Fálkinn - 19.11.1932, Blaðsíða 4

4
F A L K I N N
Klukkan þrjú um nótt.
Saga eftir J. J. BELL.
— Hvað eruð þjer að gera hjer?
Orðin komu andstutt og hást frá
manninum í dyrunum og þeitn var
beint til veru, sem hnipraði sig sam-
an fyrir framan opinn peningaskáp
í hinum endanum á mjórri og langri
stofumii, sem var í hálfdimmu, því
að ekki naut annarar birtu en bjarm-
ans frá tunglinu.
Veran hrökk við og stundi hátt,
en svo varð alt hljótt. Það heyrðist
ekki einu sinni andardráttur. Mað-
urinn i dyrunum gekk inn og kveikti
Ijós. í sama bili sló klukkan á veggn-
um þrjú högg.
Maðurinn hafði farið í dökkan
silkislobrokk yfir nærfötin og hann
var berfættur í tyrknesku ilskónum.
Hann virtist vera nær fimtugu en
fertugu. Eftir andlitsfallinu að dæma
mátti hann heita fallegur maður en
eftir svipnum á andlitinu hið gagn-
stæða. Hann var með skammbyssu
í hægri hendi. Hann ljet hurðina
standa opna á eftir sjer og gekk hægt
inn gólfið og staðnæmdist fyrir inn-
an skrifborðið, sem stóð á miðju
gólfi.
— Heyrið þjer! Standið upp og
svarið spurningum mínum, kalla'Si
hann og tók fastar um skammbyss-
una. Veran fyrir framan skápinn
stóð hægt upp og sneri sjer við við.
Þetta var kvenmaður! Hún var með
hatt, í svartri kápu, með svarta skó
og sokka, andlitið var fölt, með
stór, dökk augu, sem störðu rauna-
lega en óttalaust á hann. Hún rjetti
úr sjer og ljet handleggina lafa mátt-
lausa niður. Margir bögglar með
brjefum og skjölum, bundnir saman
með mislitum böndum láu á við og
dreif á gólfinu fyrir framan opna
skápinn. Fyrir framr.n hana lá líka
stór peningakassi. Maðurinn hafði
vaknað þegar hann datt á gólfið.
Hann starði undrandi á hana um
stund. — Hver eruð þjer og hvað
viljið þjer í mínum húsum? endur-
tók hann og var nú hvassari i róm
en áður.
En það var eins og stúlkan lieyrði
ekki spurningu hans.
— Yður er hollast að svara mjer,
sagði hann byrstur. — Jeg vil líka
fá að vita, hvernig þjer hafið komist
yfir Jykilinn að skápnum. Hverju
hafið þjer stolið? Stúlkan sýndi sig
enn ekki líklega til að svara.
Hann langaði til að geta sjeð and-
litið á henni betur, en lampinn sem
hann hafði kveikt lýsti ekki nema
riauft þangað sem hún stóð,
Hann varð óþolinmóður og gekk
út að þilinu og kveikti þar á öðrum
Jampa, sem var beint yfir stúlkunni.
Það kom titringur á augnalokin á
henni við ofbirtuna. — Nú, — já,
jeg þekki yður. Nýja stofustúlkan.
Þá verður alt skiljanlegt! Hann fór
að skrifborðinu og settist.
— Komið hingað og standið fyrir
máli yðar, sagði hann og röddin var
hlýlegri. Stúlkan var sem sje fríð,
og hann var ístöðulitill þegar falleg-
ar stúlkur átti í hlut. Því þrátt fyrir
48 árin var sir Edmond ennþá ó-
giftur og elskur að kvenfólki.
Alt í einu tók hún viðbragð i átt-
ina til gluggans.
— Enga vitleysu! kallaði hann og
miðaði á hana byssunni. — Auk
þess er það, að ef þjer hafið stund-
að verk yðar sæmilega þessa viku
sem þjer hafið verið hjer, þá vitið
þjer að það er ekki hægt að opna
þessa glugga svo mikið, að maður
komist út um þá, jafnvel þó maður
sje eins grannur og þjer.
Hún reisti höfuðið og leit á hann.
— Og þjer ætlið að skjóta á varnar-
lausan kvenmann!
