ, svo um munar.
Iíjer finna naulnasjúkir menn
Mon tmartre Suður-Ameríku.
Hessi litli salur er blátt áfram
ekki annað en „kaharett“
liversdagslegur og dónalegur,
viltur og ástríðufullur jiegar þvi
er að skilta, fullur af lífi og iði
það er komið undir augunum
sem á horfa.
Hjer eru tvær hljömsveitir,
leikur önnur tango, hin foxtrot,
sin hvoru megin við litla dans-
gólfið. Á horðunum glitrar á
silfur og lýsir af líni og afskorin
hlóm hlanda ilm sínum við stækj
una af af farða og kölnarvatni.
I'arna hillir maðiir líka senor
Bruno.
Ilann kcmur þarna hverja ein-
uslu nótt og afskekt og óskreitt
horð úti í horni er ætíð lofað
um fyrirfram, svo aðrir fá
j;að ekki.
Senor Bruno samræmist elcki
vel umhverfinu þarna, þessi
maður nleð hlíða og hrukkótta
andlitið og alvarlegu augun, sem
skína í gegnum gullgleraugun.
Ilann er nauðsköllóttur að kalla,
aðeins ofurlítill hárkragi i hnakk-
anum. Manni dettur i hug er
maður lítur kjólfötin lians, að
|iau hafi verið geymd á kistu-
hotni árum saman, og þó eru jiau
eflaust saumuð af fyrsta flokks
klæðskera. Þau eru gljásnjáð og
ekki laust við naftalinslykt af
jieim.
Senor Bruno er hægláíur mað-
iii' og skemtir sjer mjög alvar-
lega. En skyldi svo hera undir,
að fjörið komist í algleyming þá
hefir hann það til að setja mis-
lita pappírshúfu á höfuðið, um
leið og hann lítur góðlátlega á
jiá, sem af tilviljun líta á hann.
Eins og eðlilegt er vekur svona
maður talsverða eftirtekt á stað
sem jiessuin. Margt er hvíslað
og pískrað og þvaðrað um þenn-
an karl, sem er svo litill fyrir
mann að sjá. En sannast að
segja virðist enginn vita liver
liann er eða hverju hann lifir af.
Senor Bruno færist undan með
liæversku. Og spyrji maður ein-
liverja af stúlkunum, sem venja
konmr sínar í Ilermitage þá
segja jiær, að liann „selji l'alleg-
ar stúlkur“.
En sannast að segja mætti
trúa, að litli maðurinn seldi ým-
islegt, en engan veginn fagrar
stúlkur. Ef hann seldi eitthvað
lilyti það að vera eitthvað mjög
heiðarlegt og alvarlegs efnis.
sem hann seldi.
Menn skilja af þessu, að það
cr tekið eftir senor Bruno. Með-
al alira þeirra er spurðu en fengu
ósamhljóða svör var Loreto
Belmonte hinn ungi. Hann hafði
ckki konrð þarna nema þrisvar
þegar hann uppgötvaði Bruno.
Hann spurði þá, sem var stúlk-
an hans það kvöldið, vísnadrós-
ina Mími, en hún ypti öxlum og
sagði að liann seldi eitt eða ann-
að.
„Selur hann?“ át Loreto eftir.
„Ilvað er það sem hann selur?“
En Mimi gat ekki sagt meira
og forvitni Lorelos dó úr hungri.
Ilann gleymdi svo senor Bruno.
En samt átti jiað fyrir lionum að
liggja, að verða einn af þeim fáu
meðal tveggja miljóna af íbúum
Buenos Aires, sem fengi að vita
hvað senor Bruno hafði fyrir
stafni.
Það var kalt jielta kvöld. Þeg-
or Loreto var komin niður í
suðurhafnarkvíarnar og halði
farið jiangað ótal krókaleiðir,
hretti hann upp frakkakragan-
um. Það var nístings kaldi við
árósinn og öklurnar glitruðu
eins og silfur í tungsljósinu.
