Fálkinn - 06.08.1932, Blaðsíða 14

14
F Á L K 1 N N
fjórðu liluta leiðarinnar, 014 voru farin að
nálgast'hæinn, |)egar Isabella alt í einu virt-
isl taka eftir því hvar þau voru stödd. Hún
þagnaði í miðri setningu.
„En , er þetta ekki Rielunond skemti-
■garðurinn ?“ spurði liún.
To.ny leit á liana hálfhissa. ,,.)ú“, sagði
hann. „Jeg valdi þessa ieið af þvi að Inin er
skemlilegri. En er nokkuð að yður'? sjnirði
liann, pr iiann sá að hún náll'ölnaði. „Jeg
jeg viidi síður fara í gegnum listigarðinn1'
sagði liún stamandi „Ef ef vður væri
sama um það“.
„Auðvitað. Jeg fer að ölJu eftir óskum vð-
ar. Jeg vissi eklc. . . .“ Hann lauk alclrel við
setninguna. Isabella saup hvtl.iur, hallaði sjer
aftur á hak í sætinu og þrýsti sjer að hon-
um, eins og hún ætti von á höggi.
Velbúinn heldri maður kom gangandi á
mótJ þeim álútur og liugsandi. Alt í einu
varð honum litð upp, og staðnæindisf iiann
þá á miðjum véginum og glápli á Isabellu,
eins og tröll á heiðríkju. Þó Tony Jiefði ekki
sjeð hann nema einu sinni áður þ’ekti liann
þó þegar að þetta var maðurnn, sem liilli
ríia Freitas í kiúbbnum daginn áður, og var
í mestri æsingunni.
Hann stóð eins og staur í nokkur augna-
Llik en liljóp svo á móti vagninum. „Isa-
bella“, hrópaði liann hásum rómi.
Isabella greip í liandlegg Tonys, „Akið á-
lram“, livíslaði hún i hálfum hljóðum.
„Staðnæmist“, öskraði ókunni maðurinn,
stökk upp á vagnþrepið og greip i lmrðina.
Var þetta í skjótari svipan, en húasl hefði
mátt við, ef dæma skyldi eftir aldri hans og
fyrirmensku.
Tony heið ekki boðanna. Hann losaði
: andlegg sinn frá Isabeliu og greiddi mann-
inum iiögg í hringuna svo hann fjell sprikl-
and: öllum öngum á göluna. En bifreiðin
i'ennilega þáut eins og elding út í buskann.
ÍX.
Tony var ekki vanur að skifta sjer af öku-
iiraðareglugerðinni, og hann fór i gegnuni
lystigarðinn með liraða sem vafalausl liefur
verið met á þessum virðulega stað. Hann
hægði þó á sjer er Iiann kom að garðslilið-
'inu, en enginn gerði tilraun til að stöðva hann
og' hann rendi hifreiðinni úl á þjóðbrautina.
í fallegum boga. Hann sneri sjer ldæjandi
að isabellu.
„Það er í samileika skemlitegt, að liafa yð-
ur með sjer Isabella. A11 af skeður eilthvað
nýlt“.
Ilún svaraði engu en rjetti sig upp i sæl-
inu og leil aftur til að athuga livorl þeim
væri veitt eftirför.
„Engin hætta á ferðum", sagði Tony. „Jeg
þekki ekki þennan vin yðar, en það er naum-
asl hætt við ]>ví að við mætum honum aft-
ur í dag“.
„Þetta var frændi minn“, ságði Isabella
með veikum rómi.
„Svo“, sagði Tony. „Hann virðisl vera
nokkuð fljótfærinn þessi frændi yðar. En
kærið yður ekki um það. Margt ágætl fólk á
sjervitra frændur“.
Hún hreifði sig ofurlítið í mólmælaskyni.
„Nei, nci“, sagði hún næslum því kjökr-
andi. „Þetta má ekki ganga svona lengur. Jeg
verð að segja yður sannleikann, og ætti
reyndar að vera búin að því fyrir löngu“.
