Fálkinn - 17.09.1932, Blaðsíða 4

A
F Á L K I N N
Hættulegar líkur.
EFTIR
CHARLES BOOTH.
Þegar Roy Morrison kom til s.jálfs
sín aftur var ofbirta í augunum á
honum. Út um litla austurgluggann
sá hann stirna á strönd British Col-
umbia í morgunsólinni.
Ilontim fanst heilinn í sjer vera
eins og steinn; hann verkjaði i höf-
nöið og var með óbragð i munnin-
um. Svo tók hann eftir, að hann lá
á skrifstofugólfi Barney Harrish, en
sú skrifstofa var á efri hæð timb-
urverslunarinnar, yfir ajlmennu
skrifstofunum. En hvað gersl hafði
og hvernig hann var þangað kominn
vissi hann ekki. Hann hlaut að hafa
verið drukkinn, en hvernig hann
var þarna kominn gat h.ann ekki
skilið. Smám saman rankaði hann
við sjer og hann reyndi að rifja upp
fyrir sjer hvað gerst hafði kvöldið
áður. Hann hafði lent i skömmum
við Harrish gamla og farið á eftir
niður að ströndinni til þess að lita
eftir verkamönnunum. Mikill
heimskingi hafði hann verið að láta
bræðina ná svona valdi á sjer. Gamli
maðurinn hafði vitanlega ekki
meint helminginn af ]>ví sem hann
sagði — en Connie, sonardóttir
gamla mannsins var orðin honum
svo óendanlega hjartfólgin.
Þegar Morrison kom aftur inn á
skrifstofu sína hafði hann i bræði
sinni yfir ummælum gamla manns-
ins þrifið whiskyflösku og drukkið
hana upp, og siðan farið upp stig-
ann inn á skrifstofu Harrish. En
lengra mundi hann ekki.
Ofurlitill sólargeisli kom inn um
gluggann og glampaði á eitthvað
gljáandi rjett hjá honum. Það var
skammbyssan hans, sem altaf var
vön að liggja í skrifborðsskúffu hans
á neðri hæðinni. Hann varð ótta-
sleginn. Hvað hafði gerst'?
Hann stóð upp með erfiðismun-
um og leit i kringum sig. Nú varð
hann enn hræddari. Barney Harrish
sat álútur í skrifborðsstól sínum
með höfuðið fram á borðið og blóð-
ugt svöðusár á hnakkanum. Hann
hreyfði við honum. Gamli maðurinn
var kaldur og stirðnaður.
Morrison stóð grafkyr og starði.
Hann mintist Connie suður í Van-
couver og tilfinningum hennar
gagnvart afa sínum.
Skrifborðið var alþakið blöðum.
Þar var einnig dagatal, pappírshníf-
ur eins og rýtingur i laginu, blek-
bytta og fleira smávegis.
Hann leit aftur á skammbyssuna.
það var byssan hans og hann var
þarna aleinn með dauðum manni,
sem hann hafði deilt við kvöldið áð-
ur. Hvað þýddi það? Hann vissi
hvað fólk mundi halda, ef hann gæti
ekki sannað sakleysi sitt.
En ef hann væri morðinginn.
Hann hafði verið drukkinn og vissi
ekki hvað hann hafði gert. — Ef jeg
aðeins gæti munað, taulaði hann.
1 sama bili var barið að dyrum
og tveir menn komu inn. Sá eldri,
litill maður og gildur, með vinaleg
blá augu var Tom Mallard, varafor-
stjóri timburverslunarinnar. Hinn,
grannur, ungur maður, dökkhærður,
var Defries, einkaritari Harrish
gamla.
Góðan daginn Roy, byrjaði Tom
Mallard en þagnaði er honum varð
litið á stólinn. — Drottinn. minn!
Hvað hefir gerst hjer?
Hann er dáinn, hvíslaði De-
fries. Skotinn í hnakkann.
Tom Mallard kom nær. — Dáinn!
hvíslaði hann. Svo sneri hann sjer
að Morrison og sagði — Hver gerði
þetta, Roy?
En Roy Morrison stóð og glápti og
gat engu orði svarað.
