Fálkinn - 13.08.1932, Síða 14

14
F A I, K 1 N N
A þennan hátt leið lieilt ár, en einn góðan
véðiudag kom Philip og sagðist liafa leigt
hús handa okkur í Hiehmoud á Englandi og
ættum við að flytja þangað. Mjer stóð á
sama. Það gat ékki orðið verra en i París.
]>á voru mjer heldur ekki kunnugar fvrir-
ætlanir lians“.
Hún þagnaði snöggvast.
„Það leíð ekki á löngu áður mjer varð
kunnugt um hvað á seiði var“, sagði lu'in.
„Daginn eltir að við komum til Richmond,
sat jeg í dagstofunni og hver mundi þá koma
inn með Philip frænda annar en da Freitas.
Þjer getið ef til vill ímyndað yður live undr-
andi jeg varð, þar sem jeg var uppalinn í
J>eirri skoðun að hann væri einn af verstu
óvinum mínum. Jæja, liann hneigði sig og
heygði og sló níjer ótal gullhamra, og hætti
því við, að J)ar scm Livadia væri nú orðin
lýðveldi, þá'væri hæði rjett og sjálfsagt að
hinar tvær greinar ættarinnar sættusl lieil-
um sátum. Hann endurtók livað eftir annáð
að Pedro konungur væri mjög áfram um að
komast i kynni við mig, og loks kom það
upp úr kafinu að hann og Pedro bjuggu háð-
ir í Richmond, og bauð hann frænda mín-
um og mjer að borða miðdegisvei'ð með þeim
daginn eltir. En jafnvel þá“, hjelt hún liægt
áfram, „vissi jeg ekki hvað um var að vera.
Jeg fjekk loks að lieyra sannleikann er við
urðum tvö ein saman Philip og jeg“.
„Nú“, sagði Tony.
„Þeim hafði komið- saman um að við
Pedro ættum að giftast eftir nokkra mán-
uði“.
Tonv hlístraði út í loftið.
„Guð komi til. Guð k’omi til“, sagði liann
lágt. Hann sat kyr í nokkur augnablik, og
horfði með innilegri gleði á Isabellu, síðan
rjetti liann sig upp í sætinu. „Getum við
komist hjá því að trúa á forsjón? Það hefir
efalaust verið ákveðið fyrir mörgum miljón-
um ára að jeg ætti að vera staddur í Long
Acre um kvöldið.
„Getur verið“, sagði Isabella. „En J)rátt
fyrir það hefði jeg aldrei gifst Pedro. Það
var mjer ljóst undir eins og jeg sá hann“.
„Sögðuð þjer það við hann?“
„Jeg sagði Philipp frænda það. Þegar við
vorum komin heim.. Ilann varð auðvitað
fokreiður, en jeg held að hann hafi ekki skoð-
að það sem alvöru. Hann sagði aðeins að jeg
yrði gefin Pedro hvort sem jeg vildi eða
ekki, svo það stæði algerlega á sama hvað
jeg segði, og væri best fyrir mig að reyna
sem fyrst að sætta mig við þá lnigsun".
Tony kinkaði kolli og var liugsandi. „Þetta
virðist alt ágætt“, sagði hann. „Jeg get að-
eins ekki skilið i því, hvað þeir frændi þinn
og Freitas ætla sjer að vinna með þessu“.
„Mjer er það einnig óskiljanlegt“, sagði
luin undrandi. „En þessar ráðagerðir eru frá
|)eim einum runnar. Pedro sjálfur hefir ekki
minstu löngun til að giftast mjer. Ilann ætl-
ar aðeins að gera J)að vegna J)ess að Freitas
lagði svo fast að honum. Annars hefði jeg
að líkindum ekki getað varist þeim svo
Jengi“.
„Hve langur tími var liðinn?"
„Nákvæmlega þrjár vikur. Daginn eftir
miðdegisboðið kom da Freitas til mín og
lmð mín formlega. Jeg svaraði honum blátt
áfram nei, en það bafði enga þýðingu. Philip
frændi sagði, að jeg væri feimin, og vissi
þessvegna ekki hvað jeg segði. Da Freitas
ver eins og vant.er viðbjóðslegur undirhyggju
legur og svaraði að jeg mundi elska Pedro,
Jægar jeg færi að kynnast honum, engu síð-
ur en Pedro elskaði mig. Jeg sá því, að ekki
var um annað að ræða fyrir mig en að
strjúka“.
