Fálkinn - 06.08.1932, Síða 5

F Á L K I N N
5
„Drekkið þjer |ietta“, sagði
liann.
Meðan pilturinn svolgraði i
sig konjakinu kveikli hann sjer
i nýrri sígarettu. Hann hafði
ekki alvarJeg augun aí' andliti
unga mannsins með failegu aug-
uu, næma munninn og' litlu
hökuna.
Þá loks að hann fór að lala
aftur, var það alt um annað
mál.
„Munið þjer eftir henni móð-
ur yðar?“ spurði hánn.
Pilturinn hrökk við.
„Móður minni? Nei, hún dó
meðan jeg var smábarn. Pabbi
talaði aldrei um bana. Kanske
.... nema hun liafi þá verið
. .. .“ Svo tók bann fram í fyrir
sjálfum sjer: „Hvei'svegna vor-
uð þjer að spyrja mig að þessu?“
Seiior Bruno svaraði ekki,
en í stað þess hallaði bann sjer
fram á borðið: „Þjer segist
liafa alla peningana. Alt nema
1200 pesos Segist hafa þá á
yður?“
„Já, jeg er með þá i vasau-
um“.
Senor Bruno varp ljettar önd-
iiini: „Þá hugsa jeg að bægt sje
að bjarga málinu við enn“,
sagði liaiin mjúkt. „Jæja, svo
að .... þessi stúlka .... eh dró
yður á tálar? Þjer hafið liðið og
Jært. Jú, jeg býst við að alt geti
larið vel“.
Pilturinn starði á lianii. Veik-
ur vonarneisti ljómaði í augum
hans. Roðinn fó’r að ífærast i
kinnar lians aftur.
„Þjer lialdið að senor Menen-
dez geti l'yrirgefið mjer. Að
liann ætli ekki að kæra mig?
Jeg skal borga bvern eyrir afl-
ur . . . .“
Senor Bruno kinkaði kolli.
„Látið mig þá fá peningana.
Jeg ætla að í'ara til senor Men-
endez undir eins í kvöld og
leggja gott orð inn fyrir yður.
Við vorum vi'nir í .... í gamla
daga. Vórum saman í skóla.
Hann neitar mjer að minsta
kosti ekki um áheyrn. Og á
morgun verðið þjer að fara i
hankann og tala við hann sjálf-
ur. Það er nauðsynlegt. En jeg
held að jeg geti lolað yður því,
að þjer verðið ekki kærður.
Hafið þjer þá peningana?“
Senor Bruno rjetti út böndina
og brosti er bann sá hikið á
Loreto.
„Jeg skal gei'a yður kvittun.
Og auk þess getið þjer hitt mig
á hverri nóttu í Hermitage. Jeg
hel'i setið þar liverja einustu
nótt í sjö ár“.
Hann andvarpaði. Lorelo
roðnaði og fór að taka upp peh-
ingana. Senor Bruno taldi þá
vandlega, lagði þá í stórt um-
slag og stakk því í brjóstvasann.
Úr sama vasa dró liaiin upp ó-
skrifað blað og skrifaði síðan
breinlega og setta kvittun fyrir
uppliæðinni sem liann hafði
tekið við.
„Og svo lofið þjer mjer því,
að fara og tala við senor Men-
endez undir eins og baiikinn er
opnaður í fvrramálið. Þjer haf-
ið hegðað vður skynsamlega.
Þjer eruð ungur og eigið lífið
framundan. Það er æska yðar
sem er aðalatriðið i þessum
samningi okkar“.
„Hver eruð þjer eiginlega?“
sagði pilturinn. „Hvað eruð
])jer? Jeg liefi sjeð yður í Her-
mitage. Hún .... bún sagði
mjer að þjer versluðuð . . . .“
Senor Bruno liristi höfuðið:
„Jeg rek enga verslun. Það er
eiginlega afar einkennilegt starl'
sem jeg stunda“.
Hann lagði saman fingurgóm-
ana og talaði liægt, eins og ein-
mana maður, sem finst gaman
að hlusta á sjálfan sig tala við
og við.
„Jeg er i þjónustu fjelags
argentískra stórbanka“, sagði
hann. ,,I7vrir þeirra bönd beim-
sælci jeg spilavítin og veð-
hlaupabrautirnar og í Hermi-
lage kem jeg bverja einustu
iióft. Þetta er dálítið tilbreyt-
ingarlaust til lengdar ekki
i samræmi við aldur minn og
sniekk; en þetta er nú at-
vinna mín“.