Tom Mollard strauk hendinni um
augu sjer. Hann gat ekki trúað neinu
iilu á piltinn. Það var hann sem rjeð
því, að gamli Harrish tók Roy
Morrison fyrir eftirlitsmann á verk-
smiðjunni fyrir tveimur árum, og
hann hafð reynst prýðilega frá því
fy rsta.
Þjer eigið þessa, er það ekki?
Defries kom til Roy með skamm-
byssuna, sem hann bar i klút til þess
að láta ekki koma á hana fingraför.
Er þetta satt? muldraði Tom
Mallard.
Roý Morrison kinkaði kolli. Hann
fjekk málið er hann sá hrygðarsvip
inn á andliti hins gamla vinar síns.
Já, byssan er mín, sagði hann.
Jeg var drukkinn í gærkvöldi og
veit ekkert hvað gerðist. Jeg var á
leið upp stigann, það er það síðasta
sem jeg man. En jeg hefi ekki gerl
þetta — get ekki hafa gert það.
Þjer voruð að rífast við mr.
Harrison i gær, sagði Defries stutt-
ur i spuna. Jeg var i skrifstofunni
hjer undir og heyrði það.
Útaf hverju voruð þið að rifast,
spurði Mollard vingjarnlega.
Roy Morrison hikaði. Hann gat
ekki svarað spurningunni án þess að
nefna Connie — og það vildi hann
ekki.
Jeg get ekki svarað þvi, sagði
hann að lokum ákveðinn.
Nú varð þögn um sinn og *Tom
MoIIard gekk í áttina lil dyranna. —
Jeg ætla að ná í Willet lækni. Bíðið
bjerna þangað til jeg kem aftur, De-
fries.
Ritarinn einblíndi á Morrison cr
þeir voru orðnir einir. Þeim hafði
aldrei verið vel til vina og fóru ekki
dult með að kali var á milli þeirra.
Þjer voruð drukkinn, Morrison,
sagði hann kuldalega. En það bjarg-
ar yður ekki. Þetta er morð og þjer
verðið hengdur fyrir það.
Hann srieri sjer frá og gekk að lík-
inu.
Morð! Þetta smaug eins og ör
gegnum Morrison og hann varð á-
kaflega hræddur. Honum lá við að
sturlast er hann leit lík Barney
Harrish, og án þess að íhuga afleið-
ingar gjörða sinna þaut Iiarin út úr
stofunni niður stigann og beina leið
til sjávar.
Litla timburþorpið var að vakna.
Verkamennirnir voru í smáhópum
við geymsluskálana og bráðum
mundi eimblistran kalla þá til starfa
og stórp sagirnar, sem ristu trjen í
planka og borð fara að hreifast.
Morrison sá, að Mallard og Willet
læknir komu út úr spítalanum og
flýtu sjer lil skrifstofuhússins. Wil-
let var lítiil maður og mjósleginn og
virtist vanta á hann augabrúnirnar.
Þegar hann sá Morrison á harða
hlaupum varð hann ljótur á svipiiin.
Mallard fór að hrópa og veifa til
hans.
En Roy Morrison Ijet ekkert stöðva
sig. Þegar hann kom niður á bryggj-
una snaraði hann sjer út í einn vjel-
bát myllunnar og var horfinn úr
augsýn áður en varði.
Um miðjan dag steig hann á land
fimm mílum fyrir sunnan þorpið.
Hánn settist á kletl og studdi hönd
undir kinn og hugsaði. Ef kringum-
stæðurnar höfðu verið honum erf-
iðar áður, voru þær enn verri nú,
eftir að hann hafði flúið. Hann var
viss um að hann hafði ekki myrt
Barncy Harrish, en hann vissi líka,
að sjer mundi aldrei takast að sann-
færa rjettinn um sakleysi sitt. Til
þess að geta það, þurfli hann að
linna hinn seka. En hvernig gat það
tekist?
Meðan hann sat þarna kom hann
auga á lítinn bát, sem færðist nær.
Það var talsvert hvast svo að bátur-
inn hvarf við og við í öldunum. Það
var eins og hann væri stjórnlaus.
