Fálkinn - 27.05.1933, Blaðsíða 14

H
F A L K I N N
Látið yður ekki
detta í hug að byggja
án þess að leita tilboða og’ spyrjast fyrir um verð hjá
okkur á eftirfarandi:
Miðstöðvartækjum og hreinlætistækjum alls-
konar.
Þakjárni og- þakpappa,
gólfdúkum og fíltpappa,
gólfflísum og veggflísum,
eldavjelum, þvottapottum og ofnum.
Allar þessar vörur, auk fjölda annara, getið þjer tví-
mælalaust keypt hjá okkur með hagkvæmara verði, en
nokurstaðar annarstaðar á íslandi.
HELGI MAGNÚSSON & CO
m
Veggf óður.
Eins og að undanförnu höfum vjer mest og fjölskrúðug-
ast úrval hjer á landi af allskonar veggfóðri, bæði þýsku
og ensku, enda höfum vjer nýlega fengið óvenjumiklar
birgðir af nýtísku veggfóðri. Þeir, sem ætla að láta vegg-
fóðra hjá sjer í vor, ættu því að koma sem fyrst, á
meðan úr nógu er að velja.
Vjer viljum um leið, að gefnu tilefni, biðja þá, sem
kynnu að hafa undir höndum sýnishorn eða afgangs-
rúllur af veggfóðri frá oss, að gera svo vel að skila
þeim sem fyrst.
a r i n n
Hafnarstræti 19, Reykjavík
S
mantssalli, og hann hefir sært skinnið nægi-
lega til þess, að eitrið hefir komist inn i
hlóðið. Jeg hef lieyrt um þessu líkt áður.
Það eitur, sem þá var notað, var upplausn,
sem var vel þekkt af vísindamönnum. Eu
áhrifin voru álíka. Jeg skyldi ekki verða
hissa, doktor, þótt eitthvað slíkt hefði verið
notað i sambandi við ginklofasýkilinn í
þessu tilfelli. En það finnið þjer sjálfur,
])ví sennilega verðið þjer kallaður til lík-
skoðunariuuar af hálfu rjettvisinuar, og
rannsakið það þá. Castle, þjer ættuð að
síma til Scotland Yard. Sennilega neyðast
Jæir til að hlusta á, í þetta sinn. Við Hollis
ætlum að bíða hjer.
Biðin varð hæði löng og leiðinleg. Castle
náði fljótt í stöðina og tilkvnti viðburðinn
í sem allra stærstum dráttum. Honum var
sagt, að foringi einn yrði sendur til að taka
við vitnisburði vitnanna og gera þær rann-
sóknir, sem honum þættu nauðsynlegar.
Scotland Yard ætlaði sýnilega ekki að varpa
virðuleika sýnum fyrir borð, þótt jafn ó-
merk deild af lögreglunni og bafnarlögregl-
an kallaði. Þeir sögðu venjulega, að „Vátns-
rotturnar“ gætu verið ágætar meðan þær
hjeldu sjer að smyglaramálum og sjálfs-
drekkingum og þessháttar smáatriðum, en
hætti hinsvegar við að lilaupa óþarflega upp
til handa og fóta og flana að hlutunum,
ef eitthvað merkara kæmi fyrir.
í þrjár klukkustundir sátu þeir þarna og
töluðu ekki saman nema orð á stangli.
Þetta ruddalega morð virtist hafa tekið frá
þeim alla löngun til að tala. Enginn þeirra
vildi rjúfa þögnina, en samt fanst hverjum
fyrir sig hún óbærileg.
Þeir urðu fegnir þegar stöðvarstjórinn
kom. Castle talaði við hann það, sem þurfti,
en aðeins vitnaði til hinna við og við, til
staðfestingar. Stöðvarstjórinn, sem var ekki
laus við tortryggni, gaf ekkert út á málið
til eða frá, en kaus heldur að bíða eftir
manninum frá aðalstöðinni. Þegar frá er
talið það, að hann hafði mist ágætan starfs-
mann úr þjónustu sinni, var málið fyrir ut-
an lians starfssvið — og maðurinn frá Scot-
tand Yard yrði betri til að fást við það..
Og maðurinn kom loksins. Það var þrek-
inn og herðabreiður maður með harðan
hatt á höfði og í yfirfrakka, sem lyktaði
af gömlum tóbaksreyk.
— Þetta er eittbvað einkennilegt tilfelli?
tautaði hann.
Hann dró upp vasabók sína og opnaði
haua.
— Jeg hef nú ekki fengið nema rjett
heinagrindina úr málinu ennþá, sagði hann,
en eftir því litla, sem jeg hef heyrt, er
])að líkara dellutilfelli en morðmáli.