„Þjer eigið við að . . . .“
Senor Bruno kinkaði kolli.
„Einmitt! Jeg þekki bvern
livern einasla gjaldkera í bönk-
um þeim, sem jeg vinn fyrir.
Jeg liefi ljósmvndir. Þekki and-
lilin á ykkur öllufn. Ef jeg sje
hankamann með þúsund pesos
launum um mánuðimi eyða
Iveim þúsundum á einu kvöldi
.... jæja, bækurnar bans eru
endurskoðaðar daginn eftir“.
Senor Bruno skelti í lót'a til
þess að ná í þjóninn, sem bafði
hori't forvitnislega á þá. Þegar
senor Bruno liafði borgað reikn-
inginn tók hann i liönd unga
mannsins og sagði:
„Verið þjer sælir. Jeg slunda
einkennilega atvinnu. El' lil vill
finst yður hún auðvirðileg
en hún hefir sínar björtu hliðar
líka. Verið þjer óhræddur. Þjer
hafið liðið og lært. Þjer komisl
vissulega á rjettan kjöl. Góða
nótt“.
Hann skundaði at’ sla'ð og
Loreto sá að hann gal' bíi merki
með regnblífinni sinni. Maður-
inn steig inn í Ihlinn og ók á
burt.
Senor Bruno stóð í skraullegu
bókastofunni, sem var eign for-
setans fyrir National Gredit
Bank of Argentina og Paraguay.
Senor Menendes starði á pen-
ingahrúguna á borðinu.
„Caramba“, varð lionum að
orði. „En er það þarna alt?
Hver eyrir?“
„Það er alt, caballero“, sagði
senor Bruno.
Senor Menendez klóraði sjer
með feitri bendinni i lirafn
svörtu bárinu.
„Það er ótrúlegt? Spilaði hann
kanske, þorparinn og . ... “
Hann starði á liinn. Grunur
sem varð að vissu sást í augna-
ráði lians:
„Hversvegna gerir þú þetta,
Bruno? Verlu ekki svona sak-
leysislegur. Þú hefir borgað úr
Jiínum vasa. tlvað mikið. Og
hversvegna ?“
„Aðeins 1200 pesos. Þetta var
góður piltur. Var að lenda á
glapstigum. Nú hefir liann lært;
og jeg vildi bindra, að hann
yrði kærður. Jeg vona að hon-
um verði gefið nýtt tækifæri . .
annarsstaðar . . . . “
„Vitanlega“, sagði senor Men-
endez þurlega. „En liversvegna
gerðir ]iú þetta, vinur. Þú befir
alls ekki ráð á því“.
„Jú, jeg liefi það. Það er sama
sem einum vindli minna á dag.
Og ekki sumarleyfi í eitt eða tvö
ár. Það skiftir engu máli“.
Senor Bruno roðnaði enn
meira. „Jeg þekti móður pilts-
ins. Það var La Hermosa".
„Ha?“ Menendez stóð upp.
„La Hermosa frá Eden og Mod-
erno?“
Senor Bruno kinkaði kolli:
„Þú manst eftir henni? Jeg sá
hana ot'l á Moderno hvert
einasta kvöld“.
llið breiða ancllit senor Men-
endez ljómaði af hrifningu:
„Þvílík snildar stúllca. Eins og
fiðrildi undursamlega föll
fiðrildi. Hún lifði lieldur ekki
lengi“. Hann henti með liend-
inni, eins og aðeins suðrænir
nienn geta.
Senor Bruno andvarpaði: Ilúu
var frið kona. Pilturinn er lík-
ur lienni. Faðir lians sagði hon-
um að hún væri dáin.Ricardo
lók sjer nærri, að hún skildi við
hann.
Menendez t ók upp vindil.
llann var liugsi, stóð upp og
lieil stubbinn af lionum. Um
stund sagði hvorugur nokkurt
orð.
„.Já, úr því að peningarnir eru
allir greiddir“, sagði liann að
lokum, „ætla jeg að gefa pi 11-
inum tækifæri á ný. En hann
verður að sætta sig við að fara
lil Commodore og lála sjer líða
illa um slund. Engir skemti-
staðir; ljárbaðánir eru einasta
skemtimin þar og svo n>r kvik-
mynd einu sinni á mánuði.