Straumurinn í ánni og vindurinn
rak hann i áttina að fossi sem var
dálítið sunnar og ef báturinn breylti
ekki stefnu fljótlega mundi hann
lenda í fossinum. í bátnum var
manneskja í olíufötum og háiftn stíg-
vjelum, sem lá niðri í bátnum með
höfuðið á þóftunni og virtist vera
meðvitundarlaus.
Morrison fölnaði. Hann sá að þetta
var bátur Demarest, eftirlitsmanns
hjá Harrish, en að Demarest var ekki
í bátnum.
Hann hikaði augnablik. Þessi
manneskja hafði auðsjáanlega verið
send til að leita að honum, r— átti
hann að láta hana farast eða bjarga
henni?
Báturin kom nær og riú skammað-
ist Roy sin, spratt upp og leysti bát-
inri sinn og stýrði út að hinum bátn-
um. Stuttu síðar bar hann hina með-
vitundarlausu manneskju upp á
græna flöt milli klettanna.
Það var ung stúlka. Dökt og liðað
hárið sást undan sjóhattinum og litlu
hvítu hendurnar voru kreptar. Mor-
rison laut niður að henni.
Cönnie, hvíslaði hanri.. — Con-
nie!
Unga stúlkan opnaði augun. Þau
voru stór og blá. Hún starði lengi á
unga manninn og reis svo upp við
dogg.
—- Loksins fann jeg þig, sagði hún.
En þú hefðir. átt að láta mig fara
mína leið. Hún þagnaði sefii snöggv-
ast en hjelt svo áfram nistingsleg-
um róm;
Afi gerði mjer orð í vikunni
sem leið. Jeg kom í rnorgun og það
fyrsta sem jeg heyrði var að hann
væri dáinn og þú hefðir myrt hann.
Jeg gat ekki trúað því og jeg veit ekki
enn hverju jeg á að trúa. Svo dalt
mjer í hug að fara á eftir þjer. Það
leið yfir mig í bátnum — Roy, segðu
mjer satt: Myrtir þú hann?
Defries sagði mjer að jeg hefði
gert það, svaraði Roy hljóðlega. En
jeg veit að það er ósatt, þjer er ó-
hætt að trúa mjer, Connie.
- En þú straukst —, sagði hún.
Hann kinkaði kolli.
Jeg veit að það var heimsku-
legt. Jeg hafði drukkið og vissi ekki
hvað jeg gerði. Ef jeg hefði verið
ódrukkinn mundi jeg hafa horfst í
augu við viðburðinn.
Hún lagði höndina á handlegg
hans. —- Segðu mjer alt, Roy, sagði
hún.
- Já jeg skal segja þjer alt sem
jeg veit. Afi þin bað mig um að koma
upp til sín klukkan tíu í gærkvöldi.
Hann ællaði að tala um þig við mig.
Það leit út fyrir að þú hefðir skrif-
að honum og sagt hvað væri á milli
ekkar. Hann var hamslaus af reiði
og sagðist ekki vilja heyra slíka
flónsku nefnda. Kallaði mig flagara
og sagðist hafa ákveðið að þú gift-
ist Paige, yngri forstjóranum hjá
Martin Inlet Co. Sagðist ætla að
tengja það fjelag sínu fjelagi. Hann.
jós yfir mig fúkyrðum og jeg galt í
sama. Kallaði hann gamlan nöldr-
unarsegg og sagði að allir hötuðu
hann. Loks rak hann mig út. Jeg
fór niður að árbakkanum og leit
þar eftir vinnunni og þegar jeg kom
á skrifstofu mína skömmu siðar
fann jeg hatrið til afa þíns svella
i mjer. Nokkrum vikum áður hafði
jeg tekið whiskyflösku af einum
verkamanninum og settist nú við
flöskuna. Þegar hún var hálfnuð
heyrðist mjer skot ríða af uppi á
loftinu, en jeg var orðinn það drukk-
inn, og jeg tók ekki mark á þessu
Jeg drakk svo upp úr flöskunni, opn-
aði dyrnar og gekk upp stigann. Síð-
an man jeg ekkert þangað til jeg
vaknaði í stofu afa þins í morgun.
