Fálkinn - 17.09.1932, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
Hugvitssemi í sumarleyfinu.
Yngstu lesendurnir.
l>að fer nú bráðum að styttast i
sumarleyfinu ykkar, því að úr þvi
þessi mánuður er úti fara flest ykk-
ar að ganga i skólann. Það má þvi
ekki seinna vera, að jeg segi ykkur
frá því, að ýmsir af lesendum mín-
um hal'a skrifað mjer og sagt mjer
frá mörgu skrítnu og gagnlegu, sem
þeir hafa verið að dútla við i sumar-
leyfinu. Sumt af þessu er- svo gott,
að jeg ætla áð reyna að lýsa því
l'yrir ykkur, svo að þið getið lært
það og gert það sjálf.
Fyrst ætla jeg að segja ykkur al'
tveimur drengjum, sem heita Ein-
ar og ívar. Þeir áttu heima sinn
hvoru megin við stóra tjörn og lang-
aði mikið til að geta hitst á daginn
og leikið sjer saman. En tjörnin var
svo löng, að það var afar langt að
ganga í kringum hana — hjer um
hil klukkutima í hvert sinn.
Þá fundu þeir upp á því, að gera
sjer sinn timburflekann hvor. Flek-
arnir voru úr tveimur stórum
drumbum, sem voru i'estir saman á
þann hátt, að þunnar fjalir voru
negldar ])vert á milli þeirra. Þið
sjáið þetta á myndinni. Og nú eru
Einar og ívar ekki nema tvær til
þrjár mínútur að hittast, og leika
sjer saman frá morgni til kvölds. —
Vitanlega kunna þeir báðir að synda,
því að annars hefðu foreldrar þeirra
ekki lol'að þeim að nota flekana. All-
ir ungir drengir verða að læra að
synda, áður en þeir hætta sjer út á
vatn. Flekunum róa þeir áfram með
einni ár og þó ekki l'ari þeir hart
þá ganga þeir saml.
Þai} xem Sigga lilia gerði.
Sigga litla er einstaklega hreinleg
telpa. ltún hafði farið með foreldr-
um sinúm upp í sveit, en þegar
þangað kom tók hún eftir, að hún
hafði gleymt hversdagsskónum sin-
um heima. Ilún hafði ekki með sjer
nema hvíta, fallega skó og hún vissi
að þeir mundu skítast út undir eins
ng hún færi með þá út í vætu. Hvað
haidið þið að lnin hafi gert. Hún
lann gainla boldangspjötu, sneið úr
henni skæði, og bjó sjer til allra
lagleguslu skó, eins og hún sá fólk-
ið á heimilinu gera úr skinni og
leðri. l>eir entust að visu ekki lengi,
en boldangspjattan var svo slór, að
hún gal gcrt sjer aðra.
Villi litli átti heima í Danmörku
og' hafði venjulega verið við sjóinn
i sumarleyfinu sinu. Hann var syhd-
ur eins og selur og var altaf að
busla i sjónum á hverjum degi og
|ióti gaman að. En i sumar var hann
sendur upp i sveit til frænda síns
og átti að hjálpa svolítið til á heim-
ilinu. Hann var altaf eitthvað að
bardúsa l'rá morgni til kvölds og var
kófsveittur i hitanum. Verst af öllu
þótti honum, að það var hvergi luegt
að haða sig, honum þótti ilt að fara
í rúmið með storkinn svitann á öll-
um kroppnum. Loks fann hann ráð.
Itann fann gamla garðkönnu, sem
hætt var að nota og hafði vcrið
fleygt upp á lol't með ýmsu skrani.
Ilann bað um að lána sjer hana og
það fjekk hann. Svo hengdi hann
hana upp i trjágrein, fulln af vatni
og batt snúru í hana, svo að hún
gat hallast eftir vild þegar hann tók
í snúruna. Og úr þessu varð svo
allra besta steypibað, sem Villi tók
sjer bæði lcvölds og morgna, og var
eins og nýr maður á eftir. Fólkinu
þótti þetta skrítið, en svo fór það að
royna lika og komst þá að raun um,
: ð það var ómissandi að baða sig
á hvcrjum degi.
Anna. Gerða og Palla höl'ðu búið
sier til leikfang, setn þær notuðu
RANNSÓKN IIÁLOFTSINS.