Heldurðu að liann þoli það?“
Senor Bruno kinkaði kolli.
„Hann lekur því með þökk-
iim. Nú hefir hann lærl. Það er
mergur í drengnum, liann er
aðeins dálitið óstýrilátur
ekki alveg ólíkur móður sinni.
I Jað verður góður maður úr
honum“.
Menendez sneri sjer að skrif-
borðinu og taldi fram 1200 pe-
sos.
„Hjerna, þrjóturinn þinn“,
sagði liann og röddin lýsti lilýju
hans lil æskuvinarins. „Þú varst
ekki sá eini, sem kom í Moderno
á liverju lcvöldi. Jeg má betur
við þessu en þú. Við erum gaml-
ir skólabræður, svo að . . . .“
Hánn klappaði gainla mann-
iuum vinalega á öxlina. Andlit-
ið varð alvarlegt eins og altaf
á ríkum mönnum þegar þeir
lála af liendi peninga.
Senor Bruno stakk peningun-
um í vasann og leit á klukuna.
„Hjartans þakkir, caballero.
En nú verð jeg að flýta mjer
heini og liafa fataskifti áður en
jeg fer í Hermitage1'.
í Suður-Frakklándi býr 75 ára
Köinul kerling, sem mist hafði allar
tennur. En hvað skeði? Nýlega fór
kerling skyndllega að taka tennur
á ný og frönsk blöð segja frá þvi,
að hún sje á góðum vegi með að fá
attar tennur sínar aftur. Þetta þykir
afar merkilegt, en kvað þó hafa bor-
ið við áður.
lndverji nokkur, Datip að nafni,
hafði iengi misþyrmt úlfalda sinum
á grimmilegan tiátt. Er hann sat á
veitingahúsum, liatt hann úlfaldan
við stein, ljet hann ekkert fá að
jeta, harði hann og stakk með brodd-
staf. Nýlega bar það við að karl fór
í ferð á úlfaldanum, en hann kom
aldrei aftur úr þeirri ferð. Á miðri
leið hafði úlfaldinn kastað honum
af liaki, troðið hann í liel ineð fót-
unum og lá alveg rólégur hjá lík-
inu er var komið á vettvang. Úlf-
aldinn liafði hefnl sin.
-——x------
öm daginn fanst maður bundinn
við járnbraift^rteinana á einni
brautinni i Englandi. t>að var til-
viljun ein að maðurinn fanst áður
en hraðleslin ók á hann. Ekki hef-
ir komisl upp hver það var, sem
framdi þetta ódæði.
----x-----
í norsku blaði stóð um daginn að
„tveir drepnir Svíar hali myrt barn
Lndberghs“. Það hljóta að hafa ver-
ið efnileg lík! Blaðið átti auðvitað
við, að Svíarnir, sem myrtu barn-
ið, liafi siðar sjálfir verið myrtir.
í Ameríku þykir ekki fínt lengur
að grafa sína nánustu i hvítum lík-
ktæðum, Ameríkumenn eru farnir að
klæða líkin i gul, brún, rauð og blá
klæði. Alt er þetta breytingum und-
ii orpið!
----x----
llin fræga þýska leikkona, Pauta
Eonrad, sem nú er hætt að leika
siikum elli, hefir sagt frá því hvern-
ir, kvenfólk eigi að l'ara að til þess
a'ð' „balda i“ mennina sína alla æfi.
IIún segist hafu farið til mannsins
sins með ailar áhyggjur sinar —
og bann hafi æfinlega tekið þátt í
þeim á þann tiátt, að hann varð
eunþá sorgmæddari eða reiðari, en
liún. Og þegar hún hafði sjeð þa'ð,
hafi hún þurfl á öllu sínu að tialda
til liess að liugga manninn — og
æfinlega hafi það endað með þvi að
þau hal'i faðmast og kystst.
----x----
Sendilierra Tyrkja í Warschau í
Póllandi dó um daginn, Líkið var
sent heim til Miklagarðs, og með því
var láti'ð í kistuna tvær stórar öskj-
um með gimsteinum og öðrum sjald-
gæfum gripum. En svo bar við á
leiðinni, að ræningjar brutu upp
kistuna — og stálu gimsteinunum,
sem sagt er að sjeu um 200.000 króna
vir.ði.
----x----