Fálkinn - 27.05.1933, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
þvottadagur
—Frídagur
Það er ástæöulaust að slíta fötum og
skemma hendur með erfiðu nuddi á
þvotti. Rinso vinnur verkið meðan þjer
sofið. Rinso hefir inni að halda efni,
sem draga óhreinindin úr þvottinum, án
þess að skemma hann, og skilar honum
hreinum og óslitnum. Þad eina sem
þjer þurfið að gera, er að skola þvottinn
og hengja til þerris.
Notið Rinso eingöngu, næst þegar þjer
þvoið, og takið eftir hvað mikið erfiði
sparast.
sem liann náði í var kjójl,
glnlega góður og víður um
i'crða. nar, sá mundi mátulegur.
Svo 1h yrðist fótatak rjett við
hornið. Hann slökkti á lampan-
iun í olnoði, þreif kjólinn, lædd-
ist með liann i myrkrinu inn
lil sín og klæddi sig í snatri.
Frichmann gamli liæstaréttar-
dómari sat og smáliarði óþolin-
móðlega með silfurkncppta
stafnum sínum i gólfið. Frú
Fricþmann flutti tiJ nokkrar
l iómakörfur og var töluvert ó-
slyrk. Samtalið var slitrótt milli
tengdra og skyldra, sem þarna
voru saman komnir í jólal'agn-
aðinn. í einu horninu sátu Elín
og Birgitta lijá tveimur frænk-
um sínum, livísluðust á og fliss-
uðu, en horfðu annanslaginn
liálf kvíðafullar á afa sinn.
„Fimm mínútur yfir fimm
mimitur yfir, Anna“ sagði karl
og' liristi gráan makkann.
„Já, tengdafaðir, þú verður
að afsaka — — —
„Er gæsin kannske brend, eða
livaða Jjrellur eru þetta?“ raus-
aði karl.
í sama Jiili kom Frichmann
málafærslumaður inn. Hann
gekk liratt til föður síns, einliver
einkennilegur aukaroði var a
nauðrakaða andlitinu.
„Gott kvöld, pabbi og vel-
kominn“.
„IFikk, góði minn, þökk“.
Hann tók í Iiönd sonar síns-en
kipti svo snögt að sjer liendinni.
„Hvers konar liúningur er
þetta eiginlega á sjálfa jólanótt-
ina? Stuttfrakki! Hvað hugsar
þú?“
María kom inn og hvíslaði
einhverju að frúnni. Hún
Imeigði sig og liár, ungur mað-
maður í óviðjafnanlegum við-
Jiafnarkjól með skínandi livítt
skyrtuljrjóst gekk inn í stofuna.
„Sko! þetta er eittlivað ann-
að, kjóll Jivítt, það er eins og
það á að vera á jólanóttina“.
Friclnnann gamli liætti rausi
sínu og liorfði nærsýnn á komu-
mann. „Hver er það?“ spurði
hann.
Birgitta smeygði sjer mjúk-
lega undir liandlegg afa sins.
„Það er Mortensen stúdent,
liróðir Jiestu vinkonu minnar“,
sagði liún og leit skjótlega á
ungá manninn, sem beygði sig
vandræðalega.
„Nú Mortensen stúdent, Jim“
liann rjetti stúdentinum l.end-
ina og atliugaði liann gaumgæfi-
lega. „Iívaða Mortensen er fað-
ii vðar?“ spurði liann vingjarn-
lega.
Frú Frichmann hlilinaði.
llnjen skulfu. Hún var nýb'iin
að segja manni sínum mála-
vöxtu og bann liafði orðið skelk-
aður við fréttirnar.
„Eg er sonur Jakobs Villijálms
I7riis Mortensen prófasts“, var
svarið.
Frú Friclimann ljetti.
„Einmitt Það, það var gaman.
Faðir yðar er sennilega el/ti
sonur míns góða vinar og skója-
Jiróður Gerts Friis Mortcnsens
hjeraðsdómara í H.“
„Já það var afi minn. Jeg
héiti sjálfur Gert Friis Mortcn-
sen“.
„Nei, ungi vinur minn, það
var gaman".
„Gerið svo vel“, kallaði Maria
og opnaði stóru vængjalmrðirn-
ar á borðstofunni.
„Nú verðið þjer sessunaulur
■ninn og segið mjer alt sem þier
vitið um afa yðar og fjöJskyídii
vðar“. Þjer eruð hreint ekki svo
lítið líkur lionum, ungi vinur
minn, sama nefið' og lireina,
í'allega augnaráðið, sama lierða-
breíddin beinvaxinn eins og
liann við öfunduðum liann
aJlir af því, Jmi. Já, það var nú
þá, þjer getið ímyndað ýðúr að
liann gekk í augun á kvenfóll:-
inu það gerið þjer líka
setjið yður“, liann lienti á stól
við ldiðina á sjer.
Meðdómarinn var svo önnum
kafinn að tala við Mortensen
að hann tók ekki eftir þvi
Iivernig Birgitta hoppaði á öðr-
um fæli fyrir aftan hann og
þreif utan um móður sína og
sneri lienni í liring á gólfinu.
