Fálkinn - 06.08.1932, Blaðsíða 11

F A L K I N N
11
Yngstu lesendurnir.
Hliðarsund.
Al' öllum leguildum suuds er hliS-
arsuud einna minst notað og eigin-
lega er það illa l'arið, þvi að sund-
menn, sem nota þessa aðferð geta
náð mjög miklum hraða á því. Auk
jiess er tiltölulega auðvelt fyrir þá,
sem hafa tamið sjer hliðarsund, að
læra „trugdeon", sem er erfið og
vandlærð 'sundaðferð, ef menn
kunna ekki hliðarsund áður.
En til þess að verða góður á sundi
verða menn að læra til fullnustu
„klippinguna", en svo eru fóthreif-
ingarnar kallaðar á þessu sundi.
Auk þess verða hreifingar handa og
fóta að vera í nákvæmu samræmi,
en mega þó ekki vera samtímis.
Fjögur viðbrögö á hliðarsundi.
Hjer á myndinni sjáið þið fjórar
aðal-stöður á hliðarsundinu. 1. sýn-
ir byrjunarstöðuna, 2. vinstri hand-
leggur er hreifður inn undir kropp-
inn og lófinn snýr að hliðinni, en
hæg'ri handlegg er lyft upp yfir höf-
u'öið, 3. vinstri hönd er hreifð upp
: að öxlinni með lófann upp og hægri
hönd höfð viðbúin, 4. vinstri hönd
hreifö fram þangað til hún er komin
í 1. stöðu og lófanum snúið niður.
Um leið er hægri hendi lekið með
snöggu átaki aftur með brjósti og
maga þangað til hún er komin í 1.
stöðu.
Þið ráðið 1)ví sjálf hvort þið vilj-
ið heldur synda á hægri eða vinstri
hliðinni. Ymsir góðir sundmenn
vilja heldur vinstri hliðina og þess-
vegna er sundi á henni lýst hjer,
en ef þið kjósið fremur hægri, þá
verðið þið að hal'a skifti á orðun-
um hægri og vinstri í lýsingunni.
Ureifing vinstri liahdar.
Gætið vel að hreifingum vinstri
handar; þær virðast ofur einfald-
ar en koma ekki að fullu gagni nema
því að eins að þið farið nákvæm-
lega eins að og jeg segi ykkur. Sjer-
slaklega er það áriðandi að ])ið snú-
ið lófanum eins og lýst er, því að
annars verður handleí’Uirinn bog-
inn og óeðlilegur í vatninu og tek-
m af skriðið. Þessvegna skuluð þið
skoða vel myndina hjer að ofan (h).
Þið getið lært mikið al' henni.

Sundmaðurinn staðnæmist utast á
stökkpallinum (vippunni) og stend-
ur þar á tánum. Þvínæsl beygir hann
sig ofurlítið í hnjánum og hoppar
snögglega upp á við og afturávið,
þenur út brjóstið og beygir sig aft-
ur í bakinu, og rjettir á ný úr fót-
un um.
Búkurinn snýst nú við um útrjetlar
hendurnar, en þegar höfuðið snýr
niður eru hendurnar rjettar dálítið
fram svo að búkurinn stendur á ný
rjett uþp og niður. Eu rjett áður en
komið er í vatnið er handleggjunum
þrýst inn að hliðunum.

„Klippingin":.
Aðalatriðið i þessari hreifingu er
það, að maður klemmir útglenta
fælurnar saman og pressar aftur
vatnið milli fótanna. Við það inynd-
ast þrýstingur, sem knýr ykkur á-
fram. Þetta er hægt að æfa me'ð
fótunum einum og haída sjer með
höndunum vi-ð staur, kaíSal eða því
iim likt.
Vinstri fótur er kreplui’, svo að
hann myndi rjett hórií við læri'ð,
en ekki má teygja úr ristinni. Um
lei'ð er hægri fóturinn hreifður um
%-úr metra fram, án þess að beygja
hann. Hreifingin er því ekki ólík
því og þegar maður er á gangi.
Þegar maður hefir tekið þessa stöðu
i'jett er „klipt“ með fótunum, eins
og skæraörmum, en til þess að hreif-
ingin komi að gagni eiga þeir a'ð
koma sem næst hvor öðrum. Það er
erfitt að kenna þetta, en með góðri
æfingu uppgötva menn fljótt hvern-
ig á að fara að því, svo vel fari.
Afstaðan milli hreifinga hand-
leggja og fóta er þannig: um leið og
lokið er bogahreifingunni með
hægri handlegg á bilið milli totanna
að vera sem mest, en fótunum er
skelt saman um lei'ð og hægri hand-
legg er lyl't fram til nýs átaks. —
Sundmaðurinn andar að sjer um
leið og hægri hendi er ýtt al'tur í
vatninu.

