Fálkinn - 17.09.1932, Blaðsíða 5

F Á L K 1 N N
5
Samningar meðal íslendinga og Norðmanna.
áy. sátu þeir veislu hjá forsœtisrá'Ö-
herra Norðmanna oy daginn eftir
voru þeir í heimsókn hjá Hákoni
konungi.
Þegar hann opnaði var staf stungið
inn fyrir þröskuldinn, eins og til
að hindra, að hurðinni væri lokið aft
ur. Nú skildi hann að hann hafði
verið gintur. Fyrir utan stóðu sex
menn með klúta bundna fyrir.and-
litið. Einn þeirra var með kaðal í
liendinni.
- Hvað á þetta að þýða? spurði
'l'om og reiddi byssuna. Hvað
viljið þið?
Við hcimtum Roy Morrison,
nrraði llodson harkalega.
Tom Mallard reyndi að kæfa
gremjuna, sem gagntók hann. Hann
varð að tefja fyrir mönnunum um
stund. Cobbie gal komið á hverju
augnabliki. Morrison, sagði hann
liægt. — Hvað viljið þið honum?
Þjer vitið það vel. Hann helir
skotið húsbóndann. En þjer hatdið
að hann sje sýkn saka og þjér fclið
bann hjerna. Það var hann sem seldi
kókainið, við vitum það vel. Hleyp-
ið okkur inn.
Áður en Tom Mallard fengi
lima lil að svara rjeðust mcnnirnir
á hann óg buiulu hann svo að hann
gat sig ekki hreyfl. Hann braust um
en hann var cinn á móti se^ og að
vörmu spori höfðu þeir reyrt hann
niður á stólinn.
Afsakið, sagði Hodson. En
jeg neyðist til.að taka lyklana yðar.
llann leitaði í vösum Mallards,
fann lyklana og lauk upp innri skrif-
stofunni. Að vörmu spori komu lveir
fram aftur með Morrison og voru
bendur hans bundnar á bak aftur.
— Hvað géngur á hjer? var kallað
bvellri rödd. Og i dyrunum stóð
lögreglumaður í einkénnisbúningi.
Hann vjek til hliðar og skaust þá
Connie fram hjá honum.
Lögreglan er það eina, sem menn
beygjá sig fyrir á þessum slóðum.
Og Hodson og menn hans kyrðust
þegar.
Stark lögreglumaður var hár og
þreklegur, snareygur eins og margir,
sem eru vanir að skipa fyrir. Hann
bar gilda skammbyssu.við beltið. —
I^eysið mennina! skipaði hann. Hod-
son horfði á hann sem snöggvast og
fór svo og skar á böndin. Fyrst á
Tom Maliards og siðan á’ Morrisons.
— Leggið af,ykkur vopnin!
Þeir lögðu eina pístólu og tvær
skammbyssur á borðið. - Þetta
stoðar ekki hjer, góðir hálsar. Farið
þið út! Og svo laumuðust þeir út,
hver af öðrum.
— Ágætt, lögregluforingi, sagði
Tom. Þjer komuð sannarlega eii»s og
þjer væruð kallaður.
— Jeg var ekki heima þegar ung-
frú Harrish kom að sækja mig, svar-
aði Stark. Annars hefði jeg kom-
ið fyr. Hann sneri sjer að Roy
Morrison.
— Eruð þjer maðurinn sem fanst
i stofu mr. Harrish?
Já, svaraði Roy. - En jeg hefi
ekki slcotið hann.
— Útskýrið þjer þetta fyrir mjer.
Stark hlustaði með athygli á frá-
sögn Morrisons og mælti svo: —
Yiljið þjer vera hjerna hjá Morrison,
meðan Mallard kemur með mjer inn
I herbergi mr. Harrish. í sama bili
komu Willet læknir og Defries inn
í stofuna.
— Halló, Mallard, sagði skrifar-
inn. Hvað er hjer á seiði?
Mallard skýrði honum frá þvi og
kynti þcim Stark. Hann kinkaði
kolli og horfði grandgæfilega á þá
báða.