Hann leit í kring, rannsakandi augum.
*-■ Hver ykkar1 er Maine? spurði hann.
— Jeg er Kellard Maine.
Nú, þjer? Þjer eruð sá, sem er uý-
kominn frá Dartmoor?
— Já.
Mjer var sagt, að þjer væruð við
þetta riðinn. — Þjer hafið verið í fangelsi
fyrir morð ?
Maine kinkaði kolli.
Hm. Þeir þarna í Scotland Yard halda
helst, að þjer sjeuð með einhverja skrúfu
lausa. Þjer vitið það kannske ekki?
0, sei sei jú, svaraði Maine, geispandi.
Þáð gera ekk nema vitlausir inenn, hvort
sem er, að láta taka því að leiðrjetta villur
hjá „því opinbera“.
Já, þjer hafið skrúfu lausa viðvíkj-
andi þvi að hafa verið saklaus dæmdur.
Það er það sem að er.
Já, þjer segið' það sjálfur. Það er ein-
mitt „það, sem að er“. Það vill svo til, að
maðurinn, sem jeg á að hafa drepið er ein-
mitt maðurinn, sem er nýbúinn að drepa
Kyne lögregluforingja. Þjer getið fengið
sannanir þess, ef þjer nennið að spyrjast
fvrir. Og jeg vil eindregið stinga upp á þvi,
að þjer takið fullkomna og nákvæma skýrslu
af Castle lögregluforingja, áður en þjer
spyrjið mig frekar. Þjer kunnið þá að kom-
ast áð því, að þjer eruð hjer að fást við
annað og meira en bara blauta púðurkerl-
ingu.
Maðurinn tók þetta ráð. Eftir tuttugu
mínútna yfirheyrslu fram og aftur, setti
hann alt i einu stút á varirnar og leit al-
varlega á stöðvarstjórann.
Þetta er mjer ofvaxið, hvajsti hann.
Það er eitthvað um þetta. Blaut púðurkerl-
ing — nei, andskotinn hafi ef þetta er ekki
likara óskemdri sprengikúlu.
.... sem getur sprungið hvenær, scm
vera skal, bætti Maine við, hógværlega.
Spæjarinn skelti aftilr vasabók sinni.
Þetta verður gamli maðurinn að taka
að sjer, sagði hann stuttaralega. Hjer er
einhver óvenjulegur andskoti á seiði, og
gamli maðurinn verður að glíma við liann
sjálfur.
— Sir Everard Lewis?. spurði dr. Hollis.
Já, ef til vill. Eða að minsta kosti einn
af háköllunum fjórum. Býsl við, að það
verði helst Brinsley. Hann er sá besti og
þetta heyrir auk þess helst undir hans verk-
svið. Og hann vill sjálfsagt tala við yður
um málið. Þjer komið sennilega til að fram-
kvæma líkskoðunina. Þjer þekkið Brinsley
umsjónarmann sæmilega vel — er það ekki?
Jú eins og fingurnar á mjer.
Þá getið þjer sagt honum meira á
hálftímá en jeg get á lieilum degi. En skilj-
ið þið eftir skápinn þann arna eins og liann
er nú, og látið ekki neinn snerta hann eða
neitt sem hjer er í kring. Þetta er verk, sem
Brinsley verður að reyiia tennurnar á. Fyrir-
gefið, hr. Maine, að jeg var dálitið tortrygg-
inn þegar jeg kom hingað inn — en maður
verður að játa að þetta er dálítið óvenjulega
skelfilegt og óvænt.
Jeg' skal fúslega játa það, svaraði Maine
Og það sagði jeg Scottland Yard þegar
fyrir nokkrum dögum.
Það gerðuð ])jer, svaraði spæarinn og
brosti þurlega. — Og nú verðið þið að afsaka
mig — jeg verð að fara aftur. Því fyr sem
við getum tekið þetta til meðferðar, því
betra. Jeg skal gefa Sir Everard fullkomna
undir eins og jeg næ í liann.
Klukkan var orðin tíu áður en Maine
komst af stöðinni. Brinsley spæjari liafði
komið um hæl á hraðskreiðasla vagni, sem
lil var. Tiu mínútna viðtal við dr. Hóllis
sannfærði hann um að málið var aíyarlegt.
Hann gckk í gegnum það með ])eirri vand-
virkni, sem bar vott um hversu alvarlega
liann tók ])að. Hann spurði i þaula, þangað
lil liann hafði fengið allar fáanlegar úpplýs-
ingar um þetta mál, sem hann varð að játa,
að væri eitt hið dularfylsta þeirra, sem liann
liefði fengist við.
— Maine, sagði liann vandræðalega. —
Jeg veit valla, hvað jeg á að segja við yður.