Fálkinn - 28.01.1933, Blaðsíða 4

•1
I' Á L K I N N
í „Smoking“.
..... licl'ir lijer með þann
lieiðnr að bjóða Jiiryen Frank
lil inidde.gisnerðar liinn 2(i. þ.
m. o. s. í'rv...
.Ifirgen Frank góndi á seðilinn
sem liann bjell í bendinni óg
brosti rannaleg'a og minlist all
i einn allni boðsbrjefanna með
sama blægilega orðalaginn
frá því i gamla daga. Frá því
i svo gamla daga að bomun
fansl svo Jangl síðan, að hann
mnndi ekld bal’a gelað upplifað
þá daga sjálfur. Þá hefði að vísu
líka slaðið „„hel'ir þann heiður
að bjóða“. . Og i buganum fylli
bann úl boðsbrjefið: Vest aðal-
konsúll, eigandi þriggja fjögra
heimsfyrirtækja befir þann frá-
bæra og sjaldgæfa beiður að
bjóða atvinnulausum fyrverandi
verkfræðingi Jörgen Frank (sem
enginn veit bver er) tit miðdeg-
isverðar ef Hans hágöfgi þókn-
asl að koma.
Vitanlega hefði liann afþakk-
að ef svo hefði ekki viljað til,
að þessi viðfeldni Vest aðalkon-
súll hefði ekki slöðvað hann á
götu daginn eftir að hann hefði
fengið boðið og sagt að það
væri sjerstaklega skemtilegl af
eiga að fá að sjá son þcsta æsku
vinar síns lieima hjá sjer, og
ætlaði aðeins að benda bomim
á, að þetla væri ekki bátiðlegt
boð, því að þarna kænri ekki
nema nokkrir utanbæjarr.ienn
kunningjaraf bernskustöðvunum
og þeir kæmu bara í „smoking“.
()g þá var hann genginn i gildr-
nna. Ömögulegt að segja nei
úr því að svona slóð á.
Bara „smoking“, ójá. En nú
átli bann ckki „smoking" fram-
ar á þessari jörðu og eftir t 5
líma átli veislan að byrja.
Hann spralt upp og tók á-
kvörðun. Hann var peningalaus,
hra*ðilega auralaus. Hann bafði
áll inótdrægt i heilt ár, frámuna
lega mótdrægt. En nú vildi hann
fara í þetta samkvæmi. Hann
mundi geta orðið sjer út ,um
peninga á morgun, víst mundi
liann geta logið sjer út stuttkjól
þangað til.
Iiálflima síðar stóð liann fyr-
ir framan spegilinn hjá fata-
leigjandanum og snerist á liæli
í „smoking“ sem var cins og
sniðinn á hann. Sama sem nýr,
sagði eigandinn, og aðeins leigð-
ur úrvalsmönnum eins og' t. d.
„Já, þökk“, sagði Jörgen ó-
þolinmóður og fór að færa sig
úr fötunum. „Það er ágætt,
„smokinginn“ er góður og skyrt-
an, lniýtið og flibbinn lika, jeg
tek þetta. Og svo kem jeg á
morgun og skila bonnm og borga
leiguna".
•I. Salomon, seljandi og leigj-
andi notaðra fata glenti upp
glyrnurnar: Borga á morgun?
Nei, því miður, það tíðkaðist
ekki í bans verslun, bann yrði
að fá peningana strax.
„En jeg liefi enga peninga —
á mjer. Veskið milt heima“.
Jörgen muldraði eitlhvað öskilj-
anlegt o ' gant hornauga til karls
ins.
„Þjcr geLið látið fötin yðar
liggja bjerna sem pant á með-
an“, sagði gamli, maðurinn.
Jæja, Jörgen átti ekki um neitt
að vclja og i launinni bafði
liann gaman af þcssu. Hann fór
í fölin aftur fleygði á sig frakk-
anum og fór heim og sal þar
þrjá tíma og beið samkvæmis-
tímans í leigða „smokingnnm“.