„Alveg eins og yður þóknast“, sagði Tony.
En væri ekki best að bíða með það J>angað
1,1 v/ð eruni húin að horða. Það er miklu
þægilegra að segja sannleikann eftir góða
máltíð“. Hún klnkaði kolli, utan við sig.
Iiann lijelt áfram að skrafa við liana í þess-
um lón, og er þau höfðu ekið slundarkorn,
var Isahella búin að ná sjer svo, að hún gat
svarað honum með nokkurnvéginn eftir-
gerðri kátinu.
Þau komust lil Cookham án þess að lenda
í fleiri æfintýrum, og Tony ók lil veilinga-
hússins „drekinn’*. Eigandinn lók hrosand.
á móti )>eim og" hauð þau velkominn. Tonv
íiaut auðsjáanlega almennings hylli á þessum
slóðum.
„Jæja, hvernig líður yður ungfrú Brovvn?
spurði hann. „Þökk fyrir, ágætlega. Og
hvernig líður yður sjálfum, sir Antonv?“
„Sem stendur þjáist jeg af hungri. Gæluð
þjer ekki komið með einhverja góða uppá-
stungu um litlaskatt?“
Veitingakonan hugsaði sig um.
„Hvernig iíst yður á steiktan silung, feJ-
an andarunga og steikt brauð með merg?“
J’ony leit á liana með aðdáun.
..Þetta er ekki uppástunga, ungfrú Brovvn,
en hlátt áfram Iireinn skáldskapur. En látið
okkur fyrst hafa „cocktail". Það væri guð-
last að borða slíka máltíð án viðeigandi und-
irhúnings".
Málurinn vai- framreiddur í lílilii bjarlri
stofu er sueri gluggunum út að kyrláta
hiómagarðinum á hak við luisið. Tony óð
elginn um all milli liimins og jarðar og þá
fyrsl er )>au höfðu lokið máltíðinni, vjek
hann að því er Isabella hafði lofað að segja
honum.
„Hvcrnig lisl yður á að drekka kaffið úli
í garðinum. Þar er gotl skjói á afviknum
stað, og getum við setið þar á meðan þjer
segið mjer af frænda yðar. Enginn skvldi
laia um skyldmenni sín á almannafæri".
Isabella kinkaði kolli til samþykkis og
slóðu þau siðan upp. Tony Jeitldi hana að
dálitlum bekk i fjarlægasta horninu á garð,-
inum.
Þetla var heitur dagur, og vorið lá í loft-
inu. Blómailmurinn angaði að vitum þeirra,
og kvrð og friður hvíldi yfir hinum afskekta
stað.
Þjónninn kom með kaffið og ljel það á lil-
ið horð er hann færði til þeirra.
Tony bauð Isabellu eldspitu til að kveikja
i vindlingnum. Hún horfði hálfvandræðalega
á hann. „Það er dálítið erfitt að seg.ja sögu
sína“, tók hún lil máls. „Jeg hef ekki luig-
mynd um á liverju jeg á að byrja“.
„Auðvitað er það erfitt“, sagði Tony. „Það
parf mjög mikla æfingu Ii 1 þess aö segja
sannleikann. Það er algjörlega á möti nátt-
úrunnar lögmáli meðal siðaðra inanna. Jrg
spyr: Hvað lieitið þjer? Og þjer svarið: Isa-
hella Francis“.
Hún hrisli höfuðið. „Jeg heiti það alls
ekki. Sannleikurinn er sá að jeg lieiti Isabella,
með átla öðrum nöfnum á eftir“.
’rony horfði á hana með undrun. „Getið
þjer trúað því að jeg lýl sömu örlögum. Ann-
ars lijelt jeg að )>etta væru einkarjetlindi
sem barónar og aðrir öþarfagripir nytu“.
„Sannleikurinn er sá“, Isabella þagnaði
aftur. „Ó, jeg veil vel hvað þetta er ótrú-
Iegt“, hjelt hún áfram i örvæntingu. „Sjáið
lil sannleikurinn er sá, að jeg er -— drotn-
ing“.