— Mjer mundi ekki flökra við að
skjóta þjóf, óbrotinn innbrotsþjóf.
Og jeg er góð skytta og mundi liitta.
En liinsvegar mundi það verða yð-
ur kvalafult og eyðileggjandi fyrir
fegurð yðar.
Þorpari! Þjer skuluð ekki
reyna að liræða mig, hrópaði hún
og augun leiftruðu.
Iiann sat jafn rólegur og áður og
brosti. — Svei mjer ef mjer finst
jeg ekki kannast við eitthvað í svip
yðar, sem jeg hefi ekki tekið eftir
áður. Takið af yður hattinn }g
komið hingað.
Hún hreyfði sig ekki. Hún starði á
dyrnar bak við hann, sem misskildi
þetta og hjelt að það væri þrjóska.
Andlit lians lagðist i djúpar felling-
ar og augun urðu eins og Ivö mjó
strik. Hann miðaði byssunni ógn-
andi á hana. — Jæja, svo að þjer
ætlið að meðganga góðfúslega. Jeg
geri ráð fyrir að þjer hafið náð í
lykilinn, eftir að jeg lagði hann á
náttborðið í gærkvöldi. En það sem
jeg vildi vita er, hvað þjer ætluðuð
að ná í úr skápnum, hvort það voru
peningar, verðbrjef eða hvað. Og
hverju hafið þjer stolið?
Hún andvarpaði djúpt og þreytu-
lega, en þagði eins og fyr.
Hún starði enn fram að dyrunum
er Jiún sagði! Jeg svara engu að yð-
ur einum viðstöddum.
— Hvað meinið þjer með því, argi
þjófur!
— Það sem jeg hefi sagt!
— Þá skuluð þjer fá votta, fnæsti
hann. Jeg ætlaði að fara vel með
yður, en úr þvi að þjer viljið láta
lögregluna komast í málið þá....
— Ónei, ekki lögregluna, sagði
hún og bandaði frá sjer með hend-
inni.
Hann hló, hást og stutt. — Ónei,
vissi eg ekki. Jæja, ætlið þjer þá að
svara spurningum mínurn?
Hún hristi höfuðið hægt.
Hann beit á jaxlinn af vonsku. —
Og þjer haldið að þjer getið sagt
mjer fyrir verkum, eins og þjer vilj-
ið helst. Ónei, jeg er orðinn leiður
á þessu. Nú spyr jeg yður í síðasta
sinn: Ætlið þjer....
— Nei, svaraði hún.
— Jeg f'ef yður eitt færi enn.
Hann tók símtólið i vinstri hönd.
Hún fór að titra af hræðslu, en svo
brá fyrir gleði í augum hennar.
— Nei, endurtók hún fast.
— Jæja, þá verður þetta eins og
þjer viljið, stúlka góð. Hann hafði
tekið upp símtólið, þegar það v ir
siegið úr hendinni á honum. Ungnr
rnaður hafði komið inn á tánum, urn
dyrnar bak við hann. — Sir Ed-
mond, gefið henni tækifæri! sagði
hann.
— Hvert í heitasta — Derveni!
hvað á það að þýða að læðast svona
að mjer, og hvaó kemur þetta - ð-
ur við. Og auk þess — þjer eruð al-
klæddur á þessum tíma nætur! Augu
sir Edmonds voru marblá af vonsku.
— Sir Edmond hefir víst gleynri
að jeg er að fara i sumarfrí og ætla
með fyrstu lestinn frá King Cross
i dag.
— Jú, nú man jeg það. Farið
þjer bara. Ungi maðurinn brá sjer
hvergi.
— Bíllinn er ekki kominn að
sækja mig enn og kemur ekki að
sinni. Jeg ætlaði aðeins að líta hjer
inn og gá að, hvort jeg hefði skilið
alt eftir i röð og reglu hjá yður, sir
k.dmond, og vitanlega varð jeg hissa,
að heyra rödd yðar hjerna inni.
— Ójá, náttúrlega. Jeg efast ekki
um, að þjer hafið skilið við alt í
besta lagi lagi, Dervent og verið þjer
svo sælir og góða ferð. Nei, biðið
þjer. Viljið þjer hringja til Jögregl-
unnar áður en þjer farið. Heyrið
þjer það?