Það eru fleiri en Piccard prófes-
sor, sem kosta kapps um, að rann-
saka ástad háloftsins. En rannsókn-
ir hans hafa vakið meiri athygli en
annara, vegna þess að hann hefir
sjálfur fylgt mælingaáliöldum sinum
upp í loftið, lengra en nokkur mað-
ur annar. Þýskur maður, Rege-
ner prófessor hefir búið lil loftbelg
og sjálfvirk mælingaráhöld og sent
þetta 28.000 metra upp í loftið. Mæl-
ingaáhöldin færðu svo prófessorn-
um ýmsar athuganir úr þessari hæð,
sem laldar eru mjög þýðingarnuklar
fyrir vísindin. lljer er mynd af pró-
fessornum og loftbelg hans.
Nú er sagt að amerískur visinda-
maður sjc að gera sjer loftbelg, slmíi
eigi að komast miklu hærra en belg-
ur Piccards og ællar Ameríkumað-
urinn að fara með honum sjálfur, i
loftþjeítri kúlu. Hygst hann munu
komasl yl'ir 20.000 metra í lol't upp,
en Piccard komst ,,aðeins“ á 17.
þúsund metra.
niðri i fjöru. Það var pappaaskja
með ferlegu andliti á öðrum endan-
um, svo ferlegu, að það var kallað
„mannætan“.
Hvopturinn á mannætunni stóð
opinn og sást skína i allar tennurn-
ttr, en fjarlægðin á milli tannanna
var mismunandi mikil, því að maitn-
ætan liafði mist sumar og voru
skörð el'tir. Yfir hverju skarði voru
skrifaðar mismunandi háar tölur.
Yfir þv stærsta 10, því næsta 20 en
yfir því minsta, sem var svo lítið að
bolti giit rjett smogið þar í gegn, var
talan 50.
Anna, Gerða og PiiIIíi köstuðu nú
boltanum úr ákveðinni Ijarlægð,
liver 5 sinnuni og skrifuðu hjá sjer
stigatöluna á þeim holum, sem bolt-
inn gat l'arið í gegnum. Og sú tap-
aði sem fæst fjckk stigin. Þetta
var ekki svo vitlaus teikur.
„Mannœtan".
llugo átl i lika heima i Danmörku.
langt u))])i i svcit. Hann liafði aldrei
l-omíð i kauþstaðinh en þessvegna
þótti homim 'ehn vænna um heimil-
ið sitl en annars og hafði gleggra
fiuga fyrir náttúrunni en drengir á
lians reki, sem áttu heima í kaup-
s'.að. — Eitt vorið þegar trjen l'órii
íið springa út, sá hann sjer til mik-
illar raunar, að eitt Irjeð bar eng-
in blöð. Það var dautt.
l’aðir hans ætlaði undir eins að
höggya trjeð í eldinn, en það fanst
Hugo ekki nokkurt viðlit. Hann bað
föður sinn að lofa trjenu að standa
og sagðist ætla að reyna að láta það
koina einhverjum að gagni þó að
það væri hælt að bera blöð. Svo
siigaði hann kubba úr trjenu, eins
og sýnt er á myndihni, holaði innan
úr kubbunum og gcrði gat inn í hol-
una. Síðan setti hann kubbana á sinn
stað í trjeð aftur og nú vonar hann,
að smáfuglarnir geri sjer hreiður í
holunuin i trjenu næsta sumar. Og
þá vcrður trjeð þeim að gagni, þó
að það sje hætt að bera blöð.
Tóta frænka.
IIEIMSINS LAUN ERU
VANÞAKKLÆTl.
Einu sinni þegar Petersen kenn-
ari var upp i sveil, að safna jurtum,
varð manneygður tuddi á leið hans.
Tuddinn setti undir sig hausinn og
gerði sig líklegan lil að ráðast á
manninn, en hann flýði undan og
lókst loks að komast yfir girðingu og
Ijek tuddinn hana grátt. Þegar Pet-
ersen var kominn úr hættunni
sleytti hann hnefann framan i grið-
unginn og sagði:
,,Nú hefi jeg ekki smakkað ket i
lultugu ár og svona launárðu mjer,
kvikindið!“
Tveir drengir voru að gorla al' þvi,
bvað þeir eigi ríka l'eður. Segir þá
annar þeirra: Hann pabbi á svo
niarga peninga, að hann gelur ó-
mögulega eytt þeim öllum.
En hann pabbi minn á svo
marga peninga, að hún mamma get-
ur ómögulega eytt þeim, svarar ])á
hinn.