„Ef tekið cr tillit til Jæss að þjer eruð dótl-
ur landflótta konungs, J)á verður ekki ánnað
sagt, en að þjer sjeuð óvanalega hagsýnar",
sagði Tony.
„Um annað var ekki að ræða“, sagði Isa-
bella. „En það var ekkert Jiægilegt. Jeg átti
ekki einn eyrir, og mjer var aldrei levft að
fara út nema að Sussanna gamla, franska
kerlingin, væri með mjer. Eina vonin fanst
mjer vera að komast til ungfrú Watson.
Jeg J)ekti heimilisfang hennar. og jeg vissi
að lnin mundi hjálpa mjer, eftir bestu getu,
því að hún hafði engu síður en jeg andstygð
á Philip lrænda. Jeg skrifaði henni hrjef, en
gat aldrei komið því; þannig leið tíminn til
mánudags. Jeg var í æslu skapi af því að
Pedro hafði borðað með okkur daginn áð-
ur, og hefur víst drukkið of mikið, því liann
fór að reyna að kyssa mig, jeg gerði afar-
mikið uppistand út úr Jiessu, og voru þeir
hinir verstu við mig á eftir. Morguninn eftir
byrjaði frændi á nýjan leik. Sagði liann að
J)eir da Freitas kærðu sig ekki um frekara
„þvaður“, og að þeir væru nú að undirbúa
brúðkaupið, sem ætti að fara fram innan
skamms. Jeg var örvingluð, en kærði mig
ekki um að stæla við frænda, og l)agði J)ví.
Hann fór klukkan sex um kvöldið til hinna
og jeg var ein í húsinu með Súsönnu. Þeir
þorðu aldrei að skilja mig eina eftir, nema
á nóttunni, en Jíá var jeg lokuð inni i svefn-
herbergi mínu“.
Hún Jwignaði, meðan hún lagfærði eirlitan
hárlokk, sem vilst hafði ofan á ennið.
„Við sátum í dagstofunni“, hjelt lnin á-
fram. „Susanna var að prjóna.og jeg ljet
sem jeg væri að lesa. Alt í einu kom jeg auga
á tveggja krónu pening, sem lá á skrifborð-
inu. Að likindum hefir Súsanna átt hann.
Mjer kom þegar ráð í lmg. Jeg ljet sem jeg
ætlaði að skifta um bók, gekk fram hjá skrif-
borðinu og hrifsaði peninginn um leið. Mjer
fanst Súsanna horfa á mig, en þorði ekki að
aðgæta það fvr en jeg var komin að bóka-
skápnum, J)á sá jeg að hún sat róleg og hjell
áfram að prjóna. Jeg beið ekki boðanna, en
gekk beint til dyra, og J)egar jeg var komin
út úr herberginu skelti jeg lnirðinni aftur
og tvílæsti“.
„Ágætt“, sagði Tony lirifinn. „Mjer finst
blátt áfram að jeg heyri hana gnísta tönn-
um“.
„Hún var óneitanlega reið“, viðurkendi Isa-
bella. „En mjer stóð á sama, því að jeg vissi
að engin mundi beyra til bennar. Jeg lolaði
lienni því að lemja á hurðina, eftir vild, og
hljóp inn í herbergi mitt. Jeg var svo æst,
að jeg gáði ekki að því livað jeg þurfti lielst
að hafa ineð mjer, en sópaði nokkrum lilut-
um ofan í tösku mína og flýtti mjer úr hús-
inu“.
„Voruð þjer hræddar?“ spurði Tony.