Jó, jeg heyri, en jeg bið yður
þess að ....
— Jeg skipa yður sem ritara mín-
um að gera það sem jeg segi yður,
er. ekki að skifta yður af því, se:n
yður kemur ekki við. Jeg hefi gefið
þessari stúlku kost á að gefa mjer
skýringu.
— En hvað hefir liún þá gert,
sir?
—- Bjálfi! öskraði sir Edmoiid. —
Eruð þjer blindur. Lítið á skápinn!
Ungi maðurinn hafði ekki sjeð
skápinn fyr, vegna asans sem var
á honum. Að vörmu spori leit hann
á stúlkuna. Augu hans urðu svo stór
og raunaleg.
Maggi, er það satt, að þjer hafið
opnað hann?
Ha, lia — hvort hún hefir opn-
að hann, hló sir Edmond storkandi.
— Lítið þjer á saklausa madonnu-
andlitið á henni! Ungi maðurinn
roðnaði upp i hársi’ætur. Hann krepti
hnefana svo að hnúarnir hvítnuðu,
en gleypti orðin, ;,cm lóu honum á
tungunni.
— En það er ekki víst að hún haíi
stolið neinu, sir Edmond, sagði hann
svo.
—- Jeg hefi spurt hana en hún
neitar að svara, saí'ði sir Edmond
óþolinmóður. — ætiðl þjer að gera
eins og jeg hefi sagl og hringja á
lögregluna.
— Maggie, hafið þjer tekið nokk-
uð? spurði Dervent innilega.
Maggie svaraði ekki.
— Þarna sjáið þjer sjálfur, sagði
sir Edmond og lagði frá sjer byss-
una og hallaði sjer aftur á bak i
stólnum. — Ætlið þjer svo að
hringja?
— Maggie hlýtur að hafa einhverja
ástæðu, sagði Dervent, en hinn tók
þegar fram í: Haldið þjer kjapti
Dervent og gerið eins og jeg skipa
yður!
— Sir Edmond, jeg er viss um að
það er einhver ástæða til þessa.
Maggie hefir aðeins verið tvær vik-
u'- hjer á heimilinu, en jeg er-----
— Astfanginn í stelpukvikindinu,
sagði sir Edmond hlæjandi. — Ætl-
ið þjer —
— Nei, sir Edmond, jeg hringi
ekki..
— Burt með yður þá, á þessu
augnabliki. Farið í sumarfriið og
takið eftir þessu: Þjer þurfið ekki
að ómaka yður hingað aftur. Kaup-
ið yðar og reiturnar skal sent ó
eltir yður við fyrsta tækifæri. ÍJt!
heyrið þjer það? Sir Edmond rjetti
út höndina eftir símtólinu, en það
var einnig slegið úr hendi hans í
þetta sinn.
— Nei, sagði Dervent náfölur. —
Fyr skal jeg hengja mig, en að sím-
inn hjálpi yður til að koma henni i
fangelsi. Hann lyfti upp símatólinu
eins og hann ætlaði að grvta því í
gólfið.
— Bíðið þjer við, hrópaði Maggie
titrandi rödd. — Ur þvi að heiðvirð-
ur maður er hjer viðstaddur skal jeg
með ánægju gefa .kýringu. Og þjer,
sir Edmondon munduð ef til vill
óska eftir á, að jeg hefði þagað.
Iiún færði sig nær þeim. Roði
hafði færst í kinnar hennar og hún
virtist hvorki hrædd nje óstyrk.
— Jeg rjeðist i vist til yðar fyrir
tólf dögum, sir Edmond. Tilgangur-
inn með því var sá einn að ná í
lykilinn að peningaskápnum yðar.
Hversvegna, spyrjið þjer. Þjer getið
ekki getið þess. Þjer hafið aldrei
sjeð mig fyr, en hafið þjer ekki sjeð
stúlku sem líktist mjer? Litið þjer
nú á.
Hún tók af sjer hattinn. Sir Ed-
mond rilápti á hana stórum augum.
Hann roðnaði dálitið en röddin v *r
köld og kæruJaus er hann sagði:
Það er ekki ómögulegt að jeg liafi
sjeð einhverja sem likist yður, kanske
margar. Af vinnukonu að vera ernð
þjer skrambi tiginmannlegár í úl-
lili, en annars —
— Þjer talið við dömu, sir Ed-
mond, sagði Dervent álasandi.