— Þjcr máttuð ekki seinna koma
lögreglufulltrúi, sagði Defries. —•
Annars finst mjer verkamennirnir
hafa á rjettu að standa.
Það finst mjer líka, sagði lælcn-
irinn. Þetta kókainhneyks.li er leið-
inlegt, en þó er verra að drepa
gamlá manninn. Stark kinkaði kolli
til Mallards og hann fór með honum
upp í skrifstofu Harrish.
Líkið hafði verið lagt á leður-
klæddan legubekk við dyrnar. Stark
Mynd þessi er af norsk-islensku
samningsmönnunum, er þeir hittust
aftur í Oslo, þriðjudaginu 30 ág.,
til þess að halda áfram samningstil-
raununum um verslun og siglingar
þjóðanna. Fundir nefndarinnar eru
fletti lakinu upp og horfði lengi á
hrukkótt andlit líksins. Hann skoð-
aði fágaða skrifborðsplötuna og stól-
inn, sem Harrish hafði setið í. Svo
opnaði hann borðskúffuna. Þar var
mikið af skjölum og stækkunarglcr,
sem hann tók og fór að nota. Með
því skoðaði hann jiað sem lá á borð-
inu og einkum virtist athygli hans
beinast að litlum dolkmynduðum
pappirshnif og svo almanakinu á
borðinu.
Þegar hann kom aftur að líkinu
l'ór hann að skoða sárið á hálsi
þess. Og þcgar því var lokið var auð-
sjeð á svip hans að hann var hissa.
Svo rjetti hann úr sjer og benti á
dálitla hurð í veggnum alveg við
sk rifborðið.
Hvað er þarna? spurði hann.
- Þvottaklefi, svaraði Tom Mall-
ard.
Stark fór inn og laut niður að
þvottaskálinni. Sápustykki var i
henni en tvö handklæði hjengu á
slá fyrir ofan: Hann skoðaði þetta
í stækkunarglerinu.
Hafa nokkrir aðrir en gamli
maðurinnn notað þetta?
Nei.
— Hefir nokkur verið hjer inni,
síðan uppvist varð um morðið?
— Já, Willet læknir, Delries og
jeg vorum hjer í morgun.
Notuðuð þið ]>voltaskálina þá?
Nei, áreiðanlega ekki.
Stark tók rakáhöld ofan af hillu,
bar þau frain i stofuna og setti þau
a stól hjá lilcinu. Að svo búnu leit
liann á klukkuna og sneri sjer að
Mallard.
Klukkan er 5% núna. Þegar
luin er 6% vil jeg gjarnan að þjer
komið upp aftur og hafið með yður
Willet lækni. Defries, Morrison og
leiðtoga ærslabelgjanna. Minnist
þjer ekkert á þetta við stúlkuna.
Ihin hefir ckki gott al' því. Gleymið
þessu nú ekki. Klukkan hálf sjö.
Connie Harrish vildi ekki heyra
nefnt að hún fengi ekki að koma inn
í skrifstofu afa síns þegar hún sá
karlmennina fara þar inn, .og hlýða
á úrslitin af rannsókn lögreglufull-
Irúans. Ilún elti.
haldnir i stórþingsbyggingunni i
Oslo og er búist við því, að nefndin
muni eigi hafa lokið störfum sínum
fyr en eftir miðjan september. ís-
lensku nefndarmönnunum var tckið
mjög vel i Oslo. Þriðjudaginn 30.
Stark hafði dregið legubekkinn
fram að arninum. Á borðið var
breitt handklæði og lá þar ýmislegt
smávegis. Sterka birtu frá lestrar-
lampa lagði á legubekkinn og stól-
ana, sem stóðu þar hjá. Stark sneri
bakinu í ljósið og bað þá sem inn
komu að setjast á stólana. Með þvi
móti l'jell birtan á andlit þeirra
allra.
— Áður en við förum að tala um
fráfall Harrish, sagði hann rólega,
þarf jeg að benda ykkur öllum á
nokkur atriði. Fyrir nokkru komst
Harrish að því, að Siwashlndiánun-
um við Rock Point hafði verið selt
kókaín. Hugsið yður — Indíánunum
selt kókaín! Hann vissi ekki hver
hafði gerl þetta, en tilkynti það yf-
irvöldunum og þau fóru á stúfana.