„Ekki fyr en jeg kom til vagnstöðvarinn-
ar. Það kom í ljós, að jeg varð að bíða í tíu
minútur, eftir lest. Það var hræðilegt. Á
hverju augnabliki bjóst jeg við að þau kæmu
Súsanna eða Philip. Jeg beið í kvennabið-
stofunni þar til á síðasta aUgnabliki, en þá
hljóp jeg uþp í fvrsta vagninn, sem varð
fvrir mjer. Vagninn var fullur af gömlum
kerlingum og gláplu þær á mig, eins og jeg
væri vitfirringur. Það var ekkert skemtilegt,
og jeg var glöð þegar jeg kom til Waterloo-
slöðvarimiár. Það var nærri liðið vfir mig af
æsingunni. Jeg skalf svo mikið, að jeg varð
að setjasl niður. Því næsl ætlaði jeg að
skenkiborðinu til að lá mjer tebolla, jeg
hafði ekki borðað miðdegisverð, eins og þjer
munið“.
„Veslingur", sagði Tony.
„Nú, jeg stóð upp og gekk að skenki-
borðinu, cn i sama bili kom jeg auga á tvo
menn er gláptu á mig eins og tröll á lieið-
ríkju. Þeir snjeru sjer undan þegar jeg leit
á þá, en jeg sá vel að þeir höfðu gætur á
mjer. Mjer dalt þegar i hug, að þetta væru
tveir leynilögreglumenn, sem Philip frændi
hefði símað eftir til að taka mig höndum.
Mjer lá við að reka upp hljóð Jiegar þeir
eltu mig að skenkiborðinu. Þeir yrtu ekki á
mig, en J)á er jeg hafði drukkið teið eltu
J)eir mig út á vagn*töðina. Jeg spurði burð-
armann nokkurn að því bvernig bægt væri
að komast til Long Acre, og rjeði hann mjer
lil að nota neðanjarðarbrautina til Leicester
Sciuare. Jeg var orðinn svo örvæntingarfull
þegar þangað kom, að jeg rjeðist á konu
nokkra og spurði hana til vegar. Þjer getið
getið því nærri live fegin jeg varð er hún
kvaðst ætla til Long Acre sjálf og gaf mjer
lil levfis að fylgjast með sjer. Þegar jeg kom
að húsi ungfrú Watson hljóp jeg upp stig-
'ann og barði að dyrum hjá henni, en enginn
opnaði. Jeg barði aftur og lamdi, eins og.jeg
væri eklci með öllu viti. Loks opnuðust djT
liinum megin á ganginum, og gamall feitur
karl grenjaði í bræði sinni að ungfrú Watson
væri farinn í ferðalag fyrir mánuði síðan,
og það væri með öllu þýðingarlaust að vera
að lemja svona á dyrnar. Hvarf hann síðan
inn í herhergi sitt aftur“.
„Hrottaleg skepna“, skaut Tony inn í.
„Jeg fyltist örvæntingu. Hvað átti jeg nú
að gera. Jeg varð að fara til einhvers veit-
ingalniss, en jeg var með öllu peningalaus,
J)ó jeg að vísu ætti skrautgripi, sem jegmundi
geta selt dagimi eftir; en jeg var hrædd við
ókunnu mennina. Jeg þóttist vita að J)að
væru spæjarar frá da Freitas og frænda mín-
mn, og mundu þeir elta mig og síma svo
til þeirra livar jcg hjeldi til. Mjer er ekki vel
ljóst hve lengi jeg stóð þarna í stiganum.
Sennilega liefir J)að þó ekki verið meira en
liálf klukkustund. Jeg hjelt að skeð gæti að
mennirnir færu á brott, ef jeg biði nógu
lengi inni í húsinu.
Loks var jeg orðin svo þreytt og svöng, að
jeg gat ekki lialdið þetta út lengur. Gekk jeg
því niður stigann og út á götúna. Sá jeg eng-
an mann í fyrstu og gekk því á stað niður
gangstjeltina, en í sama bili stóðu ókunnu
mcnnirnir tveir gagnvart mjer“.
Hún fjekk andköf þegar lnin mintist á
þetta.
„Hvað var J)að þá, sem liinn rangeygði
vinur vor sagði við yður?“ spurði Tony.
„Það sem hann sagði við mig gerði mig
ekki hrædda, heldur það að þeir töluðu
Livadíumál".
Tony kinkaði kolli.
„Jeg get ímyndað mjer það“.
) „Hann sagði við mig: ,Óttist ekki ungfrú,
við erum vinir yðar‘, — eða eitthvað í J)á
átt. Jeg var alt of lirædd til þess að taka eftir