-— Engan slettirekuhátt, Dervenl,
var jeg ekki að segja yður að l'ara?
Sir Edmond var að rifna af bræði.
— Jú, en jeg fer ekki, svaraði
Dervent rólega. — Þjer hafið sagt
mjer upp og jeg er ekkl skyldugur
að slýða skipunum yðar lengur.
Haldið þjer áfram, Maggie.
Sir Edmond tók aftur upp skamm-
byssuna.
— Hagið yður elcki eins og flón,
sir Edmond, sagði Dervent aðvar-
andi. Lögreglan tekur þesskonar ó-
slint upp. Og jeg fer ekki fyr en jeg
hefi heyrl livað Maggie hefir að
segja.
— Þjer skuluð fá þetta borgað,
ungi maður. Vottorðið yðar skal ekki
verða af bestu tegund.
— Þjer getið átt við það seinna.
En nú liafið þjer neytt Maggie til
þess að leysa frá skjóðunni og nú
skuluð þjer heyra hvað hún hefir
að segja.
— Þökk, Dervent, sagði Maggie
liljóðlega. — Jæja, sir Edm.ind,
hjelt hún áfram um ieið og nún setti
hattinn á sig aftur. — Úr því að úl-
Jit mitt hefir ekki vakið nein i; rnd-
urminningar hjá yður, er besl að
jeg segi yður hver jeg er. Jeg heiti
Fiorence Faii-weatlier — systir
I.indu Fairweather.
— Nei, er það virkilega ungfrú
Fairweather, sagði sir Edmond
kaldhæðnislega, — en undir þess
um kringumstæðum munuð þjer
ekki krefjasl þess, að jeg láti í ljósi
ánægju mina yfir því að sjá yður.
— Því ler fjarri, sir Edmond. Því
að nú skiljið þjer vist hvernig á
þvi stendur, að jeg er komin liing-
að í húsið.
— Vitanlega, það eru — eða rjett-
ara sagt voru— bæði gim.teinar og
talsvert af peningum i skápnum.
— Farið þjer varlega, óminti
Dervent hann í annað sinn.
— Kærið yður ekki um hvað hann
segir, Dervent. Sir Edmond, jeg kom
hingað til að ná í brjef systur minn-
ar. Sir Edmond hnyklaði brúnirn-
ar, en á næsta augnabliki hrosti
hann hæðnislega til hennar.
— Þjer ætlið þá að segja lögregl-
unni þessa sögu og láta bendla
nafn systur yðar við lineyxli. Ænei,
það viljið þjer víst ekki. Þjer kjós-
ið víst fremur að láta fangelsa yður
sein óbreyttan þjóf, eins og þjer ef
tii vill-----
Augnatillit frá Maggie varnaði
Dervent þess að grípa fram i. — Jeg
held alls ekki, að þjer óskið af-
skifla lögreglunnar, sir Edmond,
sagði hún.
— Þjer haldið það. Þá skjátlast
yður ungfrú góð. All sem er eða
rjettara sagt var i skópnum, er min
eign. Líka brjef sem eru árituð til
mín. Og það ætla jeg að segja yður
— hann rjetti úr sjer og barði i
borðið — að þjer farið ekki út hjeð-
an fyr en jeg hefi sannfærsl um, að
þjer hafið ekki stolið neinu sem
mitt er. Það verður leitað á yður.
Þjer getið valið um hvort lögrglan
gerir það eða jeg! Það varð þög'i
en svo sneri Maggie sjer að Dervent.
— Dervent, sagði hún. -— Jeg ætla
að segja yður nokkuð. Fyrir tveim-
urum var Linda systir mín ó bað-
stað með kuunningjum sínum. Hún
var átján ára þá og þar hitti hún
sir Edmond, sem alt of lengi hefir
gengið undir heiðursmannsheitinu,
Þótti henni gaman að því að hann
gekk eftir henni með grasið i skón-
um og hún ímyndaði sjer lika að
hún elskaði hann. Síðar skrifaði
hún honum brjef. Flónsleg en sak-
laus hrjef, eins og ungar stúlkur