Hann studdi höfuðið á hendur
sjer eins og hann væri hræddnr við
að lesa gruninn út úr augnaráði
stúlkunnar. En hún leit elcki á hann
heldur starði beint fram undan sjer
eiris og hún hugsaði ákaft um eitt-
bvað. — Var hurðin að skrifstofu
þinni læst á meðan þú varsl niðri
við ána, Roy? spurði hún.
Nei, svaraði hann og varð for-
viða er hann heyrði hreiniinn í rödd
hennar. — Hvorki hurðin eða skrif-
borðsskúffan, sem byssan var í. Sá
sem myrti afa þinn hlýtur að hafa
tekið byssuna meðan jeg var úti og
skilið hana svo eftir uppi til þess
að drága gruninn að mjer. Hann
hefir liklega heyrt að við vorum að
rífast, og jeg hefi gert honum leik-
inn enn hægari með þvi að ganga
upp stigann í annað sinn.
Hefurðu engan grun um hver
þáð geti verið?
Morrison leit forviða á stúlkuna:
Þú trúir mjer, Gonnie, sagði hann.
Augu hennar fyltusl af tárum og
hún rjetti honum báðar hendurnar.
- Jeg verð að trúa þjer Roy. Ati
ei horfinn á burt og þú ert það eina
sem jeg á eftir.
Hann vafði hana örmum pg þann-
ig stóðu þau um stund án þess að
hugsa um nokkuð nema 'ást sína.
Hefir ])ú ekki grun á neinum,
spu.rði Gonnie að lokum.
Hann hristi höfuðið. — Mjer lief-
ir dottið Defries i hug, svaraði hann.
Okkur hefir aldrei komið vel
saman, en vitanlega er það ekki næg
ástæða til að gruna hann. Hann átti
ekki heldur neitt útisandandi við
afa þinn. Gamli maðurinn var dálít-
ið harðdrægur, en allir virtu hann.
Einhver orsök hlýtur að ver.a
lil þessa, sagði Connie ákveðin.
Hann leil á liana: — Tildrög, áttu
við?
Já, hefir þú heyrt að Srwásh-
Indíánunum hafi verið sell kókain.
Afi háfði komist að þessu.
Ertu viss um það?
Já, Willet læknir segir að hann
báfi minst á það við sig fyrir tveim
dögum. Þetta hefir verið gert lengi
og jeg hugsa að afi hafi komist að
hve sökudólgurinn var.
Þetta eru mikil tiðindi, sagði
Morrison. —- Þetta rtetur orðið góð
hjálp. Kókaínseljandinn og morðing-
inn eru vitanlega sami maðurinn.
Connie hristi höfuðið. — Þú skil-
iir mig ekki, Roy, sagði slúlkan.
Þeir halda að þú — hafir selt kóka-
inið.
Heldur Tom Mallard það líka?
spurði Roy. Andlit lians hvítnaði.
Hann veít ekki hvað hann á að
halda, svaraði stúlkan.
Roy Morrison stóð upp: — Jeg fer
með þjer til baka, sagði hann.
Við verðum að hafa uppi á riiorð-
ingjanum.
Tom Mallard sat einn á skrifstofu
sinni. Á borðinu við hliðina á hon-
um lá skammbyssa. Beint framund-
an honum voru dyrnar út, en bak
við hann dyr að annari skrifstofu.
Þaðan heyrðist við og við fótatak
og líka heyrðist óljóst brak í stól.
En fyrir utan var alt kyrt.
Tom var að hugsa um Barney
Harnish, sem lá dauður uppi með
kúlu i höfðinu. Hver hafði drýgl
þennán glæp. Roy Morrison? Nei -
hann var viss um að pilturinn var
saklaus - 'en hvernig átli að finria
morðingjann?
Hann leit á klukkuna. Hún var
hálftíu. Gat eitthvað hafa orðið að
Connie? Hún átti að vera komin aft-
iir með lögreglufulltrúanum fyrir
tveimur tímum. All í einu var bar-
ið að dyrum.
Mallard greip skammbyssuna. —
Hver er þar? spurði hann. — Hod-
son. var svarað dimmri rödd.
Tom Mallard hikaði. Hodson var
einn verkamannanna. Það gat verið
að hann hefði erindi, en samt varð
Tóm ekki um sel. IJann tók byssuna
og gekk til dyra til .að Ijúka upp.