„Ertu tryllt, barn, þetta er á-
gætt ennþá“, hvíslaði frú Fricli-
mann og kleii> dóttur sína hlæj-
andi í liandlegginn.
iJað lifnaði lirátt yfir gestun-
um við gæsasteikina og hið á-
gæta gamla Búrgundarvín. Með-
dómarinn hallaði sjer ánægju-
lega aftur á liak í stólnum.
„Fiórtán! til allrar ham-
ingju“, tautaði hann „það var
svei mjer heppilegt að þjer
skýlduð koma“, sagði hann við
stúdentinn, „annars hefðum 'við
orðið þrettán við borðið".
I’að var eins og' dregin væri
skýla frá augum Mortensens.
Hann kenndi ónota fvrir hjart-
anu. Hann leit á Birgittu, sem
í sömu svifum gægðist seklega
til lians.
„Ilvenær datt þjer í lnig að
bjóða þessum unga manni, Bir-
gitta ?“ spurði meðdómarinn i
yfirlieyrzluróm.
„Það er að minsta kosti vika
siðan að jeg sagði ungfrú Bir-
gittu að jeg' hefði ákveðið að
verða hjer kyrr um jólin, lil
þess að sleppa engu úr af lestr-
artímanum".
„Já“, greip Birgitta fram í,
„jeg sagðist ætla að biðja pabba
og mömmu um leyfi til þess að
bjóða Mortensen slúdent liingað
á jólakvöldið“.
„Nú, nú, jæja, það var fallega
gert af þjer“, sagði gamli mað-
urinn vingjarnlega.
Birgitta og Mortensen litn
hvort á annað, það var eins og
þau hefðu komið sjer saman
um að skrökva i karlinn. Mál-
færslumaðurinn skemti sjer á-
gætlega við ástandið. Hann
(irakk hinum unga gesti sínum
næstum óþarflega oft til. Frúnni
fanst aftur á móti þetta full-
djarft og bjóst altaf við vand-
ræðum. Það fór að verða heitt
Rinso
í stofunni. Meðdómarinn vildi
helst ekki hafa minni liita en
17- 18 stig og leið best ef það
var nokkru heitara.
Mortensen stúdent dró gulan
silkivasaldút úr vasa sínum og
þurkaði sjer um erinið. Frich-
mann málafærslumaður lirökk
ofurlítið við og liorfði eins og
dáleiddur á vasaklútinn. Stúdent-
inn gat ekki látið vera að taka
eftir þessu starandi augnaráði
málafærslumannsins og varð
ólóðrauður í framan.. Hann ósk-
aði sjer helst ofan í jörðina.
Hann fann að liann var grun-
aður um eitthvað, en vissi ekki
livað. —
Guli silkiklúturinn! kjóllinn!
Af liverju var málfærslumað-
urinn á stuttfrakka? Það var
auðvitað lians kjóll og nú
var það orðið uppvist al’ þvi að
hann hafði dregið upp vasaklút-
inn. Ilann svilnaði af angist og
þorði liann ekki að taka klút-
inn upp aftur. Þarna sat hann
gegnt gestgjafa sínum í lians
eigin viðhafnarkjól í við-
hafnarkjól l'öður Birgittu, gest-
ur i liúsi lians og grunaður um
þjófnað af lionum.
„Því svarið þjer ekki, ungi
vinur?“ Eruð þjer sofandi?“,
spurði meðdómarinn óþolinmóð-
lega.
„O, fyrirgefið þjer“, slundi
Mortensen.
VERNDAR HENDURNAR
HELDUR ÞVOTTINUM
ÓSKEMDUM
Hvernig horðhaldið endaði
vissi stúdentinn aldrei. Honum
fanst sjálfum kæli sin kjánaleg.
Hann sagði hvað eftir annað
blátt áfram vitleysu. Birgitta
hafði hrosað að honum og með-
dómarinn slegið kunnuglega á
öxlina á honum um leið og þau
gengu inn í liina stofuna, þar
sem stóra jólatrjeð stóð skin-
andi af ljósum marglitra kerta,
með góðgætispokum og skrauti.
Stúdentinn fann að málafærslu-
í aðurinn hafði gætur á honum,
það fór hrollur um hann við
þá hugsun að þeir yrðu af lil-
viljun tveir einir einhverstaðar.
„Jeg verð að segja honum frá
';ví“, hugsaði hann og gekk í
áttina til hans: „Herra mála-
færslumaður“, byrjaði hann há-
'iðlega, „jeg þarf að segja nokk-
ur orð við vður“. I sönni and-
: ánni, sem málafærslumaðurinn
sneri sjer við og mælti kulda-
lega: „Nú“, kom meðdómarinn
inn og mælti kátur: „Er það
hjer sem menn fela sig? Já
vindil, það er ágætt, og svo
ofurlitið toddý. Tlieodor", hann
' Frh. á bls. 12.
GLEIIAUGU. Ef þjer viljið varð-
veita sjón yðar. Ef þjer viljið fá
yður }fóð og ódýr gleraugu. Far-
ið þá eingöngu (il Bruun í Gler-
augnabúðinni á LAUGAVEG 2.
HUDSON LIMITED, LIVERPOOL, ENGLAND
M-R 76-33 IC