Þrjár ástæður voru til þess
að Jörgen Frank, atvinnnlans
verkfræðingur fór syngjandi
heim úr samkvæminu. í fyrsla
lagi lial'ði þetta verið mjög fjör-
ugl samkvæmi. I öðru lagi hafði
Vesl aðalkonsúll undir eins eft-
ir borðhaldið tekið hann afsíð-
is og farið að spyrja hann um
ástæður hans, — um fyrri stöð-
ur bans, um mentun hans og
um all miUi himins og jarðar,
og í fyrsta skiftið síðan mót-
ketið fór að steðja að bafði Jörg-
en leysl frá skjóðunni fyrir ó-
viðkomandi manni. Ekki svo að
skilja að liann færi að þylja
harmalölur, lieldur hafði liann
blátt áfram sagt frá hruninu í
Asíufjelaginu, gjaldþroti útbús-
ins í London, uppsögninni,
kreppunni: og hinu almenna at-
vinnuleysi.
„En góði, ungi vinur“, liafði
konsúllinn sagt, „hversvegna
hafið þjer eklci konrið til min?
En jeg verð að leila menn
uppi nú á þessumi tímum, þeg-
ar þeir ættu að koma hlaup-
andi til mín“.
Og svo bafði samist um að
Jörgen skyldi koma lil bans til
skral's og' ráðagerða daginn eft-
ir, á morgun.
En auk allra þrekvirkja þessa
ágæta manns er cins enn ógetið
um hann. Hann átti|dóttur. Og
þetla var þriðja ástæðan til
þcss að .Törgen fór syngjandi
lieim lil sín. Þegar þau voru
börn böfðu þau leikið saman
livern einasta sunnudag. Eva
og bann. Gælu þau ekki hitst
bráðum, á morgun og rifjað
upp garnlar minningar.
Jörgen Frank vaknaði við
gleðistraum um sig allan morg
uninn eftir. Fyrst skyldi hann
ekkert í hvernig á þessu stóð,
því að hann var vanur að móka
svo lengi sem unt var til þess
að dagurinn yrði þeim mun
styttri. En nú rankaði hann við
sjer: Eva, sem hann hafði ekki
minst síðan á barnsárunum,
þegar liann var ástfanginn í
benni eins og lög' gera ráð fvr-
ir, Eva var aftur risin upp í
mcðvitund hans. Það var eins
Saga eftir JOHAN BORGEN.
og ljós stafaði frá henni vfir
alla tilveruna.
Svo fann hann á hausnum á
sjer að hann hafði tekið sjer
neðan í því í gærkvöl.di. Og
liánn kunni þvi vel að reisa
böl'uðið frá koddanum og láta
það delta niður aftur eins og
klett. Það var svo langt síðan!
Og í sama bili mundi hann
rödd Vest aðalkonsúls. „Mun-
ið þjer nú, kl. 12 á fimtudag!“
Hann leit á klukkuna. Sjer
er nú livað, lmn var orðin 1,
það náði ekld átt að sofa svona
lcngi. Hann átti að hitta Evu
eflir tæpan klukkutíma. Hann
gat varla trúað því. au áltu að
liillast úti í bæ!
ITann vatl sjer l'ram úr
rúminu og rakaði sig með á-
nægjutilfinniilgu. Alt i einu
slaðnæmdist hann með raldól-
ið i hcndinni og fölnaði undir
sápunni: Fötin hans! Einu föt-
in hans! Þau lijengu hjá Salo-
mon fatalcigjanda í Brúargötu.
Og liann hafði ekki einn eyri
enn
Þarna stóð hann augnablik
stúrinn og' ráðalaus. Þetta var
nú lakara, en ekki dugði að
setja það í'yrir sig. Eftir hálf-
tima var bann aftur kominn i
fallega „smokinginn“ frá .Salo-
mon og sneri sjer fyrir framan
spegilinn. Svo fór liann í frakk-
ami jOg bretti vel upp kragann.
Það var dálítið lijákállegt í sól-
skininu, en skítt með þaðHIann
var liann ekki vanur að þjást
síðasta örþrifaráðið var a'ð
liringja upp húsmóðurina og
biðja bana um að lána sjer
finun króhur þangað til siðar
urn daginn (Það var nóg fyrir
vermútglasi handa Evu og hon-
um). Það er ótrúlegt hve langt
maður flýtur á frekjunni, hugs-
aði hann þegar hann labbaði
niður götuna. -Og á horninu
umtalaða var Eva fvrir þegar
hann kom.