En það er torvelt að fá Indíána til
þess að segja frá og málið var feng-
ið lögreglunni og i fyrri viku var
jeg sendur þangað. Jeg talaði við
Harrish daginn eftir að jeg kom
þangað og hann sagði mjer að hann
væri kominn á sporið. Þegar ungfrú
Harrish sagði mjer, að afi hennar
hefði verið myrtur, skildi jeg þegar,
að hann hefði koist að niðurstöðu
í málinu og hefði orðið að láta lif-
ið fyrir það. Mjer skildist einnig,
að morðinginn mundi vera sami
maður og kókainsalinn.
Þið vitið öll, að grunur hefir
fallið á Morrison. Hann hjell að
hann hefði heyrt skotið, sem gerði
enda á æfi Harrish, en jeg er viss
um, að hann skaut því ekkl sjálfur.
Það að Morrison heyrði skotið er
þýðingarlaust. Því var sem sje skot-
ið á mann, sem þegar var dauður.
Nú varð grafkyrð. Stark fletti lak-
inu ofan af líkinu. Hann hafði lagt
það á grúfu og rakað hnakkann.
Við hliðina á skotsárinu var annað
lítið sár. Rautt og kringlótt en að
likindum mjög djúpt.
Sjáið, sagði Stark. Þetta sár
ei eftir þennan pappírshnif. Jeg
komst á sporið vegna blóðsins i
flibbanum. Harrish hefir verið
stunginn af manni, sem vissi hvern-
ig átti að nota vopniö. Það var skot-
ið af skammbyssunni skömmu sið-
ar, líklega til þess að grunurinn
slcyldi falla á annan.
Stark horlði á áheyrendur slna.
Tom Mallard var forviða. Defries
velti vindlingi milli skjálfandi var-
anna og Willet læknir var að fitla
vð hring á lingri sjer, Connie Harr-
ish og Morrison, sem hjeldusl í
hendur voru raunaleg á svipinn en
þó hamingjusöm. Hodson verka-
mannaleiðtogi glápti fram undan
sjer.
— Áfram, Stark, sagði Mallard.
Hver gerði það. Starlc tók litla al-
manakið.
— Harrish var vanur að skrifa hjá
sjer nokkrum dögum fyrirfram
hvað hann ætlaði að gera. Þegar það
var gert setti hann krossstrik við
selninguna. Hjer er þetta alt, nema
blaðið fyrir daginn á morgun, þann
18. er horfið. Það hefir verið tekið.
Hversvegna? En morðinginn hefir
ekki verið nógu hygginn. Harrish
notaði ávalt harðan blýant og hjerna
á næsta blaði má lesa förin eftir
stafina. Þar stendur: Kókaínmálið.
Verð að hringja til Stark í dag við-
víkjandi....
Stark þagnaði aftur og leit á and-
litin kringum sig. — Svo kemur hjer
á eltir nafnið á manninum, sent stal
blaðimt lyrir þann 18. og sem drap
Hurrish með pappírshnífnum.
Slark lagði á borðið sápuna, sem
hann hal'ði fundið i þvottaklefanum.
Maðurinn sem myrti Harrish
var með hring niéð nöðruhaus á.
Hringurinn var l'ull víður og hafði
mnnið til á fingrinum og sett far i
sápuna. Það var nafnið yðar, sem
stóð í almanakinu, Willet læknir og
þessi hringur þarna er full stór yð-
ur. Jeg tek yður fastan fyrir morð
Barney Harrish og lyrir að hafa selt
Indíánum kókaín.
Andlit Willets varð öskugrált og
augun blóðhlaupin. Hann starði á
Stark og muldraði eitthvað fyrir
munni sjer. Og áður en nokkur gat
við ráðið greip hann pappirshníf-
inn. og æddi inn í þvottaklefann.
Þegar Stark kom að hurðinni liafði
hann læst að innanverðu. Hurðin
var sprengd upp fáeinum mínúlum
siðar, en það var of seint.
Willet læknir hafði notað papp-
irshnífinn í annað sinn.