Tony lók vindlinginn hægt út úr sjer.
„Hvað sögðuð þjer?“ spurði hann.
„Ekki beinlínis drotning“, leiðrjetli lnin.
„En að vissu leiti er jeg það, eða ætti
að vera það. Aö minsta kosti er mjer sagt
svo“. Hún komst í vandræði og þagnaði.
Varð hún enn yndislegri við þetta.
Tony hallaði sjer aftur á bak i stólnum og
liorfði á liana með innilegum gleðisvip.
„Þjer verðið æ fullkomnari með hverri
mínútu sem líður Isabella frænka“, sagði
iiann. „Flýtið yður ekkert en segið mjer
liægt og skýrt hver þjer eruð“.
Isabella dró djúpt andann. „Faðir minn
var don Franciseo frá Livadíu, og margir
lialda því fram að jeg sje rjettborin drotn-
ing i því landi“.
Það var ekki auðvelt að gera Tony orð-
lausan en i þetta sinn sat hann eins og dæmd
ur.
Auðvitað hafði hann heyrt minst á don
Francisco, sem um tuttugu ára hii hafði, með
óþreytandi elju, reynt að ná hásæti Livadiu
undan föður Pedrós. En það gei'ði liann með
öllu orðlausan að ísabella skvldi vera rjetl-
borinn erfingi að þessum konunglegu kröf-
um. Hann sal kyr og horfði á liana með ó-
duldri undrun, en alt í einu sá hann hið
spaugilega við alla málavexti, og hann rak
ti])i> skellihlátur.
ísabella horfði á hann með hluttekningu í
• aflituðu augunum.
„.leg veit að þetla er heimskulegl“, sagði
11 ú 1:. „En það er i raun og veru satl“.
„Mjer finsl það ekkert heimskulegt", sagði
Tony. „Mjer finst það svo blátt áfram, sem
nokkuð getx r verið.Auðvitað eruð þjer droln-
ing, eða ættuð minsta kosti að vera það. Jeg
fann það undir eins og jeg sá yður“. Hann
kveikti sjer í vindlingi. „En það sem fór með •
mig var það að þjer skylduð vera drotning
i L:vadíu“. .
„Jeg skil það vel“, sagði Isahella. <
Jeg heyi’ði yður segja, að þjer þektuð Pedro
og dii Freitas. Það var meðal annars vegna
þess að mjer faxxsl að jeg verða að skrifta
fvrir yður“.
„Það var mikil hepni að jeg skyldi vera
sladdur í Long Acre um kvöldið. I'inst yður
ekki svo“.
„Mjer þykir vænl um að yður sýnisl svo“,
sagði Inin. „Jeg var hrædd um að þjer
munduð slá af mjer hendinni þegar þjer
kæmust að öllu saman“.
„En jeg veit alls ekki all um yður“, skaul
hann iram í. „Vilduð þjer ekki gera svo vel
og lxyrja á byrjuninni og segja mjer í rjettrj
röð all sem að þessu lýtur?“
ísabella þagði um stund.
„Golt og vel“, sagði hún hægl. „Jeg held að
hyrjunin, hin raunverulega byrjun sje langl
aftur í fortíðinni, áður en jeg fæddist. Afi
minn gekk með |>á hugmynd í höfðinu að
liann væri rjettborinn konungur i Livadíu,
vegna þess að einhver gifting árið sextán
hundruð og 1‘imtiu hefði ekki verið lögleg,
íið minsla lóosli minnir mig að það væri
þella ár“.
„Það var mjög hii-ðulaus öld“, skaut Tony
inn í.
„Hann kærði sig ekkert um þetla sin vegna.
Hafin kaus heldur að lifa í París og London,
og hafði andstygð á Livadíu. Auk þess er
mjer nær að halda að honum liafi vei'ið
greiddur slyrkur lil þess að lialda lionum