Hvað var þetta? Hafði hún
ekki undir eins horfl eitthvað
svo undrandi á hann? Annars
var hann ekk vanur að þjást
af hiki og hugleysi, en þetta
var svo skrítið þegar maður er
orðnn öllu óvanur..........Tæja,
það varð að skeika að sköp-
uðu. Svo mikið var víst að
]>arna gengu þau hlið við lilið
niður skemtigarðinn og hún var
ósegjanlega l'alleg! Og allra
best var það, að þau höfðu
svo óendanlega margt að tala
um, að lionum gafs enginn tími
til að hugsa um hve illa hann
var staddur.
„Pabbi sagði mjer að hann
ætlaði að reyna að ná i yður
lil sín“, sagði hún. „En hvers
vegna eigum við annars að vera
a'ð þjerast, við sem höfnm þekst
alla æfi.“
Og þetta var satt. Honum fanst
eins og hann liefði ávalt þekt
þessa glaðværn og látláusu
stúlku.
„Faðir þinn var einstaklega
alúðlegur við mig“, svaraði
hann glaðlega. Hingað lil liafði
lionum fundist eins og þetta
vau'i alt eins og draumur.
„En þú getur auðvitað ekki
sagt upp stöðu þinni alveg fvr-
irvaralaust“.
Hafði hún litið. undarlega á
hann. Eða var þetta ímyndun?
„Þú hafðir svo ágæta ednkunn
frá báskólanum“ hjelt hún á-
fram án þess að láta nokkuð
á sig fá, „og vitanlega hefir þú
baft ágætar stöður“.
ITann kendi innilegs þakk-
lætis til Vests, sem ekki hafði
sagt henni hvernig á stóð. En
jafnframt fyltist hann metnaði
í,að láta ekkert uppi um það
neyðarástand, sem hann átti
við að búa.
„þú veist að maður lendir í
svo mörgu, en þar með er ekki
sagl, að það sje alt jafn skemti-
lcgt, en starfið sem faðir þinn
hefir að bjóða er óneitanlega
lokkandi. Og svo gefur það
mjer einnig færi á, að nálgast
meir. . . . nálgast meir fjölskyld
una“, sagði hann. Og lil að
bæta úr því: „En cigum við
ekki að líta hjer inn i veitinga-
hús og fá okkur glas?“
En þegar hann vatt sjer úr
frakkanum er inn kom gat bún
ekki leynt furðu sinni: „Góði!“
bálfkallaði hún, „gengurðu á
„smoking“ um þettta leyti
dags ?“
Jörgen var að þvi kominn að
fára i frakkann aflur, en sá að
það var of seint.
„Jeg skal segja þjer“, sagði
liann vandræðalega, „jeg á að
fara í samkvæmi i kvöld og
vinst ekki tími til að fara heim
of hafa fataskifti, jeg hefi i
svo mörgu að snúast þessa dag-
ana. Allskonar viðskifti, muldr-
aði hann. Og eins og þetta væri
ekki nógu sennilegt greip hann
el'tir nýju hálmstrái, það var
eitthvað sem hann rámaði í frá
í gær. „Jeg á að fara í kvöld-
verð til Barth forseta“.
„En hvað það er gaman",
sagði Eva glöð, „ætlar þú til
Barth, það hafði jeg ekki hug-
mynd um, jeg ætla þángað líka,
en hvað þetta var skemtilegt....
En það lítur ekki út fyrir, að
þjer þykii það skemtilegt-‘-‘,
bætti húh við þegar hún leil
á skell'inguna uppmálaða á and-
litinu á honum.
„Skemtilegt? Ertu frá j)jer,
jeg get ekki lýst því hvað mjer
þykir það skemtilegt“. Hann
leit innilega til hennar en beit
sig til blóðs á vörinni af ör-
væntingu. „Jeg vissi ekki einu
einni að þú þektir Barthsfólk-
ið“ Nú fann liann að ekki var
neinnar undankomu von.
„Góði, manstu það ekki. Þau
voru hjá okkur í gær!“
\ eitingastofan hringsnerisl
fyrir augunum á aumingja