Yfir höfði Loreto gnæfðu liá-
ii svartir hegrar eins og dimmir
gálgar í myrkrinu. Meðfram
hafnarhökkunum lágu skip fyr-
ir festum, dimm og hljóð jivi
j'ar logaði aðeins á landgangs-
ljósunum og aðeins var ljós á
stangli í klefagluggunum. Ilim-
inhá möstur stóðu eins og spjót
i myrkrinu en við tunglið sá
Loreto bera loftnet, eins og
kongulóarvef við himinn.
Sem hrein andstæða þessa sá
Loreto lijarma af ljóshafinu
lcngra upp með ánni. Það var
Montevideoferjan, sem var að
hiða eftir siðuslu farþegunum
áður en hún legði úr höfn. Raf-
1 jósavarparar lýstu þilfarið.
Raðir af Ijóskerum lijengu með-
fram landganginum og sáusl
íarþegar ganga um liorð.
Loreto Jireifaði á sjer eftir
farseðlinum og' peningaböglin-
um í vasa sínum. Þegar hann
kom inn í bjarmann þrýsti hann
flókahattinum lengra niður á
ennið. Ilann var aðeins fimm
metra frá landganginum þegar
maður einn kom fram úr skugg-
anum og lagði höndina á öxlina
á honum.
„Ciolt kvöld“, sagði senor
Bruno. „Ilann er svalur i
kvöjd!“
Lorefo hrökk í kuðung. Hann
krcpti hnefana í l'rakkavasan-
iun og fann samtímis, að kald-
ur sviti spratt fram um allan
líkamann. Hann stóð Jiarna graf-
kyr og góndi á manninn með
gleraugun. Sagði ekki eitt ein-
asta orð.
„Levfist mjer að spyrja hvert
jijer eruð að fara?“ sagði senor
Bruno. „Eða svo maður segi á
latínu quo vadis?“
Loreto vætti varirnar með
tungunni. Röddin var lág og hás.
„Ekkcrl ákveðið“, sagði liann.
,,.leg .... jeg á kunningja, sem
cf til vill fer lil Uruguay í kvöld.
Datt í hug að kveðja hann“.
„Ur jiví að jijer eruð ekki að
fara neitt sjálfur hafið jijer cf
lil vill aúgnablik afgangs handa
nijer", sagði hann. „Mig langar
til að rahha dálítið við yður“.
Loreto svaraði ekki. Hann stóð
þarna kyr og þögull með handlegg
Bruno undir sínum. Senor Bruno
rcndi augunum upp á loftnetið
á skipinu og Loreto tók eftir
hvert hann horfði.
„Jeg kem“, sagði Lörelo lágl.
„Gott“.
Bruno leiddi lnmn áfram og
og nú var lialdið hurt úr skipa-
kvíimi um ljóta hafnargötu að
svolitlu kaffihúsi ekki langt und-
an. Þar var nærri jiví mannlaust.
Bruno valdi borð út i horni og
hað um kaffi.
„Sjáuni til“, sagði liann gla'ð-
lcga. „Nú getum við lalast við“.
Loreto starði á liann: „Jeg á
annríkt. Hvað viljið jijer mjer?“
Senor Bruno flýtti sjer ekkert
að svara. Han dró sígarettubrjef
upp úr vasa sínum og bauð l'je-
laga sínum. Loreto tók eina í
húgsunarleysi. Bruno kveikti á
cldspitu og kveikti í hjá honum
og sjer.
„Nú?“ mælti Lorclo. „llvað
vilduð jijer mjer Jiá, senor?“
Röddin var dálítið liörð. En liann
fölnaði er hann leit framan i
manninn.
„Hversvegna .... hversvegna
l.orfið jijer svona á mig?“ stam-
aði liann. „Ilver ernð jijer? Jeg
jiekki yður ekkert?“
„Ekki jiað? Jeg heiti Bruno!“
Litli maðurinn hrærði i boll-
anum sínum og drakk hægt og
hugsandi.