Öfugt heljarstökk.
Háð handu jieim, sem ekki kunna
að sgnda.
Þið sem ekki hafið lærl neilt i
sundi eigið vitanlega að byrja með
því að læra bringusund.
Skyldi svo fara, að ósyiidur dytti
i vatn, þar sem hann getur ekki
botnað, gadi liann haldið höfðinu
upp úr, ef hann æðrast ekki, með
því að vera í sönni stellingum og
drengurimi hjer á myndinni. En
mundu að vjera rólegur el' þetta her
að, því iið annars sekkur þú. Eólk
sem rjettir hendurnar upp úr vatn-
inu og hljóðar, hlýtur að sökkva.
Mundli það!
Tóta frseiika.
Gerða litla.
Gerða litla sal aléin i köldu lier-
berginu sinu og var að gráta. Pabbi
var farinn á skrifstofuna og Elsa
sagðist ætla í bú'ð. Og nú voru marg-
ir mánuðir sí'ðan Gerða hafði sjeð
mömmu sína. Þau höfðu reiðst
hvorl öðru svo herfilega pabbi og
inanima, og hún hafði sagt, að liún
vildi ekki vera hjá honum lengur,
því að hann væri svo vondur við
sig. Og svo hafði hún faðmað Gerðu
að sjer og hlaupið svo leiðar sinn-
ar.
Og síðan var pabbi altaf svo
hryggur, það gat maður sjeð þó að
ekki hefði hann orð á neinu. Á
kvöldin sal liann lengstum grafkyr
í stóra stólnum sinum og starði
frani á gólfið. Og hann var stein-
hættur að segja litlu stúlkunni sinni
æfintýri. Nei, Gerðu fánst lifið orðið
ömurlegt. Hver var á gangi frammi
í göngunum? Augun í Gerðu spent-
ust upp og sortnuðu af hræðslu,
þegar hún leit til dyranna.
Hurðin laukst upp hægl og var-
lega... . það var mamma, elsku
mamina hennar! llún rak upp gleði-
óp og fleygði sjer um hálsinn á
henni og henni lá við að kafna, því
að mamma hennar faðmaði hana svo
fast að sjer. — En hvað mamma
var föl og með stór tár i augunum,
en svo lalleg, falleg eins og álfkona
i æfintýri.
Og mamma ljek sjér við Jitlu slúlk-
una sína og sagði henni æfintýri.
Svo sagði liún henni, að Elsa vissi
að hún væri lijer, en hefði lofað að
segja ekki pabha hennar frá því,
þvi að þá mundi hann lela hana
Gerðu litln einhversstaðar þar sem
mamma liennar findi hana ekki.
Og Gerða lofaði að segja ekki til
móður sinnar.
Nokkrar vikur li'ðu og næstum
daglega kom mamma til litlu telp-
unnar sinnar. Hún var föl og ósköp
sorgmædd, en þegar þær höfðu leik-
ið sjer saman um stund, gleymdi
Gerða fölu kinnunum og sorgmæddu
augunum hennar mömmu.
Einu sinni kom pabhi heim af
skrifstofunni lyr en von var á hon-
um Gerða hafði verið í rúminu
nokkra daga i kveli og liann hafði
alt í einu or'ði'ð svo hræddur um
hana. Hann hafði sjeð fyrir sjer
barnsaugun, sem voru alveg eins og
þau yántaði eitthvað, og hann ósk-
aði að hann gæti brotið odd af of-
læti sinu og beði'ð konuna sína að
koma aftur.
Hann fór stigann i þreniur skref-
um, opnaði og kom stikandi inn í
líarnaherbergið... . . En hver sat á
rúmstokknum hjá Ger'ðu? Þa'ð var
mamma, sjálf mamma með fölu
kinnarnar, og þarna lá Gerða og
hrosli til hans. „Yera!“ kallaði
liann og fjell á knje og huldi höfuð-
ið í örmum hennar.
Þegar Gerða hrestisls aftur, fansl
henni hún aldrei hafa sjeð pabba
og mömmu eins hamingjusöm og nú.
Erfitt ferðalag.
Það er víða í Noregi litið um vegi
og erfitt að komast áfram með hest
og vagn. En þó er Noregur talinn
vera eitthvert besta vegalandið í
Norðurálfu. En landið er svo víö-
áttumikið að þa'ð er ekki von, a'ð
vegið sjeu alstaðar gó'ðir. Myndin
hjer að ofan sýnir hve erfitt er að
komast áfram sumstaðar. Þetta þætti
ekki góð meðfer'ð á liesti ef það væri
á íslandi.
Nhlíma börn.
Mamma er að spila barnavisur
fgrir Jón litla. — Hvernig fanst þjer
þetta lag, Jón litli?
Jón hefir horft á móður sína stiga
á „pedalinn": Jeg held að þú gefir
of mikið bensin, munima.