„Jæja, svo jijer þekkið mig
ckki?“ Nei, Jiað eru ekki margir,
sem gera það. En jeg þekki yður
Loreto Balmonte, son Ricli-
ards Belmonte, sáluga stóreigna-
manns í Chihut. Þegar faðir jrðar
dó, sem eignalaus maður feng-
u ð Jijer stöðu við National Bank
of Argentina and Paraguay.
Eklci rjett ?“
Loreto kinkaði kolli. „Jú!“
svaraði liann.
Ilann starði eins og dáleiddur
á liinn manninn. Senor Bruno
hrosti raunalega: „Og í kvöld
ætluðuð jijer að sleppa yfir til
Montvideo?11 sagði liann mjúk-
lega. „Þjer ætlið jiá að hætta í
bankanum?"
„Eg. . “ Loreto hálfstóð upp.
liann starði á litla raunalega
manntnn, sem horfði svo vin-
gjarnlega á hann.
„Setjið niður“, sag'ði senor
Bruno vingjarnlega. „Það er
fleira, sem jeg þarf að tala \ið
yður um .... dálitið fleira“.
Loreto stai'ði fram fyrir sig og
ljet fallast niður í stólinn. Síg-
arettan datt niður á ggólf, því
að fingur hans skulfu svo mikið.
Ilann fálmaði eftir vasaklút og
þurkaði svitann af enninu:
„Hve .... hve mikið vitið
jijer?“ stamaði hann.
Senor Bruno leit kringum sig
til að sjá livort þjónninn væri
fjærri.
„Þjer hafið stolið nærri því
20.000 pesos úr eigin hendi“,
sagði liann liægt. „Svo að maður
sje alveg nákvæmur: 19.600
pappirsseðlum. Ekki rjett?“
Pilturinn lcinkaði kolli og fór
nú alt i einu að tala.
„Já, jeg lilýt að hafa veri'ð
hrjálaður. I kvöld taldi jeg sam-
an i hókunum. .leg hafði ætlað
að horga alt aftur alt sem jeg
haí’ði cftir ai' jiví og meðganga
siðan fyrir senor Menendez.
Ihmn jiekti föður minn .... cf
íil vill gæli liann .... En nú er
jiað of seint. .Teg var fífl, lydda.
Jeg .... “
Hann ætlaði að standa upp afl-
ur, en senor Bruno lijelt honum
aftur.
„Hvað liafið Jijer mikið eft-
ir?“ spurði liann rólega.
„Mestan partinn. Jeg hafði
hugsað mjcr að flýja með |ien-
ingana .... með ungri stúlku,
sem jeg Jiekki. En jeg komst að
jiví, að hún var mjer ekki trú.
. . Jeg hcfi alla peninganá nema
1200 pesos. Jeg' hcfði getað end-
urgoldið jiá mcð tímanum. Nú
cr jiað orðið of scint. Jeg hefi
stcypt mjer i smánina .... það
cr úti um mig!“
Pilturinn lagði höfuðið fram
á borðið og fór að snökta, án
jjcss að laka tillit til hvar hann
var staddur. Grannvaxinn líkami
lians engdist af gcðshræringu
scm hann liafði ckki sjálfur
vald á.
Senor Briino sal og horfði á,
dreypti á kaffinu og tók teyga
af sígareltunni. Hann gaut aug-
iinum til þjónsins og hað um
glas af koníaki.
Neðan úr kvínni heyrðist eim-
blístra lilása jirisvar. Loreto
lyfti liöfði.
„Skipið er farið. Það er far-
ið“. Ilann starði á senor BÍruno.
„llvað ætlið þjer að gera við
mig?“
Gamli maðurinn litli horfði
j.rófandi á'hann, ýtti síðan koní-
aksglasinu yfir borðið og leit
glcttnislega á hann.